INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2012 r. (wg daty wpływu), uzupełnionym w dniu 30 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania inwestycji za środek trwały:

• w części dotyczącej stawki amortyzacji – jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania inwestycji za środek trwały.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 22 marca 2012 r. nr ILPB1/415-32/12-2/AA, wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 marca 2012 r., natomiast w dniu 30 marca 2012 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa finansowego oraz usług przeprowadzkowych. Zainteresowana chciałaby rozszerzyć działalność o przechowywanie przyczep m.in. turystycznych na utwardzonym placu pod namiotami. W tym celu ma zamiar utwardzić plac o wymiarach 14 x 14 metrów za pomocą kostki polbrukowej na posiadanej przez Nią działce. Działka, na której planuje utwardzić plac połączona jest z działką, na której usytuowany jest dom Wnioskodawczyni. Droga prowadząca na działkę przebiega obok domu. Plan działek i miejsce, w którym będzie plac Zainteresowana przedstawia w załączeniu. Droga już istnieje, Wnioskodawczyni posiada też zgodę na utwardzenie placu. Plac będzie wykorzystywany tylko do działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, iż kwota wydatków poniesionych na utwardzenie placu przekroczy 3.500,00 zł.

Na działce, gdzie będzie utwardzony plac, nie znajduje się żaden budynek, jest jedynie postawiony namiot, który nie jest trwale posadowiony w gruncie.

Ponadto Wnioskodawczyni podaje, iż w celu ustalenia właściwego grupowania składnika majątku, którym będzie utwardzony plac, nie zwracała się do Urzędu Statystycznego w (...), ale Jej zdaniem powinien się on zaliczać do grupy 2 KŚT rodzaj 291 – „obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane” podlegające amortyzacji w stawce 4%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy utwardzony plac stanowić będzie odrębny środek trwały zaliczony do grupy 2 KŚT rodzaj 291 – „obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane” podlegający amortyzacji w stawce 4%...

Zdaniem Wnioskodawczyni, utwardzony plac znajdujący się na działce sąsiadującej z działką, na której posadowiony jest dom, stanowi odrębny środek trwały i podlega amortyzacji wg stawki 4%. Mimo, że działki sąsiadują ze sobą i droga prowadząca na plac przebiega obok budynku mieszkalnego, Zainteresowana uważa, że plac jest odrębnym środkiem trwałym i powinien być amortyzowany inną stawką niż budynki mieszkalne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie uznania inwestycji za środek trwały w części dotyczącej stawki amortyzacji uznaje się za nieprawidłowe, w pozostałym zakresie uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych dany środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622 ze zm.), przez środki trwałe w świetle ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, Nr 157, poz. 1241 i Nr 165, poz. 1316 oraz z 2010 r. Nr 47, poz. 278) rozumie się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki, z wyłączeniem aktywów posiadanych przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych.

Do środków trwałych zalicza się w szczególności:

1. nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego;
2. maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy;
3. ulepszenia w obcych środkach trwałych;
4. inwentarz żywy.
   
   

Samodzielnym środkiem trwałym jest budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi. Do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych w skład budynku jako pojedynczego obiektu inwentarzowego wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawczyni zamierza rozszerzyć działalność o przechowywanie przyczep m.in. turystycznych na utwardzonym placu pod namiotami. W tym celu ma zamiar utwardzić plac za pomocą kostki polbrukowej na posiadanej działce. Kwota wydatków poniesionych na utwardzenie placu przekroczy 3.500 zł. Zainteresowana utwardzony plac kwalifikuje do grupy 2 KŚT (rodzaj 291 – „obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane”).

Zatem skoro przedmiotowy plac nie jest „obiektem pomocniczym” i stanowi odrębny obiekt inwentarzowy, a nakłady poniesione na utwardzenie placu przekroczą 3.500 zł, to należy go uznać za odrębny środek trwały. Jeżeli więc Wnioskodawczyni dobrze zakwalifikowała ww. środek trwały do odpowiedniej grupy KŚT, tj. wskazanej przez nią grupy 2 pozycji 291 - obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane, to właściwa roczna stawka amortyzacyjna przewidziana w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wynosi 4,5%.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni wytworzy odrębny środek trwały - utwardzony plac - zaklasyfikowany w Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy 2, rodzaju 291 „obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane”, podlegający amortyzacji wg stawki 4,5%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej klasyfikacji przez Wnioskodawczynię jako, że organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować powyższy plac. Zainteresowana jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Do wniosku dołączono dokument. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.