Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-477/13-2/MR
z 1 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Kancelarii. Spółka komandytowa reprezentowanej przez Doradcę Podatkowego Panią, przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2013 r. (data wpływu 31 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zbycia wierzytelności własnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zbycia wierzytelności własnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka, Kancelaria) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Kancelaria prowadzi działalność gospodarczą w zakresie masowej windykacji prawnej należności na drodze polubownej i sądowo-egzekucyjnej oraz w świadczeniu specjalistycznej pomocy prawnej dla podmiotów z sektora usług finansowych. W dniu 8 marca 2010 r. Spółka zawarła z „A” Bank S.A. (dalej: „Bank”) umowę o świadczenie usług (dalej: „Umowa”), na mocy której wykonywała na rzecz Banku czynności związane z windykacją wierzytelności kredytowych zarówno na drodze polubownej jak i sądowo-egzekucyjnej. W przypadku windykacji sądowo-egzekucyjnej Kancelaria zobowiązana była m.in. do podejmowania działań na etapie przedegzekucyjnym, do wszczynania postępowań egzekucyjnych, reprezentowania Banku oraz udziału w już toczących się postępowaniach sądowych (w tym klauzulowych) oraz postępowaniach egzekucyjnych zmierzających do wyegzekwowania na rzecz Banku dochodzonych wierzytelności z tytułu udzielonych przez Bank kredytów.

Zgodnie z Umową, Spółce przysługiwało między innymi wynagrodzenie z tytułu kosztów zastępstwa procesowego i egzekucyjnego w toku postępowania sądowego oraz egzekucyjnego, po zasądzeniu ich przez Sąd i wyegzekwowaniu od dłużników. Były to zatem wierzytelności własne Spółki wobec dłużników Banku. Ze względu na charakter postępowań, istniało prawdopodobieństwo, że wierzytelności te będą trudne do odzyskania (podobnie jak wierzytelność główna wobec Banku), jednak w Umowie Strony nie określiły tych wierzytelności jako nieściągalnych.

W dalszej kolejności, w związku z ogłoszeniem przez Bank przetargu na zakup jego Portfela Wierzytelności - co do których windykacji zobowiązana była Spółka na podstawie Umowy, strony zawarły w dniu 31 października 2011 r. aneks do Umowy (dalej: „Aneks”). Poza innymi postanowieniami, Aneks przewidywał, że w momencie zakończenia współpracy pomiędzy Kancelarią a Bankiem, Bank, niezależnie od obowiązku wypłaty Spółce ewentualnego wynagrodzenia prowizyjnego za wykonywane czynności windykacyjne, zobowiązał się nabyć od Kancelarii „całość niewymagalnej wierzytelności (...) z tytułu niewyegzekwowanych od dłużników kosztów zastępstwa procesowego i egzekucyjnego zasądzonych przez Sąd [tj. zasądzonych Spółce przez Sąd od dłużników zwrotów kosztów - przyp. Spółki] oraz należnych kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym w sprawach obsługiwanych przez Zleceniobiorcę w ramach Umowy” (par. 5 Aneksu). Sprzedaż wierzytelności Spółki wobec dłużników związana była ze sprzedażą portfela wierzytelności Banku na rzecz innego podmiotu, co uniemożliwiłoby egzekwowanie przez Spółkę przysługującego jej od dłużników wynagrodzenia.

Bank nabył powyższe wierzytelności od Spółki, która udokumentowała transakcję wystawiając w dniu 9 marca 2012 r. fakturę VAT Nr 314/2012 na kwotę 3.008.130,08 PLN netto, powiększoną o podatek VAT wg stawki 23% (tj. w kwocie 691.869,92 PLN), tj. na łączną kwotę brutto wynoszącą 3.700.000,00 PLN.

Spółka pragnie również zaznaczyć, iż Bank - jako strona Umowy o świadczenie usług, w dniu 22 maja 2012 r. wystąpił do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego z upoważnienia Ministra Finansów (dalej; „Dyrektor IS”) z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w celu potwierdzenia, iż sprzedaż wierzytelności nieściągalnej nie stanowi czynności opodatkowanej podatkiem VAT po stronie Banku. Dyrektor IS wnioskiem z dnia 10 września 2012 r., sygn. IPPP1/443-445/12-6/Igo uznał stanowisko Banku za prawidłowe, stwierdzając iż: „(…) w przedmiotowej sprawie nie wystąpi czynność, która na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu”. Tym samym Dyrektor IS zajął stanowisko, zgodnie z którym przedmiotowa czynność sprzedaży wierzytelności znajduje się poza zakresem Ustawy VAT.

Z perspektywy cywilnoprawnej zbycie wierzytelności zostało potraktowane przez Bank i Spółkę jako cesja wierzytelności, uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.; dalej: „KC”).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy transakcja sprzedaży wierzytelności stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu (tj. czynność opodatkowaną VAT lub z VAT zwolnioną) na gruncie Ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja polegająca na sprzedaży wierzytelności nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu w świetle Ustawy o VAT jako dostawa towarów lub świadczenie usług.

Zgodnie z art. 5 ust. l pkt l Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają: odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. l Ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pod pojęciem towarów natomiast, Ustawa o VAT rozumie rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki i budowle oraz ich części (art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT).

Zdaniem Spółki, przytoczona powyżej definicja towaru już na wstępie prowadzi do konkluzji, iż transakcji sprzedaży wierzytelności nie można uznać za dostawę towarów. Wierzytelność jest bowiem prawem majątkowym, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT.

Reasumując, zatem, o tym czy sprzedaż wierzytelności będzie czynnością podlegającą przepisom Ustawy o VAT, decydujące znaczenie będzie miała analiza pojęcia świadczenia usług oraz instytucja cesji wierzytelności.

Zgodnie z art. 8 ust. l Ustawy o VAT, przez (odpłatne) świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
  
  

Zasadniczo (z zastrzeżeniem przypadków zrównanych z odpłatnym świadczeniem usług, wymienionych w art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT oraz sytuacji, w których świadczeniem usług jest też powstrzymanie się od określonych czynności), świadczenie usług obejmuje wobec tego każde mające odpłatny charakter działanie, wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie stanowi dostawy towarów. Zgodnie z podejściem prezentowanym przez organy podatkowe, usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni odbiorca tego świadczenia, odnoszący konkretną korzyść. Ponadto, w przypadku odpłatnego świadczenia usług musi istnieć pewien związek przyczynowo-skutkowy polegający na tym, iż w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Powołanych powyżej przepisów Ustawy o VAT nie sposób analizować w oderwaniu od celu i skutku czynności dokonanej przez Spółkę i Bank, którym jest przeniesienie wierzytelności (tzn. praw majątkowych) przysługujących Kancelarii na Bank. Przeniesienie wierzytelności, o którym mowa zostało uregulowane przepisami KC.

W myśl art. 509 § l oraz § 2 KC, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Co więcej wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przeniesienie wierzytelności następuje natomiast - w myśl art. 510 § l KC - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności (causa). Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika. Zatem celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście wierzytelności - konkretnego prawa majątkowego na nabywcę, a nie świadczenie usług na jego rzecz.

Biorąc powyższe przepisy pod uwagę, w ocenie Spółki, sprzedaż wierzytelności własnych nie stanowi świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania przez Spółkę prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu. Nie można zatem uznać sprzedaży wierzytelności za dokonywanie usługi na rzecz Banku, ponieważ w przypadku opisywanej transakcji nie sposób wskazać i sprecyzować świadczenia, które miałoby być wykonywane na rzecz nabywcy wierzytelności. Spółka stoi na stanowisku, iż zbywając swoją wierzytelność nie świadczyła usług, lecz jedynie rozporządziła przysługującymi jej wobec dłużników prawami majątkowymi w postaci wierzytelności.

Spółka pragnie podkreślić, iż powyższe znajduje potwierdzenie w bogatym orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach organów skarbowych. Tytułem przykładu Spółka pragnie przytoczyć wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego („NSA”) z dnia 15 maja 2012 r. (sygn. I FSK 140/12), w którym NSA instancji stwierdził, że: „w zakresie obrotu wierzytelnościami przyjmuje się, że sama sprzedaż wierzytelności własnej nie jest świadczeniem usług przez jej zbywcę, a więc po jego stronie nie powstaje z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności (...) jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi co do zasady wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Zbycie wierzytelności nie stanowi w związku z tym świadczenia usługi, gdyż jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi)”.

Podobnie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny („WSA”) w Warszawie w wyroku z dnia 18 września 2009 r. (sygn. III SA/Wa 266/09): „w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, że sama sprzedaż „wierzytelności własnej” nie jest świadczeniem usług przez jej zbywcę, a więc po jego stronie nie powstaje z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług”.

Z kolei w wyroku WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2007 r., (sygn. akt. III SA/Wa 2869/06) skład orzekający czytamy, że: „(...) aby można mówić o świadczeniu usługi, musi istnieć przedmiot świadczenia. Zdaniem Sądu w przypadku sprzedaży wierzytelności własnej, po stronie cedenta, przedmiot świadczenia nie występuje. W związku z tym, zdaniem sądu sprzedaż wierzytelności własnych nie jest świadczeniem usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług”.

Reasumując, w ocenie Spółki, zbycie wierzytelności nie będzie stanowiło ani dostawy towarów, ani świadczenia usług po stronie zbywającego (Spółki). Spółka pragnie podkreślić, iż czynność ta nie będzie również implikowała skutków w podatku VAT po stronie nabywcy wierzytelności (Banku).

W rozumieniu Spółki, bowiem, analiza przepisów o świadczeniu usług pozwala na stwierdzenie, iż nabycie wierzytelności w drodze cesji, której nie towarzyszą żadne dodatkowe (wzajemne) świadczenia na rzecz Spółki, nie jest również usługą ściągania długów świadczoną przez Bank tj. usługą polegającą na „zwolnieniu wierzyciela z konieczności dochodzenia pieniędzy”. Gdyby przyjąć stanowisko, iż w zamian za nabywaną wierzytelność Spółki Bank świadczył czynność wzajemną wówczas i on miałby prawo do otrzymania stosownego wynagrodzenia od Kancelarii.

Spółka pragnie zauważyć, iż powyższe stanowisko znalazło poparcie w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych. Przykładowo, zdaniem WSA w Łodzi wyrażonym w wyroku z dnia 10 maja 2011 r. (sygn. akt I SA/Łd 351/11): „cesja wierzytelności, z którą nie wiążą się żadne dodatkowe świadczenia na rzecz cedenta, nie ma charakteru usługi windykacji długu i korzystać winna ze zwolnienia z VAT”.

Warto w tym miejscu wskazać również na wyrok z dnia 3 kwietnia 2007 r. (sygn. I SA/Wr 89/07), w którym WSA we Wrocławiu zauważył, że świadczenia nabywcy wierzytelności nie mogą być traktowane jako usługi w rozumieniu ustawy o VAT. Do obowiązków nabywcy należy, bowiem jedynie zaplata ceny i przejęcie wierzytelności. Zdaniem Sądu w działaniu nabywcy wierzytelności brak było najistotniejszego elementu opodatkowania VAT, tzn. odpłatności. Przeciwnie, sam nabywca był zobowiązany do zapłaty za świadczenie drugiej strony. Ten sam sąd w wyroku z dnia 24 września 2009 r. (sygn. I SA/Wr 634/09) wskazał, że elementem niezbędnym dla zaistnienia usługi jest wystąpienie świadczenia, które w przypadku nabycia wierzytelności nie występuje, a zachowaniu nabywającego polegającemu wyłącznie na uiszczeniu ceny nie sposób przypisać cechy usługi. Czynności wykonywane po dokonaniu cesji celem egzekwowania długu nie odnoszą się bezpośrednio do zbywcy wierzytelności i są podejmowane wyłącznie na rachunek i ryzyko nabywcy.

Spółka pragnie również wskazać na orzecznictwo, które dotyczy nabywania wierzytelności nieściągalnych po cenie niższej od ich ceny nominalnej i które mają zastosowanie do przedstawionego stanu faktycznego, tj.:

• wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”) w sprawie C-93/10 z dnia 27 października 2011 r. w którym stwierdza się, że: „ art. 2 pkt l i art. 4 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt l i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”,
• wyroku NSA wydanego w poszerzonym składzie sędziowskim (sygn. I FPS 5/11 - Wyrok NSA) z dnia 19 marca 2012 r., w którym Sąd stwierdził, że; „Transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. l pkt l w zw. z art. 8 ust. l ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), ze względu na fakt, że w takim przypadku nie mamy do czynienia z zobowiązaniem się przez usługodawcę do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie”.
  
  

W świetle powyższego uzasadnienia, w ocenie Spółki transakcja polegająca na zbyciu wierzytelności własnych nie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu VAT w świetle Ustawy o VAT tak po jej stronie, jak również po stronie Banku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Stosownie do treści art. 509 § 1 ustawy Kodeks cywilny, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 cyt. ustawy.

W oparciu o art. 510 § 1 ww. ustawy kodeks cywilny, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

W przypadku cesji wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić ewentualnie jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności w formie cesji wierzytelności (przelewu wierzytelności) na osobę trzecią najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi.

Cesja taka, z punktu widzenia pierwotnego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, iż czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Kancelaria prowadzi działalność gospodarczą w zakresie masowej windykacji prawnej należności na drodze polubownej i sądowo-egzekucyjnej oraz w świadczeniu specjalistycznej pomocy prawnej dla podmiotów z sektora usług finansowych. W dniu 8 marca 2010 r. Spółka zawarła z Bankiem Umowę o świadczenie usług , na mocy której wykonywała na rzecz Banku czynności związane z windykacją wierzytelności kredytowych zarówno na drodze polubownej jak i sądowo-egzekucyjnej. W przypadku windykacji sądowo-egzekucyjnej Kancelaria zobowiązana była m.in. do podejmowania działań na etapie przedegzekucyjnym, do wszczynania postępowań egzekucyjnych, reprezentowania Banku oraz udziału w już toczących się postępowaniach sądowych (w tym klauzulowych) oraz postępowaniach egzekucyjnych zmierzających do wyegzekwowania na rzecz Banku dochodzonych wierzytelności z tytułu udzielonych przez Bank kredytów. Zgodnie z Umową, Spółce przysługiwało między innymi wynagrodzenie z tytułu kosztów zastępstwa procesowego i egzekucyjnego w toku postępowania sądowego oraz egzekucyjnego, po zasądzeniu ich przez Sąd i wyegzekwowaniu od dłużników. Były to zatem wierzytelności własne Spółki wobec dłużników Banku. Ze względu na charakter postępowań, istniało prawdopodobieństwo, że wierzytelności te będą trudne do odzyskania (podobnie jak wierzytelność główna wobec Banku), jednak w Umowie Strony nie określiły tych wierzytelności jako nieściągalnych. W związku z ogłoszeniem przez Bank przetargu na zakup jego Portfela Wierzytelności - co do których windykacji zobowiązana była Spółka na podstawie Umowy, strony zawarły w dniu 31 października 2011 r. Aneks do Umowy. Poza innymi postanowieniami, Aneks przewidywał, że w momencie zakończenia współpracy pomiędzy Kancelarią a Bankiem, Bank, niezależnie od obowiązku wypłaty Spółce ewentualnego wynagrodzenia prowizyjnego za wykonywane czynności windykacyjne, zobowiązał się nabyć od Kancelarii „całość niewymagalnej wierzytelności (...) z tytułu niewyegzekwowanych od dłużników kosztów zastępstwa procesowego i egzekucyjnego zasądzonych przez oraz należnych kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym w sprawach obsługiwanych przez Zleceniobiorcę w ramach Umowy” (par. 5 Aneksu). Sprzedaż wierzytelności Spółki wobec dłużników związana była ze sprzedażą portfela wierzytelności Banku na rzecz innego podmiotu, co uniemożliwiłoby egzekwowanie przez Spółkę przysługującego jej od dłużników wynagrodzenia. Bank nabył powyższe wierzytelności od Spółki, która udokumentowała transakcję wystawiając w dniu 9 marca 2012 r. fakturę VAT Nr 314/2012 na kwotę 3.008.130,08 PLN netto, powiększoną o podatek VAT wg stawki 23% (tj. w kwocie 691.869,92 PLN), tj. na łączną kwotę brutto wynoszącą 3.700.000,00 PLN.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). W konsekwencji, transakcja, której przedmiotem jest zbycie wierzytelności własnych pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, czynność zbycia wierzytelności własnych Wnioskodawcy na rzecz Banku w postaci wynagrodzenia z tytułu kosztów zastępstwa procesowego i egzekucyjnego w toku postępowania sądowego oraz egzekucyjnego, po zasądzeniu ich przez Sąd i wyegzekwowaniu od dłużników, nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tut. Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż w pozostałym zakresie wniosku zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.