Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-617/13-2/MT
z 30 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 03.06.2013 r. (data wpływu 07.06.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.06.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wynajmuje samochody na specjalne okazje, głównie śluby. W swojej działalności Wnioskodawca wykorzystuje samochody osobowe, które stanowią Jego prywatną własność. Wnioskodawca nabył m.in. używany samochód marki Austin Princess wyprodukowany w roku 1962. Samochód ten jest wpisany do rejestru zabytków jako pojazd zabytkowy. Od dnia 1 lipca 2012 roku samochód ten jest wykorzystywany w działalności Wnioskodawcy, natomiast koszty związane z eksploatacją samochodu rozliczane są do limitu zgodnie z ewidencją przebiegu pojazdu tzw. „kilometrówki” zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.). Wnioskodawca nabył także kolejny używany samochód marki Austin Princess, rok produkcji 1963. Także ten samochód jest samochodem wpisanym do rejestru zabytków jako pojazd zabytkowy. Od dnia 1 stycznia 2013 roku powyższy samochód jest używany w działalności Wnioskodawcy, a koszty związane z eksploatacją tego samochodu także rozliczane są na podstawie „kilometrówki”.

Obecnie Wnioskodawca zamierza wprowadzić wyżej opisane samochody do ewidencji środków trwałych. W związku z powyższym ma wątpliwości czy samochody osobowe, które stanowią pojazdy zabytkowe wpisane do rejestru zabytków mogą podlegać amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne wraz z kosztami eksploatacji stanowić będą dla działalności Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy nabyte przez Wnioskodawcę używane samochody zabytkowe wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej będą podlegać amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne stanowić będą koszt uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w przypadku wprowadzenia przedmiotowych samochodów do środków trwałych wydatki na zakup paliwa, ogumienia, naprawę oraz ubezpieczenie OC samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej będą w całości stanowiły koszt uzyskania przychodu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad: 1

Zgodnie z brzmieniem przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych art. 22 ust. 1 kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 wyżej wymienionej ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 22a ust. 1 amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia:

1. Budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. Maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty.
   
   

Warunkiem jest aby wymienione po wyżej składniki majątku zwane środkami trwałymi podlegające amortyzacji posiadły przewidywany okres używania dłuższy niż rok oraz aby były wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddane do używania na podstawie umowy najmu dzierżawy lub umowy leasingu.

Przepisy art. 22c ust. 1 przewidują zamknięty katalog środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które nie podlegają amortyzacji, należą do nich:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami łub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
   
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
   
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
   
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi

Powyższe oznacza, że w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych dany składnik majątku powinien spełniać poniższe warunki. Po pierwsze może on być uznany za środek trwały i po drugie jednocześnie nie został wymieniony w katalogu środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych wyłączonych spod amortyzacji.

Co do zasady, środki transportu o ile zdatne są do użytku, mogą być uznane za środki trwałe pod warunkiem, że nie będą spełniać dyspozycji art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wskazano w art. 22c pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji nie podlegają dzieła sztuki oraz eksponaty muzealne. Polski ustawodawca w żadnym obowiązującym akcie prawnym nie zdefiniował pojęcia „dzieło sztuki” W potocznym tego słowa znaczeniu „dzieło sztuki” powinno mieć charakter indywidualny i niepowtarzalny. Oznacza to, że w przeciwnym wypadku dany przedmiot trzeba będzie uznać za wytwór rzemiosła lub wytwór przemysłowy. Pomocne w tym miejscu jest odwołanie się do przepisów już nieobowiązującej ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. O ochronie dóbr kultury (t.j. Dz. U. z 1999 r. Nr 98, poz. 1150 ze zm.). Zgodnie z przepisami tejże ustawy, dobrami kultury, które są rzeczami ruchomymi, były m.in. dzieła sztuk plastycznych - rzeźby, malarstwa, dekoracji grafiki i iluminatorstwa, rzemiosł artystycznych, broni, strojów, numizmatyki i sfragistyki (pieczęcie). Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że składnik majątku w postaci samochodu nie spełnia kryteriów uznania go za „dzieło sztuki” Nie jest on bowiem przejawem indywidualnej twórczości, lecz wytworem przemysłowym, produkowanym seryjnie, powtarzalnym, występującym w dużej ilości egzemplarzy, nie posiadającym szczególnych walorów artystycznych.

Jak Wnioskodawca wskazał powyżej ustawodawca do środków trwałych niepodlegających amortyzacji zalicza również eksponaty muzealne. Przepisy ustawy z dnia 21 listopada 1996 roku o muzeach (Dz. U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.) nie definiują pojęcia eksponatu muzealnego. Posługuje się natomiast pojęciem „,muzealium” jako obiektu inwentarzowego, wchodzącego w skład zasobów muzeum. Muzealia stanowią dobro narodowe. W obliczu braku prawnie wiążącej definicji pojęcia „eksponat muzealny” należy uznać, że jest to przedmiot wystawiony do oglądania przez muzeum, będący w zbiorach muzealnych i pozostający własnością muzeum. Zdaniem Wnioskodawcy za nieprawidłowy należy uznać pogląd, w myśl którego eksponatami muzealnymi są przedmioty (zbiory) z różnych dziedzin kultury, sztuki i nauki mające wartość zabytkową, artystyczną, jedynie kwalifikujące się do umieszczenia ich w muzeum, a nie umieszczone w muzeum. Mając na uwadze duży subiektywizm w klasyfikowaniu przedmiotów jako dzieł sztuki, każdy niemal przedmiot mógłby zostać uznany za posiadający wartość artystyczną i kwalifikujący się do umieszczenia go w muzeum. W konsekwencji eksponatami muzealnymi mogłyby być wszystkie przedmioty, które subiektywnie zostałyby ocenione, jako noszące znamiona artyzmu. Należy zatem stwierdzić, że eksponaty muzealne to przedmioty znajdujące się w zbiorach muzeum, będące elementem muzealnej (wystawowej) ekspozycji. Posiadane przez Wnioskodawcę samochody nie stanowią zatem eksponatów muzealnych wpisanych do inwentarza muzealiów.

Pojazdy, które Wnioskodawca wykorzystuje w swojej działalności gospodarczej są to środki transportu nabyte przez Wnioskodawcę i stanowiące jego własność, kompletne i zdatne do używania. Przewidywany okres ich używania na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej przekracza okres jednego roku. Przedmiotowe samochody są wykorzystywane do działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu samochodów na szczególne okazje, takie jak śluby, chrzty i inne okazje. Samochody pozostają zatem w ścisłym związku z uzyskiwanym przez Wnioskodawcę przychodem, stanowiąc narzędzie pracy i podstawowy składnik majątkowy prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

Podsumowując z uwagi na przedstawioną powyżej argumentację Wnioskodawca uważa, te po wprowadzeniu opisanych samochodów do ewidencji środków trwałych, ma prawo do amortyzacji samochodów osobowych wykorzystywanych w swojej działalności gospodarczej pomimo, iż samochody te wpisane są do rejestru pojazdów zabytkowych. Odpisy amortyzacyjne stanowić zatem będą dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. art. 22a ust. 1.

Ad: 2

Zgodnie z brzmieniem przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych art. 22 ust. 1 kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 wyżej wymienionej ustawy. Wyrażenie w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu zawarte we wskazanym przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwom podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Sformułowanie to oznacza dążenie do osiągnięcia pewnego stanu rzeczy, w szczególności przychodu. Działanie podatnika ma przymiot celowości, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca ma zamiar wprowadzić używane w działalności samochody prywatne do ewidencji środków trwałych. Opisane w stanie faktycznym samochody są podstawowym narzędziem wykorzystywanym w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Jak już Wnioskodawca wspominał w ramach jego działalności samochody wynajmowane są klientom na specjalne okazje w postaci ślubów, chrztów i innych. Niezbędny jest zatem zakup paliwa do samochodów, jak również ponoszenie kosztów napraw i remontów w tym zakup części zamiennych w przypadku awarii samochodu. Niezbędnym do poruszania się po drogach publicznych jest także posiadanie wykupionego ubezpieczenia OC. Wszystkie wymienione wyżej wydatki w sposób nie budzący wątpliwości związane są z osiągnięciem lub zabezpieczeniem przychodów z jego działalności gospodarczej.

Wnioskodawca uważa zatem, że ma prawo do ujęcia w kosztach uzyskania przychodu swojej działalności wydatków związanych eksploatacją używanych samochodów, takich jak koszty zakupionego paliwa, ogumienia, koszty remontów oraz ubezpieczenia OC w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.