Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-473/13/BG
z 15 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 18 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego użytkowania elektronicznych urządzeń mobilnych i stacjonarnych na podstawie umowy użyczenia - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego użytkowania elektronicznych urządzeń mobilnych i stacjonarnych na podstawie umowy użyczenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka realizuje regularne przewozy autobusowe w miejskiej komunikacji publicznej na rzecz organizatora komunikacji tj. Komunikacyjnego Związku Komunalnego na podstawie kilku umów o świadczenie usług autobusowego transportu publicznego na liniach komunikacji miejskiej. Umowy zawarto na podstawie wygranych postępowań przetargowych na podstawie Prawa Zamówień Publicznych. Za wykonane usługi Spółka otrzymuje wynagrodzenie za faktycznie wykonaną pracę przewozową w oparciu o ustaloną stawkę zapłaty za 1 wozokilometr. W ubiegłym roku organizator komunikacji (będąc beneficjentem środków unijnych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2007-2013) zawarł ze Spółką umowę użyczenia. Przedmiotem umowy jest użyczenie elektronicznych urządzeń mobilnych i stacjonarnych wraz z oprogramowaniem tworzących infrastrukturę Karty Usług Publicznych oraz odbieranie i przekazywanie danych w ramach Projektu Karty Usług Publicznych. Organizator komunikacji rozpoczął wyposażanie autobusów w urządzenia mobilne (w pojazdach) oraz urządzenia stacjonarne (w budynku na terenie zajezdni). Użyczający oświadcza, że jest właścicielem elektronicznych urządzeń mobilnych i stacjonarnych będących przedmiotem umowy użyczenia. Spółka jest zobowiązana do regularnego pobierania i przekazywania Użyczającemu uzyskanych elektronicznie danych, utrzymywania w pełnej sprawności technicznej przekazywanych urządzeń, pokrycia kosztów eksploatacji, do ubezpieczenia urządzeń. Użyczenie i użytkowanie powyższych urządzeń nie ma wpływu na świadczone przez Spółkę usługi przewozowe (ilość, wielkość, jakość), a jedynie poprawia w istotny sposób obsługę pasażerów w tym możliwość zapłaty za przejazd kartą elektroniczną. Urządzenia te w przyszłości umożliwią również w wybranych miejscach wyposażonych w elementy tego systemu na wyświetlanie na tablicach świetlnych czasów przejazdów i odjazdów autobusów, spóźnienia itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jakie skutki podatkowe rodzi po stronie Spółki, jako Biorącego w użyczenie zawarta umowa użyczenia, czy powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń do opodatkowania?

Zdaniem Spółki, przekazanie elektronicznych urządzeń mobilnych i stacjonarnych nastąpiło w ramach realizowanych umów o współpracy na wykonywanie usług autobusowego transportu publicznego. Jest to wymóg, który narzucił organizator komunikacji w ramach Projektu Karty Usług Publicznych realizowanego w oparciu o środki EFRR. Pojawił się dodatkowy wymóg w ramach realizowanych umów, w związku z tym przychód z nieodpłatnych świadczeń nie powinien być rozpoznawany. Jednocześnie po stronie Spółki pojawiły się obowiązki w postaci utrzymania łącza internetowego, czy ubezpieczenia urządzeń, trudno więc uznać, że świadczenie jest nieodpłatne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „updop”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Updop, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje co należy rozumieć pod tym pojęciem. W celu ustalenia jego znaczenia w pierwszej kolejności zasadne jest sięgnięcie do reguł wykładni gramatycznej. Należy zatem odwołać się do znaczenia jaki ten zwrot ma w języku potocznym. Zgodnie z wykładnią gramatyczną „odpłacać” to „oddawać komuś coś w zamian”, „odpłatny” zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenia należy więc rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw.

Stosownie do art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Cechą charakterystyczną użyczenia jest nieodpłatność oraz motyw bezinteresowności, dlatego też wyłącznym obowiązkiem użyczającego pozostaje znoszenie używania rzeczy przez biorącego oraz powstrzymywanie się od jakichkolwiek czynności unicestwiających lub ograniczających uprawnienie biorącego. Użyczający zatem ogranicza się tylko względem osoby, której rzecz użycza, co nie pozbawia go władztwa nad rzeczą i prawa korzystania z tej rzeczy, czerpania z niej korzyści. Treść stosunku użyczenia sprowadza się do bezpłatnego przysporzenia przez użyczającego korzyści użyczającemu. Umowa użyczenia to umowa realna albowiem dla jej zawarcia konieczne jest, oprócz złożenia oświadczeń woli, wydanie rzeczy biorącemu. Ze względu na fakt, że z tytułu umowy użyczenia zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest tylko użyczający, umowę tę należy uznać za jednostronnie zobowiązującą – użyczenie nie jest umową wzajemną.

Pamiętać należy jednak, że w każdym konkretnym przypadku należy badać, czy dane świadczenie jest jednostronne. Nie zawsze uznać można, że strony zawarły umowę użyczenia, mimo że została ona tak nazwana przez strony. Istotne jest bowiem zbadanie, czy druga strona (świadczeniobiorca) ponosi, np. pewne świadczenia na rzecz świadczeniodawcy, bądź umowa nie nakłada na świadczeniobiorcę określonych obciążeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka realizuje regularne przewozy autobusowe w miejskiej komunikacji publicznej na rzecz organizatora komunikacji tj. Komunikacyjnego Związku Komunalnego na podstawie kilku umów o świadczenie usług autobusowego transportu publicznego na liniach komunikacji miejskiej. W ubiegłym roku organizator komunikacji (będąc beneficjentem środków unijnych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2007-2013) zawarł ze Spółką umowę użyczenia. Przedmiotem umowy jest użyczenie elektronicznych urządzeń mobilnych i stacjonarnych wraz z oprogramowaniem tworzących infrastrukturę Karty Usług Publicznych oraz odbieranie i przekazywanie danych w ramach Projektu Karty Usług Publicznych. Organizator komunikacji rozpoczął wyposażanie autobusów w urządzenia mobilne (w pojazdach) oraz urządzenia stacjonarne (w budynku na terenie zajezdni). Użyczający oświadczył, że jest właścicielem elektronicznych urządzeń mobilnych i stacjonarnych będących przedmiotem umowy użyczenia. Spółka zobowiązana jest do regularnego pobierania i przekazywania Użyczającemu uzyskanych elektronicznie danych, utrzymywania w pełnej sprawności technicznej przekazywanych urządzeń, pokrycia kosztów eksploatacji, do ubezpieczenia urządzeń.

Mając na uwadze powyższe okoliczności wskazać należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym mamy w istocie do czynienia z umową wzajemną. Spółka bowiem z jednej strony używa ww. urządzenia, jednakże z drugiej strony zobowiązana jest do regularnego pobierania i przekazywania Użyczającemu uzyskanych elektronicznie danych, utrzymywania w pełnej sprawności technicznej przekazywanych urządzeń, pokrycia kosztów eksploatacji. Tym samym, Spółka nie otrzymała nieodpłatnego świadczenia rodzącego po jej stronie przychód podatkowy, gdyż umowa przynosi korzyści dla obu stron.

Reasumując należy stwierdzić, iż zawarta przez Spółkę „umowa użyczenia” elektronicznych urządzeń mobilnych i stacjonarnych jest umową wzajemną, a co za tym idzie nie powstanie po stronie Spółki przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia, o którym mowa w cyt. powyższej art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.

Stanowisko Spółki uznać zatem należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.