Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-151/13-2/PK1
z 6 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2013 r. (data wpływu 11 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik, C Polska sp, z o.o. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu, instalacji i sprzedaży pomp i agregatów pompowych, zestawów igłofiltrowych oraz osprzętu przede wszystkim dla firm budowlanych, jak również wynajmu chillerów, klimatyzacji i systemów chłodniczych.

Główna siedziba firmy znajduje się w W , firma nadto posiada oddziały w innych miastach. Teren głównej siedziby podatnika, jak również każdego z oddziałów posiada zabezpieczenie antywłamaniowe, jest ogrodzony, monitorowany oraz chroniony. Ponadto podatnik posiada zasady ewidencjonowania sprzętu w magazynie oraz zasady wydania sprzętu z magazynu.

Pod koniec 2010 r. osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą wynajęła od podatnika sprzęt w postaci generatora wraz z oprzyrządowaniem do niego. Przy podpisywaniu umowy najmu, w której wskazano dane kontrahenta: adres NIP, nr dowodu osobistego, dokonano kserokopii zaświadczenia o nr REGON kontrahenta, zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej kontrahenta oraz decyzję w sprawie nadania numeru identyfikacji podatkowej, Następnie kontrahent uiścił kaucję w kwocie 2.000,00 zł., co potwierdza dowód wpłaty (KP). Kontrahent odebrał sprzęt osobiście, z czego został sporządzony protokół zdawczo — odbiorczy zawierający wyszczególnienie sprzętu oraz wydanego do niego oprzyrządowania. W protokole wskazano nazwę sprzętu i oprzyrządowania, ich typ i rodzaj, a także ilość pobranych sztuk. Protokół został podpisany przez obie strony umowy. Odbiór wynajętego sprzętu został wykonany przez kontrahenta osobiście, za pomocą swojego samochodu, którego nr rejestracyjny jest znany podatnikowi.

W trakcie trwania umowy podatnik udał się pod wskazany w umowie adres pod którym miał być wykorzystywany sprzęt. Okazało się, że w miejscu wskazanym przez kontrahenta nie jest prowadzona żadna budowa, Ani kontrahent, ani osoby wskazane przez niego, a wyszczególnione w umowie, jako osoby do kontaktu nie odbierały telefonów (w umowie kontrahent podał 3 nr telefonów). Następnie pracownik podatnika udał się pod adres zamieszkania kontrahenta, gdzie również go nie zastał, a od jego rodziny dowiedział się że wynajętego sprzętu tam nie ma. W konsekwencji dokonanych ustaleń podatnik wystosował oficjalne wypowiedzenie umowy najmu i zgłosił oficjalne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Dochodzenie została wszczęte. Podatnik sporządził protokół szkody, w którym wyszczególniono przedmioty szkody, ich ilość jednostkową, wartość szkody, datę ujawnienia szkody jej miejsce i czas oraz okoliczności wyrządzenia szkody. Protokół został podpisany przez osobę sporządzającą. Dodatkowo podatnik posiada oświadczenia pracownika zawierającego w imieniu podatnika umowę.

W trakcie postępowania przygotowawczego ustalono, iż osoba z którą podatnik podpisał umowę najmu nie jest związana z tą sprawą, zatem w tym zakresie postępowanie umorzono.

Jednak organ prowadzący postępowanie ustalił, iż za tę osobę podawała się inna osoba fizyczna, wobec czego dochodzenie było prowadzone przeciwko niej. W efekcie skierowano akt oskarżenia przeciwko nowo wykrytemu sprawcy. Postępowanie sądowe nie zostało jeszcze ukończone.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałej u podatnika sytuacji straty jakie wynikły z dokonanej kradzieży środka trwałego można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w dacie stwierdzenia kradzieży, czy w dacie wszczęcia dochodzenia bądź w dacie zawieszenia postępowania na mocy postanowienia Prokuratora, czy też podatnik powinien czekać aż do prawomocnego umorzenia postępowania bądź wniesienia aktu oskarżenia?

Czy dokumentacja (umowa najmu, protokół zdawczo odbiorczy wynajętego sprzętu, dowód wpłaty kaucji, kserokopie zaświadczenia o nr REGON kontrahenta, zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej kontrahenta oraz decyzję w sprawie nadania numeru identyfikacji podatkowej, potwierdzenie wszczęcia dochodzenia, oświadczenia pracowników podatnika, postanowienie o umorzeniu postępowania w stosunku do pierwotnego podejrzanego, oraz skierowanie aktu oskarżenia do nowo wykrytemu sprawcy, protokół straty) oraz czynności podjęte przez podatnika i jego pracownika (posiadanie zabezpieczeń terenu firmy, próby nawiązywania kontaktu z kontrahentem, sprawdzenie adresów wskazanych przez kontrahenta, zgłoszenie zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa) są wystarczające do uznania iż podatnik zachował należytą staranność, a także czy dokumentacja posiadana w chwili obecnej (w tym dokumentacja potwierdzająca wszczęcie dochodzenia i skierowanie aktu oskarżenia do Sądu) przez podatnika jest wystarczająca do uznania, iż strata została udokumentowania?

Czy do uznania za koszt uzyskania przychodu straty w środkach trwałych, w przypadku kradzieży wystarczającym jest uprawdopodobnienie kradzieży poprzez posiadane dokumenty, w szczególności dokumenty stwierdzające zgłoszenie zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oraz potwierdzające skierowanie aktu oskarżenia do Sądu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U.2011.74.397) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Kosztem podatkowym jest zatem wartość księgowa netto środka trwałego, czyli niezamortyzowana jego część. Podatnik jednak musi wtedy udowodnić, że uzyskana strata miała charakter obiektywny i niezależny od podatnika, Istotna w tym wypadku jest możliwość wykazania, iż została przez podatnika zachowana należyta staranność. Ponadto fakt powstania straty w wyniku kradzieży musi zostać wiarygodnie udokumentowany. Z kolei, w celu wypełnienia kolejnej przesłanki należy przedstawić dowody wykazujące fakt kradzieży. Zdaniem podatnika wystarczającym w celu wykazania należytej staranności jest posiadanie dowodów, obok zabezpieczenia terenu, zachowania obowiązujących procedur wydawania sprzętu, potwierdzających, iż podatnik dokonał czynności sprawdzających kontrahenta. Fakt uzyskania przez podatnika danych kontrahenta potwierdzonych poprzez dokonanie kopii zaświadczenia o nr REGON kontrahenta, zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej kontrahenta oraz decyzji w sprawie nadania numeru identyfikacji podatkowej, spisanie z kontrahentem wszystkich wymaganych dokumentów, w szczególności zawarcie umowy, podpisanie protokołu zdawczo - odbiorczego stanowi o tym, iż po stronie podatnika nie doszło do żadnych zaniedbań. Nie bez znaczenia dla tej przesłanki pozostaje fakt pobrania od kontrahenta kaucji, co dokumentuje dowód wpłaty (KP). Nadto, gdy zbliżał się koniec okresu najmu, a kontrahent nie podejmował kontaktu, niezwłocznie pracownik podatnika podjął działania w celu ustalenia przyczyn braku kontaktu, przy czym nie poprzestano wyłącznie na próbie kontaktu telefonicznego ale sprawdzono wszystkie adresy podane przez kontrahenta.

Odnosząc się z kolei do wymogu udokumentowania strat powstałych w wyniku kradzieży, podatnik posiada potwierdzenie jaki sprzęt i jaka jego ilość została wydana podejrzanemu o popełnienie przestępstwa, dodatkowo sporządził on protokół szkody. Wobec tego stwierdzić należy, iż w sposób wystarczający udokumentował straty jakie poniósł w wyniku dokonanej kradzieży.

Z kolei fakt kradzieży nie tylko jednoznacznie wynika z okoliczności sprawy ale dodatkowo został potwierdzony zgłoszeniem zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa w wyniku którego zostało wszczęte dochodzenie. Przy czym w żadnym wypadku w takiej sytuacji nie można wymagać od podatnika, aby oczekiwał na prawomocne skazanie osoby podejrzanej o dokonanie kradzieży, czy też choćby na wniesienie do Sądu aktu oskarżenia bądź umorzenie postępowania przygotowawczego. Uzasadnione w tym wypadku jest twierdzenie, iż na podatniku ciąży jedynie obowiązek uprawdopodobnienia faktu popełnienia przestępstwa. Wystarczającym zatem będzie posiadanie przez podatnika dokumentów potwierdzających wszczęcie postępowania przygotowawczego w zakresie ujawnionej kradzieży. Z kolei w sytuacji skierowania do Sądu aktu oskarżenia przez Prokuratora fakt kradzieży na gruncie prawa podatkowego należy uznać za udowodniony.

Podatnik posiadając dokumenty potwierdzające oraz wyjaśniające niedobory, w postaci protokołu w którym zawarł opis zdarzenia, wskazał datę jego powstania, przyczynę oraz dokładne obliczenie wielkości straty, dokument zaświadczający wszczęcie postępowania przygotowawczego oraz pisemne wyjaśnienia osób materialnie odpowiedzialnych jest uprawniony do uznania poniesionej straty za koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powyższe, w przedstawionej sytuacji występującej u podatnika, w związku z treścią art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, strata poniesiona w wyniku kradzieży może zostać w chwili obecnej rozpoznana jako koszt uzyskania przychodu w wartości księgowej netto środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W niniejszej sprawie rozpoznaniu organu poddana została kwestia związana z możliwością zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów strat powstałych, na skutek kradzieży środka trwałego. W ocenie organu powyższe zagadnienie stanowi sedno wątpliwości interpretacyjnych Podatnika, na co wskazuje całokształt przedłożonego wniosku, w tym przede wszystkim opis zaistniałego stanu faktycznego, jak również uzasadnienie do stanowiska. Należy mieć bowiem na uwadze, iż Wnioskodawca w treści pisma inicjującego niniejsze postępowanie wskazał jedynie na przepis art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm, dalej „ustawa o CIT”), a zatem uregulowanie dotyczące rozliczenia strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych pokrytych sumą odpisów amortyzacyjnych. W konsekwencji, przedmiotem interpretacji jest powołany powyżej przepis, który jak to zostało już powyżej wskazane stanowi podstawowe zagadnienie, decydujące w istocie o uznaniu stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe. W oparciu o przedłożony stan faktyczny wyznaczający granice przedmiotowe wniosku, poddana rozstrzygnięciu organu, jest zatem kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów innych strat, tj. tych, które nie są pokryte sumą odpisów amortyzacyjnych. Zdaniem organu, bez znaczenia dla rezultatu niniejszego postępowania jest sposób w jaki Wnioskodawca skonstruował pytania do przedmiotowego wniosku, w których poruszana jest kwestia dokumentowania strat w środkach trwałych, a w konsekwencji uznanie za udowodnione faktu dokonania kradzieży, skoro sama zasada dotycząca możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów środków trwałych opisanych w stanie faktycznym jest prawidłowa.

W powyższym zakresie rację ma zatem Podatnik, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, wyraźnie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów jedynie te straty, które są pokryte sumą odpisów amortyzacyjnych. Wyłączenie to, zgodnie z zasadami wykładni prawa podatkowego nie może być interpretowane rozszerzająco, a wręcz przeciwnie konieczna jest jego ścisła wykładnia. Skoro zatem przepis swoją hipotezą obejmuje zamortyzowaną część strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, to tym samym a contrario część strat, które nie zostały zamortyzowane mogą co do zasady zostać zaliczone w poczet kosztów uzyskania przychodów, wszak muszą wówczas spełniać ogólne warunki do zaliczenia określonego wydatku do kosztów podatkowych, które zostały zakreślone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Konieczne jest zatem wykazanie: poniesienia konkretnego wydatku (w realiach niniejszej sprawy wykazania poniesienia straty), związku jaki zachodzi pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym, a także właściwe udokumentowanie wydatku. W pierwszej kolejności podnieść należy, iż w przypadku strat w środkach trwałych czy też wartościach niematerialnych i prawnych trudno jest wskazać na bezpośredni związek poniesionego wydatku z przychodem podatkowym generowanym przez spółkę, niemniej jednak w ocenie organu, w przypadku tego typu wydatków zasadne jest raczej stwierdzenie, iż są to wydatki ogólne związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, której normalnym następstwem jest powstawanie strat w posiadanych, czy też wytworzonych środkach trwałych (wartościach niematerialnych i prawnych). Przyjęcie zaś, iż strata może stanowić normalne następstwo prowadzenia działalności gospodarczej prowadzi do konstatacji, iż w takim przypadku niezbędne jest określenie tego „normalnego (typowego) następstwa”, które, w ocenie organu, może wystąpić jedynie niezależnie od winy podatnika. W tym miejscu podzielić zatem należy, stanowisko Wnioskodawcy, iż dla dopuszczalności zaliczenia straty wymagane jest wykazanie należytej staranności w postępowaniu podatnika, a zatem takiej która wyłącza możliwość przypisania podatnikowi jakiegokolwiek typu winy prowadzącej do powstania straty. W realiach niniejszej sprawy, mając na uwadze uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy, organ interpretacyjny przyjął jako element stanu faktycznego brak zawinienia po stronie Spółki w związku z powstałymi stratami w środkach trwałych. Świadczy o tym sformułowanie, w którym Spółka wskazuje na szereg czynności podjętych celem weryfikacji kontrahenta, kwitując powyższe stwierdzeniem „iż po stronie podatnika nie doszło do żadnych zaniedbań”. Podobne spostrzeżenie można również wyprowadzić analizując przedłożony stan faktyczny, w ramach którego Wnioskodawca kładzie nacisk na „wykazanie”, iż nie ponosi winy w związku z powstaniem strat w środkach trwałych. Fakt przeprowadzania weryfikacji danych kontrahenta, wpłacenie kaucji, a także podjęte próby skontaktowania się z kontrahentem świadczą, iż Wnioskodawca w sposób niezależny od siebie (niezawiniony) utracił majątek stanowiący pod względem podatkowym środki trwałe. W tym miejscu wskazać należy, iż podjęte wstępnie (przed zawarciem umowy) czynności mogły wzbudzić u Spółki zaufanie co do rzetelności kontrahenta, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, iż zawarcie z kontrahentem umowy było pod względem podatkowym nakierowane na osiągnięcie przychodów podatkowych, albowiem Podatnik mógł oczekiwać, iż w wyniku zawarcia umowy jego przychody wzrosną, a tym samym wpłynie to na wynik finansowy stanowiący podstawę do opodatkowania.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie organu Podatnik wskazał na związek przyczynowy pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym. Niemniej jednak, kwestia ta z racji swojej specyfiki, w ramach której rozważane jest postępowanie podatnika pod kątem braku wystąpienie winy w sposób ostateczny może zostać przesądzona w ramach postępowania podatkowego, gdzie organ podatkowy władny będzie przeprowadzić postępowanie dowodowe. Należy mieć bowiem na uwadze, iż w ramach postępowania interpretacyjnego organ wykładając znaczenie norm prawnych może jedynie wskazać prawidłowy sposób ich rozumienia, przyjmując za prawdziwe twierdzenia zawarte w opisie stanu faktycznego. Ocena prawdziwości tych twierdzeń nie należy natomiast do niniejszego postępowania, na co wskazują całokształt regulacji poświęconych instytucji interpretacji indywidualnych prawa podatkowego uregulowanych w dziale II, rozdziale 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm., dalej „OP”). W szczególności o odrębności tego podstępowania świadczy unormowanie zawarte w art. 14h OP, stanowiącym zamknięty katalog przepisów Ordynacji podatkowej, które organ interpretacyjny w toku postępowania zainicjowanego wnioskiem o wydanie interpretacji może stosować. W przepisie tym nie ma odesłania do postępowania dowodowego, a zatem organ nie jest uprawniony do jego przeprowadzania. Powyższe w sposób jednoznaczny wpływa na fakt, iż w ramach niniejszej interpretacji organ nie może kategorycznie przesądzić, iż dokumentacja straty, którą dysponuje Spółka jest wystarczająca dla uznania, iż Podatnik wykazał należytą staranność w relacjach gospodarczych z kontrahentem i tym samym nie może ponosić negatywnych skutków z racji jego postępowania.

Dodatkowo, odnosząc się do przesłanki zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a dotyczącej udokumentowania wydatku, podnieść należy, iż w realiach niniejszej sprawy przesłanka ta została wypełniona, w tym sensie, iż Spółka posiada dokumenty świadczące o dokonaniu kradzieży. Samo zaś wartościowanie tejże dokumentacji, czy też ocena jej kompletności leży poza zakresem niniejszego postępowania. W konsekwencji, Spółka posiadając wskazaną dokumentacje będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych w opisie stanu faktycznego strat w środkach trwałych w momencie stwierdzenia kradzieży, albowiem wykazała na gruncie niniejszego postępowania fakt udokumentowania straty, a także związek wydatku z przychodem podatkowym. Jednocześnie kwestia definitywności wydatku jako przesłanki kreującej powstanie podatkowych kosztów uzyskania przychodów została w niniejszej sprawie wykazana. Podejmowanie bowiem szeregu czynności celem ustalenia wielkości straty, jak również powiadomienie organów ścigania (prokuratury) należy ocenić, na gruncie przedmiotowej sprawy, za wystarczające do uznania, iż zaktualizował się moment do zaliczenia strat w środkach trwałych do kosztów uzyskania przychodów. Niemniej jednak należy pamiętać, iż kroki podjęte przez Spółkę, w tym wszczęcie postępowania przygotowawczego, mogą skutkować odzyskaniem utraconego majątku, co będzie rodziło obowiązek skorygowania podstawy opodatkowania o wielkość zaliczonych uprzednio kwot do kosztów uzyskania przychodów.

Podkreślić również należy, iż co do zasady ostatecznie fakt poniesienia wydatku może być stwierdzony postanowieniem o umorzeniu postępowania przez prokuratora w postępowaniu przygotowawczym, czy też prawomocnym wyrokiem sądu stwierdzającym przedmiotowe okoliczności (ewentualnie umorzeniem wszczętego postępowania przez sąd), z uwagi na fakt, iż są to rozstrzygnięcia kończące postępowanie co do istoty (a zatem przesądzające zaistnienie faktów podawanych przez Spółkę). Przy czym, w ocenie organu rozpoznającego niniejszą sprawę, nie można z wymienionych w zdaniu poprzedzającym rozstrzygnięć, stanowiących na gruncie postępowania podatkowego dowód w sprawie, upatrywać warunku sine qua non do uznania, iż moment do zaliczenia określonego wydatku w poczet kosztów podatkowych powstał - w szczególności w świetle dyspozycji art. 180 § 1 OP, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Nie można bowiem przyjąć, iż na gruncie prawa podatkowego moment do zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów zależeć będzie od tempa innego postępowania (postępowania karnego), co oczywiście nie przekreśla odmiennego podejścia, albowiem każda sprawa musi być oceniana indywidualnie w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego.

W rezultacie, zdaniem organu, w niniejszej sprawie, mając na uwadze przedłożony stan faktyczny, Spółka może na obecnym etapie i po podjęciu opisanych we wniosku czynności zaliczyć stratę w środkach trwałych do kosztów uzyskania przychodów, przy jednoczesnym zastrzeżeniu, podniesionym już powyżej, iż w przypadku zwrotu utraconych aktywów, czy tez uznania, iż podatnik zawinił przy dokonywaniu transakcji z kontrahentem, Spółka będzie zobligowana do dokonania korekty deklaracji podatkowej za rok, w którym ujęła stratę w koszty uzyskania przychodów.

Reasumując, organ stoi na stanowisku, iż Spółka wykazała materialnoprawne przesłanki zakreślone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT do uznania określonych wydatków za koszty uzyskania przychodów, co przesądza o uznaniu stanowiska Spółki za prawidłowe.

Wskazanie zaś, jak to już zostało podniesione powyżej, (a wymaga podkreślenia), czy dokumentacja ta jest wystarczająca do przyjęcia należytej staranności Spółki, z uwagi na fakt, iż kwestia ta dotyka już postępowania dowodowego nie może być na gruncie niniejszego postępowania w sposób kategoryczny przesądzona. W konsekwencji organy podatkowe w decyzji wymiarowej, oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, mogą dojść do odmiennych rezultatów subsumcji, co oczywiście nie przekreśla ochrony prawnej wynikającej z faktu otrzymania przedmiotowej interpretacji, w sytuacji gdy okoliczności podane we wniosku są zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym.

Jedynie na marginesie organ interpretacyjny podnosi, iż nieprawidłowe jest wskazywanie we wniosku, w części dotyczącej przepisów podlegających interpretacji, uregulowań zawartych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r., Nr 88, poz. 553, ze zm.), albowiem przepisy te nie należy do prawa podatkowego, a zatem są poza zakresem przedmiotowym instytucji interpretacji indywidualnych zakreślonym w art. 14b § 1 OP. Okoliczność ta nie wpływa jednak na ocenę wniosku, w ramach której, jak już powyżej wskazano, organ odnosi się jedynie do kwestii możliwości zaliczenia strat w środkach trwałych do kosztów uzyskania przychodów opierając swoje rozstrzygnięcie li tylko na przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.