Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-255/13-2/MS
z 22 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12.04.2013r. (data wpływu 22.04.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.04.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Bank S.A. (dalej: Bank, Wnioskodawca) na podstawie art. 45 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 ze zm., dalej: ustawa o rachunkowości) sporządza sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, o których mowa w art. 2 ust. 3 Ustawy o rachunkowości. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Bank, między innymi udziela kredytów lub pożyczek (dalej: Wierzytelności) na rzecz osób fizycznych oraz innych osób posiadających zdolność prawną.

Zdarzają się sytuacje, że dłużnicy nie regulują Wierzytelności w terminach ich wymagalności. W takich przypadkach Bank tworzy - zgodnie z przepisami o rachunkowości - odpisy aktualizujące na te Wierzytelności. Po spełnieniu przesłanek wymienionych w art. 16 ust. 2a pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74 poz. 397 ze zm., dalej: updop) oraz na zasadach wynikających z art. 38b updop, Bank ujmuje odpisy aktualizujące w kosztach uzyskania przychodów (dalej: podatkowe odpisy aktualizujące).

Od chwili wymagalności Wierzytelności Bank podejmuje próby ich odzyskania. Zdarzają się jednak sytuacje, że w trakcie tych prób dochodzi do upływu terminu przedawnienia roszczeń (Wierzytelności) na podstawie art. 117 § 1 oraz art. 118 Kodeksu cywilnego (dalej: Kc). Niezależnie od tego Bank kontynuuje postępowanie zmierzające do odzyskania Wierzytelności do chwili, gdy dłużnik skutecznie podniesie zarzut przedawnienia Wierzytelności i uchyli się w ten sposób od jej zaspokojenia (art. 117 § 2 Kc).

Niezależnie od tego Bank kontynuuje postępowanie zmierzające do odzyskania Wierzytelności do chwili, gdy dłużnik skutecznie podniesie zarzut przedawnienia Wierzytelności i uchyli się w ten sposób od jej zaspokojenia ( art . 117 § 2 Kc ). Zgodnie zobowiązującymi przepisami o rachunkowości Bank do momentu podniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia Wierzytelności nie dokonuje zmniejszenia / rozwiązania utworzonych na nie odpisów aktualizujących.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, gdy Bank utrzymuje w księgach rachunkowych odpis aktualizujący Wierzytelność, którego wartość uprzednio ujęta została w kosztach uzyskania przychodów, a w stosunku do Wierzytelności upłynął termin przedawnienia, Bank będzie obowiązany do wykazania przychodu podatkowego w związku z upływem tego terminu?

Stanowisko własne Wnioskodawcy:

Jeżeli zgodnie z przepisami o rachunkowości Bank utrzymuje w księgach rachunkowych odpis aktualizujący Wierzytelność, którego wartość uprzednio ujęta została w kosztach uzyskania przychodów, a w stosunku do Wierzytelności upłynął termin przedawnienia, Bank nie będzie obowiązany do wykazania przychodu podatkowego w związku z upływem tego terminu

Zgodnie z art . 38b ust 1 updop „banki, które na podstawie art . 45 ust 1 a i 1b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości(Dz.U.z 2009r., Nr 152, poz. 1223, Nr157, poz. 1241 i Nr 165, poz. l3l6 oraz z 2010r. Nr 47, poz,278) sporządzają sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, o których mowa w art . 2 ust . 3 tej ustawy, mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości kredytów (pożyczek) oraz gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek odpowiadające równowartości rezerw na ryzyko związane z działalnością banków, w wysokości i na zasadach określonych w art. 16 ust . 1 pkt . 26, ust . 2a pkt . 2, ust. 2b-2d, ust . 3, 3c, 3e i 3f.”

Z art. 38b ust. 2 updop wynika z kolei, że „do odpisów aktualizujących, o których mowa w ust. 1, przepisy art. 12 ust. 1 pkt 4, 6 lit. b, ust. 1a, ust. 4 pkt 15 lit. a-c, art. 15 ust. 1h pkt 2, art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b i c, ust. 2 oraz art. 38a ust. 2 stosuje się odpowiednio”.

Dla rozważanego stanu faktycznego kluczowe znaczenie ma, wynikający z art. 38b ust. 2 updop, nakaz odpowiedniego stosowania art. 12 ust. 1 pkt 6 lit. b updop do odpisów aktualizujących tworzonych przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z tym ostatnim uregulowaniem przychodem w bankach jest „kwota stanowiąca równowartość rozwiązanych lub zmniejszonych rezerw, o których mowa w art . 16 ust . 1 pkt . 26, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust . 4 pkt . 15 lit. b.”

Nie może budzić wątpliwości, że analizowany przepis posługuje się terminologią występującą w przepisach o rachunkowości („rozwiązanych” lub „zmniejszonych rezerw”) i tym samym jego wykładni należy dokonywać przez pryzmat znaczeń nadanych poszczególnym jego wyrazom na gruncie przepisów o rachunkowości. Na taką wykładnię wskazuje również art. 16 ust. 3 updop, w świetle którego „przepisy ust. 1 pkt 26 dotyczą rezerw na ryzyko związane z działalnością banków, utworzonych zgodnie z przepisami o rachunkowości”.

Mając zatem na względzie ścisłe powiązanie art. 12 ust. 1 pkt 6 lit. b updop z przepisami o rachunkowości należy dojść do przekonania że o ile na gruncie przepisów o rachunkowości (zgodnie z tymi przepisami) nie zaistnieje obowiązek „rozwiązania lub zmniejszenia” rezerw (odpisów aktualizujących), o tyle na Wnioskodawcy nie powinien ciążyć obowiązek rozpoznania przychodu z tego tytułu.

Zdaniem Banku, taki obowiązek nie zaistnieje, jeżeli po dokonaniu odpisu aktualizującego stanowiącego koszt podatkowy dojdzie do upływu terminu przedawnienia Wierzytelności, na którą odpis ten został utworzony. W szczególności do takiej sytuacji nie powinien mieć zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 20 updop, który stanowi, że „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione”.

W ocenie Wnioskodawcy omawiany przepis nie może mieć zastosowania do rozważanego stanu faktycznego, jako że dotyczy on „wierzytelności”, a nie odpisów aktualizujących, a ponadto regulacja ta odnosi się do odpisania z ksiąg rachunkowych wierzytelności, do czego w rozważanym stanie faktycznym nie dojdzie.

Mając na względzie powyższe argumenty, zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli - zgodnie z przepisami o rachunkowości - Bank utrzymuje w księgach rachunkowych odpis aktualizujący Wierzytelność, którego wartość uprzednio ujęta została w kosztach uzyskania przychodów, fakt upływu terminu przedawnienia tej Wierzytelności nie powoduje obowiązku wykazania po stronie Banku przychodu podatkowego, o którym mowa w art . 12 ust . 1 pkt . 6 lit. b updop. Obowiązek taki powstanie natomiast wówczas, gdy dojdzie do rozwiązania lub zmniejszenia odpisu aktualizującego na gruncie rachunkowym.

Na tle przedstawionego opisu stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 38b ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: updop), banki, które sporządzają sprawozdania finansowe zgodnie z MSR, mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości kredytów (pożyczek) odpowiadające wartości rezerw na ryzyko związane z działalnością banków, w wysokości i na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 26, art. 16 ust. 2a pkt 2, art. 16 ust. 2b-2d, art. 16 ust. 3, 3c, 3e i 3f. Do odpisów aktualizujących, o których mowa powyżej, przepisy art. 12 ust. 1 pkt 4,6 lit. b), ust. 1a, ust. 4 pkt 15 lit. a)-c), art. 15 ust. 1h pkt 2, art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b) i c), ust. 2 oraz art. 38a ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Z kolei, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów rezerw tworzonych na pokrycie wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z wyjątkiem tych rezerw utworzonych na pokrycie:

1. w jednostkach organizacyjnych, o których mowa w pkt 25 lit. b):
   • wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek),
     
   • kredytów (pożyczek) zakwalifikowanych do kategorii straconych, udzielonych przedsiębiorcom realizującym program restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw,
2. wymagalnych, a nieściągalnych należności z tytułu udzielonych przez bank po dniu 1 stycznia 1997r. gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek.
   
   
   

Jak wynika z art. 16 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy nieściągalność wierzytelności objętej rezerwą celową uznaje się za uprawdopodobniona, jeżeli:

1. spełniony jest warunek określony w pkt 1 lit. a) albo lit. b) ustawy – (tj. dłużnik zmarł, został wykreślony w ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidacje majątku, albo zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków), lub
   
2. opóźnienie w spłacie kapitału kredytu (pożyczki) lub odsetek przekracza 6 miesięcy, a ponadto:
   • spełniony jest warunek określony w pkt 1 lit. d) – wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sadowego, albo
     
   • wierzytelność została skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
     
   • miejsce pobytu dłużnika jest nieznane i nie został ujawniony jego majątek mimo podjęcia przez wierzyciela działań zmierzających do ustalenia tego miejsca i majątku.
     
   
   
   

Przepisy podatkowe nie określają procedury tworzenia rezerw (odpisów aktualizujących), bowiem kwestie te regulują przepisy o rachunkowości - rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2008r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków (Dz.U. Nr 235, poz.1589) lub w bankach je stosujących – przepisy MSR.

Przy analizie okoliczności i terminów rozliczenia rezerw powstają współzależności w zakresie przepisów ustawy podatkowej (uprawdopodobnienie nieściągalności) i ustawy o rachunkowości (tworzenie rezerw), ponieważ przesłanki tworzenia rezerw wynikają z prawa podatkowego, ale ich konstrukcja (podstawa) jest określona przepisami ustawy o rachunkowości. W świetle prawa bilansowego rezerwa figuruje w księgach rachunkowych tak długo, jak długo aktualne jest ryzyko nieściągalności należności, której dotyczy, a należność nie została jeszcze umorzona lub uznana za przedawnioną albo nieściągalną ( § 9 ust. 1 i ust .3 ww. rozporządzenia w sprawie zasad tworzenia rezerw …).

Należy podkreślić, że rozpoznanie rezerwy (odpisu aktualizującego) jako kosztu uzyskania przychodów ma charakter przejściowy, gdyż w momencie ustania przyczyn, dla których dokonano jej utworzenia, podatnik zobowiązany jest do wykazania przychodu podatkowego, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że przychodem w bankach jest- kwota stanowiąca równowartość:

1. rezerwy na ryzyko ogólne, utworzonej zgodnie z ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r. - Prawo bankowe (t.j.Dz. U. z 2012r. poz. 1376 ze zm.),rozwiązanej lub wykorzystanej w inny sposób,
2. rozwiązanych lub zmniejszonych rezerw, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 26, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 15 lit. b).
   
   

Podsumowując, rezerwy (odpisy aktualizujące) z tytułu nieściągalnych wierzytelności kredytowych/pożyczkowych zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

• rezerwa (odpis aktualizujący) na nieściągalną wierzytelność powinna zostać utworzona wg przepisów rachunkowych oraz
  

• nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (art.16 ust. 2a pkt 2).
  
  
  

Jednocześnie należy mieć na uwadze ograniczenie wynikające z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 updop. Zgodnie z tym przepisem, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca do momentu podniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia wierzytelności nie dokonuje zmniejszenia/rozwiązania utworzonych na te wierzytelności odpisów aktualizujących. I tak, Bank pomimo przedawnienia wierzytelności, jeżeli dłużnik nie podniósł prawnie skutecznie zarzutu przedawnienia roszczenia, zamierza utrzymywać w kosztach uzyskania przychodów odpis aktualizujący (rezerwę) na wierzytelność nieściągalną. Zdaniem Banku, w opisanej sytuacji art . 16 ust . 1 pkt . 20 updop nie znajdzie zastosowania.

Analizując stanowisko Banku, należy mieć na względzie, że ustawa o podatku dochodowym nie zawiera własnej definicji przedawnienia, co oznacza, że należy w tym celu sięgnąć do przepisów ustawy z dnia 23.04.1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. nr 16, poz.93 ze zm., dalej Kc). I tak, przedawnienie roszczenia następuje po spełnieniu przesłanek, o których mowa w przepisach kodeksu cywilnego (ogólne terminy przedawnienia zostały określone w art. 118 K.c.). Kwalifikacji wierzytelności jako przedawnionej nie zmienia, wynikająca z art. 117 § 2 i 411 pkt 3 Kodeksu cywilnego, możliwość dochodzenia przedawnionego roszczenia. Na gruncie prawa cywilnego nie można bowiem utożsamiać przedawnienia roszczenia z jego wygaśnięciem. Przedawnienie roszczenia majątkowego następuje w terminach określonych przez prawo cywilne, natomiast możliwości w zakresie dochodzenia przedawnionego roszczenia na drodze sądowej istnieją nadal pod warunkiem, braku podniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia. Jeżeli dłużnik zrzeknie się korzystania z zarzutu przedawnienia roszczenie nadal podlega dochodzeniu. Wyraźnie należy jednak podkreślić, że art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mówi o wierzytelnościach przedawnionych, a nie wierzytelnościach, co do których ustała możliwość ich dochodzenia.

Niewątpliwie, co do zasady, o możliwości zaliczenia do kosztów rezerw (odpisów aktualizujących) na wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona decyduje spełnienie warunków wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 26 lit. a ) i lit. b) w związku z art. 16 ust. 2a pkt 2 ustawy. Jednakże z zasady tej nie można wywodzić wniosku, iż spełnienie tych przesłanek jest warunkiem wystarczającym do uznania rezerwy/odpisu aktualizującego za koszt uzyskania przychodów, także w sytuacji opisanej we wniosku- gdy rezerwa (odpis) została ujęta w księgach zanim upłynął termin przedawnienia. Na przeszkodzie temu stoi bowiem zapis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy, który wyraźnie wskazuje, że kosztem uzyskania przychodu nie mogą być wierzytelności, które się przedawniły.

Bank nie ma więc prawa do dalszego obciążania kosztów uzyskania przychodów rezerwą celową (odpisem aktualizującym), utworzoną na wierzytelność, która uległa przedawnieniu (choć nadal może podlegać dochodzeniu, gdyż dłużnik nie podniósł prawnie skutecznie zarzutu przedawnienia roszczenia).

Nie można się zgodzić z argumentacją Banku, iż przepis art . 16 ust . 1 pkt . 20 dotyczy „tylko” wierzytelności a nie odpisów aktualizujących. W sytuacji, w której Bank zaliczył odpis aktualizujący do kosztów podatkowych jeszcze przed upływem terminu przedawnienia wierzytelności, należy wziąć pod uwagę, że odpis ten (rezerwa) ma charakter przejściowy i nie obciąża definitywnie kosztów podatnika. Jeżeli wierzytelność, będąca podstawą utworzonego odpisu uległa przedawnieniu i nie może, zgodnie z art. 16 ust . 1 pkt . 20 updop, stanowić kosztów uzyskania przychodów, to tym bardziej „przejściowy” odpis aktualizujący (rezerwa) utworzony w oparciu o przedawnioną wierzytelność nie może być kosztem podatkowym. Ponieważ przepisy podatkowe nie przewidują w takim przypadku korekty kosztów podatkowych, to równowartość rezerwy uprzednio zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli wierzytelność na którą utworzono rezerwę przedawniła się, zgodnie z art . 12 ust . 1 pkt . 6 lit. b) ustawy powinna zostać zaliczona do przychodów podatkowych.

Bez znaczenia w takim przypadku pozostaje okoliczność, podnoszona jako podstawowy argument Wnioskodawcy, nie dokonania stosownych zapisów w księgach rachunkowych (tj. nie dokonanie zmniejszenia/ rozwiązania odpisu aktualizującego dotyczącego wierzytelności przedawnionej). Uznanie stanowiska Banku w tym zakresie, prowadziłoby do sytuacji, w której wierzytelność przedawniona, z tego tylko powodu, że cały czas figuruje w księgach rachunkowych - poprzez odpis aktualizujący (jego zaliczenie do kosztów miało bowiem miejsce przed upływem terminu przedawnienia) nadal obciążałaby rachunek podatkowy Banku. W tym miejscu należy wskazać na art. 9 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Należy podkreślić, że nie może zostać zaakceptowana taka interpretacja powyższej normy, w efekcie której poprzez przepisy rachunkowe podatnik modyfikowałby swoje zobowiązania podatkowe, a do kosztów podatkowych zaliczałby wydatki enumeratywnie z nich wyłączone, np. wierzytelności przedawnione. Zarówno w orzecznictwie sądowym jak i piśmiennictwie ukształtowany jest jednoznaczny pogląd, w myśl którego przepisy prawa rachunkowego nie mogą być podatkotwórcze.

Stanowisko organu znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2012r. sygn. akt II FSK 1433/12, w którym stwierdzono m.in.: „Słusznie więc twierdzi Minister Finansów, że przyjęcie stanowiska spółki o konieczności sięgnięcia do regulacji rachunkowych przy rozstrzyganiu problemu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wierzytelności przedawnionych, spowodowałoby nieuprawnioną modyfikację zobowiązania podatkowego poprzez zaliczenie do kosztów wydatków enumeratywnie z nich wyłączonych mocą art. 16 ust. 1 pkt 20 cyt. ustawy. Regulacje dotyczące przedawnienia zobowiązań przewidziane zostały przez kodeks cywilny. Tym samym upływ terminu przedawnienia będzie rodził określone skutki prawne. (…). Jeżeli nastąpiło przedawnienie wierzytelności, wierzyciel nie może jej zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (poprzez odpisy, czy rezerwy). Pogląd taki dominuje zresztą w doktrynie (D. Strzelec, Komentarz do art. 16 ust. 1 pkt 20), oraz został już zaprezentowany w orzecznictwie (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lutego 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2639/11).W konsekwencji przyjąć należy za prawidłowe stanowisko organu udzielającego interpretacji, że choć wierzytelność przedawniona jest nadal wierzytelnością i może być egzekwowana, to przepisy podatkowe dotyczące kosztów uzyskania przychodów w przypadku wierzytelności przedawnionych (art. 16 ust. 1 pkt 20 tej ustawy) nie odsyłają do zasad rachunkowości, pozwalających modyfikować zobowiązania podatkowe. Wbrew sugestiom Sądu I instancji, ustawodawca nie przywołał Międzynarodowych Standardów Rachunkowości jako regulacji odnoszącej się do podatkowych konsekwencji przedawnienia wierzytelności”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.