2013.06.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-273/13/KJ
z 7 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2013r. (data wpływu 21 marca 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 maja 2013r. (data wpływu 14 maja 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat pobieranych przez Spółkę za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków oraz sposobu ich dokumentowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2013r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 8 maja 2013r. (data wpływu 14 maja 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat pobieranych przez Spółkę za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków oraz sposobu ich dokumentowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zajmuje się dostarczaniem odbiorcom wody przeznaczonej do spożycia oraz zbiorowym odprowadzaniem ścieków. Niektórzy odbiorcy korzystają z dostarczanej im wody i odbieranych z ich domostw ścieków niezgodnie z postanowieniami umów i obowiązującej ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Zdarzają się przypadki korzystania z usług Wnioskodawcy bez zawarcia umowy sprzedaży. Jeśli Wnioskodawca stwierdzi, że nastąpiło nielegalne podłączenie do sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej, lub jeśli stwierdzi zerwanie plomby wodomierza, lub oddziaływanie mechaniczne na licznik pomiaru zużytej wody - dochodzi swoich roszczeń. W oparciu o treść art. 118 Kodeksu cywilnego roszczenia z tytułu nielegalnego podłączenia do kanalizacji sanitarnej dochodzone są za trzy lata wstecz, zaś z tytułu nielegalnego podłączenia do sieci wodociągowej - za dwa lata wstecz licząc od dnia wykrycia podłączenia (art. 554 K.C.).

Dotychczas Wnioskodawca dokumentował wszystkie te nielegalne działania fakturami VAT. W przypadku wykrycia nielegalnego podłączenia do sieci umowa zostaje spisana w trybie natychmiastowym, a faktura wystawiana jest w ciągu 7 dni licząc od dnia wykrycia zdarzenia i sprawcy.

W zakresie opisanym powyżej przez wszystkie lata działalności Wnioskodawcę trapi wątpliwość: jaki dokument powinien zostać wystawiony sprawcy szkody - faktura VAT czy nota obciążeniowa?

W uzupełnieniu Wnioskodawca poinformował, że opłaty za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków wyliczane są według taryf obowiązujących w poszczególnych latach, za które dokonywane jest obciążenie.

Ustalenie ilości nielegalnie pobranej wody, za którą Wnioskodawca dokonuje obciążenia odbywa się na podstawie przeciętnych norm zużycia wody, określonych Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 14 stycznia 2002r. w sprawie przeciętnych norm zużycia wody (Dz. U. nr 8 z 2002r., poz. 70).

Ilość nielegalnie odprowadzonych ścieków w danym okresie w przypadku odbiorcy, który pobiera wodę na podstawie zawartej umowy jest wyliczana analogicznie do ilości pobranej wody w okresie. Natomiast w przypadku braku umowy o dostarczanie wody, a nielegalnego jej poboru jednocześnie z nielegalnym odprowadzaniem ścieków, zastosowanie ma powołane powyżej rozporządzenie. Przeciętne normy zużycia wody służą wówczas również do wyliczenia ilości nielegalnie odprowadzonych ścieków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Pytanie dotyczy opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków, czyli bezumowne korzystanie z instalacji wodno-kanalizacyjnej. Czy pobierając takie opłaty Wnioskodawca jest zobowiązany wystawiać faktury VAT, czy noty księgowe bez naliczania podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wystawia On faktury VAT odprowadzając należny podatek VAT w nakazanym ustawowo terminie. Jednak Wnioskodawca uważa, że naliczona opłata jest karą nie zaś wynagrodzeniem za dostawę towarów lub świadczenie usług i w związku z tym nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług, gdyż nie stanowi czynności określonych w art. 5 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Kluczowe znaczenie ma analiza art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Przeniesienie prawa jest czynnością prawną, do której dochodzi wskutek oświadczenia woli rozporządzającego tym prawem. Tymczasem w przypadku nielegalnego poboru wody/odprowadzania ścieków, nie może być mowy o rozporządzaniu prawem przez dostawcę wody, gdyż nie składa on oświadczenia woli z zamiarem przeniesienia prawa, którym dysponuje. Skoro więc nielegalny pobór wody/nielegalne odprowadzanie ścieków nie jest wynikiem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, nie spełnia on definicji dostawy towaru z ustawy o VAT. Zatem nie powinien on podlegać opodatkowaniu tym podatkiem. Ponadto zgodnie z art. 6 pkt 2 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Ponieważ nielegalny pobór wody/nielegalne odprowadzanie ścieków będące zwykłą kradzieżą nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, to zakładając nawet, iż nielegalny pobór wody mógłby zostać uznany za dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, to na mocy art. 6 pkt 2 nie powinien on podlegać opodatkowaniu VAT.

Analiza art. 6 pkt 2 ustawy o VAT wskazuje, że przepisów tej ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Jeżeli dana czynność nie może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, to choćby nawet była ona dostawą lub usługą w rozumieniu ustawy o VAT, nie podlega ona opodatkowaniu, gdyż przepisy ustawy nie znajdują do niej zastosowania.

Czynności mogące być przedmiotem prawnie skutecznej umowy to te, których treść jest dopuszczalna na tle obowiązujących przepisów prawa. Treść czynności jest dopuszczalna m.in. gdy nie jest sprzeczna z ustawą lub zasadami współżycia społecznego. Przez czynność sprzeczną z ustawą należy rozumieć taką czynność, której dokonywanie jest w sposób wyraźny zakazane przez prawo.

Czynność nielegalnego poboru energii (elektrycznej, gazowej, cieplnej, wodnej, atomowej - wyrok SN z dnia 26 lutego 2004r., sygn. akt IV KK 302/2003) jest przestępstwem przeciwko mieniu określonym w art. 278 § 5 Kodeksu karnego zagrożonym karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Natomiast w sferze prawa cywilnego dopuszczenie się przez odbiorcę nielegalnego poboru energii jest czynem niedozwolonym w rozumieniu art. 415 Kodeksu cywilnego rodzącym powstanie szkody po stronie dostawcy mediów (w związku z art. 363 KC)

Skoro nielegalny pobór wody/nielegalne odprowadzanie ścieków jest czynem sankcjonowanym przez kodeks karny to organy władzy państwowej nie mogą czerpać korzyści z czynności, których państwo samo zabroniło. Skoro opłaty za kradzież wody/ścieków zawierają w sobie element odszkodowawczy, gdyż w związku z kradzieżą Wnioskodawca poniósł szkodę, jedynym prawidłowym dokumentem jest nota księgowa → obciążeniowa, a naliczona opłata za nielegalny pobór wody/nielegalnie odprowadzone ścieki nie podlega opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011r. Dz. U. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zajmuje się dostarczaniem odbiorcom wody przeznaczonej do spożycia oraz zbiorowym odprowadzaniem ścieków. Niektórzy odbiorcy korzystają z dostarczanej im wody i odbieranych z ich domostw ścieków niezgodnie z postanowieniami umów i obowiązującej ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Zdarzają się przypadki korzystania z usług Wnioskodawcy bez zawarcia umowy sprzedaży. Jeśli Wnioskodawca stwierdzi, że nastąpiło nielegalne podłączenie do sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej, lub jeśli stwierdzi zerwanie plomby wodomierza, lub oddziaływanie mechaniczne na licznik pomiaru zużytej wody - dochodzi swoich roszczeń. W oparciu o treść art. 118 Kodeksu cywilnego roszczenia z tytułu nielegalnego podłączenia do kanalizacji sanitarnej dochodzone są za trzy lata wstecz, zaś z tytułu nielegalnego podłączenia do sieci wodociągowej - za dwa lata wstecz licząc od dnia wykrycia podłączenia (art. 554 K.C.).

Ponadto Wnioskodawca poinformował, że opłaty za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków wyliczane są według taryf obowiązujących w poszczególnych latach, za które dokonywane jest obciążenie. Ustalenie ilości nielegalnie pobranej wody, za którą Wnioskodawca dokonuje obciążenia odbywa się na podstawie przeciętnych norm zużycia wody, określonych Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 14 stycznia 2002r. w sprawie przeciętnych norm zużycia wody (Dz. U. nr 8 z 2002r., poz. 70).

Aby uznać, czy opłaty jakie pobiera Wnioskodawca za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należy zwrócić uwagę na charakter otrzymywanych przez Wnioskodawcę kwot.

Na podstawie art. 554 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy, roszczenia rzemieślników z takiego tytułu oraz roszczenia prowadzących gospodarstwa rolne z tytułu sprzedaży płodów rolnych i leśnych przedawniają się z upływem lat dwóch.

Powołany przepis umiejscowiony w Tytule XI „Sprzedaż” dział I Kodeksu cywilnego, wskazuje, że dwuletniemu terminowi przedawnienia podlegają roszczenia podmiotów dokonujących sprzedaży w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, z działalności rzemieślniczej i prowadzenia gospodarstwa rolnego, z tytułu sprzedaży płodów rolnych i leśnych.

Komentowany artykuł ma zastosowanie do roszczeń z tytułu dokonywanej przez producenta sprzedaży wyrobów (produktów), niezależnie od organizacyjnej formy tej sprzedaży (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 1996r., III CZP 13/96, OSNC 1996, Nr 5, poz. 71).

Zasady ustalania taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków określone są w rozdziale 4 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j. z 2006 r. Dz. U. Nr 123, poz. 858 ze zm.).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne określa taryfę na 1 rok.

Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne określa taryfę na podstawie niezbędnych przychodów po dokonaniu ich alokacji na poszczególne taryfowe grupy odbiorców usług (art. 20 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 20 ust. 3 cyt. ustawy ceny i stawki opłat określone w taryfie są różnicowane dla poszczególnych taryfowych grup odbiorców usług na podstawie udokumentowanych różnic kosztów zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków.

Zatwierdzanie taryf oraz zasady rozliczeń na zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków zostały przedstawione w rozdziale 5 ww. ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ww. ustawy, taryfy podlegają zatwierdzeniu w drodze uchwały rady gminy, z wyjątkiem taryf zmienionych w związku ze zmianą stawki podatku od towarów i usług.

Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne ogłasza zatwierdzone taryfy w miejscowej prasie lub w sposób zwyczajowo przyjęty w terminie do 7 dni od dnia podjęcia uchwały, o której mowa w ust. 1 (ust. 7).

Taryfy obowiązują przez 1 rok, z zastrzeżeniem ust. 5a, 5b i 9a (ust. 10).

Zgodnie z art. 27 ust. 3 ww. ustawy Minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, określi, w drodze rozporządzenia, przeciętne normy zużycia wody dla poszczególnych odbiorców usług, które stanowią podstawę ustalania ilości pobranej wody w razie braku wodomierza, biorąc pod uwagę specyfikę poszczególnych odbiorców usług oraz wskaźniki średniego zużycia wody określone w szczególności dla gospodarstw domowych, usług oraz innej działalności w miastach i na wsiach.

W związku z powyższym zostało wydane Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 14 stycznia 2002r. w sprawie określenia przeciętnych norm zużycia wody (Dz. U. Nr 8, poz. 70), które zgodnie z § 1 ustala się przeciętne normy zużycia wody dla poszczególnych odbiorców usług, stanowiące podstawę ustalania ilości pobranej wody w razie braku wodomierza głównego.

Normy, o których mowa w § 1, określa załącznik do rozporządzenia (§ 2 ww. rozporządzenia).

Z kolei stosownie do zawartego w rozdziale 6 „Przepisy karne i kary pieniężne” art. 28 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, kto bez uprzedniego zawarcia umowy, o której mowa w art. 6 ust. 1, pobiera wodę z urządzeń wodociągowych, podlega karze grzywny do 5.000 zł.

W myśl art. 28 ust. 2 ww. ustawy karze określonej w ust. 1 podlega także ten, kto:

uszkadza wodomierz główny, zrywa lub uszkadza plomby umieszczone na wodomierzach, urządzeniach pomiarowych lub zaworze odcinającym, a także wpływa na zmianę, zatrzymanie lub utratę właściwości lub funkcji metrologicznych wodomierza głównego lub urządzenia pomiarowego;
nie dopuszcza przedstawiciela przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego do wykonania czynności określonych w art. 7.

Kto bez uprzedniego zawarcia umowy, o której mowa w art. 6 ust. 1, wprowadza ścieki do urządzeń kanalizacyjnych, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny do 10 000 zł (art. 28 ust. 4 ww. ustawy).

Natomiast jak stanowi art. 28 ust. 5 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków w razie skazania za wykroczenie lub przestępstwo, o których mowa w ust. 1 i 4, sąd może orzec nawiązkę na rzecz przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego, w wysokości 1 000 zł za każdy miesiąc, w którym nastąpiło bezumowne pobieranie wody z urządzeń wodociągowych lub wprowadzanie ścieków do urządzeń kanalizacyjnych tego przedsiębiorstwa.

Stosownie do ust. 6 ww. przepisu orzekanie w sprawach o czyny, o których mowa w ust. 1 i 2, następuje na podstawie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Zauważyć należy także, że zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług czynności, o których mowa w ust. 1, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Przepis ten odnosi się m.in. do sytuacji, gdy daną czynność dokonano z naruszeniem odrębnych przepisów. Jednakże owo naruszenie odrębnych przepisów nie wywołuje skutków nieważności czynności.

Pobór wody oraz odprowadzanie ścieków co do zasady winien mieć miejsce w oparciu o umowę sprzedaży z właściwym przedsiębiorstwem zawartą w formie pisemnej. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków dostarczanie wody lub odprowadzanie ścieków odbywa się na podstawie pisemnej umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków zawartej między przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym a odbiorcą usług. Zauważyć należy, że ustawodawca nie zastrzegł jednak rygoru niezachowania tej formy. Zatem jest to czynność, która może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Stosownie do art. 73 § 1 i art. 74 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, czynność dokonana bez zachowania zastrzeżonej formy jest nieważna tylko wtedy, gdy ustawa przewiduje rygor nieważności.

Zgodnie z art. 6 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Konsekwentnie sam brak umowy w tym zakresie nie wypełnia również dyspozycji przepisu art. 6 pkt 2 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług.

Dokonując wykładni przytoczonego przepisu należy mieć w szczególności na względzie orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W orzecznictwie Trybunału przyjmuje się, że mając na uwadze zasadę neutralności podatku oraz konieczność eliminowania zakłóceń konkurencyjności, na gruncie opodatkowania nie można czynić rozróżnienia pomiędzy czynnościami legalnymi a czynnościami nielegalnymi, z wyjątkiem tych, w przypadku których nie jest możliwa jakakolwiek konkurencja pomiędzy sektorem legalnym a nielegalnym oraz z wyjątkiem czynności mających za przedmiot takie towary, które nie mogą być w ogóle wprowadzone na rynek do obrotu publicznego (np. podrobione pieniądze, narkotyki). Tylko zatem takie czynności które nie mogą być w ogóle dokonywane w całej Wspólnocie nie powinny być przedmiotem opodatkowania.

Analiza orzecznictwa Trybunału wskazuje, że nawet niektóre czynności zakazane wprost przez prawo mogą być przedmiotem opodatkowania. W orzeczeniu w sprawie C-3/97 Regina v.J.C. Goodwin & E.T. Unstead, Trybunał uznał, że obrót podrabianymi towarami (kosmetykami) podlega opodatkowaniu VAT. Z kolei w orzeczeniu C-455/98 Tullihallitus v. Kaupo Salumets uznano, że import (a także dostawa) przemycanych towarów (alkoholu) również podlega opodatkowaniu. Natomiast w orzeczeniu 294/82 Senta Weinberger v. Hauptzollamt Freiburg oraz w orzeczeniu 289/86 Vereniging Happy Family Rustenburgerstat v. Inspecteur der Omzetbelasing uznano, że dostawa oraz import narkotyków nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest to obrót wykonywany w ramach działalności gospodarczej.

Mając na uwadze kryteria przyjęte przez Trybunał należy uznać, że czynność wykonana przez Wnioskodawcę nie jest objęta hipotezą art. 6 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wykonał czynność dostawy wody i odprowadzenia ścieków, wprawdzie bez zawartej umowy, jednakże za czynność tę, na podstawie art. 554 Kodeksu cywilnego (określający dwuletni termin przedawnienia m.in. z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa) żąda ekwiwalentu pieniężnego, którego wysokość ustalana w oparciu o przeciętne normy zużycia wody określana jest zgodnie z opłatą taryfową.

Zgodnie z art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

W tym miejscu wskazać należy również tezę 38 i 39 orzeczenia Trybunału w sprawie C-435/09, w którym stwierdzono co następuje:

„to prawda, że nielegalny przywóz i dostawa towarów takich jak wyroby tytoniowe, których dotyczy postępowanie przed sądem krajowym – a które nie są zabronione z samej swej natury lub z powodu ich szczególnych właściwości – są czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, jako że towary te mogą być przedmiotem legalnej sprzedaży i wprowadzania do obrotu gospodarczego. Poza tym generalne rozróżnienie pomiędzy czynnościami zgodnymi z prawem oraz czynnościami sprzecznymi z prawem kłóci się z zasadą neutralności podatkowej (zob. podobnie wyrok z dnia 29 czerwca 2000r. w sprawie C-455/98 Salumets i in., Rec. str. I-4993, pkt 19 i 20).
jednakże w takich okolicznościach obowiązek zapłaty podatku VAT powstaje z tego powodu, że zdarzenie podatkowe, jakim jest przywóz lub dostawa towarów, nastąpiło zaraz po dokonaniu kradzieży, zaś świadczenie wzajemne, na podstawie którego ustala się podstawę opodatkowania, możliwe jest do zidentyfikowania.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż czynnościami wymienionymi w art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, jest również dostarczanie wody czy odprowadzanie ścieków, które zostało dokonane m.in. bez zawarcia pisemnej umowy ze sprzedawcą, czy też niezgodnie z warunkami określonymi w umowie, za które Wnioskodawca pobiera opłaty stanowiące formę odpłatności za ww. czynności.

Ponadto Wnioskodawca ma wątpliwości jaki dokument powinien zostać wystawiony sprawcy szkody - faktura VAT czy nota obciążeniowa?

Z wniosku wynika, iż w przypadku wykrycia nielegalnego podłączenia do sieci umowa zostaje spisana w trybie natychmiastowym, a faktura wystawiana jest w ciągu 7 dni licząc od dnia wykrycia zdarzenia i sprawcy.

Odnosząc się zatem do kwestii dokumentowania pobieranych opłat za nielegalny pobór wody nielegalne odprowadzanie ścieków należy zauważyć, że zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawienia faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury, o czym stanowi art. 106 ust. 4 ustawy.

Zasadą jest zatem dokumentowanie sprzedaży wystawianiem faktur VAT. W przypadku natomiast gdy sprzedaż jest dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, sprzedawca obowiązany jest wystawić fakturę VAT jedynie w sytuacji, gdy nabywcy tego zażądają.

W konsekwencji wcześniejszych rozważań i uznania, iż pobierane opłaty za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów należy stwierdzić, że do tej pory Wnioskodawca postępował prawidłowo dokumentując te czynności fakturami VAT.

Odnośnie zaś dokumentowania tych czynności notami księgowymi należy stwierdzić, iż brak jest przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla takiego sposobu dokumentowania, niemniej jednak należy zauważyć, iż nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż pobierane opłaty za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz że prawidłowym dokumentem jaki powinien zostać wystawiony jest nota obciążeniowa należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin