Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-215/13/JK
z 29 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2013 r. (wpływ 29 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 lipca 2013 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie:

• opodatkowania akcyzą kradzieży wyrobów węglowych - jest prawidłowe,
• sposobu prowadzenia ewidencji wyrobów zwolnionych od akcyzy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismem z dnia 25 lipca 2013 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania akcyzą kradzieży węgla oraz sposobu prowadzenia ewidencji wyrobów zwolnionych od akcyzy.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące stany faktyczne.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą, której główny zakres obejmuje wytwarzanie i zaopatrzenie w parę wodną i gorącą wodę, produkowaną w wyniku uwolnienia w procesie spalania nagromadzonej w paliwie energii chemicznej i zamianie jej na energię cieplną (PKWiU 35.30.Z). Paliwem wykorzystywanym w procesie wytwarzania ciepła jest miał węglowy sklasyfikowany do kodu CN 2701. Zużycie przez Spółkę miału węglowego korzysta ze zwolnienia od podatku akcyzowego na podstawie art. 31a ust. 2 pkt 8 i 9 ustawy o podatku akcyzowym. Zgodnie z warunkiem zwolnienia określonym w art. 31a ust. 4 ustawy o podatku akcyzowym, prowadzi ewidencję wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych. Spółka dokonuje zapisów w przedmiotowej ewidencji zgodnie z zasadami wynikającymi § 4, 5 i 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 sierpnia 2010 r. w sprawie dokumentu dostawy, ewidencji wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, warunków i sposobu ich zwrotu oraz środków skażających alkohol etylowy, w związku z art. 31a ust 5 i 6 ww. ustawy.

Spółka zarejestrowała się także jako pośredniczący podmiot węglowy zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku akcyzowym, na co posiada stosowne potwierdzenie wynikające z art. 16 ust. 3b ustawy. Działalność w tym zakresie do dnia złożenia niniejszego wniosku nie wystąpiła.

Wnioskodawca w myśl zasad wynikających z ustawy o rachunkowości, jak i mając na uwadze stosowne obostrzenia w obrocie i zużyciu wyrobów węglowych korzystających ze zwolnienia w podatku akcyzowym oraz dla celów biznesowych, dokonywał i dokonuje inwentaryzacji pozostającego na magazynie zapasu węgla. W wyniku jednej z takich inwentaryzacji Wnioskodawca ustalił niedomiar w wolumenie paliwa.

W toku czynności wyjaśniających przedmiotowy niedobór węgla, Spółka powzięła przekonanie, iż przyczyną braków było zdarzenie kwalifikowane do przestępstw przeciwko mieniu, o których mowa w przepisach ustawy Kodeks karny. Mając na uwadze wskazane okoliczności stanu faktycznego, a przede wszystkim w związku z uzasadnionym podejrzeniem, iż przyczyną faktycznych strat w wartości posiadanego przez Wnioskodawcę mienia był czyn zabroniony, podjęto decyzję o powiadomieniu organów ścigania o przestępstwie kradzieży (art. 278 kk). Spółka informuje przy tym, że w sprawie Jej zawiadomienia toczy się stosowne postępowanie prowadzone przez organy ścigania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy podatnikiem podatku akcyzowego w odniesieniu do skradzionego wolumenu wyrobów węglowych będzie sprawca czynu zabronionego, a co za tym idzie obowiązek podatkowy w tym zakresie nie będzie ciążył na Spółce, nawet w momencie nie wykrycia sprawców przez organy ścigania?
2. Czy i kiedy Wnioskodawca winien uwzględnić przedmiotową kradzież w prowadzonej ewidencji wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki, podatnikiem podatku akcyzowego w odniesieniu do wolumenu skradzionego wyrobu węglowego, będzie sprawca przywołanego czynu zabronionego, niezależnie od tego, czy sprawca zostanie wykryty. Na Wnioskodawcy ciążył będzie jedynie obowiązek ujęcia opisanego zdarzenia w ewidencji wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych, najpóźniej z dniem następującym po dniu uzyskania pełnej (ostatecznej) informacji co do wolumenu skradzionego paliwa. Wielkość stosownej korekty ewidencji wynikać powinna z dokumentów stanowiących zgłoszenie kradzieży. Korekta powyższa skutkować będzie zatem jedynie zmianą stanu magazynowego ujmowanego w przywołanej ewidencji.

Uzasadnienie stanowiska do pytania pierwszego:

Punktem wyjścia w przedmiotowej sprawie jest rozstrzygnięcie kwestii podmiotu, na którym ciążył będzie obowiązek podatkowy w podatku akcyzowego w odniesieniu do użytych, bądź sprzedanych wyrobów węglowych, które były przedmiotem czynu zabronionego - kradzieży. Definicje zarówno podmiotu, jak i przedmiotu opodatkowania podatkiem akcyzowym zawiera ustawa o podatku akcyzowym. W myśl art. 13 ww. ustawy, z listy podmiotów zaliczonych z mocy prawa do grona podatników, najistotniejszym we wskazanym stanie faktycznym, pozostaje zapis statuujący podmiotem tego podatku dokonującego użycia lub sprzedaży wyrobów węglowych, które uzyskał w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary - art. 13 ust. 1 pkt 7 ustawy. Kwestię przedmiotu opodatkowania reguluje art. 9a ustawy, określający katalog czynności z udziałem wyrobów węglowych powodujących powstanie obowiązku podatkowego. Istotnym w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym pozostaje postanowienie regulujące kwestię opodatkowania użycia lub sprzedaży wyrobów węglowych uzyskanych w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary - art. 9a ust. l pkt 7 ustawy.

Wnioskodawca, mając na względzie przytoczoną już na wstępie niniejszego wniosku prawną kwalifikację kradzieży, jako czynu zabronionego zagrożonego karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy, stoi na stanowisku, iż w związku z powyższym zastosowanie w zakresie opodatkowania podatkiem akcyzowym przedmiotowego zdarzenia, będzie miała norma prawna wynikająca z art. 9a ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku akcyzowym. W konsekwencji podatnikiem w opisanym stanie faktycznym będzie podmiot, który dokona użycia lub sprzedaży wyrobów węglowych, uzyskanych w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary (art. 13 ust. 2a pkt 7 ustawy), czyli sprawca przestępstwa. W opinii Spółki, kradzież nie może zostać zakwalifikowana, jako użycie wyrobów węglowych przez podmiot uprawniony do zwolnienia (Wnioskodawcę) w myśl przepisu art. 31a ust. 1 i 2 ustawy, niezgodnie z tym zwolnieniem, gdyż definicja takiego zdarzenia nie obejmuje czynów zabronionych w rozumieniu prawa karnego. Przywołana regulacja nie uzależnia także kwestii nabycia statusu podatnika od formalnego ujawnienia takiego użycia. Niezależnie od tego, czy powołane do tego organy ustalą sprawcę czynu zabronionego, w związku z którym doszło do użycia, o którym mowa w przywołanym przepisie, czy też umorzą postępowanie w związku z niewykryciem sprawcy, norma prawna statuująca podatnikiem sprawcę czynu zabronionego pozostaje niezmienna.

Fakt zarejestrowania przez Wnioskodawcę jako podmiot pośredniczący (i niekorzystanie z tego statusu) pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie merytoryczne problemu. Z braku bowiem ustawowego zakazu łączenia statusu podmiotu pośredniczącego z zużywającym korzystającym ze zwolnienia wynika, że wolą ustawodawcy pozostało przypisanie skonkretyzowanej regulacji nie do podatnika, a do rodzaju prowadzonej przez niego działalności. Biorąc pod uwagę powyższe w zakresie niniejszego wniosku nie znajdują się przepisy regulujące przedmiotową kwestię w działalności wchodzącej w zakres immanentny dla pośredniczącego podmiotu węglowego (art. 2 ust. 1 pkt 20, art. 13 ust. 1 pkt 3 oraz art. 30 ust. 3,4 i 5 ustawy).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przypadku kradzieży wyrobów węglowych do zapłaty podatku akcyzowego zobowiązany będzie podmiot dokonujący użycia lub sprzedaży tych wyrobów. A zatem, Spółka nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku akcyzowego od skradzionej ilości wyrobów węglowych, nawet w momencie niewykrycia sprawców.

Uzasadnienie stanowiska do pytania drugiego:

Zgodnie z art. 31a ust. 4 ustawy o podatku akcyzowym, warunkiem zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2, jest prowadzenie ewidencji wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych. Ewidencja, oprócz wymogów formalnoprawnych, których spełnienie statuuje jej byt w rozumieniu przepisów regulujących kwestię opodatkowania podatkiem akcyzowym, winna być w sposób określony wypełniana przez podmiot korzystający ze zwolnienia. Do najistotniejszych w przedmiocie niniejszego wniosku regulacji, zdaniem Wnioskodawcy, zliczyć należy normy prawne określające kwestię ewidencjonowania zarówno przychodów, jak i rozchodów wyrobów węglowych. Zgodnie z § 4 ust. 2 pkt 2 i 3 ww. rozporządzenia, zapisów w stosownej ewidencji winno dokonać się najpóźniej w dniu następnym po dniu dostawy, bądź zużycia, z zastrzeżeniem, iż zużycie może zostać ewidencjonowane raz w miesiącu, przy zachowaniu dokładnej i rzeczywistej kontroli tego procesu - § 4 ust. 3 i 4 rozporządzenia.

Przepisy prawa nie rozstrzygają zatem kwestii ujęcia w stosownej ewidencji innych zdarzeń, które w sposób zasadniczy wpływają na wolumen obrotu w niej odzwierciedlony. Punktem wyjścia w przedmiotowej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, pozostaje wykładnia celowościowa przepisów regulujących obrót i zużycie wyrobów węglowych objętych podatkiem akcyzowym. Zatem Spółka mając na względzie restrykcyjną regulację sposobu ewidencjonowania obrotu wyrobami węglowymi przez podmioty korzystające ze zwolnienia z uwagi na zużycie stwierdza, iż podstawowym imperatywem przedmiotowych regulacji jest nałożenie na podatnika obowiązku pełnej i rzeczywistej ewidencji wszystkich zdarzeń, które będą miały wpływ na opodatkowanie podatkiem akcyzowym. Mając powyższe na uwadze, w opinii Wnioskodawcy, wymogiem koniecznym do zachowania zwolnienia jest uzyskanie pełnej zgodności pomiędzy stanem magazynowym wykazanym w ewidencji księgowej i tej prowadzonej w celu zachowania prawa do zwolnienia w podatku akcyzowym. Inaczej bowiem niemożliwa byłaby weryfikacja zapisów ewidencji wykorzystywanej do celów dokumentowania zwolnienia, gdyż brak byłoby stosownego punktu odniesienia. Dlatego też, w sytuacji, gdy stan magazynowy w księgach rachunkowych zostaje skorygowany o wolumen skradzionego paliwa, takiej samej zmiany wymaga również i stan magazynowy wskazany w ewidencji wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych. Biorąc pod uwagę powyższe, w świetle obostrzonego rygoru ewidencyjnego wynikającego z postanowień rozporządzenia, dniem właściwym do dokonania stosownej korekty pozostanie najpóźniej dzień następny po uzyskaniu pewnej informacji co do ilości skradzionego węgla skutkującego skonkretyzowanym niedoborem. Z założenia dniem definiowanym jako dzień powzięcia pewnej wiedzy w zakresie kradzieży winien być, zdaniem Spółki, dzień w którym Wnioskodawca, jako poszkodowany powiadomił właściwe organy ścigania o ostatecznym w rozumieniu Spółki wolumenie skradzionego wyrobu węglowego. Należy bowiem zauważyć, iż do dnia takiego zgłoszenia Wnioskodawca, będąc podatnikiem podatku akcyzowego dokonuje czynności sprawdzających, których celem jest ustalenie w sposób rzetelny stanu faktycznego, a w szczególności ilości i wartości skradzionego paliwa.

W związku z powyższym dopiero z dniem zakończenia pełnej analizy w tym zakresie Wnioskodawca posiada wystarczającą wiedzę co do wolumenu wyrobów węglowych, które stały się przedmiotem czynu zabronionego, tym samym dopiero wówczas Spółka zna wielkości poniesionych strat paliwa będącego wyrobem akcyzowym - tym samym także wartość szkody wyrządzonej Wnioskodawcy przez sprawcę kradzieży. Dlatego też wcześniejsza korekta stosownej ewidencji wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych mogłaby naruszyć rzetelność stosownej dokumentacji, poprzez czysto szacunkowy i wstępny swój charakter.

W świetle przytoczonej argumentacji Spółka stoi na stanowisku, iż dniem uzyskania pewnej informacji co do zdarzenia powodującego niedobór przedmiotowych wyrobów jest dzień, w którym Wnioskodawca powiadomił organy ścigania o ostatecznym w opinii Spółki wolumenie skradzionego węgla, czyli o wartości szkody wyrządzonej Wnioskodawcy czynem zabronionym. Powyższe implikuje też datę ujęcia tego zdarzenia w ewidencji wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych na dzień następujący po dniu powzięcia wiedzy w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych w zakresie:

• opodatkowania akcyzą kradzieży wyrobów węglowych - jest prawidłowe,
  
• sposobu prowadzenia ewidencji wyrobów zwolnionych od akcyzy - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 ze zm.), dalej zwanej ustawą, wyroby węglowe, to wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy. Zgodnie z treścią wskazanego załącznika do wyrobów akcyzowych zalicza się:

• węgiel; brykiety, brykietki i podobne paliwa stałe wytwarzane z węgła - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych, klasyfikowane do kodu CN 2701,
• węgiel brunatny (lignit), nawet aglomerowany, z wyłączeniem gagatu - jeżeli jest przeznaczony do celów opałowych, klasyfikowany do kodu CN 2702,
• koks i półkoks, z węgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych, klasyfikowany do kodu CN 2704 00.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy, podmiot zużywający to podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który wyroby akcyzowe objęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie zużywa na cele uprawniające do zwolnienia.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju;
2. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów węglowych;
3. dostawa wewnątrzwspólnotowa wyrobów węglowych;
4. import wyrobów węglowych;
5. eksport wyrobów węglowych;
6. użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2, przy czym za takie użycie uważa się naruszenie warunków zwolnienia, jak i sprzedaż, dostawę wewnątrzwspólnotową albo eksport wyrobów węglowych przez podmiot korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2, niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym, zamiast użycia go do celów zwolnionych;
7. użycie lub sprzedaż wyrobów węglowych uzyskanych w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary;
8. powstanie ubytków wyrobów węglowych.

Za sprzedaż wyrobów węglowych, w myśl art. 9a ust. 2 ustawy, uznaje się ich:

1. sprzedaż, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
   
2. zamianę, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
   
3. wydanie w zamian za wierzytelności;
   
4. wydanie w miejsce świadczenia pieniężnego;
   
5. darowiznę, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
   
6. wydanie w zamian za dokonanie określonej czynności;
   
7. przekazanie lub wykorzystanie na potrzeby reprezentacji albo reklamy;
   
8. przekazanie przez podatnika na potrzeby osobiste podatnika, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, a także zatrudnionych przez niego pracowników oraz byłych pracowników;
   
9. użycie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Obowiązek podatkowy powstaje z dniem wykonania czynności lub zaistnienia stanu faktycznego podlegających opodatkowaniu akcyzą, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej - art. 10 ust. 1 ustawy.

Obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży wyrobów węglowych na terytorium kraju powstaje z dniem wydania wyrobów węglowych, w tym także przewoźnikowi, a w przypadkach, o których mowa w art. 9a ust. 2 pkt 2-9, z dniem wykonania tych czynności - art. 10 ust. 1a ustawy.

Jeżeli sprzedaż wyrobów węglowych jest potwierdzona fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z dniem wystawienia faktury, nie później niż w 7. dniu od dnia wydania wyrobów węglowych - art. 10 ust. 1b ustawy.

Z kolei, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą, w tym podmiot:

1. nabywający lub posiadający wyroby akcyzowe znajdujące się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, jeżeli od wyrobów tych nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości a w wyniku kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony;
   
2. będący nabywcą końcowym zużywającym energię elektryczną, jeżeli od tej energii nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu;
   
   2a) będący nabywcą lub posiadaczem suszu tytoniowego niebędący podmiotem prowadzącym skład podatkowy, pośredniczącym podmiotem tytoniowym lub rolnikiem, który wyprodukował susz tytoniowy, jeżeli nie została od tego suszu zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tego suszu;
   
   
3. u którego powstają ubytki wyrobów akcyzowych lub doszło do całkowitego zniszczenia wyrobów akcyzowych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20, również gdy nie jest właścicielem tych wyrobów akcyzowych;
   
4. będący przedstawicielem podatkowym;
   
5. będący zarejestrowanym odbiorcą, z wyłączeniem zarejestrowanego odbiorcy posiadającego zezwolenie na jednorazowe nabycie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca – z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego wyrobów akcyzowych na rzecz innego podmiotu;
   
6. będący zarejestrowanym wysyłającym, jeżeli wysyła z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy wyroby akcyzowe z miejsca importu;
   
7. dokonujący użycia lub sprzedaży wyrobów węglowych, które uzyskał w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary;
   
8. będący pośredniczącym podmiotem tytoniowym zużywającym susz tytoniowy;
   
9. będący podmiotem prowadzącym skład podatkowy zużywającym susz tytoniowy do innych celów niż produkcja wyrobów tytoniowych.

Szczegółowy zakres danych, jakie powinna zawierać ewidencja wyrobów zwolnionych i sposób jej prowadzenia został określony w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 30 sierpnia 2010 r. w sprawie dokumentu dostawy, ewidencji wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, warunków i sposobu ich zwrotu oraz środków skażających alkohol etylowy (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 196), zwanym dalej rozporządzeniem.

Zgodnie § 3 ust. 1 rozporządzenia, ewidencja, o której mowa w art. 31a ust. 4 i art. 32 ust. 5 pkt 3 ustawy, zwana dalej "ewidencją", zawiera:

1. dane dotyczące ilości wyrobów zwolnionych:






1. nazwę wyrobów oraz ich kod CN,
   
2. ilość opakowań oraz ich numery identyfikacyjne, jeżeli zostały nimi oznaczone,
   
3. ilość wysłanych lub otrzymanych wyrobów zwolnionych, w tym ilość wyrobów zwolnionych zużytych na cele uprawniające do ich zwolnienia od akcyzy, oraz ich łączną ilość, obliczoną narastająco od początku roku kalendarzowego;



2. informację odpowiednio o dacie wysłania, otrzymania wyrobów zwolnionych lub ich zużycia;
   
3. informację o dacie wystawienia i numerach identyfikujących dokument dostawy albo dokument, o którym mowa w art. 32 ust. 10 ustawy, na podstawie których wyroby zwolnione zostały wysłane, otrzymane lub zużyte;
   
4. informację o adresie miejsca odbioru wyrobów zwolnionych.

Ilość wyrobów węglowych wysłanych, otrzymanych lub zużytych wpisuje się do ewidencji według kodów CN w 1000 kg w sposób umożliwiający obliczenie ilości tych wyrobów - § 3 ust. 2a rozporządzenia.

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, ewidencję prowadzi się dla okresów obejmujących rok kalendarzowy. Dane do ewidencji wpisuje się chronologicznie.

Z kolei, w myśl ust. 2 cyt. paragrafu, wpisanie do ewidencji danych, o których mowa w § 3, powinno nastąpić, odpowiednio:

1. przed wyprowadzeniem wyrobów zwolnionych ze składu podatkowego;
2. niezwłocznie po otrzymaniu wyrobów zwolnionych, nie później jednak niż następnego dnia po ich odebraniu;
3. niezwłocznie po zużyciu wyrobów zwolnionych na cele uprawniające do zwolnienia, nie później jednak niż następnego dnia po ich zużyciu;
4. niezwłocznie po wystawieniu dokumentu dostawy albo dokumentu, o którym mowa w art. 32 ust. 10 ustawy, nie później jednak niż następnego dnia po ich wystawieniu.

Zgodnie § 3 ust. 1 wymienionego rozporządzenia, ewidencja, o której mowa w art. 31a ust. 4 i art. 32 ust. 5 pkt 3 ustawy, zwana dalej „ewidencją”, zawiera:

1. dane dotyczące ilości wyrobów zwolnionych:






1. nazwę wyrobów oraz ich kod CN,
   
2. ilość opakowań oraz ich numery identyfikacyjne, jeżeli zostały nimi oznaczone,
   
3. ilość wysłanych lub otrzymanych wyrobów zwolnionych, w tym ilość wyrobów zwolnionych zużytych na cele uprawniające do ich zwolnienia od akcyzy, oraz ich łączną ilość, obliczoną narastająco od początku roku kalendarzowego;



2. informację odpowiednio o dacie wysłania, otrzymania wyrobów zwolnionych lub ich zużycia;
   
3. informację o dacie wystawienia i numerach identyfikujących dokument dostawy albo dokument, o którym mowa w art. 32 ust. 10 ustawy, na podstawie których wyroby zwolnione zostały wysłane, otrzymane lub zużyte;
   
4. informację o adresie miejsca odbioru wyrobów zwolnionych.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołane regulacje z zakresu podatku akcyzowego stwierdzić należy, że stanowisko Spółki w zakresie opodatkowania akcyzą kradzieży wyrobów węglowych jest prawidłowe. Wskazać bowiem należy, iż w przypadku kradzieży wyrobów węglowych do zapłaty podatku akcyzowego zobowiązany będzie podmiot dokonujący użycia lub sprzedaży tych wyrobów. A zatem, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego od skradzionej ilości wyrobów węglowych. Wskazać przy tym należy, że fakt kradzieży wyrobów węglowych powinien być odpowiednio udokumentowany oraz uwiarygodniony przez stosowne instytucje jak policja i np. ubezpieczyciel.

Ponadto, z powołanych wyżej przepisów nie wynika obowiązek ujęcia, w prowadzonej ewidencji wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, faktu kradzieży wyrobów węglowych. Jednakże należy przyjąć, że nie będzie sprzeczne z prawem dokonanie w ewidencji odpowiedniej adnotacji o fakcie kradzieży wyrobów, której Spółka może dokonać po ustaleniu rzeczywistej ilości brakujących wyrobów węglowych (strat) i powiadomieniu policji o zaistniałym zdarzeniu.

W związku z powyższym, z uwagi na fakt, że tutejszy organ nie mógł zgodzić się ze stanowiskiem Spółki w pełnym zakresie, stanowisko to należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy opisanych we wniosku stanów faktycznych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa - art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.