Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-408/13/MN
z 16 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2013 r. (data wpływu 16 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania polis ubezpieczeniowych opłacanych przez Wnioskodawcę- jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania polis ubezpieczeniowych opłacanych przez Wnioskodawcę.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej z siedzibą w O. Prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie produkcji nawozów i związków azotowych. Wnioskodawca planuje w przyszłości zlecać swoim pracownikom, aby wykonywali zadania służbowe także poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika lub w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy. Podróże służbowe pracowników mają odbywać się na terytorium Polski, a także poza jej granicami. W celu zabezpieczenia nieprzewidzianych co do wysokości wydatków związanych z bezpośrednimi i pośrednimi skutkami chorób i wypadków przy pracy, którym uległby pracownik podczas podróży służbowej, a które to wydatki musiałyby zostać zwrócone bądź wypłacone przez pracodawcę, Wnioskodawca zamierza wykupić w towarzystwie ubezpieczeniowym polisy ubezpieczeniowe ważne na okres trwania podróży delegowanego za granicę pracownika. Zakres ubezpieczenia pracowników obejmowałby koszty leczenia nagłych zachorowań lub nieszczęśliwych wypadków, koszty leczenia chorób przewlekłych i ich następstw, ubezpieczenie assistance, pomoc medyczną, ubezpieczenie następstw od nieszczęśliwych wypadków, odpowiedzialność cywilną za szkody wyrządzone na mieniu lub osobie, koszty leczenia następstw choroby przewlekłej. Wypłata ewentualnych świadczeń z tytułu zawartej polisy następowałaby bezpośrednio do rąk ubezpieczonego pracownika.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy wydatki, które zamierza ponieść Wnioskodawca na wykupienie pracownikom opisanej w stanie faktycznym polisy ubezpieczeniowej, zabezpieczającej Wnioskodawcę przed obowiązkiem samodzielnego ponoszenia kosztów objętych ryzykiem ubezpieczeniowym, stanowią dla pracownika odbywającego podróż służbową przychód do opodatkowania, a tym samym czy Wnioskodawca ma obowiązek potrącania od nich zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, równowartość jego wydatków na pokrycie kosztów wykupienia polisy ubezpieczeniowej w zakresie opisanym w stanie faktycznym nie będzie stanowiła przychodu dla pracownika odbywającego podróż służbową, a tym samym Wnioskodawca nie będzie z tego tytułu pobierał jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Nieistotne przy tym jest, czy pieniądze te (wartości pieniężne) stanowią formę wynagrodzenia osoby fizycznej, czy też są zwrotem poniesionego przez tę osobę wydatku.

Z kolei art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej w § 2 lit d) stanowi, że z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Z kolei § 19 przywołanego powyżej rozporządzenia stanowi, że w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia. Do zwrotu nie kwalifikują się natomiast koszty leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i zabiegów kosmetycznych oraz nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów. Zwrot dokonywany jest ze środków pracodawcy, z wyjątkiem świadczeń gwarantowanych udzielonych zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej, o których mowa w art. 5 pkt 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Z brzmienia przepisów powyższego rozporządzenia wynika, że pracownik musi najpierw te wydatki ponieść, aby pracodawca mógł dokonać ich zwrotu.

Zdaniem Wnioskodawcy nie będzie możliwy zwrot wydatków poniesionych przez pracownika w sytuacji gdy wydatku tego w istocie pracownik nie poniesie. To Wnioskodawca bowiem zamierza wykupić ubezpieczenie pracownikom i na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek zapłaty za powyższe ubezpieczenie.

Ponadto, Wnioskodawca wykupując ubezpieczenie, którego celem będzie zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidywalnymi wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia w istocie zabezpieczy siebie przez ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż samo wykupienie przez pracodawcę pracownikowi ubezpieczenia na czas podróży służbowej nie stanowi przychodu pracownika w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co zostało potwierdzone między innymi w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 31 marca 2011 r., sygn. DD3/033/205/KDJ/10/PK-1417.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest więc każda forma przysporzenia majątkowego tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 cytowanej ustawy).

Zgodnie natomiast z uregulowaniami zawartymi w art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, zostały określone źródła przychodów, do których należy między innymi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej z siedzibą w O. Prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie produkcji nawozów i związków azotowych. Wnioskodawca planuje w przyszłości zlecać swoim pracownikom, aby wykonywali zadania służbowe także poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika lub w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy. Podróże służbowe pracowników mają odbywać się na terytorium Polski, a także poza jej granicami. W celu zabezpieczenia nieprzewidzianych co do wysokości wydatków związanych z bezpośrednimi i pośrednimi skutkami chorób i wypadków przy pracy, którym uległby pracownik podczas podróży służbowej, a które to wydatki musiałyby zostać zwrócone bądź wypłacone przez pracodawcę, Wnioskodawca zamierza wykupić w towarzystwie ubezpieczeniowym polisy ubezpieczeniowe ważne na okres trwania podróży delegowanego za granicę pracownika. Zakres ubezpieczenia pracowników obejmowałby koszty leczenia nagłych zachorowań lub nieszczęśliwych wypadków, koszty leczenia chorób przewlekłych i ich następstw, ubezpieczenie assistance, pomoc medyczną, ubezpieczenie następstw od nieszczęśliwych wypadków, odpowiedzialność cywilną za szkody wyrządzone na mieniu lub osobie, koszty leczenia następstw choroby przewlekłej. Wypłata ewentualnych świadczeń z tytułu zawartej polisy następowałaby bezpośrednio do rąk ubezpieczonego pracownika.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 167) w § 2 stanowi, iż z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:




1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów,
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

Zgodnie z § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą. Stosownie do ust. 3 nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów. W razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju (§ 19 ust. 4 rozporządzenia).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż Wnioskodawca wykupując ubezpieczenie, którego celem jest zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidywalnymi co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą, w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika poniesionych podczas podróży za granicą, do czego obliguje go -w przypadku pracowników – przywołany wyżej § 19 rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Dlatego też, wartość zapłaconej z tego tytułu składki ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast Wnioskodawca wysyłający pracownika w podróż służbową poza granice kraju - co do zasady - nie ma obowiązku pokrywania wydatków związanych z ubezpieczeniem obejmującym swoim zakresem koszty leczenia chorób przewlekłych i ich następstw, ubezpieczenie assistance, pomoc medyczną, ubezpieczenie następstw od nieszczęśliwych wypadków, odpowiedzialność cywilną za szkody wyrządzone na mieniu lub osobie, koszty leczenia następstw choroby przewlekłej. Zatem wydatki poniesione tytułem ubezpieczenia, w pozostałym zakresie niż wskazany w § 19 ww. rozporządzenia, mają na celu ochronę interesów pracowników i to oni powinni zadbać o wykupienie polisy ubezpieczeniowej w tym zakresie. Sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie zawierana jest umowa powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa, jest ona bowiem odstępstwem od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy.

Mając więc na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że ponoszone przez Wnioskodawcę koszty zakupu polis ubezpieczeniowych mają dla pracowników wyjeżdżających w podróże służbowe - w pozostałym zakresie niż wskazany w § 19 rozporządzenia w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej - konkretny wymiar finansowy, gdyż nie spowodują uszczuplenia ich majątku, do którego musiałoby dojść, gdyby nie pokrycie przez Wnioskodawcę ww. kosztów. Tak pojmowane korzyści mają charakter przychodowy. Ponieważ ponoszone koszty zakupu polis ubezpieczeniowych finansowane są przez Wnioskodawcę, nie zaś przez wskazane we wniosku osoby, dlatego w tym zakresie Spółka realizuje na rzecz tych osób – wbrew Jej twierdzeniu - nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w powyżej cytowanym art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, które stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 powołanej ustawy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Reasumując, w związku z odbywaniem przez pracowników podróży służbowej poza granicami kraju, jedynie równowartość składek zapłaconych przez Wnioskodawcę z tytułu wykupu polis ubezpieczeniowych obejmujących: koszty leczenia pracowników, zakupu leków, oraz w przypadku śmierci tych osób za granicą – transportu ich zwłok do kraju, nie stanowi ich przychodu, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast równowartość składek z tytułu wykupu przez Wnioskodawcę dla pracowników wyjeżdżających w podróże służbowe poza granicami kraju polis ubezpieczeniowych obejmujących koszty leczenia chorób przewlekłych i ich następstw, ubezpieczenie assistance, pomoc medyczną, ubezpieczenie następstw od nieszczęśliwych wypadków, odpowiedzialność cywilną za szkody wyrządzone na mieniu lub osobie, koszty leczenia następstw choroby przewlekłej - w pozostałym zakresie niż wskazany w § 19 rozporządzenia w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej- stanowi przychód tych osób z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wartość składek opłaconych przez Spółkę za pracowników, Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do przychodów pracowników oraz obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanej interpretacji wskazać należy, iż jakkolwiek interpretacje podatkowe kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, a zatem nie mają one zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dlaorganu wydającego interpretację indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.