INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2013 r. (data wpływu 17 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniach: 13 czerwca 2013 r., 26 lipca 2013 r. oraz 29 lipca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej:

• braku powstania po stronie pracownika przychodu z tytułu zakupu przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej obejmującej koszty leczenia, dostarczenia leków, których nabycie za granicą było konieczne oraz transportu zwłok do kraju – jest prawidłowe,
• braku powstania po stronie pracownika przychodu z tytułu zakupu przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej obejmującej transport chorego pracownika do kraju, usługi assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków oraz ubezpieczenie bagażu podróżnego pracownika od utraty, kradzieży lub uszkodzenia – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 3 czerwca 2013 r. znak ILPB1/415-583/13-2/AG na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 5 czerwca 2013 r., a w dniu 13 czerwca 2013 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 12 czerwca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. komandytowa z siedzibą w Polsce (zwana dalej Spółką lub x), w związku z zakresem prowadzonej działalności wysyła swoich pracowników w podróże służbowe poza granice kraju, zarówno do państw należących do Unii Europejskiej, jak i państw spoza Unii. W najbliższej przyszłości Spółka zamierza wysyłać w podróż służbową pracowników do Rosji, w celu pomocy przy rozruchu oraz w celu wsparcia wdrożenia i rozwoju zakładu należącego do Grupy.

Spółka przewiduje, że wyjazdy pracowników do Rosji będą odbywać się dość często i w związku z tym wykupiła dla tych pracowników polisę ubezpieczeniową, którą byliby objęci ci pracownicy na czas pobytu w Rosji. Wykupienie tej polisy podyktowane jest tym, że koszty leczenia pracowników, którzy zachorują lub ulegną wypadkowi za granicą podczas podróży służbowej, w szczególności w państwach nieobjętych unijnym systemem koordynacji zabezpieczenia społecznego, są z reguły bardzo wysokie i obciążają pracodawcę.

Spółka stwierdziła, że wykupienie tej polisy jest racjonalną decyzją z punktu widzenia redukcji kosztów, ponieważ składka ubezpieczeniowa jest nieporównywalnie niższa niż ewentualne koszty leczenia szpitalnego za granicą pracownika, które to koszty jest zobowiązana pokryć Spółka. Przedmiotowa polisa ubezpieczeniowa dotyczy okresu trwania podróży służbowych pracowników m. in. w Rosji i stanowi zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami, związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia pracownika za granicą.

Polisa obejmuje m. in.: ubezpieczenie kosztów leczenia, usługi assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków, dostarczenie leków, transport chorego pracownika do kraju, transport zwłok do kraju, itp. tytuły.

Polisa obejmuje również ubezpieczenie bagażu podróżnego pracownika od utraty, kradzieży lub uszkodzenia, gdyż w bagażu tym znajduje się wyposażenie, będące własnością Spółki w postaci specjalistycznych przyrządów, narzędzi, dokumentacji technicznej:

• narzędzia do zakuwania kontaktów,
• ekstraktory (narzędzia do wymiany kontaktów)
• przyrządy pomiarowe (bipery) - do pomiaru potencjałów i napięcia,
• inne narzędzia specjalistyczne (noże, nożyczki),
• indywidualne środki ochrony (odzież robocza),
• dokumentacja techniczna (rysunki, opisy).
  
  

Narzędzia te pracownicy będący w Rosji używać będą do przeprowadzania koniecznych szkoleń, wykonania powierzonych zadań, napraw oraz poprawnego wdrażania zmian technicznych. Ubezpieczenie nie będzie obejmowało bagażu osobistego pracownika.

Wnioskodawca podał, że polisa ubezpieczeniowa, o której mowa we wniosku przewidywałaby, iż w przypadku wypłaty odszkodowania z tytułu kosztów leczenia, usługi assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków, dostarczenia leków, transportu chorego pracownika do kraju, transportu zwłok do kraju, itp., jak i utraty, kradzieży lub uszkodzenia bagażu podróżnego pracownika, w którym znajdowałoby się wyposażenie będące własnością Spółki, uposażonym byłby pracownik odbywający podróż służbową.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłacona przez Spółkę przedmiotowa składka na ubezpieczenie pracowników oraz bagaż służbowy w postaci ww. narzędzi na czas podróży służbowej do Rosji, będzie stanowić dla pracownika przychód do opodatkowania w rozumieniu ustawy o PIT i w związku z tym, Spółka jako płatnik będzie obowiązana pobrać zaliczkę na podatek PIT...

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka wykupując od ubezpieczyciela polisę ubezpieczeniową na czas trwania podróży służbowej pracownika w Rosji - zabezpiecza siebie przed ewentualnymi nieprzewidzianymi (z reguły wysokimi), co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem kosztów leczenia pracownika za granicą. Tak więc przedmiotowa kwota składki ubezpieczeniowej nie będzie stanowić dla pracownika przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym. Dotyczy to również bagażu służbowego, który objęty jest przedmiotową polisą. Tak więc na Spółce nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczki na podatek PIT od przedmiotowej polisy ubezpieczeniowej.

Uzasadnienie stanowiska.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami są (z zastrzeżeniem nie mającymi zastosowania w omawianej sprawie) otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast art. 12 ustawy o PIT stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powołanych przepisów wynika, że pod pojęciem przychodu ustawodawca rozumie nie tylko otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze, lecz również wartości pieniężne oraz wartość innych uzyskanych przez pracownika świadczeń.

W myśl § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowych. odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Z kolei § 4 tego rozporządzenia stanowi, że jeżeli pracownik, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone i uznane przez pracodawcę - to pracodawca zwraca je pracownikowi na podstawie przedstawionych dokumentów. Wydatki te obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej. Katalog wydatków jest katalogiem otwartym co oznacza, że jeżeli pracodawca uzna, że dany wydatek, w danej wysokości jest uzasadniony podczas odbywania podróży służbowej - to zwraca go pracownikowi.

Zatem - w myśl § 2 i 4 omawianego rozporządzenia - pracownikowi w związku z odbywaniem podróży służbowej przysługuje prawo do zwrotu kosztów innych wydatków, niż wymienione w § 2 pkt 2 lit. a, b i c, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Wyżej powołane przepisy jednoznacznie stanowią, że pracodawca ma obowiązek zwrócenia pracownikowi wydatków poniesionych przez niego w czasie podróży służbowej, których zasadność poniesienia uznał i zaakceptował.

Idąc dalej - przepis § 19 rozporządzenia o podróżach służbowych stanowi wprost, że w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą. Zwrot kosztów leczenia następuje ze środków pracodawcy, z wyjątkiem świadczeń gwarantowanych udzielonych zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej. Nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów W razie zgonu pracownika za granicą pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju.

Jednakże w sytuacji Spółki nie mamy do czynienia ze zwrotem wydatków pracownikowi, bo Spółka z własnych środków wykupuje polisę ubezpieczeniową, która w istocie zabezpiecza Spółkę przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi co do zakresu i wysokości wydatkami związanymi z zachorowaniem pracownika za granica, podczas podróży służbowej. Bowiem - w myśl powołanego wyżej § 19 rozporządzenia o podróżach służbowych - w przypadku ewentualnej choroby pracownika lub wypadku za granicą - to Spółka jest obowiązana do zwrotu z własnych środków kosztów leczenia szpitalnego, zwrotu kosztów lekarstw, sfinansowania transportu zwłok do kraju, itp. wydatków związanych z tą chorobą lub wypadkiem. A z praktyki wiadomo, że koszty leczenia pracownika za granicą mogą być bardzo wysokie. I dlatego jeżeli Spółka wykupiła polisę ubezpieczeniową, gdzie składka ubezpieczeniowa będzie stosunkowo niewielka w porównaniu z ewentualnymi kosztami leczenia chorego pracownika za granicą - robi to przede wszystkim we własnym interesie, aby zmniejszyć ewentualne wysokie koszty leczenia.

Tak więc w opinii Spółki, objęcie pracowników polisą ubezpieczeniową nie służy interesom osobistym pracownika, a ewidentnie związane jest z wykonywaniem przez niego zadań służbowych podczas podróży służbowej. Stwierdzić należy, że w opisanej sytuacji rzeczywistym beneficjentem polisy ubezpieczeniowej jest Spółka, która zabezpiecza siebie przez ewentualnym obowiązkiem zwrotu z własnych środków wysokich kosztów leczenia pracownika poniesionych w trakcie realizacji zadań służbowych za granicą.

Zatem Spółka, wykupując polisę ubezpieczeniową dla swoich pracowników wyjeżdżających w podróż służbą do Rosji, robi to po to, aby zabezpieczyć siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu pracownikom z własnych środków wysokich kosztów m.in. leczenia, następstw nieszczęśliwych wypadków, jakie mogą się zdarzyć w zagranicznej podróży zagranicznej. Wówczas w takiej sytuacji nie ma można mówić o powstaniu przychodu po stronie pracownika z tytułu opłacenia składki, gdyż Spółka opłaca tą składkę w swoim własnym interesie i to ona jest rzeczywistym beneficjentem polisy ubezpieczeniowej.

Podobne stanowisko zostało przedstawione w interpretacji Ministra Finansów z 31 marca 2011 r., nr DD3/033/205/KDJ/10/PK-1417, wydanej w trybie zmiany interpretacji podatkowej Izby Skarbowej w Poznaniu, gdzie uznano, iż wartość składki ubezpieczeniowej, dotyczącej kosztów leczenia pracownika podczas zagranicznej podróży służbowej, nie stanowi dla pracownika w ogóle przychodu do opodatkowania. Minister Finansów powołując się na § 12 rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2002 w sprawie zagranicznych podróży służbowych (sprawa dotyczyła poprzedniego stanu prawnego) stwierdził, iż rzeczywistym beneficjentem polisy ubezpieczeniowej jest pracodawca, który zabezpiecza siebie przez ewentualnym obowiązkiem zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika poniesionych w trakcie realizacji zadań służbowych za granicą.

W tej interpretacji Minister Finansów stwierdził: „Nie może być jednak mowy o zwrocie wydatków poniesionych przez pracownika (osoby niebędącej pracownikiem) w sytuacji gdy - jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego - wydatku tego w istocie nie poniósł. Ponadto, biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż Wnioskodawca wykupując ubezpieczenie, którego celem jest „zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidywalnymi co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą” w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika poniesionych podczas podróży za granicą do czego obliguje go - w przypadku pracowników - przywołany wyżej § 12 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 lutego 2002 r.

Dlatego też, wartość zapłaconej z tego tytułu składki ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu pracownika (osoby niebędącej pracownikiem), w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tej sytuacji, rozpatrywanie możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, nie znajduje uzasadnienia”.

W piśmie tym Minister Finansów wyraźnie wskazał, że objęcie pracowników polisą ubezpieczeniową powinno być rozpatrywane z uwzględnieniem funkcji jakie ma pełnić takie ubezpieczenie, w szczególności czy ma ono służyć interesom osobistym pracownika, czy jest jednak związane z wykonywaniem przez niego zadań służbowych.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji z dnia 22 czerwca 2012 r. wydanej przez Izbę Skarbową w Katowicach nr IBPBII/1/415-249/12/BD w sprawie bardzo podobnej do Spółki, gdzie stwierdzono, że: „Zatem jeżeli Spółka wykupując dla swoich pracowników (kierowców) polisy ubezpieczeniowe z racji obowiązku wynikającego w § 12 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r., zapewnia sobie (Spółce) przez to zabezpieczenie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów m.in. leczenia, następstw nieszczęśliwych wypadków czy też transportu zwłok pracownika do kraju poniesionych podczas odbywanej przez niego podróży zagranicznej - wówczas w tej sytuacji nie można mówić o powstaniu przychodu po stronie pracownika.

Wobec powyższego, kwoty składek polis ubezpieczeniowych poniesione przez Wnioskodawcę na rzecz swoich pracowników zatrudnionych na stanowisku kierowcy w ruchu międzynarodowym, obejmujących m.in. ubezpieczenie kosztów leczenia, ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków, czy też transportu zwłok pracownika do kraju, na okres trwania podróży służbowej poza granicami Polski, nie będą stanowiły przychodu dla pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie nie będą rodziły obowiązku podatkowego.”

Podobny pogląd został przedstawiony również w interpretacji indywidualnej z dnia 21 września 2012 r., wydanej przez Izbę Skarbową w Bydgoszczy ITPB2/415-590/11/MM, gdzie stwierdza się:

„Ponadto Wnioskodawca wykupując polisy ubezpieczeniowe obejmujące koszty leczenia pracowników i leków poniósł wydatek w celu realizacji własnych zadań. Tym samym w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia oraz leków poniesionych przez pracownika podczas podróży za granicą do czego obliguje go - w przypadku pracowników - przywołany wyżej § 12 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.

Dlatego też, w tak przedstawionym stanie faktycznym - w kontekście pytania zawartego we wniosku - wartość zapłaconych składek z tytułu wykupu polis ubezpieczeniowych przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Podsumowując - w ocenie Wnioskodawcy, Spółka wykupując polisę ubezpieczeniową ważną na okres trwania podróży służbowej pracownika do Rosji, której celem jest zabezpieczenie Spółki przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi co do zakresu i wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem kosztów leczenia za granicą - w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika podczas podróży za granicą. Zatem objęcie pracowników polisą ubezpieczeniową nie służy interesom osobistym tych pracowników, a związane jest z wykonywaniem przez nich zadań służbowych.

Tak więc - wykupiona przez Spółkę przedmiotowa polisa ubezpieczeniowa na rzecz pracowników wyjeżdżających do Rosji w podróż służbową, nie stanowi dla tych pracowników przychodu do opodatkowania, w rozumieniu przepisów ustawy o PIT i w związku z tym Spółka nie będzie obowiązana pobierać zaliczkę na podatek PIT od przedmiotowej polisy.

Powyższe uzasadnienie odpowiednio dotyczy również ubezpieczenia przez Spółkę bagażu służbowego pracownika od utraty, kradzieży lub uszkodzenia podczas trwania podróży służbowej do Rosji. W bagażu służbowym znajdować się będą bowiem wyżej wymienione w stanie faktycznym narzędzia specjalistyczne, które będą konieczne dla wykonywania czynności służbowych na teranie Rosji.

W tym wypadku również Spółka zabezpiecza w istocie siebie przed ewentualną koniecznością w przypadku kradzieży lub uszkodzenia ww. narzędzi, ponownego zakupu ich za granicą z własnych środków, prawdopodobnie po dużo wyższych cenach niż w kraju. Zatem, objęcie bagażu służbowego pracowników polisą ubezpieczeniową nie służy interesom osobistym tych pracowników, a związane jest z wykonywaniem przez nich zadań służbowych w Rosji.

W związku z tym ubezpieczenie przez Spółkę bagażu służbowego pracowników wyjeżdżających do Rosji w podróż służbową, nie stanowi dla tych pracowników przychodu do opodatkowania, w rozumieniu przepisów ustawy o PIT i w związku z tym, Spółka nie będzie obowiązana do pobrania zaliczki na podatek PIT od przedmiotowej polisy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w części dotyczącej:

• braku powstania po stronie pracownika przychodu z tytułu zakupu przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej obejmującej koszty leczenia, dostarczenia leków, których nabycie za granicą było konieczne oraz transportu zwłok do kraju – uznaje się za prawidłowe,
• braku powstania po stronie pracownika przychodu z tytułu zakupu przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej obejmującej transport chorego pracownika do kraju, usługi assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków oraz ubezpieczenie bagażu podróżnego pracownika od utraty, kradzieży lub uszkodzenia – uznaje się za nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 powyższej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z cytowanego powyżej przepisu, pod pojęciem przychodu ustawodawca rozumie nie tylko otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze, lecz również wartości pieniężne oraz wartość innych uzyskanych przez podatnika świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Świadczenia pieniężne ponoszone za określone osoby należą do nieodpłatnych świadczeń. Ich pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym. Termin „świadczenie” pojawia się na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.) i zgodnie z art. 353 ww. ustawy, oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnym przepisem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy jest od 1 marca 2013 r. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zatem ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika oraz podróży osoby niebędącej pracownikiem, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej ww. rozporządzenia.

Zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r., z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Zatem w myśl § 2 pkt 2 lit. d) ww. rozporządzenia, w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej, przysługuje mu zwrot kosztów innych wydatków (niż wymienione w pkt 2 lit. a), b) i c), określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Przepis ten określa obowiązek pracodawcy do zwrócenia pracownikowi wydatków poniesionych przez niego w czasie podróży służbowej lub w związku z nią, których zasadność poniesienia pracodawca zaakceptował. Z brzmienia tego przepisu wynika, iż pracownik musi najpierw te wydatki ponieść, aby pracodawca mógł dokonać ich zwrotu.

Nie może być jednak mowy o zwrocie wydatków poniesionych przez pracownika, w sytuacji gdy wydatek poniesie sam Wnioskodawca, czyli wydatku tego w istocie nie poniesie pracownik.

W myśl § 19 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą. Jednakże nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów (§ 19 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Natomiast zgodnie z § 19 ust. 4 ww. rozporządzenia, w razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca ponosić będzie koszty polisy ubezpieczeniowej na rzecz pracowników, która to opłacona będzie w trakcie trwania zagranicznej podróży służbowej pracowników, a obejmować ona będzie m. in.: ubezpieczenie kosztów leczenia, usługi assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków, dostarczenie leków, transport chorego pracownika do kraju, transport zwłok do kraju, itp. tytuły.

Polisa obejmuje również ubezpieczenie bagażu podróżnego pracownika od utraty, kradzieży lub uszkodzenia, gdyż w bagażu tym znajduje się wyposażenie, będące własnością Spółki. Wnioskodawca podał, iż składki te ponosić będzie w celu zabezpieczenia się przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi co do zakresu i wysokości wydatkami związanymi z zachorowaniem pracownika za granicą, podczas podróży służbowej oraz utratą bagażu ze znajdującą się w nim należącą do Spółki zawartością.

Podkreślić należy, iż w praktyce w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał bądź uzyska podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy również wydatek poniesiony przez pracodawcę na rzecz pracownika za zakup ubezpieczenia osobowego, gdzie środki wypłacone z ww. ubezpieczenia będą wypłacane na rzecz pracownika.

Przepisy ww. rozporządzenia określają obowiązek zwrócenia pracownikowi wydatków przez niego poniesionych w czasie podróży służbowej, których zasadność poniesienia pracodawca zaakceptował. Z brzmienia tych przepisu wynika zatem, iż pracownik musi najpierw te wydatki ponieść, aby można było dokonać ich zwrotu.

Zatem, gdy pracodawca nie dokonuje zwrotu pracownikowi wydatków poniesionych przez pracownika na opłacenie m.in. polisy ubezpieczeniowej w zagranicznej podróży służbowej, ponieważ sam dokonuje zakupu przedmiotowej polisy zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) cytowanej ustawy nie znajduje zastosowania.

To oznacza, że w przypadku finansowania przez Wnioskodawcę kosztów związanych z podróżą delegowanych osób – u tych osób wystąpi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten nie wystąpi tylko i wyłącznie w przypadku, gdy podmiot delegujący te osoby de facto finansuje określone świadczenia celem zabezpieczenia własnych interesów. Stwierdzić zatem należy, iż Wnioskodawca wykupując polisy ubezpieczeniowe obejmujące: koszty leczenia pracowników, leków, których nabycie za granicą było konieczne oraz w przypadku śmierci pracownika za granicą – transportu zwłok do kraju poniesie wydatek w celu realizacji własnych zadań. Tym samym w istocie zabezpieczy siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia oraz leków, których nabycie za granicą było konieczne, poniesionych przez pracownika podczas podróży za granicą oraz koniecznością poniesienia ewentualnych kosztów związanych z transportem zwłok pracownika do kraju, do czego obliguje go – w przypadku pracowników – przywołany wyżej § 19 cytowanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Dlatego też, w tak opisanym zdarzeniu przyszłym wartość zapłaconych składek z tytułu wykupu polis ubezpieczeniowych przez Wnioskodawcę (w części wskazanej powyżej), w związku z odbywaniem przez pracowników zagranicznej podróży służbowej nie będzie stanowiło przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, opłacona przez Spółkę przedmiotowa składka na ubezpieczenie pracowników obejmująca koszty leczenia, dostarczenia leków, których nabycie za granicą było konieczne oraz transportu zwłok do kraju, nie stanowi dla pracownika przychodu do opodatkowania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z tym, Spółka jako płatnik nie będzie obowiązana pobrać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W tej części stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Natomiast odnosząc się do kwestii opodatkowania zakupionych polis obejmujących: usługi assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków, transportu chorego pracownika do kraju oraz ubezpieczenie bagażu podróżnego pracownika od utraty, kradzieży lub uszkodzenia, tj. w pozostałym zakresie niż wskazany w § 19 cytowanego rozporządzenia stwierdzić należy, że ubezpieczenie to ma na celu ochronę interesów pracownika i to on powinien zadbać o wykupienie polisy ubezpieczeniowej w tym zakresie. Sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie zawierana jest umowa powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa, jest ona bowiem odstępstwem od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy. Dodatkowo osobom upoważnioną do wypłaty z tytułu ww. tytułów jest pracownik, za którego pracodawca poniósł wydatek na opłacenie ww. polisy.

Wykupienie przez Wnioskodawcę dla pracowników polisy w ww. zakresie obejmującej: usługi assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków, transportu chorego pracownika do kraju oraz ubezpieczenie bagażu podróżnego pracownika od utraty, kradzieży lub uszkodzenia, tj. niezwiązanym z leczeniem lub przewozem zwłok pracownika do kraju, nie uzasadnia możliwości skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem wydatki te nie stanowią zwrotu kosztów, wynikających z cytowanego rozporządzenia.

Świadczenia pieniężne ponoszone za pracowników należy zakwalifikować do nieodpłatnych świadczeń. Podkreślić należy, że w praktyce w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał bądź uzyska pracownik. Do tych korzyści należy również zaliczyć opłacanie składki na ubezpieczenie pracownika, oddelegowanego w zagraniczną podróż służbową, obejmujące: usługi assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków, transportu chorego pracownika do kraju oraz ubezpieczenie bagażu podróżnego pracownika niezwiązane z leczeniem lub – w przypadku śmierci pracownika - przewozem jego zwłok do kraju, gdyż jak już wykazano wcześniej brak jest przepisów zwalniających powyższe korzyści z opodatkowania.

Zatem wartość składek opłacanych przez pracodawcę na powyższe ubezpieczenia stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wysokość tych świadczeń przypadających na danego pracownika należy ustalić według zasad wskazanych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Reasumując stwierdzić należy, iż opłacona przez Spółkę przedmiotowa składka na ubezpieczenie pracowników obejmująca: usługi assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków, transportu chorego pracownika do kraju oraz ubezpieczenie bagażu podróżnego pracownika, będzie stanowić dla pracownika przychód do opodatkowania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części należy uznać zatem za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Natomiast, w kwestii powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 31 marca 2011 r., znak: DD3/033/205/KDJ/10/PK-1417, tut. Organ zaznacza, iż interpretacja ta nie jest interpretacją ogólną wydaną przez Ministra Finansów na podstawie art. 14a Ordynacji podatkowej, którą to tut. Organ byłby związany. Jak stanowi ww. przepis minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Ponadto należy podkreślić, iż powołana interpretacja indywidualna została wydana w stosunku do zupełnie innego stanu faktycznego niż stanu będącego przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, tym samym jej postanowień nie można wprost zastosować na gruncie sprawy przedstawionej w rozpatrywanym wniosku.

Zatem, odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.