Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-683/10/13-7/S/MPe
z 23 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29.06.2010 r. (data wpływu 13.07.2010 r.) uzupełnione pismem z dnia 16.08.2010 r. (data wpływu 23.08.2010 r.) na wezwanie z dnia 09.08.2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przechowywania kopii faktur VAT w formie elektronicznej, w sytuacji gdy oryginał wystawiany jest w formie papierowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.07.2010 r. wpłynął ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 16.08.2010 r. (data wpływu 23.08.2010 r.) na wezwanie z dnia 09.08.2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przechowywania kopii faktur VAT w formie elektronicznej, w sytuacji gdy oryginał wystawiany jest w formie papierowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej także Spółka) dokonuje sprzedaży swoich produktów na rzecz podmiotów krajowych i zagranicznych. W celu potwierdzenia dokonania sprzedaży Spółka wystawia na rzecz nabywców faktury VAT.

Wszystkie wystawiane przez Spółkę faktury VAT spełniają wymogi Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług. (Dz. U. Nr 212 poz. 133 ze zm. dalej Rozporządzenie). W szczególności faktury te zawierają dane identyfikujące nabywcę oraz sprzedawcę (Spółkę) tj. ich nazwy, adresy, numery identyfikacji podatkowej (NIP), numer kolejny faktury oznaczonej jako FAKTURA VAT, dzień miesiąc i rok wystawienia faktury, datę sprzedaży, nazwę towaru, miarę i ilość sprzedawanych towarów, cenę jednostkową towaru (cena netto), w przypadku udzielenia rabatu — jego wartość w odniesieniu do jednostki towaru, wartość sprzedanych towarów bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto), stawkę podatku, sumę wartości sprzedaży towarów netto, kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Faktury VAT potwierdzające fakt dokonania sprzedaży wystawiane są za pomocą programu finansowo — księgowego wykorzystywanego przez Spółkę, bądź za pomocą odrębnego programu informatycznego, a następnie zarówno oryginał jak i kopia są drukowane. Oryginał faktury VAT wysyłany jest do nabywcy towaru, kopia natomiast pozostaje w dokumentach Spółki i jest przechowywana w formie papierowej.

Aktualnie, głównie ze względów ekonomicznych (każdego miesiąca wystawiane jest kilka tysięcy faktur VAT), Spółka chciałaby zaprzestać przechowywania kopii faktur VAT w formie papierowej. Kopie te przechowywane byłyby tylko w formie elektronicznej. Systemy wykorzystywane do wystawiania faktur VAT posiadają wszelkie funkcjonalności niezbędne do przechowywania kopii faktur VAT tj. w szczególności w każdym momencie istnieje możliwość elektronicznego podglądu każdej z kopii faktur, dodatkowo każda z tych kopii może być wydrukowana w dowolnym momencie. Systemy wykorzystywane do celów wystawiania faktur VAT gwarantują także zachowanie kompletności danych dotyczących sprzedaży w poszczególnych okresach rozliczeniowych, umożliwiają też przechowywanie kopii faktur przez okres przewidziany w tym celu przepisami prawa.

Dodatkowo Spółka pragnie zaznaczyć, że przechowywanie kopii faktur VAT w formie elektronicznej nie będzie miało jakiegokolwiek negatywnego wpływu na ustalenie podstawy opodatkowania dla celów VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku, jeśli oryginał faktury VAT został wystawiony i wysłany do nabywcy towaru w formie papierowej, istnieje możliwość przechowywania kopii faktury VAT w formie elektronicznej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 106 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm. dalej UoVAT) podatnicy są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Szczegółowe zasady dotyczące sposobu wystawiania oraz przechowywania faktur VAT zostały wskazane w rozdziale 3 Rozporządzenia.

Kwestia przechowywania faktur VAT została uregulowana w § 21 ust. 1 Rozporządzenia. Zgodnie brzmieniem tego przepisu, podatnicy zobowiązani są przechowywać oryginały faktur oraz faktur korygujących, a także duplikaty tych dokumentów do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Dokumenty te, zgodnie z ust. 2 § 21 Rozporządzenia, powinny być przechowywane w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

W ocenie Spółki, z analizy powyższego przepisu wynikają dwie zasadnicze przesłanki. Po pierwsze obowiązek przechowywania oryginałów oraz kopii faktur, faktur korygujących oraz ich duplikatów do czasu upływu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Po drugie sposób realizacji tego obowiązku. Zgodnie z wolą ustawodawcy m.in. oryginały i kopie faktur powinny być przechowywane w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie. Żaden z przepisów Rozporządzenia nie precyzuje natomiast formy (tj. papierowa czy elektroniczna) w jakiej dokumenty te powinny być przechowywane. Jeśli więc ustawodawca nie wskazał konkretnej formy, w jakiej mają być przechowywane ww. dokumenty, podatnik ma możliwość wyboru czy będzie przechowywał je w formie papierowej czy elektronicznej. Jedynym ograniczeniem w wyborze jednej z ww. form jest zapewnienie przechowywania tych dokumentów w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich odszukanie.

W ocenie Spółki użycie przez ustawodawcę zwrotu „w oryginalnej postaci” nie wskazuje na obowiązek przechowywania kopii faktury VAT w formie papierowej, w przypadku, jeśli nabywca towaru bądź usługi otrzymał oryginał faktury w formie papierowej. Użycie sformułowania „w oryginalnej postaci” odnosi się, w opinii Spółki, do takiego sposobu przechowywania faktur VAT, tak aby nie doszło do naruszenia integralnych elementów faktury VAT takich jak dane identyfikujące nabywcę, sprzedawcę, określające towar bądź usługę czy też dane wpływające na wysokość podstawy opodatkowania. W ocenie Spółki z żadnego z przepisów UoVAT bądź Rozporządzenia nie wynika, że dla wystawienia oraz przechowywania kopii faktury przez sprzedawcę konieczne było jej wydrukowanie. Wydrukowanie faktury niezbędne jest wyłącznie do przesłania jej do kontrahenta (nabywcy towaru bądź usługi), chyba że podatnik dokonuje przesłania faktury drogą elektroniczną. Dodatkowo Spółka pragnie zaznaczyć, że w jej opinii, użyte w § 19 Rozporządzenia sformułowanie „wystawiać” nie może być rozumiane w ten sposób, że dokument będzie miał zawsze formę papierową, gdyż podstawowe znaczenie powinny mieć dane zawarte w obu egzemplarzach faktury tj. w oryginale i kopii, a nie fizyczna identyczność tych egzemplarzy. Zdaniem Spółki, warunek identyczności będzie spełniony w proponowanym przez nią rozwiązaniu przechowywania kopii faktur.

Analizując kwestię sposobu przechowywania faktur VAT na gruncie przepisów Wspólnotowych, bezsporne jest, że art. 247 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.347.1; dalej także Dyrektywa) zezwala Państwom Członkowskim na wprowadzenie wewnętrznych uregulowań dotyczących sposobu przechowywania faktur VAT. Zgodnie z tym przepisem, by zapewnić spełnienie warunków, o których mowa w art. 246 Dyrektywy, Państwo Członkowskie, może wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. W przypadku przechowywania faktur za pomocą środków elektronicznych, może ono także wymagać, by przechowywane były również dane gwarantujące autentyczność pochodzenia i integralność treści każdej faktury. Przepisy prawa wspólnotowego przyznały więc ustawodawstwom krajowym prawo do nałożenia ograniczeń w sposobie przechowywania faktur. Jeśli więc, jak już wcześniej wskazała Spółka, polski ustawodawca nie nakazał przechowywania faktur VAT w formie „w jakiej zostały przesłane lub udostępnione”, to podatnicy mają dowolność w zakresie wyboru sposobu przechowywania faktur VAT. Jedyne ograniczenia odnośnie sposobu przechowywania tych dokumentów wprowadzone przez polskiego ustawodawcę dotyczą przechowywania faktur w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na łatwe odszukanie tych faktur.

Nakładanie dodatkowych ograniczeń w sposobie przechowywania faktur, w opinii Spółki, byłoby także sprzeczne z tzw. zasadzą proporcjonalności wyrażoną w art. 5 Traktatu Założycielskiego. Zgodnie z tą zasadą państwa członkowskie mogą nakładać na obywateli tylko takie obowiązki (stosować tylko takie środki), które są niezbędne dla osiągnięcia celów zakładanych przez dyrektywy. Jeśli więc przechowywanie kopii faktur VAT w formie papierowej, w sytuacji, gdy inne metody przechowywania faktur również zapewniają realizację celów określonych odnośnie faktur VAT w przepisach prawa wspólnotowego, byłoby obowiązkiem nadmiernie uciążliwym i powinno zostać uznane za naruszenie zasady proporcjonalności.

W ocenie Spółki, obowiązku przechowywania w formie papierowej faktur VAT wystawionych również w formie papierowej, nie można także wywieźć analizując cel, jaki wiązał się z wprowadzeniem obowiązku ich przechowywania. Podstawowym celem nałożenia przez polskiego ustawodawcę obowiązku przechowywania faktur VAT było zapewnienie możliwości kontroli transakcji sprzedaży, w szczególności w zakresie prawidłowości ustalenia podstawy opodatkowania. W szczególności bez znaczenia dla celów rozliczenia podatku VAT pozostaje to czy wydrukowany zostanie oryginał i kopia faktury, czy też sam oryginał. Decydujące znaczenie ma bowiem to, czy wystawiona faktura została ujęta w ewidencji księgowej i rejestrze podatku należnego oraz to, czy sposób przechowywania faktury wyklucza możliwość zmodyfikowania treści jej zapisów po wystawieniu ujęciu w ewidencji. Jeśli więc, jak zostało szczegółowo opisane w stanie faktycznym, elektroniczny sposób przechowywania faktur zapewni integralność każdej z faktur (w szczególności w zakresie braku możliwości modyfikowania ich treści) oraz umożliwi łatwy dostęp do nich, Spółka może przechowywać kopie faktur VAT w formie elektronicznej.

Podobne stanowisko do zaprezentowanego przez Spółkę zostało także zajęte przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 listopada 2009 r. W wyroku tym Sąd podkreślił, że „z punktu widzenia funkcji, jakie ma spełniać przechowywanie kopii faktur nie ma przeciwwskazań do proponowanej przez stronę skarżącą wykładni omawianych przepisów. Rozważania powyższe prowadzą do wniosku, że nie ma normatywnych przeciwwskazań do istnienia „mieszanego” systemu wysyłania i przechowywania faktur, polegającego na wysyłaniu faktury w formie papierowej oraz przechowywaniu jej kopii w formie elektronicznej, z gotowością wydrukowania jej na każde żądanie uprawnionego organu. Za taką wykładnią przemawiają także względy celowościowe, jak ekologiczne czy ekonomiczne. Jednocześnie z całym naciskiem trzeba podkreślić, że podatnik mając obowiązek przechowywania kopii faktur czy to w formie drukowanej czy to w formie elektronicznej ponosi wszelkie ryzyko ich utraty. Z punktu widzenia obowiązków podatnika jest zupełnie obojętne czy zostaną ukradzione bądź zniszczone kopie papierowe faktur czy nośniki pamięci, na których zarejestrowane zostały kopie faktur. Istota przechowywania kopii faktur sprowadza się bowiem do przechowywania nośników informacji. Jeśli więc normodawca nie wyklucza jakiejś formy przechowywania informacji, to do podatnika powinien należeć wybór tych nośników, przy jednoczesnym obowiązku zaprezentowania uprawnionym organom tych informacji w żądanej przez nie formie.”

Dodatkowym argumentem, przemawiającym w ocenie Spółki za możliwością przechowywania kopii faktur VAT w formie elektronicznej, są także przesłanki natury ekonomicznej. Jak już zostało zaznaczone w stanie faktycznym, Spółka wystawia każdego miesiąca kilka tysięcy faktur VAT. Przechowywanie takiej ilości kopii faktur w formie papierowej, wiąże się dla Spółki ze znacznym obciążeniem finansowym. W szczególności Spółka zobowiązana jest do ponoszenia dodatkowych kosztów na zakup papieru, drukarek, tonerów, segregatorów oraz szaf do przechowywania tych dokumentów. Archiwizując kopie faktur w formie papierowej Spółka zobowiązana jest także do wygospodarowania dodatkowej powierzchni biurowej gdzie dokumenty te będą przechowywane. Z uwagi na fakt, że w treści faktur VAT znajdują się dane objęte niejednokrotnie tajemnicą handlową, Spółka zobowiązana jest także do ponoszenia dodatkowych kosztów ochrony i zabezpieczenia pomieszczeń, w których przechowywane są te dokumenty.

Mając powyższe na uwadze Spółka wnosi o potwierdzenie poprawności zaprezentowanego przez nią stanowiska.

W dniu 5 października 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał w przedmiotowej sprawie interpretację indywidualną nr IPPP3/443-683/10-4/MPe, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe.

Interpretacja powyższa była przedmiotem skargi wniesionej przez Stronę.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 stycznia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 1975/11 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną.

WSA wskazał, że sporne w sprawie zagadnienie, tj. czy jest prawnie dopuszczalne przechowywanie kopii faktur VAT w formie elektronicznej, w sytuacji gdy ich oryginał wystawiany został w formie papierowej, było już przedmiotem wielokrotnych wypowiedzi sądów administracyjnych.

Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie w pełni podziela stanowisko i pogląd prawny wyrażony w tej kwestii przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 listopada 2009r., sygn. akt I FSK 1169/08. Wskazane orzeczenie wpisuje się w jednolite stanowisko sądów administracyjnych, że na gruncie przepisów analizowanych w niniejszej sprawie nie ma przeciwwskazań do prowadzenia mieszanego systemu wysyłania i przechowywania faktur polegającego na wysyłaniu faktury w formie papierowej oraz przechowywaniu jej kopii w formie elektronicznej (zob. np. wyroki NSA: z dnia 1 września 2011r., sygn. akt I FSK 1296/10, z dnia 28 września 2011r., sygn. akt I FSK 1283/10, z dnia 6 października 2011r., sygn. akt: I FSK 1500/10, I FSK 1682/10, I FSK 1574/10, oraz wyroki WSA w Poznaniu: z dnia 23 czerwca 2010r., sygn. akt I SA/Po 177/10, z dnia 21 października 2010, sygn. akt I SA/Po 443/10).

Przepisy Dyrektywy 2006/112,WE Rady Europy z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L Nr 347) nie przewidują bezwzględnego obowiązku przechowywania kopii faktur w takiej samej formie, w jakiej są wysyłane, lecz pozostawiają państwom członkowskim decyzję co do wprowadzenia szczególnych wymogów dotyczących przechowywania faktur a prawodawca krajowy nie skorzystał z możliwości odmiennego niż w Dyrektywie 112 uregulowania zasad przechowywania faktur. Stąd nie można zgodzić się z poglądem, że skoro wystawiona została faktura w formie papierowej, to w tej samej formie musi być też przechowywana jej kopia. Bez znaczenia dla zachowania oryginalnej postaci faktury będzie miała forma jej przechowywania, tj. papierowa czy też elektroniczna.

Regulacje z zakresu prawa krajowego nie pozwalają na stwierdzenie, że pojęcie „oryginalna postać” mieści w sobie również pojęcie „formy” faktury (papierowej lub elektronicznej). Pojęcie „forma” występuje w innych przepisach rozporządzenie traktujących o elektronicznej „formie” faktury, tj. w § 19 ust. 3, § 20 ust. 2 i ust. 5 oraz § 21 ust. 3. Biorąc pod uwagę jednolitość terminologii aktu prawnego określenia „forma” należy używać dla wyjaśnienia czy faktura jest papierowa czy elektroniczna. Natomiast pojęcie „postaci” odnosić należy do innych cech faktury, które nie mieszczą się się pod pojęciem „formy”. Zatem „oryginalna postać” faktury to taka, która zapewni przez cały okres przechowywania faktury jej autentyczność, integralność treści oraz czytelność. Natomiast bez znaczenia dla zachowania oryginalnej postaci faktury będzie miała forma jej przechowywania, tj. papierowa czy elektroniczna.

Sąd uznał za uzasadnione także zarzuty dotyczące naruszenia art. 121 w nawiązaniu do art. 14e Ordynacji podatkowej w zakresie nieuwzględnienia w wydanej interpretacji orzecznictwa sądowego.

Wyrok powyższy był również przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 7 marca 2013 r. sygn. akt I FSK 681/12 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji i podkreślił, że problem stanowiący istotę sporu w niniejszej sprawie był już wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Naczelnego Sądu Administracyjnego. Tytułem przykładu NSA wskazał wyrok z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 1444/09, w którym Naczelny Sąd Administracyjny wyraził stanowisko, że prawodawca krajowy - expressis verbis - nie wypowiada się w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT co do ewentualnej konieczności wystawiania przez podatników VAT faktur w formie papierowej. Czysto językowa analiza wspomnianego przepisu nie stoi na przeszkodzie konstatacji, że faktury mogą być wystawiane również w formie innej niż papierowa. W szczególności należy uznać, że posłużenie się przez ustawodawcę wyrażeniem „wystawia” nie ogranicza zakresu normowania wskazanego przepisu do faktur w formie papierowej. Zatem użyte przez prawodawcę pojęcie wystawienia faktury obejmuje swym znaczeniem łącznie postrzegany proces sporządzenia faktury i jej przekazania nabywcy. Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług expressis verbis nie odnosi się do faktur, które są sporządzane i przekazywane w formie elektronicznej, a następnie drukowane i przechowywane w formie papierowej. Tenże Sąd podkreślił również, że państwa członkowskie mogą dopuścić - jako inną metodę - przesyłanie i udostępnianie faktur w formie elektronicznej bez wykorzystania żadnej z dwóch wskazanych w art. 233 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE metod, w tym bez konieczności posłużenia się zaawansowanym podpisem elektronicznym (art. 233 ust. 1 zdanie 2 tej Dyrektywy). Państwa członkowskie nie mogą ograniczać możliwości sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej wyłącznie do sytuacji, w których również przechowywanie tych faktur będzie następowało w formie elektronicznej (art. 234 Dyrektywy).

W cytowanym wyroku Sąd wskazał także, że za rozstrzygnięciem wspieranym przez wykładnię prowspólnotową przemawiają również względy racjonalności i sprawności funkcjonowania obrotu gospodarczego, a także postępu technologicznego oraz upowszechnienia się elektronicznych środków komunikacji oraz przesyłania danych. Posługiwanie się fakturami sporządzanymi i przekazywanymi w formie elektronicznej znacznie przyspiesza obrót gospodarczy oraz pozwala na pewne oszczędności. Posługiwanie się takimi fakturami, drukowanymi przez strony transakcji na papierze i w tej formie przechowywanymi, nie zmniejsza przy tym bezpieczeństwa obrotu prawnego w porównaniu z sytuacją, w której faktury od samego początku mają postać papierową i w takiej formie są przekazywane nabywcy.

Powyżej powołany pogląd znalazł swoje potwierdzenie w kolejnych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia: 1 września 2011 r., sygn. akt I FSK 1296/10; 29 lutego 2012 r., sygn. akt I FSK 804/11; 27 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1102/11; 27 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1103/11; 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1544/11; 11 października 2012 r., sygn. akt I FSK 1900/11.

Również Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrujący niniejszą sprawę w pełni ten pogląd podzielił i aprobuje powyżej przedstawioną argumentację. Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny w tym składzie podzielił stanowisko zawarte w wyroku NSA z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt I FSK 1169/08 (powołanym przez Sąd I instancji), że w sytuacji gdy ustawodawca krajowy nie skorzystał z opcji przewidzianej w art. 247 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE, nie ma normatywnych przeciwwskazań do istnienia mieszanego systemu wysyłania i przechowywania faktur. istotne jest bowiem przede wszystkim to, by zapewnić autentyczność pochodzenia i integralność treści przechowywanych faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 1975/11 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.