Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-165/13-4/AJ
z 4 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25.02.2013 r. (data wpływu 05.03.2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24.05.2013 r. (data nadania 27.05.2013 r., data wpływu 31.05.2013 r.) na wezwanie tut. Organu podatkowego z dnia 15.05.2013 r. (data doręczenia 20.05.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaty należności na rzecz kontrahenta z Hongkongu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaty należności na rzecz kontrahenta z Hongkongu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i rozważa:

1. rozpoczęcie współpracy handlowej z producentem w Chinach polegającej na nabywaniu płytek ceramicznych, produkowanych wg wzorów przekazywanych przez Wnioskodawcę, ponadto
   
2. rozważa zawarcie umowy z podmiotem z siedzibą w Hongkongu, przedmiotem której byłoby nabycie przez Wnioskodawcę usług w zakresie doradztwa technicznego. Nabycie usług oferowanych przez kontrahenta z Hongkongu byłoby konieczne dla zapewnienia Wnioskodawcy dodatkowej gwarancji standardu i jakości zamawianych produktów z Chin. Doradztwo to nie miałoby jedynie charakteru jednorazowych działań podejmowanych ad hoc dla potrzeb konkretnych partii produktów, ale miałoby na celu długofalową współpracę wykorzystywaną przy realizacji również przyszłych zamówień produktów.
   
   

Doradztwo techniczne objęte umową wskazaną w pkt 2 powyżej wiązałoby się z wdrożeniem i wykorzystywaniem systemów i technologii, którymi dysponuje kontrahent z Hongkongu i obejmowałoby m.in. wdrożenie technologii cyklu produkcyjnego - polegające na:

1. dokonaniu wdrożenia najnowszych technologii nadruku wzorów płytek obejmujące: wykonanie usług laboratoryjnych, dostosowanie linii produkcyjnej, zaprogramowanie procesu produkcyjnego oraz dokonanie modyfikacji działania urządzenia, celem zapewnienia realizacji nadruków zgodnie z wprowadzonymi wzorami,
2. przeprowadzeniu regeneracji i modyfikacji elementów urządzeń do produkcji płytek ceramicznych.
   
   

W/w usługi byłyby świadczone we wskazanej przez Wnioskodawcę fabryce w Chinach, przez specjalistów będących pracownikami kontrahenta z Hongkongu.

Wskazana w pkt 2 umowa nie przewidywałaby przeniesienia na Wnioskodawcę jakichkolwiek praw do technologii, nie przewidywałaby również udzielenia licencji na technologię. Jej przedmiotem będzie jedynie skorzystanie z wiedzy i doświadczenia technicznego/inżynieryjnego jakim dysponuje kontrahent z Hongkongu i jego pracownicy.

Nadto, w piśmie z dnia 21 maja 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. opis, wskazując, iż usługi laboratoryjne będą realizowane w zakresie projektowania i wdrożenia innowacyjnego wzornictwa płytek ceramicznych, tj. kompletny proces od analizy przedstawionego wzoru do finalnego pliku cyfrowego dla drukarki cyfrowej.

Będą świadczone usługi w zakresie reprodukcji wzornictwa i kolorystyki kamieni naturalnych tj. skanowanie i obróbka plików cyfrowych z przetwarzaniem plików przeznaczonych dla drukarek w technologii „inkret”.

W ramach tego doradztwa technicznego będzie również dokonywana separacja kolorów w plikach cyfrowych w celu przystosowania plików do konkretnej drukarki.

Jest to zatem usługa doradztwa technicznego, w ramach której Spółka nabywać będzie określone usługi o charakterze technicznym, nie wiąże się ona (jak wskazano we wniosku) z przeniesieniem na Wnioskodawcę jakichkolwiek praw do technologii, nie jest przewidziane również udzielenie licencji na technologię. Jej przedmiotem będzie jedynie skorzystanie z wiedzy i doświadczenia technicznego/inżynieryjnego jakim dysponuje kontrahent z Hongkongu i jego pracownicy.

Żadna ze wskazanych usług doradczych nie ma charakteru dominującego. Nabywanie tych usług ma na celu wykorzystanie takich możliwości technicznych i technologicznych, które pozwoli osiągnąć cel w postaci możliwości uzyskiwania wzornictwa i nadruku na płytkach produkowanych przez producentów z Azji które będzie spełniać oczekiwania odbiorców w Europie.

Wynagrodzenie za wykonanie w/w usługi zostanie ustalone w drodze negocjacji i będzie miało charakter zryczałtowany.

W zakres usług będących przedmiotem umowy nie wchodzą usługi polegające na zarządzaniu procesem produkcyjnym lub personelem bądź polegające na kontroli procesu produkcyjnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na Wnioskodawcy ciążyłby obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej jako: „Ustawa o CIT”), w związku z dokonaniem wypłaty należności za wykonane usługi doradztwa technicznego na rzecz kontrahenta z Hongkongu ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy opisane we wniosku usługi doradztwa technicznego nie mieszczą się w pojęciu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub pkt 2a ustawy CIT. Nie są zatem opodatkowane tzw. „podatkiem u źródła”, a na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy CIT.

Powyższy przepis wprowadza do polskiego porządku prawnego, obowiązek po stronie podmiotów zagranicznych podlegających w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zapłacenia podatku tytułem uzyskania na terytorium Polski przychodu z następujących źródeł: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy, receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie łub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za Informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), a także z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

Z treści powyższych regulacji wynika, że wynagrodzenie za usługi opisane we wniosku nie jest wynagrodzeniem za:

• wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, know-how lub też
  
• za usługi wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi doradztwa technicznego opisane powyżej, nie stanowią know-how, ani też usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT.

Doktryna, ale także orzecznictwo organów podatkowych prezentuje zgodny pogląd nt. know-how. W Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pod redakcją Janusza Marciniuka (Wydawnictwo Beck), czytamy: „Know-how, czyli informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej albo naukowej obejmuje całokształt nieujawnionych informacji technicznych, niezależnie od tego czy podlegają one opatentowaniu czy nie, niezbędnych dla przemysłowego wytwarzania produktu lub stworzenia technologii produkcji. Z uwagi na to, iż informacja taka jest osiągana na podstawie doświadczeń, know-how stanowi to, czego nie można poznać na podstawie samego zbadania produktu i samej znajomości postępu technicznego. W kontrakcie na zakup know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępnienia drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie, w celu wykorzystywania ich na własny rachunek. Udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnionej formuły produkcyjnej, ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania takiej formuły. Know-how to zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne i zidentyfikowane we właściwej formie, Termin „poufny” oznacza, że pakiet know-how jako taki lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie określonych elementów, nie jest powszechnie znany lub łatwo dostępny. Know-how jest, co do zasady, szeroko rozumiane, tzn. że jego pojedyncze elementy nie muszą być całkowicie nieznane i niedostępne poza firmą licencjodawcy lub sprzedającego. Termin „istotny” oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania lub produktu i usługi albo dla ich rozwoju i nie zawiera informacji banalnych. Know-how musi być użyteczne, tzn. w dniu zawierania umowy jego sprzedaży lub udostępnienia można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy lub kupującego. Termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest utrwalone lub opisane w taki sposób, aby było możliwe sprawdzenie, że spełnia ono kryterium istotności i poufności, oraz aby zapewnić, że licencjobiorca lub nabywca nie jest nadmiernie ograniczony w korzystaniu ze swojej technologii. Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy będzie ono przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby. Powyższe przesłanki muszą być spełnione, aby można było stwierdzić, czy dana umowa ma cechy umowy przenoszącej know-how”.

Wnioskodawca podkreśla, że przedmiotem umowy, która ma być zawarta z podmiotem zagranicznym z siedzibą w Hongkongu, ma być wykonanie usług, a nie nabycie czy udostępnienie know-how, gdyż nabywane świadczenie/usługa będzie polegało na czynnościach w zakresie doradztwa. Nie jest natomiast przedmiotem umowy nabycie opisanej lub utrwalonej w takiej formie wiedzy, aby spełniała ona kryterium poufności i istotności.

Wnioskodawca wskazuje również na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawione w wyroku z 31 lipca 2003 r. sygn. akt III SA 1661/01, w którym Sąd wskazał, że know-how musi być ucieleśniony, a jeżeli nośnikiem informacji jest człowiek posiadający wiedzę, nie może być mowy o know-how, leczo usłudze, gdyż usługi doradcze mają miejsce, gdy przekazywane w ich ramach informacje oparte są na wiedzy i doświadczeniu ludzi wykonujących te usługi.

Wskazujemy również, że usługi w postaci doradztwa technicznego w zakresie opisanym we wniosku nie mieszczą się w pojęciu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT, a w szczególności doradczych, zarządzania i kontroli. Usługi wymienione w tym przepisie zwane są także potocznie niematerialnymi ponieważ nie są bezpośrednio związane z przedmiotem materialnym, efektem ich wykonania nie jest przedmiot materialny a ponadto przedmiot materialny nie stanowi ich istoty. Usługi doradztwa technicznego mają inny charakter Są one bowiem ściśle związane z konkretnym towarem/produktem. Ich przedmiotem będzie bowiem doradztwo techniczne w związku z wdrożeniem technologii produkcji nadruku płytek ceramicznych polegające na wykonaniu usług laboratoryjnych, zaprogramowaniu procesu produkcyjnego, dokonaniu modyfikacji działania urządzenia celem zapewnienia realizacji nadruków zgodnie z wprowadzonymi wzorami, przeprowadzeniu regeneracji i modyfikacji elementów urządzeń do produkcji płytek ceramicznych.

Należy też mieć na uwadze, iż zakres i cel usług wymienionych przez Wnioskodawcę jest inny, szerszy od znaczenia słownikowego pojęcia „doradztwa”. Zgodnie bowiem ze Słownikiem języka Polskiego PWN (sjp.pwn.pI, dalej Słownik) pod pojęciem „doradztwo” należy rozumieć „udzielanie fachowych porad”. Idąc dalej według Słownika pod pojęciem „zarządzać” należy rozumieć „sprawować nad czymś zarząd”. Również w tym przypadku zakres usług opisanych przez Wnioskodawcę jest inny, szerszy od samego sprawowania zarządu nad procesem wdrożenia, gdyż obejmuje także czynności o charakterze wykonawczym. Natomiast według Słownika pojęcie „kontrola” oznacza „sprawdzanie czegoś, zestawianie stanu faktycznego ze stanem wymaganym, a także nadzór nad kimś lub nad czymś”, natomiast pojęcie „kontrola techniczna” obejmuje „działania mające na celu eliminowanie wyrobów, materiałów itp. nieodpowiadających ustalonym normom”. Zdaniem Wnioskodawcy zarówno cel, jaki zakres opisanych we wniosku usług różni się znacząco od działań nadzorczych, kontrolnych, sprawdzających, mających na celu eliminowanie wyrobów nieodpowiadających ustalonym normom, czy wzorcom.

Wobec powyższego na Spółce, która dokona wypłaty należności na rzecz kontrahenta z Hongkongu, tytułem wynagrodzenia za wykonanie usług doradztwa technicznego opisanych we wniosku, nie będzie ciążył obowiązek potrącenia podatku „u źródła”, o którym mowa w art. 21 ust 1 pkt 1 lub pkt 2a ustawy CIT.

Wnioskodawca wskazał również, że powyższe stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17.07.2012 r. znak IPPB5/423-385/12-2/AJ dla innej spółki z grupy X, która również rozważała nawiązanie współpracy, jak w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.