INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 29 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Ol 47/12 (data wpływu 11 czerwca 2012 r.) – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2011 r. (data wpływu 4 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski, który w sierpniu 2011 r. wyjedzie z Polski w celu wykonywania pracy za granicą na rzecz argentyńskiej spółki A S.A. Do 31 grudnia 2011 r. będzie zatrudniony przez A Sp. z o.o. na podstawie umowy o pracę (umowa ta zostanie rozwiązana z dniem 31 grudnia 2011 r.). Jednocześnie od dnia 31 sierpnia 2011 roku, pomimo zatrudnienia na podstawie polskiej umowy o pracę, Wnioskodawca będzie świadczył pracę na rzecz podmiotu argentyńskiego, do którego będzie oddelegowany. Utrzymanie polskiej umowy o pracę do końca roku wynika jedynie z porozumień korporacyjnych pomiędzy spółkami z grupy A, natomiast od 31 sierpnia 2011 roku praca nie będzie świadczona na rzecz polskiego podmiotu a całość obowiązków pracowniczych będzie wykonywana przez podatnika na rzecz A S.A.

Wnioskodawca podpisze umowę o pracę ze spółką argentyńską na okres trzech lat (nie wykluczając jej przedłużenia), od 1 stycznia 2012 r. Po wyjeździe z kraju, od września 2011 r., Wnioskodawca będzie wykonywał pracę wyłącznie w Argentynie i przez cały okres pobytu w Argentynie nie będzie świadczył pracy w Polsce.

Wynagrodzenie wypłacane przez argentyńską spółkę będzie stanowiło główne i jedyne źródło utrzymania Wnioskodawcy, przy czym, podczas pobytu w Argentynie Wnioskodawca nie przewiduje uzyskiwania dochodów z polskich źródeł (za taki dochód nie można również uznać wynagrodzenia fizycznie wypłaconego przez polski podmiot za pracę wykonywaną w Argentynie na rzecz argentyńskiej spółki w okresie wrzesień - grudzień 2011 r.). Wnioskodawca będzie opłacał składki na obowiązkowe argentyńskie ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne, natomiast w Polsce będzie objęty jedynie dobrowolnym ubezpieczeniem społecznym (co umożliwi Jemu w przyszłości otrzymywanie emerytury z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych).

Wnioskodawca posiada w Polsce mieszkanie, jednak podczas Jego nieobecności będzie ono zamieszkane przez Jego rodziców. Ponadto, jest współwłaścicielem działki budowlanej w Polsce i aktualnie spłaca kredyt hipoteczny zaciągnięty na jej zakup. Wnioskodawca jest kawalerem i nie posiada dzieci.

Z Polski wyjedzie w dniu 31 sierpnia 2011 r. i chociaż Jego pobyt w kraju przekroczy 183 dni w 2011 r., to od dnia wyjazdu z Polski przeniesie swój ośrodek interesów osobistych i ekonomicznych do Argentyny, gdzie wynajmie mieszkanie, które będzie jego głównym miejscem zamieszkania i za które będzie opłacał rachunki.

Wnioskodawca będzie posiadać rachunki bankowe zarówno w Polsce (w związku z kredytem) jak i w Argentynie. W obu krajach będzie znajdowało się Jego drobne mienie ruchome. W 2012 r. oraz w latach kolejnych do momentu zakończenia pracy w Argentynie pobyt Wnioskodawcy w Polsce nie przekroczy 183 dni. W 2012 r. spędzi nie więcej niż 30 dni w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca będzie podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce od września 2011 r. i w latach następnych (do daty ewentualnego powrotu z zagranicy lub diametralnej zmiany sytuacji osobistej lub ekonomicznej mającej wpływ na rezydencję podatkową)...

Zdaniem Wnioskodawcy, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Ponieważ od września 2011 r. ośrodek Jego interesów życiowych będzie znajdował się w Argentynie, a pobyt na terytorium Polski nie przekroczy od dnia wyjazdu 183 dni Wnioskodawca uważa, że od tego momentu powinien zostać uznany za osobę nieposiadającą miejsce zamieszkania w Polsce, w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem od września 2011 r. i w latach następnych, podczas których będzie przebywał w Argentynie, powinien podlegać ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce oraz opłacać podatki w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na jej terytorium, tj. tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz innych dochodów z polskich źródeł (np. z najmu mieszkania położonego w Polsce). Natomiast, dochód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski (tj. z pracy w Argentynie) oraz inne dochody ze źródeł zagranicznych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

W dniu 4 października 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr ITPB2/415-625/11/RS, w której zajął stanowisko, iż pomimo opuszczenia terytorium Polski na okres dłuższy niż 183 dni, Wnioskodawca nie utraci rezydencji podatkowej w Polsce, centrum Jego interesów osobistych i gospodarczych znajdować się bowiem będzie nadal w Polsce. Do Argentyny wyjedzie jedynie na określony czas, bez zamiaru stałego pobytu w tym państwie w celu podjęcia tam pracy.

W dniu 24 października 2011 r. złożone zostało wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w przedmiotowej interpretacji. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 23 listopada 2011 r. znak ITPB2/415W-85/11/IB. W skardze z dnia 21 grudnia 2011 r. na ww. interpretację wniesiono o jej uchylenie i uznanie, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest prawidłowe.

Wyrokiem z dnia 29 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Ol 47/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie uchylił zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z art. 3 ust. 1a wynika, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl powyższych przepisów, aby można było mówić o podleganiu ograniczonemu obowiązkowi przez konkretnego podatnika, musi on łącznie spełnić ww. warunki tj. przebywać poza granicami kraju przez okres dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym oraz nie posiadać w Polsce ośrodka interesów życiowych.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W sytuacji, gdy Polskę z Argentyną nie łączy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania należy uwzględnić jedynie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W wyroku z dnia 29 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Ol 47/12 WSA w Olsztynie wskazał, że pojęcie centrum interesów życiowych jest dość ogólne, a jego zakres znaczeniowy jest nieostry. Niezależnie jednak od wprowadzonych w art. 3 ust. 1a przesłanek powodujących uznanie, że dana osoba ma miejsce zamieszkania w Polsce, nadal można odnosić się do dorobku doktryny prawa cywilnego, która wypracowała dyrektywy określania centrum interesów życiowych danej osoby. Zgodnie zatem z art. 25 Kodeksu cywilnego, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której ta osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. Aby można było uznać daną miejscowość (w kraju czy za granicą) za miejsce zamieszkania osoby fizycznej, muszą być spełnione dwie przesłanki: faktyczne przebywanie oraz zamiar stałego pobytu, występujące i trwające łącznie. W sytuacji wielorakiego miejsca przebywania określonej osoby, przy określaniu jednej tylko miejscowości, należy kierować się koncentracją aktywności życiowej danej osoby. Oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których w pierwszej kolejności wymienić należy więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza ona swoim mieniem.

Zdaniem WSA w Olsztynie, brak jest uzasadnionych podstaw do przyjęcia, iż we wskazanym we wniosku okresie Skarżący nadal będzie miał nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, z uwagi na fakt, iż w tym kraju koncentruje się jego ośrodek interesów życiowych. Skarżący będzie przebywał w Argentynie w związku z wykonywaniem pracy, co – według Sądu – stanowi okoliczność istotną dla oceny charakteru wynikającego stąd związku Skarżącego z Argentyną oraz określenia centrum interesów gospodarczych. Jak wynika z wniosku, Skarżący podpisał umowę o pracę ze spółką argentyńską na okres 3 lat (od 1 stycznia 2012 r. z możliwością jej przedłużenia). Po wyjeździe z kraju, od września 2011 r. Skarżący wykonuje wyłącznie pracę w Argentynie. Ponadto, przez cały okres pobytu w Argentynie nie będzie świadczył pracy w Polsce. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie istotne jest również, że wynagrodzenie wypłacane przez argentyńską spółkę stanowi główne i jedyne źródło utrzymania. Skarżący opłaca również zgodnie z ustawodawstwem argentyńskim składki na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Ponadto, Skarżący wynajmuje mieszkanie w Argentynie, posiada drobne mienie ruchome oraz posiada rachunki bankowe w tym kraju. Prowadzi również samodzielne gospodarstwo domowe.

Uwzględniając całokształt okoliczności składających się na pojęcie „ośrodek interesów życiowych” – zdaniem Sadu – w niniejszej sprawie uznać należy, że Skarżący przebywając w Argentynie podejmuje działania, które świadczą o założeniu w tym kraju centrum życiowego. Tym samym, w ocenie Sądu, niezależnie od posiadania innych, mniej skoncentrowanych powiązań gospodarczych czy osobistych w Polsce, takich jak miejsce zamieszkania rodziców w Polsce, bycie współwłaścicielem działki budowlanej czy też spłata kredytu, brak jest podstaw do przyjęcia, że centrum interesów życiowych Skarżącego nadal znajduje się w Polsce.

Uwzględniając w przedmiotowej sprawie stanowisko Sądu oraz mając na uwadze przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zdarzenie przyszłe stwierdzić zatem należy, że od września 2011 r. Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Argentyny. W Polsce – o ile nie ulegnie zmianie stan faktyczny i prawny – będzie zatem podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wyłącznie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.