Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-127/12/MK
z 30 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2013 r. (data wpływu – 31 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania rekompensaty pieniężnej uzyskanej na podstawie zawartej ugody – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania rekompensaty pieniężnej uzyskanej na podstawie zawartej ugody.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Nie będąc osobą spokrewnioną, opiekowała się Pani Panem X, który przed śmiercią uczynił na jej rzecz zapis w testamencie zobowiązujący spadkobiercę do przeniesienia prawa własności nieruchomości.

Pomiędzy Panią a jedynym spadkobiercą zmarłego zaistniał spór dotyczący ww. zapisu. Jednakże w dniu 27 września 2012 r., w wyniku przeprowadzonej mediacji, zawarta została ugoda pomiędzy Panią (zapisobiorca) a spadkobiercą, na mocy której zrezygnowała Pani z roszczenia wynikającego z zapisu testamentowego w zamian za rekompensatę finansową. Natomiast spadkobierca przejął na własność nieruchomość stanowiącą przedmiot zapisu, zobowiązując się do zapłaty na Pani rzecz kwoty 140000 zł w dwóch ratach: I rata w kwocie 60000 zł płatna do dnia 15 października 2012 r., II rata w wysokości 80000 zł - po sprzedaży nieruchomości, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2013 r.

W zaistniałej sytuacji otrzymała Pani od spadkobiercy rekompensatę pieniężną w zamian za rezygnację z zapisu zobowiązującego go do przeniesienia na Pani rzecz prawa własności nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Jak powinna się Pani rozliczyć się z otrzymanego przysporzenia majątkowego w zeznaniu podatkowym za 2012 r.?
2. Czy może je Pani zakwalifikować jako pozostałe źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wykazać w zeznaniu PIT-36, stosując skalę podatkową z art. 27 ust. 1 ww. ustawy?

Pani zdaniem, w wyniku zawartej w postępowaniu mediacyjnym ugody nie doszło do przeniesienia na Jej rzecz prawa własności nieruchomości (nie został wypełniony zapis testamentowy). Zapis był – w Pani opinii – jedynie promesą takiego przeniesienia. Ponadto, jak Pani podnosi, nie można w opisanym stanie faktycznym kwalifikować rezygnacji z ubiegania się o spełnienie roszczenia wynikającego z zapisu testamentowego na rzecz rekompensaty jako swoistego zbycia nieruchomości, której właścicielką nigdy się Pani nie stała. Ugoda w postępowaniu mediacyjnym jest dwustronną umową cywilnoprawną, w której obie strony uczyniły wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego pomiędzy nimi stosunku prawnego i nie można jej zakwalifikować w szczególności jako umowy sprzedaży, darowizny czy też działalności wykonywanej osobiście bądź pozarolniczej działalności gospodarczej.

Celem osiągnięcia kompromisu doszło do zamiany jednego prawa majątkowego, wynikającego z zapisu testamentowego, i otrzymania za nie innego prawa majątkowego – roszczenia o rekompensatę.

Zatem, Pani zdaniem, wypłatę z tytułu rekompensaty należy zakwalifikować do pozostałych źródeł przychodów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Pani w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 968 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) spadkodawca może przez rozrządzenie testamentowe zobowiązać spadkobiercę ustawowego lub testamentowego do spełnienia określonego świadczenia majątkowego na rzecz oznaczonej osoby (zapis zwykły).

Skutkiem prawnym ustanowienia zapisu jest powstanie w chwili otwarcia spadku stosunku zobowiązaniowego pomiędzy spadkobiercą a zapisobiercą. Wprawdzie wymagalność roszczenia zapisobiercy powstaje zasadniczo, w braku odmiennej woli spadkodawcy, niezwłocznie po ogłoszeniu testamentu (art. 970 K.c.), jednakże dopiero spełnienie świadczenia skutkuje wykonaniem nałożonego na spadkobiercę zobowiązania.

Zatem osoba, na rzecz której spadkodawca sporządził w testamencie zapis zwykły nie nabywa własności rzeczy lub praw majątkowych, z chwilą otwarcia spadku (śmierci spadkodawcy). Moment śmierci spadkodawcy nie oznacza zatem równoczesnego przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych na inne podmioty tytułem zapisu. Uprawnienie zapisobiercy ma bowiem charakter prawa majątkowego, jest roszczeniem o spełnienie świadczenia z tytułu zapisu zwykłego, tj. – w przedmiotowej sprawie – o przeniesienie prawa własności nieruchomości. Jego spełnienie skutkuje wykonaniem nałożonego na spadkobiercę zobowiązania. To oznacza, że momentem nabycia rzeczy lub praw majątkowych w drodze zapisu zwykłego jest chwila wykonania zapisu.

Wskazać należy również, że zgodnie z art. 917 Kodeksu cywilnego przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Zgodnie zaś z panującym w doktrynie poglądem przedmiotem ugody może być jakikolwiek stosunek prawny, bez względu na źródło powstania tego stosunku. Zatem mogą to być również stosunki prawne ze sfery stosunków spadkowych.

Na gruncie przepisów podatkowych stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednym z określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych źródeł przychodów są wskazane w art. 10 ust. 1 pkt 9 inne źródła. Natomiast w myśl art. 20 ust. 1 ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty, co sprawia, że można do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Tym samym, do kategorii przychodów określonych w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zalicza się wszystkie te przychody, które nie mieszczą się w enumeratywnie wymienionych źródłach przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 powołanej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż nie będąc osobą spokrewnioną, opiekowała się Pani Panem X, który przed śmiercią uczynił na jej rzecz zapis w testamencie zobowiązujący spadkobiercę do przeniesienia prawa własności nieruchomości.

Pomiędzy Panią a jedynym spadkobiercą zmarłego zaistniał spór dotyczący ww. zapisu. Jednakże w dniu 27 września 2012 r., w wyniku przeprowadzonej mediacji, zawarta została ugoda pomiędzy Panią (zapisobiorca) a spadkobiercą, na mocy której zrezygnowała Pani z roszczenia wynikającego z zapisu testamentowego w zamian za rekompensatę finansową. Natomiast spadkobierca przejął na własność nieruchomość stanowiącą przedmiot zapisu, zobowiązując się do zapłaty na Pani rzecz kwoty 140000 zł w dwóch ratach: I rata w kwocie 60000 zł płatna do dnia 15 października 2012 r., II rata w wysokości 80000 zł - po sprzedaży nieruchomości, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2013 r.

Jak wyżej wskazano, otrzymała Pani od spadkobiercy rekompensatę pieniężną w zamian za rezygnację z zapisu zobowiązującego go do przeniesienia na Pani rzecz prawa własności nieruchomości, a tym samym uzyskała przysporzenie majątkowe.

Mając zatem na uwadze zaistniały stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że wypłata na Pani rzecz ww. rekompensaty stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód uzyskany z innych źródeł należy wykazać w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy, w którym został uzyskany i opodatkować według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.