Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-577/13-2/MPe
z 29 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 07.06.2013 r. (data wpływu 17.06.2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży niezabudowanej nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.06.2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży niezabudowanej nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca działa na podstawie ustawy. Wnioskodawca jest państwową jednostką organizacyjną posiadającą osobowość prawną podległą Ministrowi Obrony Narodowej oraz agencją wykonawczą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jednolity: Dz. U. 2009, Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.). Wnioskodawca wykonuje zadania własne i zadania zlecone z zakresu administracji rządowej, określone w art . 16 ust . 1 i 2 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej. W trybie określonym w art . 17 ww. ustawy, Wnioskodawca gospodaruje powierzonym mieniem Skarbu Państwa, który przyjęła na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych z dniem 01.01.1996 r. W ramach powierzonego mienia Skarbu Państwa - Wnioskodawca otrzymał nieruchomość oznaczoną numerami działek: 32, 14/1, 14/2, 14/3, 14/4, 14/4, 14/5, 14/6, tereny różne, tereny mieszkalne, o łącznym obszarze 15,8682 ha, wpisaną do księgi wieczystej w Sądzie Rejonowym. W dniu 30.10.2008 r. Dyrektor Oddziału Regionalnego, działając w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa - Wnioskodawca sprzedał na podstawie aktu notarialnego działkę nr 32 o powierzchni 13,0193 ha.

Dla ww. działki brak było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego terenu. Zgodnie z obowiązującym wówczas „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego” zatwierdzonym uchwałą Rady Gminy z dnia 18 czerwca 1998 roku oraz zmianą „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego” zatwierdzoną uchwałą Rady Gminy z dnia 12 lipca 2001 roku, przedmiotowa działka leżała w granicach terenów przeznaczonych w znacznej części pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z dopuszczeniem działalności gospodarczej (3aMN/DG). W ewidencji gruntów działka o nr 32 o powierzchni 13.0193ha została oznaczona jako „tereny różne”. Umowa sprzedaży zawarta została w trybie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity: Dz. U. 2010, Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP. Cena za przedmiot umowy została ustalona zgodnie z protokołem z przetargu z dnia 27 lipca 2008 roku. Na podstawie aktu notarialnego wystawiono w dniu 30.10.2008 r. fakturę VAT na kwotę 4.550.000,00 plus należny podatek VAT wg stawki 22% w kwocie 1.001.000,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym we wniosku stanie faktycznym, Wnioskodawca prawidłowo opodatkował sprzedaż nieruchomości 22% stawką podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22% (...). Jednocześnie ustawodawca zwolnił od podatku, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9, w brzmieniu obowiązującym w momencie dokonania transakcji, dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Należy podkreślić, iż w ustawie o podatku od towarów i usług posługujemy się kryterium przeznaczenia gruntu. W celu określenia przeznaczenia danego gruntu należy oprzeć się na przepisach zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz.717 z późn. zm.). Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (mpzp).

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

W momencie dokonania sprzedaży, dla terenu o którym mowa we wniosku nie było obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; nie została także wydana decyzja o warunkach zabudowy. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntu działka została sklasyfikowana jako „tereny różne”.

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. 2001 Nr 38 poz. 454 z późn. zm.) - załącznik nr 6 dot. zaliczania gruntów do poszczególnych użytków gruntowych - do terenów różnych zalicza się wszystkie pozostałe tereny, których nie można zaliczyć do innych użytków, takie jak:

• grunty przeznaczone do rekultywacji oraz niezagospodarowane grunty zrekultywowane,
• wały ochronne nie przystosowane do ruchu kołowego.
  
  

Do terenów przeznaczonych do rekultywacji zalicza się zdegradowane lub zdewastowane grunty, takie jak: nieczynne hałdy, wysypiska, zapadliska, tereny po działalności przemysłowej i górniczej oraz po poligonach wojskowych, dla których właściwe organy zatwierdziły projekty rekultywacji. Należy również zauważyć, że w sytuacji gdy przedmiotem dostawy był grunt niezabudowany, dla którego nie obowiązywał mpzp ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, organy podatkowe w wydawanych w owym czasie interpretacjach indywidualnych, konsekwentnie odmawiały podatnikom prawa do zastosowania zwolnienia z podatku VAT na podstawie zapisów w ewidencji gruntów, uznając iż decydujące znaczenie mają tu postanowienia dotyczące przeznaczenia terenu wynikające ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zachowała się prawidłowo opodatkowując sprzedaż nieruchomości, o której mowa we wniosku, podstawową 22% stawką podatku VAT.

Wątpliwość w kwestii opodatkowania transakcji podatkiem od towarów i usług pojawiła się w związku ze skierowanym do Wnioskodawcy pismem nabywców nieruchomości, wskazujących na kwestię pierwszeństwa zapisów w ewidencji gruntów nad postanowieniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przy klasyfikacji terenu niezabudowinego, o której rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r. (sygn. I FPS 8/10).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o stan prawny obowiązujący w dniu zaistnienia zdarzenia będącego przedmiotem zapytania, tj. sprzedaży nieruchomości gruntowej niezabudowanej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Z analizy przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach powierzonego mienia Skarbu Państwa otrzymał z dniem 01.01.1996 r. nieruchomość oznaczoną numerami działek: 32, 14/1, 14/2, 14/3, 14/4, 14/4, 14/5, 14/6, tereny różne, tereny mieszkalne. W dniu 30.10.2008 r. Wnioskodawca sprzedał działkę nr 32, dla której brak było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego terenu. Zgodnie z obowiązującym wówczas „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego” zatwierdzonym uchwałą Rady Gminy z dnia 18 czerwca 1998 roku oraz zmianą „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego” zatwierdzoną uchwałą Rady Gminy z dnia 12 lipca 2001 roku, przedmiotowa działka leżała w granicach terenów przeznaczonych w znacznej części pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z dopuszczeniem działalności gospodarczej (3aMN/DG). W ewidencji gruntów działka o nr 32 została oznaczona jako „tereny różne”. Sprzedaż przedmiotowej działki Wnioskodawca opodatkował 22% stawką podatku VAT.

Na tle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość czy prawidłowo opodatkował sprzedaż nieruchomości 22% stawką podatku od towarów i usług.

Według art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, a nie tylko jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

W myśl art. 9 ust. 1 i 4 ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 5 cyt. ustawy, studium nie jest aktem prawa miejscowego, co z kolei oznacza, że studium nie na mocy aktu powszechnie obowiązującego.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego stanowi de facto akt kierownictwa zewnętrznego i jako taki jest wiążący tylko dla kierownictwa gminy w zakresie sporządzania projektu przyszłego planu zagospodarowania przestrzennego. Studium w żadnej mierze nie ma wpływu na sytuację prawną właściciela nieruchomości. W związku z powyższym na gruncie przepisów podatku od towarów i usług, zapisy w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, nie mogą warunkować o przeznaczeniu nieruchomości pod zabudowę.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku, decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Dopiero w przypadku, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 1989 r. Nr 30, poz. 163 ze zm.), podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem, dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Z treści § 67 rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454 ze zm.) wynika, ze użytki gruntowe wykazywane w ewidencji dzielą się na następujące grupy:

1. użytki rolne,
2. grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione,
3. grunty zabudowane i zurbanizowane,
4. użytki ekologiczne, oznaczone symbolem złożonym z litery "E" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego określającego sposób zagospodarowania lub użytkowania terenu, np. E-Ws, E-Wp, E-Ls, E-Lz, E-N, E-Ps, E-R,
5. nieużytki, oznaczone symbolem - N,
6. grunty pod wodami,
7. tereny różne oznaczone symbolem -Tr.
   
   

Z załącznika nr 7 do ww. rozporządzenia wynika, że do terenów różnych zalicza się wszystkie pozostałe grunty, których nie można zaliczyć do innych użytków, takie jak:

1. grunty przeznaczone do rekultywacji oraz niezagospodarowane grunty zrekultywowane,
2. wały ochronne nieprzystosowane do ruchu kołowego.
   
   

Do terenów przeznaczonych do rekultywacji zalicza się zdegradowane lub zdewastowane grunty, takie jak: nieczynne hałdy, wysypiska, zapadliska, tereny po działalności przemysłowej i górniczej oraz po poligonach wojskowych, dla których właściwe organy zatwierdziły projekty rekultywacji.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2010 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego – „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy – przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Z kolei w sytuacji braku ww. dokumentacji – przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, iż dokonana przez Wnioskodawcę w dniu 30 października 2008 r. sprzedaż nieruchomości gruntowej niezabudowanej oznaczonej numerem 32, korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Powyższe wynika z faktu, iż zbywana nieruchomość, to teren niezabudowany, dla którego na dzień sprzedaży brak było aktualnego obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, które to dokumenty określałyby przedmiotowe grunty jako teren przeznaczony pod zabudowę. Natomiast w ewidencji gruntów i budynków działka została sklasyfikowana jako tereny różne.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż prawidłowo opodatkował on sprzedaż przedmiotowej nieruchomości podstawową 22% stawką podatku VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.