Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-195/13/ES
z 24 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 19 grudnia 2012r. I SA/Op 441/12 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 5 marca 2013r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2010r. (data wpływu 1 października 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 grudnia 2010r. (data wpływu 28 grudnia 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usług świadczonych przez Wnioskodawcę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usług świadczonych przez Wnioskodawcę.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 grudnia 2010r. (data wpływu 28 grudnia 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 10 grudnia 2010r. znak: IBPP1/443-942/10/ES.

W dniu 18 stycznia 2011r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-942/10/ES uznając, że w przedmiotowej sprawie usługi własne Wnioskodawcy polegające na przewożeniu turystów własnym autokarem nie są świadczone samodzielnie lecz są usługami składowymi usługi docelowej jaką jest usługa turystki, którą świadczy Wnioskodawca. W ustawie o podatku od towarów i usług, jak też w przepisach wykonawczych do niej, nie wymieniono usług turystyki, jako usług, dla których obniża się stawkę podatku lub też usług, które zwalnia się od podatku. W związku z powyższym usługi własne, w tym przypadku usługa transportu turystów własnym autokarem, jako część usługi turystyki, podlega opodatkowaniu stawką podstawową 22%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto fakt, że ustawodawca przewidział w drodze wyjątku dla jednej usługi możliwość odrębnego ustalania podstawy opodatkowania co do usług własnych oraz usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty – co wyraźnie wynika z brzmienia art. 119 ust. 5 ustawy o VAT – nie pozwala przyjąć tezy, że zamiarem ustawodawcy było rozbicie jednej usługi na odrębne usługi celem zastosowania różnych stawek VAT.

Usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT, to bowiem świadczenie złożone na które składa się szereg usług (obcych i własnych), mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotny był zakup usługi turystycznej. Nie ma zatem podstaw prawnych aby w przedmiotowej sprawie sztucznie rozdzielać usługę turystyki na usługi obce i usługi własne oraz stosować dla nich odrębne stawki VAT. Konsekwencje podatkowe powinny być przyporządkowane świadczeniu wiodącemu.

Reasumując należy stwierdzić, że usługi zakupione dla bezpośredniej korzyści turysty (wyżywienie, noclegi, wejściówki itp.) oraz usługi własne (transport osób) wchodzą w zakres jednej usługi (usługi turystyki), a zatem podlegają opodatkowaniu według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT i ma do nich zastosowanie 22% stawka podatku VAT. Dla usługi tej należy, zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy o VAT, odrębnie określić podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty (z tym że dla usługi własnej należy określić podstawę opodatkowania stosując przepis art. 29 ust. 1 ustawy o VAT) i wyliczyć podatek VAT z zastosowaniem stawki właściwej dla świadczonych usług turystycznych w wysokości 22%.

Na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 18 stycznia 2011r. znak: IBPP1/443-942/10/ES Wnioskodawca złożył skargę z dnia 22 marca 2011r. (data wpływu 28 marca 2011r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 19 grudnia 2012r. sygn. akt I SA/Op 441/12 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną, stwierdzając m.in., że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Sąd zauważył, iż postanowieniem z dnia 19 listopada 2012r. podjął z urzędu uprzednio zawieszone postępowanie, albowiem w dniu 25 października 2012r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie zainicjowanej pytaniem prejudycjalnym Naczelnego Sądu Administracyjnego, której aspekt prawny jest tożsamy ze sprawą rozpoznawaną przez Sąd.

Pytanie NSA dotyczyło wykładni przepisów prawa wspólnotowego: czy własna usługa przewozu wykonana przez biuro podróży w ramach ceny ryczałtowej pobranej od turysty z tytułu wykonanej na jego rzecz usługi turystycznej opodatkowanej na podstawie przepisów art. 306-310 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U UE seria L z 2006r. Nr 347/1 ze zm.) normujących szczególną procedurę opodatkowania VAT dla biur podróży, podlega - stanowiąc element konieczny dla jej wykonania - opodatkowaniu podstawową stawką podatku właściwą dla usługi turystycznej, czy obniżoną stawką podatku właściwą dla usługi przewozu osób na podstawie art. 98 w zw. z poz. 4 załącznika nr III ww. Dyrektywy.

Zdaniem WSA w Opolu, nie ulega wątpliwości, że powyższe rozstrzygnięcie miało wpływ na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

W świetle powyższego wyroku TSUE z 25 października 2012r. w ocenie Sądu, własne usługi przewozu świadczone przez biuro podróży nie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży o której mowa w art. 119 ustawy o VAT. Podlegają one ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT, w szczególności w odniesieniu do stawki VAT. Stąd winny być opodatkowane obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 7% (art. 29 i 41 ustawy o VAT).

Z powyższych względów, w ocenie Sądu stanowisko organu przedstawione w zaskarżonej interpretacji nie jest prawidłowe. Natomiast w toku ponownego rozpatrzenia wniosku Strony organ obowiązany będzie uwzględnić przedstawioną w wyroku ocenę prawną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą prowadzącą biuro podróży. Zajmuje się on sprzedażą usług turystycznych (tj. m.in. wycieczek, obozów, wczasów, kolonii oraz usługi związane z dostarczaniem dla klientów biletów wstępu). Przedsiębiorca wszystkie ww. usługi zakupuje od innych podmiotów oprócz usług transportowych, które świadczone są przez niego, gdyż posiada własne środki trwałe w postaci autobusów, którymi wykonuje usługi transportowe. Wobec powyższego stwierdzić należy, iż działalność spółki ogranicza się de facto do dwóch grup usług tzn. do usług turystyki oraz do usług transportu.

W uzupełnieniu z dnia 20 grudnia 2010r. Wnioskodawca podaje, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca wykonuje kompleksową usługę turystyczną jako organizator turystyki (PKD - 79.12.Z). W zaistniałym stanie faktycznym jest to wycieczka zagraniczna (choć w ocenie Wnioskodawcy jest to bez znaczenia czy będzie to obóz, kolonie czy wycieczka), która jest kompleksową usługą turystyczną, gdyż klient płaci za całość wycieczki i nie ma dla niego znaczenia cena poszczególnych usług świadczonych w ramach usług turystyki np. transportu, wyżywienia, noclegów, wejściówek itp.

Transport - (pozostały transport lądowy pasażerski, gdzie indziej niesklasyfikowany PKD - 49.39.Z) w ramach usługi turystki wykonywany jest własnymi środkami transportu przez Wnioskodawcę, a pozostałe elementy składowe (wyżywienie, noclegi, wejściówki itp.) nabywane są od osób zewnętrznych, a całość stanowi usługę turystyczną - wycieczkę, która jest sprzedawana przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca świadczy kompleksową usługę turystyki jako organizator turystyki (PKD - 79.12.Z), a usługi transportowe są jednym z elementów ww. usługi turystycznej i są jej częścią, tak jak np. inne usługi np. usługi hotelarskie czy gastronomiczne. Z tą różnicą, iż usługi transportowe wchodzące w skład usługi turystki świadczone są za pomocą własnych środków transportu.

Wnioskodawca świadcząc kompleksową usługę turystyki będzie spełniał warunki wynikające z art. 119 i 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Wnioskodawca nie posiada statusu organizacji pożytku publicznego, nie jest też jednostką objętą ustawą z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (t. j. Dz. U. z 2004r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.).

Wnioskodawca określa, iż przedmiotem pytania jest jedna kategoria usług - tj. usługa turystyki świadczona przez organizatora turystki (PKD - 79.12.Z) i Wnioskodawcy chodzi o opodatkowanie takiej usługi, w skład której, oczywiście ze względu na specyfikę, wchodzą innego rodzaju usługi (hotelowe, gastronomiczne czy transportowe - PKD 49.39.Z), z tym rozróżnieniem, iż w ramach usługi turystki usługi transportowe wykonywane są samodzielnie przez Wnioskodawcę (posiada własne środki transportu), a hotelowe i gastronomiczne - nabywa od innych podmiotów.

Wnioskodawca wskazuje również, że oba poniższe pytania odnoszą się do jednego ww. stanu faktycznego tj. kompleksowej usługi turystycznej, w skład której wchodzą m.in. świadczone własnymi środkami transportu - usługi transportowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 20 grudnia 2010r.):

Jaki podatek VAT winien płacić Wnioskodawca od organizowanej przez niego jako organizatora turystyki (PKD - 79.12.Z) wycieczki zagranicznej (w skład której, ze względu na specyfikę, wchodzą usługi transportu (PKD - 49.39.Z), które wykonywane są osobiście przez Wnioskodawcę oraz w skład której wchodzą inne usługi jak hotelowe czy gastronomiczne, które nabywane są od innych podmiotów)?

Czy możliwe jest opodatkowanie w ramach usług turystyki (wycieczki zagranicznej) przez organizatora turystyki (PKD - 79.12.Z) podatkiem VAT - 22%, a usług transportowych (PKD - 49.39.Z) w ramach ww. kompleksowej usługi turystyki podatkiem VAT w wysokości 7%?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 20 grudnia 2010r.), winien on płacić podatek VAT w wysokości 22% od usługi turystyki jako organizator turystyki (PKD - 79.12.Z), a 7% podatek VAT od usług transportu (PKD - 49.39.Z) świadczonych w ramach usługi turystyki, ale własnymi środkami transportu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010r., gdyż we wniosku z dnia 20 września 2010r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, a niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozpatrzenie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia sądowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy zauważyć, iż ustawa nie definiuje pojęcia „usługi turystyki”, jednak przez usługę turystyki należy rozumieć kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. W świetle powyższego, za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprezy).

Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PWN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Według szczególnej procedury wynikającej z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania w przypadku wykonywania usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy o VAT).

Stosownie do ust. 3 cytowanego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
   
   

Istotnym elementem specjalnych zasad opodatkowania usług turystyki jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę. Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą świadczoną na rzecz turysty, obejmującą swym zakresem usługi cząstkowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, są to np.: transport, zakwaterowanie czy wyżywienie.

Art. 119 ust. 5 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się przepisy art. 29.

Natomiast w myśl art. 119 ust. 6 ustawy o VAT, w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Z dniem 1 stycznia 2010r. (z wyjątkami określonymi w art. 8 tej ustawy), weszła w życie ustawa z dnia 23 października 2009r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 195, poz. 1504), zgodnie z którą uchylone zostały art. 27 i art. 28, a dodano art. 28a do art. 28o regulujące kwestię określenia miejsca świadczenia usług.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1.ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Ponadto w myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Natomiast zgodnie z art. 28b ust. 3 ww. ustawy, w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu.

Stosownie zaś do art. 28c ust. 1 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d-28f, art. 28g ust. 2, art. 28h-28n.

Od powyższej zasady ustawodawca przewidział szereg wyjątków, na podstawie których miejsce świadczenia pewnych usług, ściśle określonych w przepisach ustawy, ustala się w sposób szczególny.

Jednym z nich jest art. 28f ust. 1 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport z uwzględnieniem pokonanych odległości.

Zgodnie z art. 28n ust. 1 ustawy o VAT (dodanym do ustawy o VAT od dnia 1 stycznia 2010r.), w przypadku świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119, miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę ma siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2.

Natomiast w myśl art. 28n ust. 2 ustawy o VAT (również dodanego do ustawy o VAT od dnia 1 stycznia 2010r.), w przypadku gdy usługi turystyki, o których mowa w art. 119, są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

W tym miejscu należy wskazać, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w odniesieniu do przedmiotowej sprawy w wyroku z dnia 19 grudnia 2012r. sygn. akt I SA/Op 441/12 stwierdził, iż cyt.: „(…) w dniu 25 października 2012r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie zainicjowanej pytaniem prejudycjalnym Naczelnego Sądu Administracyjnego, której aspekt prawny jest tożsamy ze sprawą rozpoznawaną obecnie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu. Pytanie NSA dotyczyło wykładni przepisów prawa wspólnotowego: czy własna usługa przewozu wykonana przez biuro podróży w ramach ceny ryczałtowej pobranej od turysty z tytułu wykonanej na jego rzecz usługi turystycznej opodatkowanej na podstawie przepisów art. 306-310 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U UE seria L z 2006r. Nr 347/1 ze zm.) normujących szczególną procedurę opodatkowania VAT dla biur podróży, podlega - stanowiąc element konieczny dla jej wykonania - opodatkowaniu podstawową stawką podatku właściwą dla usługi turystycznej, czy obniżoną stawką podatku właściwą dla usługi przewozu osób na podstawie art. 98 w zw. z poz. 4 załącznika nr III ww. Dyrektywy?”

Zdaniem WSA w Opolu, nie ulega wątpliwości, że powyższe rozstrzygnięcie miało wpływ na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Sąd zaznaczył, że „Nie powinno budzić wątpliwości, iż od dnia akcesji Rzeczpospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, tj. od 1 maja 2004r. prawo wspólnotowe stało się częścią polskiego porządku prawnego. W związku z powyższym prawo wspólnotowe (unijne) wraz z jego całym dotychczasowym dorobkiem ma pierwszeństwo przed normami prawa krajowego, zgodnie z zasadami bezpośredniego skutku, pierwszeństwa i efektywności, a także art. 87 ust. 1, art. 90 ust. 1 art. 91 ust. 3 Konstytucji RP. Dlatego też organy podatkowe mają obowiązek interpretować prawo krajowe w zgodzie z prawem wspólnotowym w celu zapewnienia temu prawu należytej efektywności.

Mocą powołanego wyżej wyroku Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że artykuły 306-310 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że własne usługi przewozu stanowiące element składowy usługi turystycznej świadczonej podróżnym przez biuro podróży za cenę ryczałtową opodatkowanej zgodnie ze wskazanymi przepisami, podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem od wartości dodanej, w szczególności w odniesieniu do stawki podatku, a nie szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży. Zgodnie z art. 98 tej Dyrektywy, jeżeli państwo członkowskie wprowadziło obniżoną stawkę podatku od wartości dodanej dla usług przewozu, stawka ta znajduje zastosowanie do omawianych usług własnych biura podróży.”

Sąd stwierdził, iż „(…) z uzasadnienia wskazanego wyroku wynika bowiem, że w sytuacji, gdy podmiot gospodarczy podlegający przepisom o szczególnej procedurze opodatkowania biur podróży świadczy za cenę ryczałtową usługi złożone w części z jego własnych usług, a w części ze świadczeń innych podatników, procedura szczególna znajduje zastosowanie tylko do świadczeń podmiotów trzecich. W tym też kontekście zdaniem TSUE należy rozpatrywać pojęcie „pojedynczej usługi" zawarte w art. 307 i 308 Dyrektywy o podatku VAT. Pojęcie to obejmuje tylko świadczenia nabywane od innych podatników. Niezależnie zatem od tego, czy usługi świadczone przez biuro podróży w ramach „własnych usług przewozu" są niezbędne do świadczenia całościowej usługi turystycznej, nie można ich uznać za element „pojedynczej usługi" w rozumieniu art. 307 i 308 dyrektywy o podatku VAT, ani w konsekwencji traktować ich z punktu widzenia opodatkowania w taki sam sposób.”

W ocenie Sądu „W świetle powyższego wyroku TSUE z 25 października 2012r. stwierdzić należy, iż własne usługi przewozu świadczone przez biuro podróży nie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży o której mowa w art. 119 ustawy o VAT. Podlegają one ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT, w szczególności w odniesieniu do stawki VAT. Stąd winny być opodatkowane obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 7% (art. 29 i 41 ustawy o VAT).

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, przytoczone wyżej przepisy oraz rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 19 grudnia 2012r. sygn. akt I SA/Op 441/12, w odniesieniu do usług świadczonych przez Wnioskodawcę, należy stwierdzić, że usługi zakupione dla bezpośredniej korzyści turysty (wyżywienie, noclegi, wejściówki itp.) wchodzą w zakres jednej usługi (usługi turystyki), a zatem podlegają opodatkowaniu według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT i ma do nich zastosowanie 22% stawka podatku VAT. Natomiast usługi własne, będące również elementem usługi turystyki, tj. transport osób podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT i winny być opodatkowane obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 7%.

Zatem dla usług świadczonych przez Wnioskodawcę należy, zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy o VAT, odrębnie określić podstawę opodatkowania dla usług własnych (transportu osób) i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty (z tym że dla usługi własnej należy określić podstawę opodatkowania stosując przepis art. 29 ust. 1 ustawy o VAT) i wyliczyć podatek VAT z zastosowaniem stawki właściwej dla świadczonych usług transportu osób.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto należy wskazać, że Wnioskodawca świadcząc ww. usługi transportu osób własnym autokarem na terenie Unii Europejskiej lub poza nią, winien mieć na uwadze art. 28f ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport z uwzględnieniem pokonanych odległości. Tym samym opodatkowaniu w kraju podlega część kilometrów przejechanych w Polsce.

Na marginesie należy zauważyć, iż zgodnie z art. 119 ust. 7 ustawy o VAT usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%, jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Wspólnoty.

Zgodnie natomiast z art. 119 ust. 8 ustawy o VAT, jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone zarówno na terytorium Wspólnoty, jak i poza nim, to usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% tylko w części, która dotyczy usług świadczonych poza terytorium Wspólnoty.

Przepisy ust. 7 i 8 stosuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika dokumentów potwierdzających świadczenie tych usług poza terytorium Wspólnoty (art. 119 ust. 9 ustawy o VAT).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Przedmiotowa interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.