Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-373/13/MW
z 26 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2013 r. (data wpływu: 27 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia przedawnionej wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego
od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia przedawnionej wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 11 czerwca 2013 r. Nr ITPB1/415-373/13-2/MW wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 18 czerwca 2013 r. (data wpływu: 20 czerwca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca pod koniec 2003 roku świadczył usługi transportowe dla firmy X z siedzibą we Włoszech. Należność od firmy wynosiła 18.400.000 euro. W 2005 roku Wnioskodawca podjął kroki windykacyjne. Dnia 12 grudnia 2005 r. Wnioskodawca otrzymał pismo z kancelarii prawnej zawierające:

1. analizę sprawy i wysyłane pisma w celu odzyskania żądanej należności,
   
2. opis czynności sprawdzających dotyczących dłużnika, m.in.:
   
   
   
   1. rozmowy telefoniczne z Policją Miejską w mieście A (miasto siedziby firmy X), z których wynika, iż firma X nie jest przez nich znana; osoba która uczestniczyła w kontaktach z firmą Wnioskodawcy nie jest osobą stamtąd;
   2. poszukiwania wśród abonentów stałych numerów telefonicznych (brak informacji o abonencie na terenie prowincji; wskazany na wizytówce numer istnieje, ale na żądanie klienta został zastrzeżony);
   3. poszukiwania na stronach firmowych (wykaz firm - abonentów stałych numerów telefonicznych): brak informacji o firmie;
   4. rozmowy telefoniczne z urzędem pocztowym (znają firmę X ale ponad roku temu zmieniła adres, firma X nie ma już siedziby w A, jednak nikt nie potrafi powiedzieć, gdzie się przeniosła; Poczta odsyła całą korespondencję dla firmy X);
   5. czynności sprawdzające w Izbie Handlowej (firma X jest tam wpisana, została ustanowiona aktem w 2002 roku, początek działalności w 2003 roku; prowadzona działalność: handel i hurt roślin i kwiatów; siedziba firmy według rejestru znajduje się niezmiennie w A;)

W 2011 roku Wnioskodawca podjął jeszcze raz próbę znalezienia firmy X przez firmę windykacyjną. W dniu 15 marca 2012 r. Wnioskodawca otrzymał odpowiedź z firmy windykacyjnej: „niniejszym informujemy, iż sprawę jesteśmy zmuszeni zamknąć, ponieważ firma dłużnika nie funkcjonuje, sprawa prowadzona była przez kancelarię we Włoszech, jednak bez efektu. Firma jest aktywna w rejestrze. W ww. sprawie można złożyć powództwo, jednak uzyskanie wyroku jest wątpliwe, ponieważ korespondencja wysyłana na adres rejestrowy wraca z adnotacją, iż dłużnik wyprowadził się. W takim przypadku sąd nie wyda wyroku ponieważ nie dostarczy nakazu zapłaty. Koszty ewentualnego poszukiwania dłużnika i zarządu przez biuro detektywistyczne wiążą sie z wysokimi opłatami (około 700 euro za każdy dzień pracy biura detektywistycznego). Szacowany czas poszukiwań około 14-20 dni. Dodatkowo należy doliczyć koszty sądowe i adwokackie w wysokości 1900 euro, oraz koszty tłumaczeń dokumentów w wysokości 2400 euro. W załączeniu przesyłamy dokument, który potwierdza aktywność spółki w rejestrze. Ostatnie zmiany w spółce odnotowane były w 2008 roku. Jednocześnie dokonaliśmy sprawdzenia aktywności numeru podatkowego, który jest nieaktywny.”

W 2012 roku Wnioskodawca umorzył należności jako przedawnione, nieściągalne.

Obecnie Wnioskodawca chce zaliczyć ww. należności do kosztów uzyskania przychodu i skorygować zeznanie podatkowe za rok 2012.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie dokumentów otrzymanych od Kancelarii Prawnej i firmy windykacyjnej Wnioskodawca może zaliczyć należności nieściągalne firmy X z 2003 roku na kwotę 18 400 euro do kosztów uzyskania przychodu i skorygować zeznanie podatkowe za rok 2012?

Zdaniem Wnioskodawcy powołującego się na art. 118 ustawy z 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny, należności nieściągalne przedawnione firmy X, powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, odwołując się do art. 23 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca wskazuje, iż koszty które zostały przedstawione przez firmę windykacyjną, przewyższają kwotę należności od firmy X. Z przedstawionych przez firmę X danych wynika, że ponoszenie dodatkowych kosztów nie przyniosłoby oczekiwanych rezultatów (czyli odnalezienia firmy oraz odzyskania należności). Zatem próby znalezienia firmy okazały się bezskuteczne, a ponoszenie dodatkowych kosztów dla Wnioskodawcy jest bardzo uciążliwe i kosztowne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   
   
   
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
   
   
   
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

W cytowanych przepisach art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Analiza przytoczonych przepisów prowadzi do wniosku, że - co do zasady - wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, jednak w ściśle określonych sytuacjach mogą one stanowić koszt podatkowy, o ile nie uległy przedawnieniu.

Aby więc wierzytelności odpisane jako nieściągalne mogły być zaliczone do kosztów podatkowych, niezbędne jest wcześniejsze zarachowanie tych wierzytelności do przychodów należnych, zgodnie z art. 14 ustawy, a także udokumentowanie ich nieściągalności w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym wierzytelności te nie mogą być przedawnione. Tym samym istotne jest łączne spełnienie tych przesłanek.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, kontrahent Wnioskodawcy nie uregulował należności wynikającej z usługi wykonanej w 2003 r., w związku z czym w 2005 r. Wnioskodawca podjął kroki windykacyjne, jednakże nie osiągnął zamierzonego celu. Wnioskodawca w 2011 r. ponownie podjął próbę znalezienia kontrahenta przez firmę windykacyjną. W marcu 2012 r. Wnioskodawca otrzymał od ww. firmy windykacyjnej informację o zamknięciu sprawy z uwagi na to, iż firma dłużnika nie funkcjonuje. W 2012 roku Wnioskodawca umorzył należność jako przedawnioną, nieściągalną.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz wyżej wskazane przepisy prawa, stwierdzić należy, iż brak jest podstaw prawnych do zaliczenia wierzytelności, o której mowa we wniosku do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, gdyż jak wynika z wniosku, ww. wierzytelność jest wierzytelnością przedawnioną. Jako wierzytelność przedawniona podlega zaś wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów, wynikającemu wprost z cyt. art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym zastrzec, iż rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego sprawy. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega bowiem regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku.

Zatem, tutejszy organ nie może dokonać oceny, czy wierzytelność o której mowa we wniosku, nie uległa przedawnieniu. Wydając interpretację oparto się wyłącznie na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w którym wskazano, iż przedmiotowa wierzytelność jest wierzytelnością przedawnioną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska Nr 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.