Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-272/13/MM
z 3 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2013 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 4 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 11 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca został poddany operacji na sercu. W tym dniu doszło do powikłań, w wyniku czego doznał udaru mózgu, skutkiem czego jest prawostronny niedowład oraz zaburzenie mowy. Od tamtego czasu Wnioskodawca wymaga stałego przyjmowania leków, przeszedł szereg rehabilitacji i wykorzystał 182 dni zwolnienia lekarskiego.

Na mocy decyzji orzecznika z dnia 30 stycznia 2012 r. Wnioskodawca otrzymywał zasiłek rehabilitacyjny przez okres 6 miesięcy. W tym czasie, tj. od połowy kwietnia do czerwca 2012 r. Wnioskodawca przebywał w ośrodku rehabilitacyjnym. Ponieważ okres oczekiwania na turnus finansowany z NFZ wynosi 2 lata, Wnioskodawca sam płacił za pobyt w ośrodku.

Stan zdrowia Wnioskodawcy nie uległ poprawie, a wobec czego decyzją orzecznika z dnia 4 lipca 2012 r. otrzymał orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji do dnia 30 czerwca 2013 r. i obecnie przebywa na rencie chorobowej.

Ponadto od lipca 2012 r. Wnioskodawca przebywał w ośrodku rehabilitacyjnym finansowanym przez NFZ i tam dodatkowo ponosił opłaty za zabiegi rehabilitacyjne. Wnioskodawca leczy się nadal i wymaga codziennej rehabilitacji. Wnioskodawca jest właścicielem samochodu i korzystał z niego w związku z dojazdem do ośrodka.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w zakresie ponoszonych kosztów za leki za rok 2012?
2. Czy Wnioskodawca może dokonać odpisu za prywatny pobyt w ośrodku rehabilitacyjnym od kwietnia do czerwca 2012 r.?
3. Czy Wnioskodawca może dokonać odpisu wydatków za dodatkowe zabiegi rehabilitacyjne, które były wykonywane w ośrodku rehabilitacyjnym NFZ od lipca do sierpnia 2012 r.?
4. Czy Wnioskodawca może dokonać odpisu z tytułu dojazdu do ośrodków w okresach: od kwietnia do czerwca 2012 r. i od lipca do sierpnia 2012 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, powinien mieć możliwość odliczenia wydatków na leki, gdyż choruje przewlekle i wymaga stałego przyjmowania leków, a Jego choroba istnieje od 2011 r.

Prywatny pobyt w ośrodku rehabilitacyjnym był Wnioskodawcy bardzo potrzebny i w Jego ocenie nie ma żadnego znaczenia, że w tym okresie nie posiadał orzeczenia o niepełnosprawności, gdyż był na zasiłku rehabilitacyjnym, co jednoznacznie wskazuje, że potrzebował rehabilitacji, gdyż Jego niepełnosprawność powstała wcześniej, a z uwagi na fakt, iż był zatrudniony musiał wykorzystać wszelkie przysługujące Mu świadczenia. Ponadto orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji zostało wydane właśnie na podstawie kart z 2012 r.

Z uwagi na to, że w ramach NZF przysługuje Wnioskodawcy bardzo mały zakres ćwiczeń, dodatkowe zajęcia były Mu niezbędne, a zatem – w Jego ocenie – powinien mieć możliwość dokonania odpisu wydatków poniesionych na ten cel.

Na pobyt w ośrodku rehabilitacyjnym Wnioskodawca musiał dojechać własnym samochodem, którego jest właścicielem, dlatego uważa, że może dokonać odpisu wydatku poniesionego na ten cel.

Interpretacja przepisów zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia skorzystanie z ulgi podatkowej od posiadania stosownego orzeczenia o niepełnosprawności nie wiążąc jednak tego orzeczenia z datą jego wydania. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że nie ważne jest kiedy ono zostało wydane lecz fakt jego posiadania w roku podatkowym, którego dotyczy okres rozliczeniowy.

Według Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, iż w Jego przypadku niepełnosprawność powstała już w roku 2011, a w 2012 r. nadal istniała i obecnie także istnieje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
      
      
      
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
      

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    
    
    
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II – grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a)
       
       
       
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    
    
    
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
       

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 11 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca został poddany operacji na sercu. W tym dniu doszło do powikłań, w wyniku czego doznał udaru mózgu, skutkiem czego jest prawostronny niedowład oraz zaburzenie mowy. Od tamtego czasu Wnioskodawca wymaga stałego przyjmowania leków, „przeszedł szereg rehabilitacji” i wykorzystał 182 dni zwolnienia lekarskiego.

Na mocy decyzji orzecznika z dnia 30 stycznia 2012 r. Wnioskodawca otrzymywał zasiłek rehabilitacyjny przez okres 6 miesięcy. W tym czasie, tj. od połowy kwietnia do czerwca 2012 r. przebywał w ośrodku rehabilitacyjnym. Ponieważ okres oczekiwania na turnus finansowany z NFZ wynosi 2 lata, Wnioskodawca sam płacił za pobyt w ośrodku.

Stan zdrowia Wnioskodawcy nie uległ poprawie, a wobec czego decyzją orzecznika z dnia 4 lipca 2012 r. otrzymał orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji do dnia 30 czerwca 2013 r. i obecnie przebywa na rencie chorobowej.

Ponadto od lipca 2012 r. Wnioskodawca przebywał w ośrodku rehabilitacyjnym finansowanym przez NFZ i tam dodatkowo ponosił opłaty za zabiegi rehabilitacyjne. Wnioskodawca leczy się nadal i wymaga codziennej rehabilitacji. Wnioskodawca jest właścicielem samochodu i korzystał z niego w związku z dojazdem do ośrodka.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz ww. przepisy – nie kwestionując przy tym zasadności i konieczności poniesienia przez Wnioskodawcę wydatków: na zakup leków i za pobyt w ośrodku rehabilitacyjnym w okresie od kwietnia do czerwca 2012 r. stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie może dokonać ich odliczenia, albowiem poniesione zostały w okresie, gdy nie posiadał orzeczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do możliwość dokonania odliczenia z tytułu wydatków na leki poniesionych przez Wnioskodawcę po dniu uzyskania takiego orzeczenia stwierdzić należy, że wydatki te – stosownie do art. 26a ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – polegają odliczeniu w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, ale tylko wówczas, gdy lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo). Odliczeniu od dochodu podlegają również wydatki na wykup dodatkowych zabiegów rehabilitacyjnych poniesione przez Wnioskodawcę w okresie od lipca do sierpnia 2012 r., tj. po dniu, w którym Wnioskodawca uzyskał wymagane orzeczenie.

Natomiast w ocenie tutejszego organu wydatków na dojazd własnym samochodem do ośrodka rehabilitacyjnego nie sposób zakwalifikować do wydatków, o których mowa w 26a ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie zostały poniesione tytułem używania samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne. Z wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawca poniósł koszty dojazdu do ośrodka rehabilitacyjnego.

Z zacytowanych przepisów wynika natomiast, że ustawodawca przewidział jedynie możliwość odliczenia kwot wydatkowanych z tytułu odpłatnego przejazdu środkami transportu publicznego związanego z pobytem na turnusie rehabilitacyjnym lub w zakładach, o których mowa w pkt 6, tj. lecznictwa uzdrowiskowego, rehabilitacji leczniczej, opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych , co w przypadku Wnioskodawcy nie znajduje zastosowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie" 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawą, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.