Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-438/13/AW
z 25 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2013 r. (data wpływu 10 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 22 lipca 2013 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności zbycia części składników majątku obrotowego i sposobu opodatkowania tej transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 22 lipca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności zbycia części składników majątku obrotowego i sposobu opodatkowania tej transakcji.

W złożonym wniosku oraz jego uzupełnieniu, został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od dnia 20 lipca 2012 r. M. H. Sp. z o.o. S.K.A. prowadzi działalność gospodarczą polegającą głównie na świadczeniu usług hotelarskich, usług związanych z przechowywaniem i postojem jachtów oraz wynajmem i dzierżawą pomieszczeń. Wspólnikami ww. podmiotu są 3 osoby prawne, w tym Spółka (akcjonariusz od 16 października 2012 r.). W trzecim kwartale 2012 r. Sp. z o.o. S.K.A. dokonała nabycia części składników majątku obrotowego od Spółki, kiedy nie była jeszcze akcjonariuszem. Przedmiotem transakcji kupna-sprzedaży, zgodnie z wystawionymi w ww. okresie fakturami VAT, były głównie środki trwałe ruchome, które zgodnie ze swoim przeznaczeniem mogły stanowić zarówno środki trwale i jako jedno z wielu narzędzi służyć do prowadzenia działalności gospodarczej lub mogły być przeznaczone do dalszej odsprzedaży jako towary handlowe. W szczególności były to następujące przedmioty: stoły, krzesła, urządzenia gastronomiczne, kuchenne, samochód osobowy, samochód ciężarowy, biurka, szafy, jacht wraz z przyczepą, pomosty pływające, meble i wyposażenie ruchome do pokoi hotelowych itp. Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do towarów będących przedmiotem zbycia (poza samochodem osobowym) i na dzień zbycia były one używane przez nią przez co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel. Do momentu sprzedaży Spółka korzystała z nich w ten sposób, że faktycznie je używała. Przy nabyciu ww. samochodu osobowego przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości 60% kwoty podatku, nie więcej jednak niż 6.000 zł. Wymienione przedmioty transakcji nie stanowiły jednocześnie kompletnego zbioru rzeczy niezbędnych do prowadzenia działalności gastronomicznej i hotelowej. Mogły być do takiej działalności wykorzystane, ale pod warunkiem posiadania wielu innych jeszcze składników majątku (wyposażenia i środków trwałych) uzupełniających ten zbiór i koniecznych dla wykonywania usług hotelowych i gastronomicznych. Nabywca nie przejął żadnych praw z umów najmu i/lub dzierżawy nieruchomości, jak również środki trwałe, będące przedmiotem transakcji, nie były w żaden sposób powiązane z jakimikolwiek nieruchomościami. Składniki te stanowiły zbiór pojedynczych rzeczy, których wykorzystanie zależało wyłącznie od nabywcy i mogło ulec zmianie w stosunku do pierwotnego przeznaczenia według woli kupującego, niedeterminowanej postanowieniami jakiejkolwiek umowy sprzedaży lub umowy Spółki. Sp. z o.o. S.K.A. zawarła sama we własnym imieniu i na własny rachunek umowy najmu, dzierżawy nieruchomości zarówno wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej, jak i wynajmowanych celem świadczenia usług najmu, dzierżawy. Z uwagi na ograniczenie swojej dotychczasowej działalności, Spółka rozwiązała za porozumieniem stron umowy o pracę z dotychczasową załogą. Część z pracowników znalazła zatrudnienie na podobnych stanowiskach pracy w Sp. z o.o. S.K.A., jednakże podstawą tego zatrudnienia były zawarte odrębnie, bez udziału Spółki, umowy o pracę. Nie zawarto w formie pisemnej ani ustnej postanowień o zbyciu przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Nie ustalono również odpowiedzialności nabywcy za jakiekolwiek zobowiązania zbywcy. Dokonane transakcje nie dawały i nie dają podstaw do przejęcia należności i jakichkolwiek roszczeń wynikających z umów najmu, dzierżawy lub innych umów zawartych przez Spółkę. Zbyte składniki majątku zostały opodatkowane podstawową stawką podatku, z wyjątkiem samochodu osobowego, jako niekorzystające ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług i niewyłączone spod opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 tej ustawy. Wymieniony samochód osobowy spełniał kryteria towaru używanego i na mocy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów usług, został zwolniony od podatku. Pozostałe składniki majątku nie podlegały opodatkowaniu stawkami obniżonymi i nie korzystały ze zwolnienia przedmiotowego od podatku, co powodowało ich opodatkowanie stawką podstawową.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż pojedynczych składników majątku trwałego Spółki, które nie stanowiły kompletnego zbioru środków trwałych i wyposażenia niezbędnego do wykonywania działalności gospodarczej przez Sp. z o.o. S.K.A., podlega wyłączeniu spod opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Czy dokonane transakcje sprzedaży (dostawy udokumentowane fakturami VAT) rzeczy ruchomych, które zgodnie ze swoim przeznaczeniem mogą stanowić zarówno środki trwałe i jako jedno z wielu narzędzi służyć do prowadzenia działalności gospodarczej lub jako towary handlowe być przeznaczone do dalszej odsprzedaży, zostały prawidłowo opodatkowane podatkiem od towarów i usług, za wyjątkiem samochodu osobowego, według stawki 23%, na podstawie 41 ust. 1 ustawy, jako zbiór rzeczy, które nie są wystarczające (kompletne) do prowadzenia działalności gospodarczej przez nabywcę - Sp. z o.o. S.K.A.?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonane transakcje kupna-sprzedaży nie są objęte warunkiem wyłączającym z opodatkowania wynikającym z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług o podatku od towarów i usług, zatem odpowiedź na pierwsze pytanie musi być negatywna, gdyż w zaistniałym stanie faktycznym nie doszło do zbycia przedsiębiorstwa ani jego zorganizowanej części.

Spółka wskazała, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów tej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Stwierdziła, że ww. przepis wyłącza z zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych stanowiących przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Podniosła, że sprzedaż środków trwałych, udokumentowana stosownymi fakturami VAT, nie stanowi sprzedaży przedsiębiorstwa, ani też jego zorganizowanej części w rozumieniu przepisów podatku od towarów i usług. Nie był to zbiór składników wystarczający dla prowadzenia działalności gospodarczej i dla swojej kompletności wymagał uzupełnienia o inne rzeczy. Zbycie składników majątku nie miało charakteru zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a transakcje zostały prawidłowo opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Pojęcie zorganizowanej części przedsiębiorstwa zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług i pod pojęciem tym należy rozumieć organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Spółka wskazała, że zorganizowana część przedsiębiorstwa musi charakteryzować się odpowiednim stopniem wyodrębnienia finansowego i organizacyjnego. Obejmuje ona składniki materialne i niematerialne, które połączone funkcjonalnie mogą stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące określone zadania gospodarcze. Warunek wyłączenia wynikający z art. 6 pkt 1 ustawy będzie spełniony, gdy przedmiotem transakcji będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa, która samodzielnie może prowadzić działalność gospodarczą. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wskazują, co należy rozumieć poprzez wyodrębnienie organizacyjne i finansowe, jednakże na gruncie orzecznictwa wykształciła się jednolita linia interpretacyjna w tym zakresie. Spółka stwierdziła, że wyodrębnienie organizacyjne w strukturze przedsiębiorstwa jest spełnione, jeżeli jest potwierdzone dokumentem takim jak statut, regulamin, lub innym dokumentem o podobnym charakterze. Organy podatkowe wskazują, że organizacyjnie wyodrębniona część, która ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika i funkcjonuje jako np. dział, wydział itp. Z wyodrębnieniem finansowym mamy do czynienia, gdy za pomocą odpowiedniej ewidencji zdarzeń gospodarczych można przyporządkować przychody i koszty oraz należności i zobowiązania do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Ważne jest zatem, aby należności i zobowiązania dały się przyporządkować organizacyjnie i finansowo do wyodrębnionego majątku. Wyodrębniona część przedsiębiorstwa powinna stanowić niezależną strukturę w ramach danego podmiotu. Aby zatem określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, musi odznaczać się pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania. Oznacza to, że zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa nie jest suma poszczególnych aktywów i pasywów, przy pomocy których w przyszłości będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz jest to pewny zorganizowany zespół tych składników. Spółka zauważyła, że zgodnie z doktryną, przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 335/08. Podkreśliła, że nabyte środki trwałe, same w sobie, nie dają możliwości prowadzenia działalności przez nabywcę, a jedynie są jednym z wielu „narzędzi” służących do jej prowadzenia. Nadmieniła, że w literaturze wskazuje się, że zbycie poszczególnych elementów przedsiębiorstwa, choćby nawet przedstawiały one znaczną wartość w porównaniu z wartością całego przedsiębiorstwa, nie stanowią podstawy do uznania, że faktycznie nastąpiła jego sprzedaż. Przedsiębiorstwo (art. 551 K.c.), jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym (por. orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 1995 r., sygn. akt SA/Gd 1959/94). Same ruchomości nie stanowią zaś żadnej całości, ani pod względem organizacyjnym, ani też pod względem funkcjonalnym. Jeżeli zatem przedmiotem sprzedaży nie będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa, a np. pojedyncze środki trwałe, towary i materiały, czy licencje i inne wartości niematerialne i prawne, to czynność sprzedaży pojedynczych składników będzie objęta opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Spółka ponownie wskazała, że wystawione faktury stanowią tylko i wyłącznie potwierdzenie zawartych umów sprzedaży rzeczy ruchomych, które zgodnie ze swoim przeznaczeniem mogą stanowić zarówno środek trwały i jako jedno z wielu narzędzi służyć do prowadzenia działalności gospodarczej, lub jako towary handlowe być przeznaczone do dalszej odsprzedaży. Wymienionych w fakturach środków trwałych nie można zatem uznać za składniki materialne, które stanowią niezależne przedsiębiorstwo realizujące określony cel gospodarczy. Nabywca nie przejął żadnych praw z umów najmu i/lub dzierżawy nieruchomości, jak również środki trwałe będące przedmiotem transakcji nie były w żaden sposób powiązane z jakimikolwiek nieruchomościami. Również podczas tych transakcji nie nastąpiło przejście zakładu pracy na innego pracodawcę. Spółka z uwagi na ograniczenie działalności, za porozumieniem stron, rozwiązała umowy o pracę z załogą. Część z pracowników znalazła zatrudnienie na podobnych stanowiskach Sp. z o.o. S.K.A.

W odniesieniu do pytania drugiego Spółka stwierdziła, że w związku z powyższym zbycie składników majątku nie miało charakteru zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zatem transakcje zostały prawidłowo opodatkowane podatkiem od towarów i usług, a zwolnienie od podatku objęło tylko samochód osobowy. Dodatkowo zwróciła uwagę, że powiązania kapitałowe pomiędzy sprzedającym i nabywcą nie mają wpływu na kwalifikację dostawy wymienionych rzeczy. Odmienne stanowisko w tym zakresie nie znajduje umocowania w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka nadmieniła, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzeczeniach ETS (C-408/98 i C-497/01), w których stwierdzono, że pojęcie zbycia całości lub części aktywów przedsiębiorstwa należy interpretować jako zbycie przedsiębiorstwa lub jego niezależnej części, włącznie z rzeczowymi składnikami, które stanowią część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia działalności gospodarczej. Zbyta część majątku Spółki nie stanowi odrębnego, w pełni samodzielnego i funkcjonalnego zbioru składników majątkowych (nieruchomości i ruchomości) i nie pozwala prowadzić działalności gospodarczej przez podmiot będący ich nabywcą. Stąd przepis wyłączający opodatkowanie transakcji zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa (art. 6 pkt 1 ustawy) nie ma w przedstawionym stanie faktycznym zastosowania, a dokonane dostawy podlegają opodatkowaniu według ogólnych zasad z zastosowaniem podstawowej stawki podatku, z wyłączeniem wymienionego samochodu osobowego. Prowadzenie działalności gospodarczej przez nabywcę z wykorzystaniem powołanych składników majątku wymagało jeszcze innych nakładów i nabyć środków trwałych, co dodatkowo potwierdza, iż nie doszło do zakupu zorganizowanej części przedsiębiorstwa wskazanej w art. 6 pkt 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do postanowień art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie, które winno zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące „część przedsiębiorstwa” powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w „istniejącym przedsiębiorstwie”, a więc w ramach działalności prowadzonej przez Spółkę i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Odrębność finansowa wymaga posiadania rachunku bankowego, na który wpływają środki generowane przez danego rodzaju działalność gospodarczą oraz z którego regulowane są zobowiązania związane z tą działalnością. W ten sposób finansowe wyodrębnienie danego zespołu składników majątkowych wykracza poza wymiar ewidencyjny, co oznacza, że zapewniona jest faktyczna możliwość zarządzania danym zespołem składników majątkowych oraz przypisanymi do tego zespołu składników zasobami ludzkimi, a ewidencyjne wyodrębnienie kont ma wymiar nie tylko informacyjny.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące w takich wzajemnych relacjach, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia z zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Zaznaczenia wymaga, iż definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m. in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Jak stanowi art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w spawie wspólnego system podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 ze zm.), w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle ust. 2 powołanego artykułu, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych przez podatników, którym przy nabyciu tych samochodów i pojazdów przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w wysokości 50% lub 60% kwoty podatku:

1. określonej w fakturze lub
2. wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 ustawy, lub
3. należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, lub
4. należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca

• nie więcej jednak niż odpowiednio 5.000 zł lub 6.000 zł, jeżeli te samochody i pojazdy są towarami używanymi w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w trzecim kwartale 2012 r. Spółka dokonała na rzecz Sp. z o.o. S.K.A. zbycia części składników majątku obrotowego. Przedmiotem transakcji były głównie środki trwałe ruchome, które zgodnie ze swoim przeznaczeniem mogły stanowić zarówno środki trwale i jako jedno z wielu narzędzi służyć do prowadzenia działalności gospodarczej lub mogły być przeznaczone do dalszej odsprzedaży jako towary handlowe. W szczególności były to następujące przedmioty: stoły, krzesła, urządzenia gastronomiczne kuchenne, samochód osobowy, samochód ciężarowy, biurka, szafy, jacht wraz z przyczepą, pomosty pływające, meble i wyposażenie ruchome do pokoi hotelowych itp. Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do towarów będących przedmiotem zbycia (poza samochodem osobowym) i na dzień zbycia były one używane przez nią przez co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel. Do momentu sprzedaży Spółka korzystała z nich w ten sposób, że faktycznie je używała. Przy nabyciu ww. samochodu osobowego przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości 60% kwoty podatku, nie więcej jednak niż 6.000 zł. Nie stanowiły one kompletnego zbioru rzeczy niezbędnych do prowadzenia działalności gastronomicznej i hotelowej. Mogły być do takiej działalności wykorzystane, ale pod warunkiem posiadania wielu innych jeszcze składników majątku (wyposażenia i środków trwałych) uzupełniających ten zbiór i koniecznych dla wykonywania usług hotelowych i gastronomicznych. Nabywca nie przejął żadnych praw z umów najmu i/lub dzierżawy nieruchomości, jak również środki trwałe będące przedmiotem transakcji nie były w żaden sposób powiązane z jakimikolwiek nieruchomościami. Składniki te stanowiły zbiór pojedynczych rzeczy, których wykorzystanie zależało wyłącznie od nabywcy i mogło ulec zmianie w stosunku do pierwotnego przeznaczenia według woli kupującego, niedeterminowanej postanowieniami jakiejkolwiek umowy sprzedaży lub umowy Spółki. Z uwagi na ograniczenie swojej dotychczasowej działalności, Spółka rozwiązała za porozumieniem stron umowy o pracę z dotychczasową załogą. Część z pracowników znalazła zatrudnienie na podobnych stanowiskach pracy w Sp. z o.o. S.K.A., jednakże podstawą tego zatrudnienia były zawarte odrębnie umowy o pracę. Zbyte składniki majątku zostały opodatkowane podstawową stawką podatku z wyjątkiem samochodu osobowego, jako niekorzystające ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług i niewyłączone spod opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 tej ustawy. Wymieniony samochód osobowy spełniał kryteria towaru używanego i na mocy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów usług, został zwolniony od podatku. Pozostałe składniki majątku nie podlegały opodatkowaniu stawkami obniżonymi i nie korzystały ze zwolnienia przedmiotowego od podatku, co powodowało ich opodatkowanie stawką podstawową.

Mając na względzie powyższe oraz treść powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że dokonana dostawa składników majątku obrotowego nie stanowiła transakcji sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy, lecz zbycie pojedynczych składników majątku. Jak bowiem wynika z treści wniosku, na dzień zbycia opisane elementy nie stanowiły funkcjonalnej całości, która umożliwiałaby samodzielną realizację zadań gospodarczych. Wobec powyższego czynność ta podlegała przepisom ustawy i nie miał do niej zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy. Dostawa ww. towarów, z wyłączeniem samochodu osobowego, nie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż Spółce przy ich nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zatem ich sprzedaż była opodatkowana podstawową stawką podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy. Natomiast zbycie samochodu osobowego objęte było zwolnieniem od podatku przewidzianym w § 13 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia, ponieważ Spółce przy jego nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości 60% kwoty podatku określonej w fakturze oraz - jak wskazano we wniosku - spełniał kryteria towaru używanego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.