INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2013 r. (data wpływu 2 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu określenia obrotu upoważniającego do korzystania ze zwolnienia podmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu określenia obrotu upoważniającego do korzystania ze zwolnienia podmiotowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą, polegającą na organizowaniu imprez turystycznych, głównie dla dzieci i młodzieży szkolnej (PKD 79.12.Z Działalność organizatorów turystyki). W roku 2012 była Pani podatnikiem podatku od towarów i usług, opodatkowując swoje usługi zgodnie z procedurą marży (art. 119 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług), czyli podstawą opodatkowania była kwota należności od nabywców usług pomniejszona o cenę nabycia towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty. W związku z tym, że osiągnięta marża nie przekraczała 50 tys. zł, wyrejestrowała się Pani z rejestru podatników podatku od towarów i usług, od stycznia 2013 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nadal obrotem uprawniającym do skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jest kwota marży liczona zgodnie z art. 119 ust. 1 i 2 tej ustawy, czy cała kwota związana ze sprzedażą usług turystycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie zastosowanie znajdują przepisy art. 119 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co oznacza, że w konsekwencji może korzystać ze zwolnienia od podatku do czasu, gdy kwota marży przekroczy kwotę uprawniającą do zwolnienia, określoną w art. 113 ust. 1 tej ustawy. Zaznaczyła Pani, iż w roku 2013 jest to kwota 150 tys. zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji (ust. 2 tego artykułu).

Stosownie do ust. 4 ww. artykułu, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9, pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, z tym że w przypadku, o którym mowa w ust. 9, zawiadomienie musi nastąpić przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5.

Na podstawie ust. 5 omawianego artykułu, jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę (...).

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 omawianej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z art. 29 ust. 1 ustawy wynika, że podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przepis art. 119 ww. ustawy, stanowiący wyjątek od zasady ogólnej wyrażonej w powołanym art. 29 ustawy, wprowadza szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych, którego istotą jest opodatkowanie marży stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących usługi turystyki.

Zgodnie z ust. 1 tego artykułu, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Stosownie do treści ust. 2 omawianego artykułu, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Jak wynika z ust. 3 cyt. artykułu, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony)
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony).

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Ponadto, w świetle art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Na podstawie ust. 5 tego artykułu, w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Należy zaznaczyć, że istotnym elementem specjalnych zasad opodatkowania usług turystyki jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę. Usługa turystyki jest bowiem świadczeniem złożonym, na które składa się szereg usług (obcych i własnych), mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) jest to nabycie jednej, całościowej usługi turystycznej.

Z treści wniosku wynika, iż prowadzi Pani działalność gospodarczą, polegającą na organizowaniu imprez turystycznych, głównie dla dzieci i młodzieży szkolnej. W roku 2012 była podatnikiem podatku od towarów i usług, opodatkowując swoje usługi zgodnie z procedurą marży (art. 119 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług) – podstawą opodatkowania była kwota należności od nabywców usług pomniejszona o cenę nabycia towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty. Z uwagi na okoliczność, że osiągnięta marża nie przekraczała 50 tys. zł, wyrejestrowała się Pani z rejestru podatników podatku od towarów i usług, od stycznia 2013 r.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz treść powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że przy świadczeniu opisanych we wniosku usług, wartość sprzedaży opodatkowanej, uprawniającej do korzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, winna Pani ustalić na podstawie art. 119 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, z uwzględnieniem treści ust. 5 tego artykułu. W konsekwencji, będzie mogła Pani korzystać z tego zwolnienia do momentu przekroczenia kwoty 150.000 zł. Przy jej obliczaniu należy mieć na uwadze obrót osiągnięty z tytułu uzyskanych marż lub marż wraz z obrotem ustalonym dla usług własnych.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii, czy świadczone przez Panią usługi stanowią usługi turystyki, ponieważ nie przedstawiono w tym zakresie własnego stanowiska, ani nie postawiono pytania, a fakt ten tut. organ przyjął jako element zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.