Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-271/13/PK
z 30 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2013r. (data wpływu 11 czerwca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie rozpoznania transakcji za eksport pośredni oraz dokumentacja tego eksportu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie rozpoznania transakcji za eksport pośredni oraz dokumentacja tego eksportu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest działającym na terytorium Polski producentem szerokiego asortymentu komponentów dla motoryzacji z przeznaczeniem zarówno na rynek pierwotny, jak i wtórny. Kluczowym produktem Wnioskodawcy są tłoki do silników spalinowych. Wnioskodawca jest jedną ze spółek zależnych amerykańskiego koncernu samochodowego.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca dostarcza swoje wyroby, m.in. do spółki zależnej zlokalizowanej w Meksyku (dalej: „ Meksyk").

Krajem przeznaczenia przedmiotowych wyrobów jest Meksyk. Dostawa wyrobów odbywa się na warunkach tzn. Meksyk pokrywa wszelkie koszty oraz organizuje transport towarów z Polski do Meksyku. Przeniesienie własności produkowanych przez Wnioskodawcę wyrobów na Meksyk następuje w momencie załadunku na transport samochodowy w fabryce Wnioskodawcy.

Wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium Meksyku rozpoczyna się od ich wysyłki transportem samochodowym z fabryki zlokalizowanej w G. do miejsca konsolidacji przesyłek na terytorium Niemiec (Duisburg). Po dotarciu do miejsca konsolidacji w Niemczech towary są natychmiast obejmowane procedurą wywozu w rozumieniu przepisów celnych. Następnie, po zebraniu wyrobów dostarczonych również od innych spółek zależnych działających na terytorium Unii Europejskiej, następuje zapakowanie towarów do kontenerów i ich zbiorcza wysyłka do portu morskiego na terenie Niemiec, z którego drogą morską dostarczane są do Meksyku.

Procedura konsolidowania wysyłek w Niemczech podyktowana jest względami ekonomicznymi, tj. obniżeniem kosztów transportu ponoszonych przez nabywcę towarów (który jest odpowiedzialny za transport). Pozwala ona bowiem na umieszczenie w jednym kontenerze wyrobów dostarczonych przez różne spółki zależne , dzięki czemu ładowność kontenerów może być bardziej efektywnie wykorzystana, powodując obniżenie całkowitych kosztów wysyłki.

W przypadku towarów wysyłanych przez Wnioskodawcę, przez cały czas między dostarczeniem towarów do miejsca przepakowywania do kontenerów w Niemczech, a ich wysyłką do portu morskiego (co trwa średnio ok. 7 dni), towary były już objęte procedurą wywozu w rozumieniu przepisów celnych.

Procedura wywozu w rozumieniu przepisów celnych rozpoczynana jest bowiem w Niemczech od razu w momencie, gdy towary docierają do miejsca przepakowywania w Duisburgu (tj. wszelkie czynności związane z konsolidacją przesyłek odbywają się po rozpoczęciu procedury wywozu). Ze względów biznesowych, eksporterem towarów w rozumieniu przepisów celnych jest Wnioskodawca. Na dokumentach celnych jako eksporter wskazany jest Wnioskodawca, jako odbiorca natomiast Meksyk. Zgłoszenie celne odnosi się do danego numeru faktury wystawionej przez Wnioskodawcę, dzięki czemu towary objęte tym zgłoszeniem można jednoznacznie powiązać z konkretną dostawą towarów wysłanych z Polski. Na zgłoszeniu celnym wskazane są warunki dostawy I. E. W. G..

Wnioskodawca dokonuje odprawy celnej przedmiotowych towarów w Niemczech za pośrednictwem przedstawiciela celnego. Przedstawiciel ten każdorazowo otrzymuje od niemieckich organów celnych potwierdzenie zakończenia procedury wywozu, tj. potwierdzenie ostatecznego wywozu przedmiotowych towarów poza terytorium UE, i przekazuje go Wnioskodawcy. Zgodnie z niemieckimi przepisami, potwierdzenie to ma postać przesyłanego za pośrednictwem elektronicznego system dokumentu celnego w formie elektronicznej, oznaczonego numerem MRN, zawierającego adnotację i znak wodny niemieckich organów celnych o dokonanym wywozie. W niektórych przypadkach potwierdzenie to jest generowane w formie wydruku i w takiej formie przesyłane przez przedstawiciela do Wnioskodawcy. Każdorazowo z przedmiotowego dokumentu jednoznacznie wynika tożsamość towarów będących przedmiotem analizowanych transakcji i wywozu.

W związku z powyższym zadano pytania:

1. Czy w stanie faktycznym opisanym we wniosku transakcje sprzedaży wyrobów na rzecz kontrahenta spoza terytorium Unii Europejskiej stanowią eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r.?
2. Czy w stanie faktycznym opisanym we wniosku transakcje sprzedaży wyrobów na rzecz kontrahenta spoza terytorium Unii Europejskiej, realizowane na warunkach I. E. W. , w sytuacji gdy wskazanym w dokumentach celnych eksporterem towarów w rozumieniu przepisów celnych jest Wnioskodawca będący dostawcą towarów, stanowią eksport bezpośredni, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, czy eksport pośredni, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r.?
3. Czy mając na uwadze stan prawny obowiązujący do dnia 31 marca 2013r. Wnioskodawca ma prawo do zastosowania stawki 0% VAT z tytułu eksportu towarów opisanego w stanie faktycznym wniosku?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1)

Przedstawione w stanie faktycznym transakcje sprzedaży wyrobów na rzecz Meksyk stanowią eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r.

Zgodnie z art. 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają: (i) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, (ii) eksport towarów, (iii) import towarów, (iv) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, oraz (v) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (dalej: ,,WDT”).

Przez eksport, w myśl art. 2 pkt 8 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r., należy rozumieć potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, jeżeli wywóz jest dokonany przez: (i) dostawcę lub na jego rzecz, lub (ii) nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Kolejno, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Mając na uwadze powyższe, na gruncie przepisów ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. to, czy daną transakcję należy uznać za eksport, zależy od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

(i) ma miejsce dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT,

(ii) następuje wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę, lub na jego rzecz, lub nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, oraz

(iii) wywóz towarów jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Mając na uwadze stan prawny obowiązujący do dnia 31 marca 2013 r., zdaniem Wnioskodawcy w analizowanym stanie faktycznym spełnione są wszystkie te przesłanki. W dalszej części wniosku przedstawione zostało uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie.

Ad. (i) Dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca dokonuje dostawy wyrobów z Polski na rzecz kontrahenta z siedzibą w Meksyku na warunkach I. E. W. . Przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotowymi wyrobami jak właściciel na Meksyk następuje z momentem ich załadunku na transport samochodowy w fabryce Polska. Od tego momentu to nabywca odpowiadał za wyroby, organizuje ich transport oraz ponosi wszelkie koszty związane z ich dostawą do Meksyku.

Z uwagi na fakt, że w wyniku dokonanej transakcji sprzedaży przeniesiona zostaje własność wyrobów na Meksyk, analizowana transakcja bezwzględnie stanowi dostawę towarów w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Pierwsza przesłanka zostaje zatem spełniona.

Ad. (ii) Wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej

Mając na uwadze, iż Meksyk dokonuje fizycznego wywozu towarów do Meksyku, spełniony zostaje również drugi warunek, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r., a zatem ma miejsce wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej dokonywany przez nabywcę posiadającego siedzibę poza terytorium kraju.

W przypadku dostaw dokonywanych na warunkach I. E. W. G. Wnioskodawca jest zobowiązany jedynie do wydania towaru na terenie fabryki do dyspozycji nabywcy. Kontrahent zagraniczny odbiera towar z miejsca jego wydania i przejmuje za niego odpowiedzialność. W konsekwencji, kwestie transportowe związane z analizowaną transakcją spoczywają na Meksyk. Nie ulega jednak wątpliwości, że w wyniku transportu organizowanego przez Meksyk towary zostają wywiezione poza terytorium Unii Europejskiej. Towary zostają bowiem przetransportowane do miejsca konsolidacji wysyłek na terenie Niemiec, gdzie są konsolidowane z innymi przesyłkami (przepakowane do kontenerów) i przemieszczane do portu na terenie Niemiec, a następnie drogą morską do Meksyku.

Towary zostają objęte procedurą wywozu w rozumieniu przepisów celnych bezpośrednio po dotarciu z Polski do miejsca przeładunku na terenie Niemiec. Zatem od tego momentu towary przez cały czas pozostają objęte procedurą wywozu w rozumieniu przepisów celnych aż do chwili, gdy opuszczają terytorium celne UE (tj. podczas konsolidacji przesyłek, transportu towarów w kontenerach do portu w Hamburgu i załadunku na statek do Meksyku). Na dokumentach celnych jako eksporter towarów w rozumieniu przepisów celnych wskazywany jest Polska. Zgłoszenie celne odnosi się do konkretnego numeru faktury wystawionej przez Polska, w związku z tym zgłoszenie to można jednoznacznie powiązać z dostawą towarów wysyłanych z Polski.

Podkreślenia przy tym wymaga, że z punktu widzenia definicji eksportu zgodnie z ustawą o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r., w celu uznania transakcji za eksport istotna jest kwestia miejsca rozpoczęcia transportu/wysyłki towarów, a nie fakt rozpoczęcia celnej procedury wywozu towarów w polskim urzędzie celnym. Z tego względu Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż fakt, że procedura wywozu w rozumieniu przepisów celnych rozpoczyna się na terytorium Niemiec, nie zmienia konkluzji, że Wnioskodawca dokonuje eksportu towarów z Polski.

Powyższa kwestia wzbudzała w przeszłości wątpliwości interpretacyjne. Niemniej jednak, zostały one ostatecznie rozstrzygnięte w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z dnia 25 czerwca 2012r. (sygn. I FPS 3/12, dalej: „Uchwała NSA”). Jak stwierdził NSA: „W świetle art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2010r. warunek "wywozu towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty" jest spełniony nie tylko wtedy, gdy procedura wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, rozpocznie się poprzez zgłoszenie do wywozu złożone w urzędzie celnym położonym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. (...) Dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje - stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. - w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy. Zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, w krajowym urzędzie celnym należy traktować jako niewątpliwy dowód rozpoczęcia takiego transportu na terytorium Polski, niemający jednak charakteru wyłącznego".

Jak stwierdził NSA, okoliczności rozpoczęcia transportu na terytorium Polski można dowodzić innymi dokumentami, np. listami przewozowymi lub spedytorskimi ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku wskazującymi, że transport towaru rozpoczął się na terytorium Polski i przebiegał do miejsca wywozu towaru poza terytorium UE. W analizowanej sprawie dokumenty transportowe jednoznacznie wskazują, że towary zostały przemieszczone z terytorium kraju do Meksyku, a więc poza terytorium Unii Europejskiej.

Należy zauważyć, że brzmienie przepisów obowiązujących w 2010r. jest zasadniczo tożsame z przepisami w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013r.

W uchwale NSA wskazano ponadto dodatkowe przesłanki, których spełnienie pozwala na uznanie transakcji jako eksportu towarów z terytorium kraju w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

W pierwszej kolejności NSA wskazuje, że w celu uznania transakcji za eksport rozpoczęcie wysyłki towarów poza terytorium Unii Europejskiej ma mieć miejsce na terytorium kraju. W analizowanym stanie faktycznym nie ulega wątpliwości, że ta przesłanka jest spełniona. Wnioskodawca dokonuje dostawy na rzecz kontrahenta z siedzibą w Meksyku, na warunkach I. E. W. G.. Kontrahent ten następnie wywozi towary z Polski do Meksyku, co jednoznacznie potwierdzają dokumenty przewozowe.

NSA stwierdza również, że wywóz towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. W ocenie Wnioskodawcy, ta przesłanka również jest w analizowanym stanie faktycznym spełniona. Wywóz towarów rozpoczyna się w fabryce Wnioskodawcy i kończy się w Meksyku, stanowiąc jedną nierozerwalną dostawę towarów z Polski do Meksyku. Fakt, że towary są transportowane przez Niemcy i tam przepakowywane, a następnie załadowywane w porcie w Niemczech na statek płynący do Meksyku, nie przerywa ciągłego charakteru tego transportu.

Należy zauważyć, że z perspektywy Meksyk jedynym celem nabycia towarów od Wnioskodawcy i organizacji transportu tych towarów jest posiadanie tych towarów w Meksyku. Poszczególne odcinki transportu, tj. z fabryki Wnioskodawcy w Polsce do miejsca konsolidacji wysyłek w Niemczech, następnie z tego miejsca do portu morskiego w Niemczech i wreszcie drogą morską z portu w Niemczech do Meksyku, podyktowane są względami ekonomicznymi - pozwalają na konsolidację przesyłek z różnych krajów UE (nabytych przez Meksyk od innych kontrahentów) i w związku z tym ograniczenie kosztów transportu tych towarów do Meksyku. Nie zmieniają one jednak charakteru transportu - zasadniczo jest on nieprzerwany.

Zdaniem Wnioskodawcy, podzielenie transportu na wskazane odcinki ze względów ekonomicznych nie może prowadzić do sztucznego nadawania towarom ich miejsca przeznaczenia. W szczególności, jeśli w analizowanym stanie faktycznym wszystkie okoliczności, tj. ustalenia z kontrahentem, dokumenty handlowe, dokumenty transportowe oraz dokumenty celne, wskazują, że miejscem przeznaczenia towarów jest Meksyk, fakt, że zastosowany przez Meksyk proces logistyczny przewiduje konsolidację i przepakowanie towarów ze środków transportu samochodowego do kontenerów w Duisburgu, na terenie Niemiec, a następnie załadowanie tych kontenerów na statek w porcie w Niemczech, nie może być uznany za przerwanie ciągłości transportu towarów.

W ocenie Wnioskodawcy najistotniejszym w tym miejscu jest jednak argument, że towary będące przedmiotem sprzedaży są obejmowane procedurą wywozu w rozumieniu przepisów celnych w momencie, gdy dotrą do miejsca konsolidacji wysyłek w Niemczech, nawet zanim zostaną podjęte jakiekolwiek czynności związane z przepakowaniem ich do kontenerów. Jako eksporter wskazany jest Polska, a zgłoszenie celne odnosi się jednoznacznie do towarów będących przedmiotem sprzedaży przez Polska (poprzez odniesienie do faktury). Co więcej, na zgłoszeniu celnym wskazane są warunki dostawy I. E. W. G., co stanowi jednoznaczne potwierdzenie, że eksport towarów w rozumieniu przepisów celnych, potwierdzony procedurą wywozu otwartą w Niemczech, dotyczy towarów, których transport rozpoczął się w Polsce.

W analizowanej uchwale NSA wskazany został również warunek rozpoczęcia procedury wywozu w rozumieniu przepisów celnych do momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu ewentualnej WDT (tj. obowiązku podatkowego, który powstałby gdyby przemieszczenie z Polski do innego kraju UE poprzedzające wywóz poza UE uznać za WDT), w celu uprawdopodobnienia, że przemieszczenie towarów nie stanowi WDT. W przedstawionym stanie faktycznym ewentualny obowiązek podatkowy powstałby 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano przemieszczenia towarów (gdyż analizowana transakcja teoretycznie spełniałaby tylko przesłanki art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, tj. nie byłaby wystawiana Faktura na to przemieszczenie). Rozpoczęcie procedury wywozu następuje natomiast zaraz po dostarczeniu towarów do miejsca konsolidacji wysyłek w Niemczech, co oznacza, że następuje w ciągu najwyżej kilku dni od momentu rozpoczęcia transportu z Polski. W każdym przypadku zatem rozpoczęcie procedury wywozu będzie następowało przed ewentualnym powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu WDT.

Ad. (iii) Wywóz potwierdzony przez organy celne

Trzecia przesłanka określona w ustawie o VAT, dotycząca potwierdzenia wywozu przez organy celne, również jest spełniona w opisanym stanie faktycznym. Wnioskodawca, będący eksporterem towarów w rozumieniu przepisów celnych, otrzymuje potwierdzenie wywozu towarów poza granice Unii Europejskiej z niemieckiego urzędu celnego po tym jak towary opuszczą terytorium Unii Europejskiej.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym spełnione są wszystkie trzy warunki do uznania transakcji za eksport towarów z Polski, określone w ustawie o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r.

Ad. 2)

W ocenie Wnioskodawcy opisywane we wniosku transakcje stanowią eksport pośredni, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r.

Określona w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT definicja eksportu odnosi się do kwestii dokonywania wywozu towarów poza terytorium UE odpowiednio przez dostawcę (eksport bezpośredni) lub nabywcę (eksport pośredni). Zgodnie zatem z literalnym brzmieniem tego przepisu, w celu ustalenia, czy dana transakcja stanowi eksport bezpośredni lub pośredni, kluczowe okazują się uzgodnione z kontrahentem warunki dostawy dla danej transakcji, określające która ze stron transakcji dokonuje (lub zleca dokonanie) fizycznego transportu towarów ; z terytorium kraju poza terytorium UE.

W analizowanym stanie faktycznym uzgodniono warunki dostawy jako E., w związku z czym transport towarów z Polski do Meksyku jest organizowany przez nabywcę towarów, tj. Meksyk. W konsekwencji, transakcje opisane w stanie faktycznym stanowią eksport pośredni, w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT, zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013r.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma przy tym znaczenia fakt, że Wnioskodawca jest eksporterem towarów w rozumieniu przepisów celnych, tj. dokonuje zgłoszenia celnego i jest wskazany na wywozowej deklaracji celnej jako eksporter. Z uwagi na fakt, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013r., analizowana regulacja art. 2 pkt 8 ustawy o VAT nie zawiera jakiegokolwiek odwołania do przepisów celnych, które nakazywałoby ustalenie podmiotu dokonującego wywozu towarów na podstawie danych wskazanych w dokumentach celnych, w ocenie Wnioskodawcy, okoliczność ta nie powinna wpływać na kwalifikację transakcji opisanych w stanie faktycznym jako eksportu pośredniego.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie znajduje potwierdzenie na przykład w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 lipca 2012r. sygn. IPPP3/443-394/12-2/MPe.

Ad. 3)

Mając na uwadze stan prawny obowiązujący do dnia 31 marca 2013r., zdaniem Wnioskodawcy, okoliczności opisane w stanie faktycznym uprawniają Wnioskodawcę do opodatkowania transakcji na rzecz Meksyk według stawki 0% VAT z tytułu eksportu towarów.

W analizowanym stanie faktycznym, ze względów biznesowych, eksporterem towarów w rozumieniu przepisów celnych jest Wnioskodawca, mimo iż fizycznego wywozu towarów dokonuje nabywca, tj. Meksyk. Na dokumentach celnych jako eksporter wskazany jest Polska, jako odbiorca natomiast Meksyk. Zgłoszenie celne odnosi się do danego numeru faktury wystawionej przez Polska, dzięki czemu towary objęte tym zgłoszeniem można jednoznacznie powiązać z konkretną dostawą towarów : wysłanych z Polski. Na zgłoszeniu celnym wskazane są warunki dostawy I. E. W. G..

Wnioskodawca dokonuje odprawy celnej przedmiotowych towarów w Niemczech za pośrednictwem przedstawiciela celnego. Przedstawiciel ten każdorazowo otrzymuje od niemieckich organów celnych potwierdzenie zakończenia procedury wywozu, tj. potwierdzenie ostatecznego wywozu przedmiotowych towarów poza terytorium UE, i przekazuje go Wnioskodawcy. Zgodnie z niemieckimi przepisami potwierdzenie to ma postać przesyłanego za pośrednictwem elektronicznego systemu dokumentu celnego w formie elektronicznej, oznaczonego numerem MRN, zawierającego adnotację i znak wodny niemieckich organów celnych o dokonanym wywozie. W niektórych przypadkach potwierdzenie to jest generowane w formie wydruku i w takiej formie przesyłane przez przedstawiciela do Wnioskodawcy. Co istotne, każdorazowo z przedmiotowego dokumentu jednoznacznie wynika tożsamość towarów będących: przedmiotem analizowanych transakcji i wywozu.

W rezultacie należy uznać, że w analizowanym stanie faktycznym jednocześnie spełnione zostały przesłanki, o których mowa w art. 41 ust. 6 i 11 ustawy o VAT. Wnioskodawca jest zatem w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013r. uprawniony do opodatkowania transakcji opisanych w stanie faktycznym według stawki 0% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami są - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem, co do zasady, sprzedaż towaru na rzecz podmiotu z jednego z państw nienależących do Wspólnoty może zostać uznana za eksport bezpośredni lub pośredni, w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Zaznaczyć jednak należy, iż aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ust. 1 pkt 1-4 ustawy,
• w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, iż nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Trzeba tutaj zauważyć, że art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów, jednak z uwagi na terytorialny charakter VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy podlegający w Polsce – jako miejscu świadczenia.

Oczywiście nie wynika z tego, że podlegający eksportowi towar musi opuścić terytorium Unii za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić poprzez każdy unijny urząd celny, lecz niezbędnym jest, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Wspólnoty, rozpoczął się na terytorium Polski.

rzy czym trzeba mieć na uwadze, że w sytuacji gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Dla przybliżenia charakteru takiego transportu przydatne może być sięgnięcie do normy art. 83 ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy, stanowiącej, że przez usługi transportu międzynarodowego rozumie się przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej. W sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak jest podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski.

Oznacza to, że w przypadku gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) - po zgłoszeniu w nim tegoż towaru do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej – nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz tenże kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. Nie są zatem w tym przypadku spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%.

Z wniosku wynika, że towar wywożony z kraju jest tożsamy z towarem opuszczającym Unię Europejską jak też Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe towary przed opuszczeniem Unii, a po dostarczeniu przez Wnioskodawcę nie były przedmiotem dostaw.

Jak wskazał Wnioskodawca wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium Meksyku rozpoczyna się od ich wysyłki transportem samochodowym z fabryki zlokalizowanej w G. do miejsca konsolidacji przesyłek na terytorium Niemiec. Po dotarciu do miejsca konsolidacji w Niemczech towary są natychmiast obejmowane procedurą wywozu w rozumieniu przepisów celnych. Następnie, po zebraniu wyrobów dostarczonych również od innych spółek zależnych działających na terytorium Unii Europejskiej, następuje zapakowanie towarów do kontenerów i ich zbiorcza wysyłka do portu morskiego na terenie Niemiec, z którego drogą morską dostarczane są do Meksyku. W przypadku towarów wysyłanych przez Wnioskodawcę, przez cały czas między dostarczeniem towarów do miejsca przepakowywania do kontenerów w Niemczech, a ich wysyłką do portu morskiego, towary były już objęte procedurą wywozu w rozumieniu przepisów celnych.

Odnosząc powyższy stan prawny do stanu faktycznego sprawy stwierdzić należy, iż w ocenie tutejszego organu opisaną transakcję spełnia warunek podstawowy, do uznania jej za eksport towarów, tj. wywozu towarów poza Wspólnotę, w sytuacji, gdy wywóz nastąpił z terytorium kraju bezpośrednio poza terytorium Wspólnoty w ramach transportu zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Za eksport towarów z terytorium kraju można uznać taką sytuację gdy transport towaru z Polski nie zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego (np. w celach magazynowania) i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny. Inaczej mówiąc konieczne jest aby dostarczany towar był przedmiotem jednego transportu pomiędzy krajem rozpoczęcia transportu a krajem docelowym. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt logistyczny tego transportu czyli o to aby transportu dokonywał tylko jeden podmiot (np. spedytor) ale o aspekt organizacyjny.

W przedstawionym stanie faktycznym towar jest wywożony z Polski do Niemiec gdzie ma miejsce konsolidacja towarów, a następnie skonsolidowane towary transportowane są do portu z skąd wyruszają poza granicę Wspólnoty. W tym przypadku, w momencie konsolidacji, niewątpliwie dochodzi do przerwania ciągłości fizycznej transportu co jednak nie oznacza, że została zerwana ciągłość organizacyjna transportu. Bowiem towary te są przemieszczane w ramach transportu zorganizowanego przez jeden podmiot tj. Meksyk od fabryki Wnioskodawcy w Polsce do miejsca docelowego poza terytorium Wspólnoty. Towary, co prawda, w trakcie transportu są przeładowywane i składowane (średnio ok. 7 dni), jednakże jest to okoliczność podyktowana wyłącznie względami logistycznymi, a nie handlowymi, produkcyjnymi czy też innymi zmieniającymi przeznaczenia towarów jakie było im nadane w momencie sprzedaży przez Wnioskodawcę tj. towarów mających być wywiezionych poza terytorium Wspólnoty co odzwierciedla również fakt, że towary są objęte procedurą wywozową w momencie przywozu ich do miejsca przepakowania..

Należy też mieć na uwadze, że jednym z warunków do uznania czynności za eksport towarów jest uzyskanie potwierdzenia wywozu przez urząd celny. Procedurę celną wywozu towarów reguluje art. 161 Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE.L.92.302. 1; dalej jako: WKC). Zgodnie z ust. 1 tegoż przepisu, procedura wywozu pozwala na wyprowadzenie towaru wspólnotowego poza obszar celny Wspólnoty. W myśl ust. 5 art. 161 WKC, zgłoszenie do wywozu musi zostać złożone w urzędzie celnym właściwym dla dozoru miejsca, gdzie osoba dokonująca wywozu ma swoją siedzibę lub gdzie towary zostały zapakowane bądź załadowane do transportu wywozowego.

Wyjątki od tej zasady określane są zgodnie z procedurą Komitetu. Przewidują je przepisy rozporządzenia Komisji (EWG) Nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (dalej powoływane jako rozporządzenie nr 2913/92), a mianowicie:

1. art. 789 rozporządzenia 2913/92 stanowi, że w przypadkach podwykonawstwa, zgłoszenie wywozowe może być również złożone w urzędzie celnym właściwym dla miejsca siedziby podwykonawcy,
2. jeżeli, stosownie do art. 790 rozporządzenia 2913/92, ze względów organizacyjnych nie można zastosować przepisów art. 161 ust. 5 zdanie pierwsze Kodeksu, to zgłoszenie może zostać złożone w każdym urzędzie celnym właściwym dla danej operacji w zainteresowanym Państwie Członkowskim,
3. jeżeli natomiast, zgodnie z art. 791 rozporządzenia 2913/92 wystąpią uzasadnione powody, zgłoszenie wywozowe może zostać przyjęte:
• w urzędzie celnym innym niż określony w art. 161 ust. 5 zdanie pierwsze Kodeksu, lub
  
• w urzędzie celnym innym niż określony w art. 790.

W takim przypadku kontrole odnoszące się do stosowania zakazów i ograniczeń uwzględniają szczególny charakter tej sytuacji.

Jednocześnie prawo wspólnotowe nie określa przypadków, w których mogą wystąpić „uzasadnione powody”, o których mowa w art. 791 rozporządzenia 2913/92.

Zgodnie z art. 146 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347 str. 1 ze zm.), który stanowi m.in., że Państwa Członkowskie zwalniają następujące transakcje:

1. dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę lub na jego rzecz poza terytorium Wspólnoty;
2. dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych poza terytorium Wspólnoty przez nabywcę lub na rzecz nabywcy niemającego siedziby na terytorium danego państwa, z wyłączeniem towarów transportowanych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia w paliwo i ogólnego zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz samolotów turystycznych lub wszelkich innych środków transportu służących do celów prywatnych.
   
   

Przepis art. 146 ust. 1 lit a i b Dyrektywy 112 nie wyraża zasady, że zwolnienie będzie miało zastosowanie jeżeli dostawa eksportowa będzie stanowić wywóz towarów z terytorium danego kraju.

Sam zatem fakt rozpoczęcia procedury celnej wywozu w innym niż Polska państwie członkowskim, nie stanowi okoliczności nie mogącej być uznanej za „wywozu z kraju poza terytorium Unii Europejskiej” w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy. Przewidziany w tym przepisie warunek „wywozu z kraju poza terytorium Unii Europejskiej” może zostać spełniony również wówczas, gdy procedura wywozu towarów, o której mowa w art. 161 WKC rozpocznie się w urzędzie celnym położonym w innym niż Polska kraju Wspólnoty.

Jak wskazał Wnioskodawca dokonuje on odprawy celnej przedmiotowych towarów w Niemczech za pośrednictwem przedstawiciela celnego. Przedstawiciel ten każdorazowo otrzymuje od niemieckich organów celnych potwierdzenie zakończenia procedury wywozu, tj. potwierdzenie ostatecznego wywozu przedmiotowych towarów poza terytorium UE, i przekazuje go Wnioskodawcy. Zgodnie z niemieckimi przepisami, potwierdzenie to ma postać przesyłanego za pośrednictwem elektronicznego system dokumentu celnego w formie elektronicznej, oznaczonego numerem MRN, zawierającego adnotację i znak wodny niemieckich organów celnych o dokonanym wywozie. W niektórych przypadkach potwierdzenie to jest generowane w formie wydruku i w takiej formie przesyłane przez przedstawiciela do Wnioskodawcy. Każdorazowo z przedmiotowego dokumentu jednoznacznie wynika tożsamość towarów będących przedmiotem analizowanych transakcji i wywozu.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że sprzedaż towarów przez Wnioskodawcę w efekcie której wraz z wydaniem towarów dochodzi do dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy (kontrahent spoza UE nabywa prawo do rozporządzania towarami jak właściciel), odbioru towaru w Polsce oraz jego fizycznego wywozu na rzecz i zlecenie kontrahenta spoza UE oraz otrzymanie przez Wnioskodawcę potwierdzenia wywozu towarów poza Wspólnotę nakazuje uznać przedmiotową transakcję za eksport towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

Trzeba tutaj zauważyć, że ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej i na niego wystawione są dokumenty eksportowe jako zgłaszającego towar do odprawy celnej - stanowi, tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Mając na uwadze, że transport towarów na własny koszt organizuje nabywca spoza Wspólnoty przedmiotowy eksport towarów należy uznać za eksport pośredni.

W eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a i b, stawka podatku wynosi 0% - art. 41 ust. 4 ustawy. Zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem, że podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany miesiąc otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed złożeniem deklaracji podatkowej za ten okres. W razie nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju (art. 41 ust. 7 ustawy).

Stosownie do dyspozycji ust. 9 ww. artykułu, otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty w terminie późniejszym niż określony w ust. 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Według treści ust. 11 tego artykułu, przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, posiada kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Z dokumentu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. (…)

Z przytoczonych przepisów wynika zatem uwarunkowanie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy eksporcie od potwierdzenia przez urząd celny określony w przepisach celnych wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Jak wskazuje powyższy przepis, aby podatnik miał prawo zastosować stawkę podatku w wysokości 0% do eksportu pośredniego towarów, przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, musi posiadać kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Z dokumentu tego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Dokument, jakim zainteresowany powinien posłużyć się dla wykazania dokonania eksportu pośredniego, winien tę okoliczność jednoznacznie i w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzać. Powinien on, zatem posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny i potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Wnioskodawca poinformował, iż jest w posiadaniu otrzymanego od przedstawiciela celnego potwierdzenie zakończenia procedury wywozu oznaczonego numerem MRN, z którego wynika tożsamość towarów będących przedmiotem analizowanych transakcji i wywozu.

Zatem Wnioskodawca w tej sytuacji jest uprawniony do zastosowania stawki 0% dla dokonanego eksportu w deklaracji za okres rozliczeniowy w którym dokonałby tego eksportu (powstał obowiązek podatkowy) w sytuacji otrzymania ww. dokumentu przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy. Ewentualnie Wnioskodawca byłby uprawniony do wykazania tego eksportu ze stawką 0% w deklaracji za okres następujący po okresie w którym dokonał eksportu w sytuacji otrzymania ww. dokumentu pomiędzy terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy w którym nastąpił eksport a terminem do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy następujący po okresie rozliczeniowym w którym nastąpił eksport. Jeżeli Wnioskodawca nie otrzymałby przedmiotowego dokumentu przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy następujący po okres rozliczeniowy w którym nastąpił eksport wykazuje tą sprzedaż ze stawką krajową oraz zachowuje prawo do dokonania korekty tego podatku w okresie rozliczeniowym w którym otrzyma potwierdzenie zakończenia procedury wywozu.

Podsumowując

1. wywóz towarów z terytorium Unii Europejskiej, w ramach dostawy, przez nabywcę będącym z kraju trzeciego w sytuacji gdy zgłoszenie towarów do celnej procedury wywozu zostało dokonane w urzędzie celnym na terytorium innego kraju członkowskiego stanowi eksport na terytorium kraju w sytuacji nieprzerwania transportu na terytorium innego kraju członkowskiego,
2. w sytuacji gdy transport organizuje nabywca przedmiotową transakcję należy rozpoznać jako eksport pośredni
3. dokument celny przesyłany za pośrednictwem elektronicznego system w formie elektronicznej ewentualnie przesłanego w formie wydruku oznaczonego numerem MRN, zawierającego adnotację i znak wodny niemieckich organów celnych stanowi dowód potwierdzający dokonanie eksportu i tym samym stanowi on podstawę do opodatkowania opisanej dostawy stawką 0%.
   
   

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.