2013.08.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-463/13-2/PR
z 28 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2013 r. (data wpływu 11 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia podmiotowego w związku ze sprzedażą samochodów osobowych stanowiących środki trwałe – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia podmiotowego w związku ze sprzedażą samochodów osobowych stanowiących środki trwałe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny.

Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego (dalej: Ośrodek) zajmuje się przeprowadzaniem państwowych egzaminów na prawo jazdy, prowadzeniem szkoleń dla kandydatów na egzaminatorów oraz szkoleń kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego oraz kursów z zakresu kierowania ruchem drogowym - z tytułu wykonywania tej działalności Ośrodek nie jest uznawany za podatnika podatku VAT – art. 15 ust. 6 ww. ustawy, co potwierdziła indywidualna interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 lutego 2010 r. ....

W 2009 r. Ośrodek sprzedał samochody osobowe wykorzystywane do przeprowadzania egzaminów na kat. B. Samochody te ujęte były w ewidencji środków trwałych - stanowiły środki trwałe w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z ich nabyciem Ośrodkowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego - służyły działalności niepodlegającej opodatkowaniu - art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Ośrodek, zgodnie z Ustawą prawo o ruchu drogowym - art. 117 ust. 3 (Dz. U. z 2005 r., nr 108, poz. 908 z późn. zm.), w 2009 r. prowadził dodatkowo również inną działalność edukacyjną, tj. inne szkolenia dla kierowców, poradnię psychologiczną - zwolnione z podatku VAT - art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT oraz polegającą na wynajmie wolnych pomieszczeń biurowych. W związku z wykonywaniem pozostałej działalności Ośrodek jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2009 roku korzystał ze zwolnienia z tytułu pozostałej działalności na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT - obroty z ww. działalności nie przekraczają obowiązujących limitów w podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Ośrodek w momencie sprzedaży samochodów osobowych stanowiących środki trwałe wykorzystywane w działalności nieopodatkowanej - zgodnie z art. 15 ust. 6 Ośrodek nie jest uznawany w tym zakresie za podatnika VAT- stracił prawo do korzystania ze zwolnienia podmiotowego VAT z tytułu prowadzenia pozostałej działalności (wynajem) na podstawie art. 113 ust. 13 pkt l lit. b ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. nr 54, poz. 535 z późn. zm. ) zwaną dalej ustawą, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Zgodnie z art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1 nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji. Jeśli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych podmiotowo przekroczy kwotę 50.000 zł, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty zaś obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę (art. 113 ust. 5 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień o których mowa w art. 113 ust. 1 i 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz podatników:

dokonujących dostaw:
1. wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, z wyjątkiem energii elektrycznej, perfum i wód toaletowych i innych wymienionych w ustawie,
3. nowych środków transportu,
4. terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę,
świadczących usługi prawnicze oraz usługi doradztwa, a także usługi jubilerskie;
niemających siedziby lub miejsca zamieszkania na terytorium kraju.

W art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. nr 3 poz. 11) wskazano, że w przypadku samochodu osobowego przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

import samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym;
nabycie wewnątrzwspólnotowe samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym;
pierwsza sprzedaż na terytorium kraju samochodu osobowego niezarejestrowanego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym:
1. wyprodukowanego na terytorium kraju,
2. od którego nie została zapłacona akcyza z tytułu czynności, o których mowa w pkt l albo 2.

Powyższy zapis wskazuje na jednofazowość opodatkowania akcyzą samochodów osobowych - każda kolejna sprzedaż samochodu osobowego nie stanowi przedmiotu opodatkowania akcyzą - z wyjątkiem art. 100 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym, który stanowi, iż w przypadku samochodu osobowego przedmiotem opodatkowania akcyzą jest również sprzedaż na terytorium kraju samochodu niezarejestrowanego na terytorium kraju, następująca po sprzedaży, o której mowa w ust. 1 pkt 3, jeżeli wcześniej akcyza nie została zapłacona w należnej wysokości.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwolniona od podatku jest dostawa towarów używanych, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, należy rozumieć ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku od daty nabycia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel - art. 43 ust. 2 ustawy o VAT.

W ocenie Ośrodka sprzedane samochody osobowe są towarem używanym, gdyż były użytkowane przez Ośrodek przez okres dłuższy niż 6 m-cy (od listopada 2006 r.) i z tytułu ich zakupu nie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego, gdyż w zakresie działalności egzaminacyjnej Ośrodek nie jest uznawany za podatnika podatku VAT (art. 15 ust. 6 ustawy o VAT) wobec tego sprzedaż samochodów była zwolniona z VAT, a obrót uzyskany z tej transakcji z uwagi na treść art. 133 ust. 2 ustawy oraz faktu, że zbywane samochody były środkami trwałymi ujętymi w ewidencji środków trwałych, Ośrodek nie wliczył ich do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Sprzedaż ta nie podlegała również opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, o którym mowa w art. 100 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym. Pojazdy te nie były również nowymi środkami transportu , w świetle przepisu art. 2 pkt 10 ustawy o VAT.

Dlatego Wnioskodawca uważa, że w przedmiotowej sprawie nie dotyczy go art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b ustawy o VAT (Wnioskodawca nie dokonał sprzedaży towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym ani nowych środków transportu), a prawo do zwolnienia od podatku VAT Ośrodek utraciłby dopiero w momencie, gdyby przekroczył obowiązujące limity z pozostałej działalności, tj. z wynajmu. Potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca znalazł w interpretacjach podatkowych: IPTPP1/443-661/11-2/IG Izby Skarbowej w Łodzi oraz ILPP2/443-1412/11-2/EN Izby Skarbowej w Poznaniu. Jednakże śledząc literaturę dotyczącą tego tematu Wnioskodawca spotkał się z różnymi opiniami, dlatego Zainteresowany zwraca się o wydanie interpretacji indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Z uwagi, że zadane pytanie dotyczy zdarzeń zaistniałych w 2009 r., tut. Organ dokonał rozstrzygnięcia w niniejszej interpretacji indywidualnej w świetle stanu prawnego obowiązującego w roku 2009.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W świetle art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9, pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, z tym że w przypadku, o którym mowa w ust. 9, zawiadomienie musi nastąpić przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5.

Art. 113 ust. 5 ww. ustawy stanowi, iż jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę.

Natomiast stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Jak wynika z art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Na mocy art. 113 ust. 13 powołanej ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca oraz podatników:

dokonujących dostaw:
1. wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, z wyjątkiem energii elektrycznej (PKWiU 40.10.10) i wyrobów tytoniowych w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym,
3. nowych środków transportu,
4. terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę;
świadczących usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa, a także usługi jubilerskie;
niemających siedziby lub miejsca zamieszczania na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 tej ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wystawione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Mając na uwadze art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b ustawy, stwierdzić należy, iż podatnicy dokonujący dostawy towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, niezależnie od wielkości obrotów.

Oznacza to, że podatnicy dokonujący dostaw tych towarów, nawet w przypadku obrotów nieprzekraczających kwoty limitu określonej w art. 113 ust. 1 ustawy, są podatnikami tego podatku i stosownie do zapisu art. 96 ust. 1 ustawy, obowiązani są przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 ustawy, złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług.

Zgodnie bowiem z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

W myśl art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, zwolnione od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 i art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

W myśl art. 96 ust. 4 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako „podatnika VAT czynnego” lub w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 – jako „podatnika VAT zwolnionego”.

Stosownie do art. 96 ust. 5 ustawy, jeżeli podmioty, o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT zwolnieni – do aktualizacji tego zgłoszenia, w terminach:

przed dniem dokonania pierwszej sprzedaży towaru lub usługi, innych niż zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-13 oraz art. 82 ust. 3, w przypadku rozpoczęcia dokonywania tej sprzedaży;
przed dniem, w którym podatnik traci prawo do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku utraty tego prawa;
przed początkiem miesiąca, w którym podatnik rezygnuje ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 oraz w art. 113 ust. 1, w przypadku rezygnacji z tego zwolnienia;
przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5, w przypadku rezygnacji ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 9.

Przepis ustępu 4 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do art. 43 ust. 2 ustawy, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Z przedstawionego opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego zajmuje się przeprowadzaniem państwowych egzaminów na prawo jazdy, prowadzeniem szkoleń dla kandydatów na egzaminatorów oraz szkoleń kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego oraz kursów z zakresu kierowania ruchem drogowym - z tytułu wykonywania tej działalności Ośrodek nie jest uznawany za podatnika podatku VAT – art. 15 ust. 6 ww. ustawy. W 2009 r. Ośrodek sprzedał samochody osobowe wykorzystywane do przeprowadzania egzaminów na kat. B. Samochody te ujęte były w ewidencji środków trwałych - stanowiły środki trwałe w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z ich nabyciem Ośrodkowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego - służyły działalności niepodlegającej opodatkowaniu - art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Ośrodek, zgodnie z Ustawą prawo o ruchu drogowym - art. 117 ust. 3, w 2009 r. prowadził dodatkowo również inną działalność edukacyjną, tj. inne szkolenia dla kierowców, poradnię psychologiczną - zwolnione z podatku VAT - art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT oraz polegającą na wynajmie wolnych pomieszczeń biurowych. W związku z wykonywaniem pozostałej działalności Ośrodek jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2009 roku korzystał ze zwolnienia z tytułu pozostałej działalności na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT - obroty z ww. działalności nie przekraczają obowiązujących limitów w podatku VAT.

W przedmiotowej sprawie należy mieć przede wszystkim na względzie art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b ustawy w powiązaniu z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3 poz. 11), zgodnie z którym ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy. Wnioskodawca sprzedał samochody osobowe, który to towar – mając na uwadze literalne brzmienie art. 1 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym, podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. W takim przypadku podmiot dokonujący sprzedaży samochodów osobowych traci zwolnienie podmiotowe pomimo, że na kolejnym etapie obrotu nie wystąpi obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym.

Nie jest zatem wystarczające, w kontekście regulacji art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b ustawy odwołanie się przez Wnioskodawcę jedynie do art. 100 ustawy o podatku akcyzowym zawartego w dziale V, uszczegóławiającym opodatkowanie akcyzą samochodów osobowych, gdyż wyłączenie ze zwolnienia o jakim mowa w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b ustawy nie jest związane ze statusem podatnika (w świetle ustawy o podatku akcyzowym - podatnika akcyzy), a z rodzajem towaru, który stanowi przedmiot dokonywanego przez niego obrotu (dostawy).

Tym samym, rozróżnić należy pojęcia „podatnik podatku akcyzowego” i „towarów akcyzowych”. Podatnikiem podatku akcyzowego jest podmiot dokonujący obrotu towarami akcyzowymi. Natomiast towary akcyzowe to rzeczy lub usługi objęte obowiązkiem w podatku akcyzowym. Z punktu widzenia zaś utraty prawa do zwolnienia istotny jest sam fakt dokonywania dostaw towarów akcyzowych, a nie okoliczność czy na podatniku ciąży obowiązek podatkowy w akcyzie.

W ocenie tut. Organu, bez wpływu na wynik sprawy pozostaje także podnoszona przez Wnioskodawcę kwestia niewliczania, na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, dostawy towarów zwolnionych od podatku do wartości sprzedaży, ponieważ niezależnie od uzyskanej wysokości sprzedaży zwolnionej, dostawa towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym powoduje utratę przez Wnioskodawcę prawa do zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy.

Bez wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie pozostaje również okoliczność nabycia i wykorzystywania samochodów osobowych do działalności nieopodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Podkreślenia bowiem wymaga fakt, iż – jak wskazał Wnioskodawca - Ośrodek sprzedał samochody osobowe wykorzystywane do przeprowadzania egzaminów na kat. B. Samochody te ujęte były w ewidencji środków trwałych - stanowiły środki trwałe w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze wskazany wyżej przepis art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b ustawy oraz przedstawione we wniosku okoliczności stwierdzić należy, że w związku ze sprzedażą samochodów osobowych, wykorzystywanych do przeprowadzania egzaminów na kategorię B, które stanowią towar opodatkowany podatkiem akcyzowym w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, Wnioskodawca utracił, w momencie sprzedaży samochodów osobowych, zwolnienie podmiotowe określone w art. 113 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy zauważyć, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których oceniono opis zaistniałego stanu faktycznego i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa. Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek Zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stosownie zaś do treści art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach Wnioskodawcy, w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną. Stosownie zaś do art. 14e § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zawiadomienie o zmienionej interpretacji indywidualnej doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie interpretacja została wydana.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin