Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-261/13/AT
z 29 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2013 r. (data wpływu 24 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku podstaw do uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży nieruchomości zabudowanej i zasad opodatkowania tej czynności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku podstaw do uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży nieruchomości zabudowanej i zasad opodatkowania tej czynności.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Aktem notarialnym w dniu 31 stycznia 2008 r. nabył Pan wraz z żoną w ramach wspólności majątkowej od osoby prywatnej nieruchomość gruntową o powierzchni …ha, zabudowaną trzema budynkami mieszkalnymi z lat 70-tych z terenem zagospodarowanym zielenią w części porośniętym dużymi drzewami. W decyzji w sprawie podatku od nieruchomości są to budynki mieszkalne, tereny mieszkaniowe i lasy własne. W roku 2014 zamierza Pan sprzedać ww. nieruchomość.

Nadmienia Pan, iż prowadzi działalność gospodarczą i jest „płatnikiem” VAT. Rozlicza się Pan na zasadach ogólnych i płaci podatek liniowy. W działalności gospodarczej oprócz robót budowlanych prowadzi Pan również sprzedaż nieruchomości, ale są to lokale mieszkalne i ich nabycie oraz sprzedaż następuje w ramach działalności.

Natomiast nabycie ww. nieruchomości nastąpiło „na majątek prywatny”, nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nieruchomość ta nie została w żaden sposób wprowadzona do działalności ani też z niej wycofana. Ponadto znajduje się w innej miejscowości niż prowadzona przez Pana działalność. W roku 2009 przez kilka miesięcy wynajmował Pan ww. nieruchomość jako najem prywatny.

W nieruchomości tej nie ponosił Pan również żadnych nakładów na ulepszenie i nie był nigdy zameldowany.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży nieruchomości będzie Pan musiał odprowadzić VAT i w jakiej stawce?

Pana zdaniem, sprzedaż ww. nieruchomości nie podlega VAT i występuje poza VAT, ponieważ jej nabycie nastąpiło poza działalnością gospodarczą „na wspólny majątek prywatny” i na cele prywatne.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności, polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zauważyć należy, iż nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu powołanego wcześniej art. 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.).

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1, ze zm.), „Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Powyższe oznacza, że jeżeli osoba wykorzystuje majątek rzeczowy w sposób ciągły (np. poprzez kilkumiesięczny wynajem) należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc za podatnika VAT. Ponadto, w świetle powyższego, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą, istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter.

Zaznaczenia wymaga, iż w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie C-62/12 orzeczono, iż art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że osoba fizyczna, która już jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w związku ze swoją działalnością prywatnego komornika, powinna zostać uznana za „podatnika” względem każdej innej działalności gospodarczej wykonywanej w sposób okazjonalny, pod warunkiem że działalność ta stanowi działalność w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy w sprawie podatku 2006/112.

Podkreślenia wymaga w tej sytuacji, że zbycie składników majątku wykorzystywanych w takiej działalności także uznać należy za dokonanie czynności w ramach prowadzonej działalności (nawet, gdy działalność uprzednio prowadzona została już zakończona i była ona sporadyczna w aspekcie innych prowadzonych przez podatnika działalności gospodarczych), jako dostawa majątku, który wiązał się z poprzednio prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż aktem notarialnym w dniu 31 stycznia 2008 r. nabył Pan wraz z żoną w ramach wspólności majątkowej od osoby prywatnej nieruchomość gruntową o powierzchni …, zabudowaną trzema budynkami mieszkalnymi z lat 70-tych z terenem zagospodarowanym zielenią w części porośniętym dużymi drzewami. Prowadzi Pan działalność gospodarczą i jest „płatnikiem” VAT. W ramach działalności gospodarczej prowadzi Pan również sprzedaż nieruchomości. Natomiast nabycie ww. nieruchomości nastąpiło „na majątek prywatny”, nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nieruchomość ta nie została w żaden sposób wprowadzona do działalności ani też z niej wycofana. W roku 2009 przez kilka miesięcy wynajmował Pan przedmiotową nieruchomość jako najem prywatny. Nie ponosił Pan żadnych nakładów na ulepszenie nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy z tytułu sprzedaży zabudowanej nieruchomości stanie się podatnikiem VAT i w rezultacie, jaką stawkę VAT zastosować dla takiej czynności.

Analiza przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego w świetle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie wystąpiły okoliczności, które wskazują, że sprzedaż przez Wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości zabudowanej dokonywana będzie – po stronie Wnioskodawcy – w warunkach wskazujących na działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, w myśl jej art. 15 ust. 1 i 2.

W momencie zakupu w dniu 31 stycznia 2008 r. nieruchomości – jak wskazują okoliczności sprawy – nastąpiło nabycie tej nieruchomości do celów majątku prywatnego, „nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej”. Jednakże nieruchomość ta była wynajmowana „jako najem prywatny”. Tym samym trudno jest doszukać się jakiejkolwiek przesłanki wskazującej na to, że zakupiona nieruchomość miała służyć wyłącznie zaspokojeniu prywatnych celów. Najem stanowi bowiem działalność gospodarczą prowadzoną w zorganizowany sposób, w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust 2 ustawy.

W konsekwencji powyższego opisana we wniosku czynność sprzedaży podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako że dotyczy składnika majątku, który wykazywał związek z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie wynajmu.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

I tak, w świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie, zgodnie z art. 2 pkt 14 cyt. ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności opodatkowanych, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu,
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.

Aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków (budowli lub ich części) do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało zatem miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany obiekt będzie przedmiotem sprzedaży albo będzie oddany w najem, bądź dzierżawę. Zarówno bowiem dostawa, jak też najem, bądź dzierżawa, są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, ze wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części, o czym stanowi art. 43 ust. 11 ustawy.

W oparciu o przepis art. 29 ust. 5 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Analiza złożonego wniosku w powiązaniu z powołanymi przepisami prawa w kontekście orzecznictwa TSUE prowadzi do wniosku, że pod warunkiem, iż nie ulegną zmianie okoliczności przedstawionej sprawy oraz stan prawny, opisana przez Wnioskodawcę czynność, jako sprzedaż podlegająca opodatkowaniu, która wykonana będzie przez Wnioskodawcę działającego jako podatnika podatku od towarów i usług, korzystać będzie – po stronie Wnioskodawcy – ze zwolnienia od tego podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29 ust. 5 ustawy, o ile nie zostanie wybrana opcja opodatkowania w trybie art. 43 ust. 10 i 11 ustawy. W przedmiotowej sprawie bowiem, pod wskazanymi zastrzeżeniami, sprzedaż dokonana zostanie w 2014 r., a więc po upływie 2 lat od momentu pierwszego zasiedlenia, które miało miejsce w 2009 r. (wynajem nieruchomości).

Mając na względzie powyższe, prezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko uznano za nieprawidłowe.

Końcowo wskazuje się, iż niniejsza interpretacja nie wywiera skutków podatkowoprawnych względem Pana małżonki, albowiem nie występuje ona w przedmiotowej sprawie jako Wnioskodawca.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.