INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2012r. (data wpływu 21 lutego 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 maja 2012r. (data wpływu 8 maja 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego związanego z otrzymaniem należności za kupony rabatowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego związanego z otrzymaniem należności za kupony rabatowe.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 maja 2012r. (data wpływu 8 maja 2012r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 26 kwietnia 2012r. znak IBPP1/443-196/12/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi stację narciarską. W listopadzie 2011r. została podpisana umowa z firmą G. Sp. z o.o. na sprzedaż tzw. „kuponów” uprawniających do odbioru karnetu jednodniowego na wyciągu Wnioskodawcy po cenie 47 zł zamiast 95 zł – jak jest w cenniku. Zostało ustalone, że Wnioskodawca sprzeda Spółce G. 1.000 takich karnetów. Spółka ta wystawia takie rabatowe kupony w internecie. Klient może u nich zakupić ten kupon, który jest ważny 3 miesiące. W terminie ważności tego kuponu, jeśli przyjedzie do ośrodka Wnioskodawcy, dostaje bilet 1-dniowy. Wnioskodawca dostał ze Spółki G. listę z numerami sprzedanych kuponów. Płatności na konto Wnioskodawcy dokonała Spółka G. po sprzedaży całego 1.000 szt. kuponów po 47 zł za szt. Klient przyjeżdżający do Wnioskodawcy z tym kuponem nie dokonuje już zapłaty za bilet.

Po sprzedaży kuponów Spółka G. przystała Wnioskodawcy link oraz hasła do strony internetowej, na której to stronie zostały wygenerowane dokumenty rozliczeniowe pomiędzy kontrahentami. Były to: nota obciążeniowa wystawiona przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki G. w kwocie 47.000 zł oraz faktura VAT z tytułu prowizji za sprzedane kupony rabatowe wystawiona przez Spółkę G. na rzecz Wnioskodawcy. Należność w kwocie noty pomniejszonej o prowizję wpłynęła ze Spółki G. na konto Wnioskodawcy w dniu 16 grudnia 2011r.

Wnioskodawca uważa, że obowiązek podatkowy w podatku VAT powstał dla niego w terminie wpływu pieniędzy na konto tj. 16 grudnia 2011r. w kwocie 47.000 zł brutto. W związku z tym wystawił dla Spółki G. fakturę VAT za sprzedane kupony.

Spółka G. jest jednak innego zdania i odesłała fakturę Wnioskodawcy, jako nienależną twierdząc że dokumentem rozliczeniowym jest nota wygenerowana w jej systemie a Wnioskodawca będzie się rozliczać z podatku VAT wtedy, gdy klient zgłosi się z kuponem po bilet. Wnioskodawca dostał od Spółki G. 3-stronicowy załącznik wyjaśniający, że emisja tych kuponów rabatowych jest zwolniona z podatku VAT, dlatego jest poświadczona notą i nie ma podstaw do wystawienia na jej rzecz faktury. Notę tę Wnioskodawca ma zaksięgować jako należność w korespondencji z kontem rozliczeń międzyokresowych przychodów i dopiero w miarę realizacji kuponów rozpoznawać u siebie przychód ze sprzedaży i VAT należny. Po upływie terminu ważności kuponów, jeśli pozostałyby jakieś niezrealizowane, to Wnioskodawca ma od nich odprowadzić tylko podatek dochodowy. Niestety w tym załączniku Spółka G. nie powołuje się na żadne przepisy prawne, które potwierdzałyby prawidłowość takiego rozliczenia.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia stacji narciarskiej od 9 marca 2005r.
2. Wnioskodawca nie jest w stanie odpowiedzieć na pytanie czy emisja kuponów rabatowych jest zwolniona z podatku VAT. Wnioskodawca otrzymał od Spółki G. trzystronicową informację w jaki sposób następuje rozliczenie pomiędzy firmami. W tym dokumencie jest informacja, że emisja kuponów rabatowych jest zwolniona z podatku VAT, dlatego nie może być poświadczona fakturą VAT. Wnioskodawca się z tym nie zgadza, bo uważa, że sprzedał bilety całodobowe w cenie promocyjnej (z rabatem). Dlatego wystawił dla Spółki G. fakturę na sprzedaż biletów opodatkowaną 8% stawką VAT. Spółka G. tę fakturę zwróciła informując Wnioskodawcę, że taka forma sprzedaży jest zwolniona z VAT, a opodatkować usługę Wnioskodawca powinien dopiero jak klient zgłosi się do niego z tym kuponem rabatowym.
3. Odnośnie umowy łączącej Wnioskodawcę ze Spółką G., Wnioskodawca poinformował, że:
   • Wnioskodawca nie świadczy na rzecz Spółki G. żadnej usługi.
   • Spółka G. umieszcza na swoim portalu internetowym ofertę Wnioskodawcy polegającą na tym, że każda osoba, która zakupi pobyt na stacji narciarskiej po cenie ustalonej w ofercie (z rabatem) otrzymuje od Spółki G. kupon, z którym przyjeżdża na stację narciarską i otrzymuje bilet całodobowy. Cena biletu całodobowego na stacji wynosi 94 zł. Klient zakupił poprzez stronę internetową Spółki G. możliwość korzystania ze stoku narciarskiego w cenie 47 zł. Na potwierdzenie tego otrzymał specjalny kupon ze Spółki G., z którym przyjeżdża na stację narciarską i po okazaniu tego kuponu otrzymuje kartę uprawniającą do korzystania ze stacji narciarskiej przez całą dobę. Klient wpłacił pieniądze Spółce G.
   • Po zakończeniu sprzedaży oferty, Spółka G. wpłaciła Wnioskodawcy kwotę uzyskaną z jej sprzedaży pomniejszoną o pobraną prowizję od sprzedaży tej oferty w wysokości 15% plus VAT 23%.
   • Klient przyjeżdżając na stację narciarską Wnioskodawcy z kuponem otrzymanym ze Spółki G. nie dokonuje już płatności za usługę, przekazuje ten kupon Wnioskodawcy jako potwierdzenie, że za usługę zapłacił wcześniej.
   • Jeżeli klient nie wykorzysta kuponu w terminie obowiązywania oferty, to kwota zapłacona przez niego pozostaje w dyspozycji Wnioskodawcy, gdyż Wnioskodawca otrzymał zapłatę od Spółki G.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy obowiązek podatkowy w podatku VAT wystąpił w grudniu, po otrzymaniu należności za kupony, czy będzie powstawał sukcesywnie w miarę realizacji tych kuponów przez klientów...

Jeżeli obowiązek podatkowy miałby powstawać sukcesywnie w miarę realizacji kuponów przez klientów, to co w sytuacji, gdyby pozostała jakaś część niewykorzystanych kuponów... Czy obowiązek podatkowy od pozostałej kwoty powstanie po upływie terminu ważności kuponów... Czy od pozostałej kwoty nie będzie obowiązku odprowadzić podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w podatku VAT powstał dla niego w terminie wpływu pieniędzy na konto tj. 16 grudnia 2011r. w kwocie 47.000 zł brutto.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, iż Wnioskodawca uważa, że nie ma podstaw do tego, aby obowiązek podatkowy powstawał sukcesywnie, w miarę realizacji przez klientów kuponów rabatowych, gdyż wpływ gotówki za te usługi nastąpił wcześniej tj. 16 grudnia 2011r. Wnioskodawca uważa, że obowiązek podatkowy powstał „z góry” od całej kwoty sprzedanych kuponów w promocyjnej cenie i jeżeli nawet pozostaną niezrealizowane kupony, to Wnioskodawca i tak otrzymał za nie wynagrodzenie i opodatkował tą kwotę w momencie zapłaty. Wnioskodawca uważa, że obowiązek podatkowy powstaje od całej kwoty otrzymanej za kupony rabatowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Według art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z treści art. 19 ust. 4 tej ustawy wynika, że, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi

Natomiast stosownie do art. 19 ust. 11 ww. ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi stację narciarską. W listopadzie 2011r. została podpisana umowa z firmą G. Sp. z o.o. na sprzedaż tzw. „kuponów” uprawniających do odbioru karnetu jednodniowego na wyciągu Wnioskodawcy po cenie 47 zł zamiast 95 zł – jak jest w cenniku. Zostało ustalone, że Wnioskodawca sprzeda Spółce G. 1.000 takich karnetów. Spółka ta wystawia takie rabatowe kupony w internecie. Klient może u nich zakupić ten kupon, który jest ważny 3 miesiące. W terminie ważności tego kuponu, jeśli przyjedzie do ośrodka Wnioskodawcy, dostaje bilet 1-dniowy. Wnioskodawca dostał ze Spółki G. listę z numerami sprzedanych kuponów. Płatności na konto Wnioskodawcy dokonała Spółka G. po sprzedaży całego 1.000 szt. kuponów po 47 zł za szt. Klient przyjeżdżający do Wnioskodawcy z tym kuponem nie dokonuje już zapłaty za bilet.

Po sprzedaży kuponów Spółka G. przystała Wnioskodawcy link oraz hasła do strony internetowej, na której to stronie zostały wygenerowane dokumenty rozliczeniowe pomiędzy kontrahentami. Były to: nota obciążeniowa wystawiona przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki G. w kwocie 47.000 zł oraz faktura VAT z tytułu prowizji za sprzedane kupony rabatowe wystawiona przez Spółkę G. na rzecz Wnioskodawcy. Należność w kwocie noty pomniejszonej o prowizję wpłynęła ze Spółki G. na konto Wnioskodawcy w dniu 16 grudnia 2011r.

Wnioskodawca uważa, że obowiązek podatkowy w podatku VAT powstał dla niego w terminie wpływu pieniędzy na konto tj. 16 grudnia 2011r. w kwocie 47.000 zł brutto. W związku z tym wystawił dla Spółki G. fakturę VAT za sprzedane kupony.

Wnioskodawca nie świadczy na rzecz Spółki G. żadnej usługi.

Spółka G. umieszcza na swoim portalu internetowym ofertę Wnioskodawcy polegającą na tym, że każda osoba, która zakupi pobyt na stacji narciarskiej po cenie ustalonej w ofercie (z rabatem) otrzymuje od Spółki G. kupon, z którym przyjeżdża na stację narciarską i otrzymuje bilet całodobowy. Po zakończeniu sprzedaży oferty, Spółka G. wpłaciła Wnioskodawcy kwotę uzyskaną z jej sprzedaży pomniejszoną o pobraną prowizję od sprzedaży tej oferty. Klient przyjeżdżając na stację narciarską Wnioskodawcy z kuponem otrzymanym ze Spółki G. nie dokonuje już płatności za usługę, przekazuje ten kupon Wnioskodawcy jako potwierdzenie, że za usługę zapłacił wcześniej. Jeżeli klient nie wykorzysta kuponu w terminie obowiązywania oferty, to kwota zapłacona przez niego pozostaje w dyspozycji Wnioskodawcy, gdyż Wnioskodawca otrzymał zapłatę od Spółki G.

Biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, że sprzedaż czy też przekazanie kuponów nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług i nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług wyznaczonym przez przepis art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Kupon stanowi rodzaj znaku legitymacyjnego upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do otrzymania w oznaczonym terminie określonego towaru i dlatego nie mieści się on w dyspozycji przepisu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

W świetle powyższego oraz powołanego art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przedmiotowy kupon jaki klienci otrzymują po dokonaniu stosownej płatności na rzecz Spółki G., nie mieści się w definicji towaru w rozumieniu ww. przepisu. Spełnia on funkcję środka płatniczego uprawniającego do zapłaty za określone towary lub usługi oferowane przez Wnioskodawcę za pośrednictwem portalu. Kupon stanowi jedynie rodzaj pieniądza (innego niż pieniądz ekwiwalentu wartości), upoważniającego nabywcę do odbioru świadczenia, a więc do zakupu określonych towarów lub usług. Kupony nie są więc towarem ani usługą, lecz jedynie miernikiem uprawniającym do zakupu świadczenia. Zastępują one środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary lub usługi.

Jak wynika z przywołanych powyżej przepisów ustawy o VAT, usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Jak wspomniano wyżej, usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). W rozpatrywanej sytuacji to Wnioskodawca jest odbiorcą usługi świadczonej przez Spółkę G., za którą płaci odpowiednie wynagrodzenie w postaci prowizji od sprzedaży danej oferty. Spółka G. przekazuje odpłatnie kupon osobie fizycznej, który uprawnia tą osobę do zakupu usług Wnioskodawcy. Wnioskodawca uzyska z tego tytułu korzyść w postaci przyszłej prawdopodobnej sprzedaży własnych usług. Nabywca kuponu – z dużym prawdopodobieństwem – wykorzysta go w przyszłości dokonując zakupu usług Wnioskodawcy. Z tego tytułu Wnioskodawca może oczekiwać uzyskania korzyści, które do czasu wykorzystania kuponu są dla niego jedynie potencjalne. Zatem to Spółka G. otrzymuje od Wnioskodawcy zapłatę, która stanowi należność z tytułu usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy na podstawie zawartej umowy. Wykonywane przez Spółkę G. czynności stanowią więc usługę pośrednictwa w sprzedaży usług, których realizacja jest możliwa u Wnioskodawcy. Spełnia to definicję odpłatnego świadczenia usług, za które Spółka G. otrzymuje ustalone w umowie wynagrodzenie w postaci prowizji. Zatem to Spółka G. świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługę, którą winna ona udokumentować i rozliczyć zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu jednak należy się odnieść do faktu, iż wydanie przedmiotowych kuponów uprawniających do uzyskania określonej usługi świadczonej przez Wnioskodawcę, uzależnione jest od dokonania przez klienta wpłaty w wysokości 100% wartości usługi, do nabycia której uprawnia dany kupon.

Należy podkreślić, że ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o VAT definicji zaliczki ani przedpłaty. Zgodnie z definicją wskazaną w „Małym słowniku języka polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1994), zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet tej należności. Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przedpłata to część ceny towaru (lub usługi), wpłacona w celu uzyskania gwarancji jego zakupu (lub wykonania usługi) w określonym terminie.

Zgodnie z powyższym, aby zapłatę na poczet przyszłej należności uznać za zaliczkę musi ona być powiązana z konkretną transakcją, co zostało potwierdzone także przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS).

W wyroku z dnia 21 lutego 2006r. w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals Ltd. Goldsborough development Ltd. przeciwko Commisioners Of Customs Excise, TSUE stwierdził, że w zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi VI Dyrektywy VAT , nie mieści się przedpłata dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości wykorzystaną przedpłatę. Należy wskazać, że art. 10 ust. 2 akapit drugi powyższej Dyrektywy stanowi, że w przypadku gdy zapłata następuje, przed wykonaniem dostawy towarów lub świadczenia usług, podatek staje się wymagalny w momencie otrzymania płatności i od jej wysokości.

W powyższym wyroku TSUE podkreślił, iż „(...) w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał w takiej sytuacji, wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub przyszłe świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, (...) w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone”.

Należy wskazać, że powyższy wyrok TSUE zachowuje swoją aktualność na gruncie obecnie obowiązującej Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.).

W oparciu o powyższy wyrok TSUE można wysnuć wniosek, że aby zapłatę na poczet przyszłych należności uznać za zaliczkę/przedpłatę, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

1. zapłata musi zostać dokonana na poczet konkretnej transakcji, tj. przyszłe świadczenie powinno być określone co do rodzaju w sposób jednoznaczny (określone powinny być cechy identyfikujące rodzaj towaru bądź usługi),
2. konkretyzacja przyszłego świadczenia powinna być wystarczająco dokładna dla określenia zasad opodatkowania świadczenia, tj. w szczególności należy móc określić miejsce świadczenia i stawkę opodatkowania,
3. w momencie dokonania zaliczki strony nie mają intencji zmiany świadczenia w przyszłości.
   
   

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 lipca 2009r. (I FSK 932/08), powyższy wyrok zawierający wykładnię art. 10 ust. 2 VI Dyrektywy ma istotny wpływ na wykładnię art. 19 ust. 11 ustawy o VAT. Ponadto w wyroku tym NSA stwierdził, że „Prawidłowa interpretacja art. 19 ust. 11 ustawy o VAT powinna bowiem, w kontekście konieczności dokonywania wykładni prowspólnotowej przepisów polskiej ustawy o podatku od towarów i usług, uwzględniać wykładnię dokonaną przez ETS. W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że dla uznania wpłaconej kwoty, jako zaliczki na poczet wykonanych usług, w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, istotnym jest, aby przyszłe świadczenie było określone w sposób jednoznaczny, co do rodzaju towaru bądź usługi, tzn. w sposób umożliwiający ich identyfikację, a dodatkowo strony tego świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki, nie mają woli dokonywania jego zmian w przyszłości”.

Odnosząc przedstawiony wyżej stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa, zdaniem tut. organu, uprawnione jest stwierdzenie, że płatności otrzymywane przez Wnioskodawcę w zamian za kupony przed wykonaniem usługi stanowią zaliczkę.

Jak wskazano powyżej kupon nie stanowi ani towaru ani usługi w rozumieniu ustawy o VAT – usługa zostanie wyświadczona dopiero w momencie wymiany kuponu na bilet uprawniający do odbioru karnetu jednodniowego na wyciąg narciarski Wnioskodawcy. Zapłata otrzymana w zamian za kupon dotyczy konkretnej transakcji, tj. wyświadczenia usługi. Należy podkreślić, że już w momencie wydania kuponu znana jest konkretna usługa, której kupon dotyczy (odebranie karnetu jednodniowego na wyciąg narciarski Wnioskodawcy), zatem usługa jest określona w sposób jednoznaczny. Już w momencie otrzymania pieniędzy za kupony Wnioskodawca zna dokładną podstawę opodatkowania i stawkę VAT odnoszącą się do oferowanej klientom usługi. W konsekwencji Wnioskodawca jest w stanie określić (przyporządkować) dokonaną wpłatę na poczet konkretnej usługi z przyporządkowanym rodzajem usługi, wartości netto i stawki opodatkowania.

Z opisu stanu faktycznego nie wynika, że w momencie otrzymania płatności strony miałyby intencję zmiany świadczenia w przyszłości. Klient otrzymuje kupon, który zamierza wymienić na karnet uprawniający do skorzystania z konkretnej usługi, za co dokonuje płatności na rzecz Wnioskodawcy. W przypadku, gdyby z góry zakładał, że nie skorzysta z karnetu jednodniowego na wyciąg narciarski, jego działanie byłoby nieracjonalne i ekonomicznie nieuzasadnione. Dlatego też warunek ten należy uznać za spełniony nawet w takich sytuacjach, w których termin ważności kuponu wygasł, a jego posiadacz nie wymienił go na karnet (należy podkreślić, że Wnioskodawca nie ma wpływu na decyzję klienta co do wymiany kuponu na karnet i skorzystania z usługi).

Biorąc pod uwagę powyższe, otrzymaną zapłatę za wygenerowane kupony (100%) należy uznać za zaliczkę wpłaconą przed wykonaniem usługi w rozumieniu ustawy o VAT, od całości której powstał obowiązek podatkowy bez względu na to, czy nabyte kupony zostały zrealizowane przez klientów, czy też nie.

Reasumując, zdaniem tut. organu, otrzymaną zapłatę (w związku z pobraniem przez klientów kuponów na konkretne świadczone przez Wnioskodawcę usługi) należy uznać za zaliczkę wpłaconą przed wykonaniem usługi (nawet jeśli opiewa ona na 100% wartości usługi). W konsekwencji przedmiotowa wpłata powoduje, zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, powstanie obowiązku podatkowego u Wnioskodawcy z chwilą jej otrzymania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że obowiązek podatkowy powstał „z góry” od całej kwoty sprzedanych kuponów w promocyjnej cenie i jeżeli nawet pozostaną niezrealizowane kupony, to Wnioskodawca i tak otrzymał za nie wynagrodzenie i winien opodatkować tę kwotę w momencie zapłaty zatem obowiązek podatkowy powstaje od całej kwoty otrzymanej za kupony rabatowe – uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.