INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 09 grudnia 2011 r. (data wpływu 19.12.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu należności za korzystanie z bazy danych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu należności za korzystanie z bazy danych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka otrzymała fakturę za świadczenie przez inny podmiot - rezydenta Szwecji, który nie posiada wyodrębnionego zakładu prowadzącego działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - usług umożliwiających pobieranie danych z portalu internetowego (wykorzystywanych przy świadczonych usługach). Usługi te należą do statutowej działalności podmiotu wystawiającego fakturę. Spółka posiada certyfikat rezydencji zagranicznego kontrahenta.

W załączeniu do niniejszego wniosku, Spółka przedstawia tłumaczenie umowy o współpracy z tym kontrahentem.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał:

1. forma prawna szwedzkiego kontrahenta - osoba prawna,
2. na czym polegają świadczone przez szwedzkiego rezydenta usługi:
   spółka szwedzka udostępnia platformę, na którą Spółka loguje się jako użytkownik za pomocą loginu i hasła, na platformie tej dostępne są artykuły prasowe i informacje na temat firm, które mogą być interesujące dla Jej klientów (informacje są przez Spółkę monitorowane i analizowane), codziennie informacje te są aktualizowane, uporządkowywane wg branż; analitycy Spółki dokonują analizy pod względem przydatności tych informacji do dalszego ich wykorzystania; na platformę tą Spółka może dodawać również własne informacje lub informacje z innych źródeł, szwedzki rezydent nie świadczy usług doradztwa, analiz ani innego przetwarzania danych na specjalne zamówienie, dane z których korzysta Firma udostępnione są również innym użytkownikom tej platformy,
3. ww. usługi nie wiążą się z przeniesieniem jakichkolwiek praw autorskich, nie stanowią również „know - how”, użytkowane są na potrzeby Spółki, która zajmuje się wykonywaniem analiz podmiotów gospodarczych pod względem inwestowania; Spółka nie sprzedaje informacji pobranych z tego portalu, jedynie wykorzystuje je do tworzenia własnych analiz i raportów; nie przekazuje tych danych do dalszego użytkowania, powielania, kopiowania, modyfikowania itp.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu uregulowania zapłaty za tą fakturę kontrahentowi ze Szwecji, Spółka jest zobowiązana pobrać i odprowadzić do urzędu skarbowego podatek dochodowy z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zasady opodatkowania przychodów podatników niemających siedziby lub zarządu w Polsce uregulowane zostały w art. 21 ust. 1 pkt 2a i ust. 2 wymienionej ustawy, w którym ustawodawca postanowił, iż podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przy czym, za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 15.02.1992 r.).

Z kolei, w myśl art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikat rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Kwestię rozstrzygania jurysdykcji podatkowej i zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu podatników polskich osiągających przychody w Szwecji i podatników szwedzkich osiągających przychody w Polsce reguluje umowa podpisana w dniu 5 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 13, poz. 51).

Umowa ta wskazuje, jakiego rodzaju należności uzyskane przez nierezydenta podatkowego jednego z umawiających się państw w drugim państwie mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym w tym drugim państwie (państwie źródła dochodów), a jakie mogą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym z tych państw, tj. w państwie rezydencji podatkowej podmiotu uzyskującego dochód.

Wśród różnych kategorii należności (dochodów) umowa ta wymienia: dochody z nieruchomości, zyski z przedsiębiorstw, zyski uzyskiwane z eksploatacji w transporcie międzynarodowym statków, samolotów lub pojazdów szynowych i drogowych, dywidendy, odsetki, należności licencyjne, zyski majątkowe, dochody z wykonywania wolnego zawodu, dochody z pracy najemnej, dochody artystów i sportowców, dochody z tytułu pełnienia funkcji publicznych, dochody nauczycieli, pracowników badawczych i studentów, inne przychody.

W świetle uregulowań umowy z 05.06.1975 r., jeżeli przedsiębiorca będący nierezydentem wykonuje na rzecz podmiotu polskiego świadczenia o charakterze doradczym, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a świadczenia te wchodzą w zakres działalności gospodarczej tego przedsiębiorcy, to dochody nierezydenta należy zaliczyć do kategorii „zysków z przedsiębiorstw”. Jeżeli natomiast świadczenia te nierezydent wykonuje na rzecz podmiotu polskiego, a nierezydent nie jest przedsiębiorcą albo świadczenia te nie wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, to przychody tego nierezydenta należy zaliczyć do kategorii „inne przychody”.

W art. 20 wymienionej umowy, umawiające się Państwa ustanowiły generalną zasadę, zgodnie z którą wszystkie nie wymienione w poprzedzających artykułach części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, mogą podlegać opodatkowaniu w obydwu Umawiających się Państwach.

Natomiast w art. 7 ust. 1 tej umowy strony postanowiły, że zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem (art. 7 ust. 2 umowy).

Ze stanu faktycznego wynika, iż podmiot świadczący usługi na rzecz polskiego Podatnika ma siedzibę w Szwecji i nie posiada na terytorium Polski zakładu w rozumieniu umowy z dnia 05.06.1975 r., któremu można byłoby przypisać wypłacane przez Spółkę wynagrodzenie. Jednocześnie, świadczone usługi należą do przedmiotu działalności szwedzkiego podmiotu.

Reasumując powyższe, wynagrodzenie zapłacone z tytułu opisanej we wniosku transakcji powinno podlegać opodatkowaniu na zasadach zawartych w umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, zawartej pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Szwecji.

Oznacza to, że jeżeli przedsiębiorstwo mające siedzibę w Szwecji prowadzi w Polsce działalność bezpośrednio ze swej siedziby, tj. bez posiadania zakładu, to zyski z takiego przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w Szwecji.

Zatem, dochody otrzymane przez podmiot mający siedzibę w Szwecji z tytułu świadczonej na rzecz podmiotu polskiego usługi doradztwa technicznego, wchodzącej w zakres jego działalności gospodarczej - po przedłożeniu Spółce (jako płatnikowi zryczałtowanego podatku dochodowego) przez szwedzkiego usługodawcę tzw. „certyfikatu rezydencji” - nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przepisie tym wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 powołanej ustawy.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Polska ustawa podatkowa nie posługuje się określeniem „należności licencyjne”, jakkolwiek wymienia prawa, które składają się na to pojęcie. Przez licencję uważa się ogólne zezwolenie na korzystanie z praw na dobrach niematerialnych (np. z utworu, wynalazku). Pojęcie „licencji” odnosi się w języku prawniczym do umów o korzystanie z różnego rodzaju własności przemysłowej lub intelektualnej.

Stosownie natomiast do treści art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ww. ustawy). Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Jednocześnie, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 7 ust 1 Konwencji zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193; dalej jako: Konwencja, Konwencja polsko - szwedzka), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Należy jednak zwrócić uwagę, że stosownie do art. 7 ust. 6 tej Konwencji, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej Konwencji, to postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.

Oznacza to, że postanowienia tej umowy, dotyczące opodatkowania zysków przedsiębiorstw, są postanowieniami o charakterze ogólnym, które znajdują zastosowanie, gdy nie stosuje się postanowień specjalnych zawartych w innych artykułach, regulujących opodatkowanie poszczególnych kategorii dochodu.

Na podstawie art. 12 ust. 1 Konwencji, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności te mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych posiada miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto (art. 12 ust. 2 Konwencji).

Z kolei art. 12 ust. 3 Konwencji zawiera definicję określenia „należności licencyjne”, za które uważa się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, albo filmów lub taśm dla radia bądź telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W art. 3 ust. 2 ww. Konwencji wskazano, iż przy stosowaniu niniejszej Konwencji w dowolnym momencie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w danym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka otrzymała fakturę za świadczenie przez rezydenta Szwecji, który nie posiada wyodrębnionego zakładu prowadzącego działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, usług umożliwiających pobieranie danych z portalu internetowego (wykorzystywanych przy świadczonych usługach). Usługi te należą do statutowej działalności podmiotu wystawiającego fakturę.

Spółka szwedzka udostępnia platformę, na którą Spółka loguje się jako użytkownik za pomocą loginu i hasła. Na platformie tej dostępne są artykuły prasowe i informacje na temat firm, które mogą być interesujące dla Jej klientów (informacje są przez Spółkę monitorowane i analizowane). Codziennie informacje te są aktualizowane i uporządkowywane wg branż; analitycy Spółki dokonują analizy pod względem przydatności tych informacji do dalszego ich wykorzystania; na platformę tą Spółka może dodawać również własne informacje lub informacje z innych źródeł. Szwedzki rezydent nie świadczy usług doradztwa, analiz, ani innego przetwarzania danych na specjalne zamówienie, dane z których korzysta Spółka udostępnione są również innym użytkownikom tej platformy.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), który stanowi, iż przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Podkreślić należy, że jako utwory w rozumieniu art. 3 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych mogą zostać potraktowane bazy danych, które – nawet jeżeli zawierają nietwórcze materiały – mają twórczy charakter ze względu na przyjęty w nich dobór, układ lub zestawienie treści.

Ponadto, bazy danych podlegają ochronie określonej w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych (Dz. U. Nr 128, poz. 1402 ze zm.) niezależnie od ochrony przyznanej - na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych - bazom danych spełniającym cechy utworu. Na podstawie art. 1 cytowanej ustawy, ochronie określonej w tej ustawie podlegają bazy danych, z wyłączeniem baz danych spełniających cechy utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Baza danych w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy oznacza zbiór danych lub jakichkolwiek innych materiałów i elementów zgromadzonych według określonej systematyki lub metody, indywidualnie dostępnych w jakikolwiek sposób, w tym środkami elektronicznymi, wymagający istotnego, co do jakości lub ilości, nakładu inwestycyjnego w celu sporządzenia, weryfikacji lub prezentacji jego zawartości.

Tak więc zasadniczo wyróżnia się dwie odrębne kategorie baz danych, tj.:

• twórcze bazy danych chronione prawami autorskimi w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• nie mające twórczego charakteru bazy danych, chronione na zasadach szczególnych, tj. w oparciu o ustawę o ochronie baz danych.
  
  

Co istotne jednak – ochrona przysługująca bazom danych nie obejmuje programów komputerowych związanych z tworzeniem i obsługą (wykorzystywaniem) tych baz, zarówno, jeśli chodzi o bazy spełniające cechy utworu, jak i nie spełniające tych cech. Powyższe uregulowanie wynika z treści przepisu art. 4 ustawy o ochronie baz danych oraz art. 772 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych.

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 Konwencji polsko – szwedzkiej, należy podkreślić, że Państwa - Strony tej umowy posłużyły się sformułowaniami: „wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego”, obejmując tym samym całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy.

W przedmiotowej sprawie, zaliczenie należności wypłacanej przez Spółkę na rzecz kontrahenta zagranicznego do odpowiedniej kategorii dochodów, w rozumieniu ww. Konwencji, zależy od istoty praw, jakie odbiorca nabywa w ramach umowy przewidującej prawo do użytkowania bazy danych.

Jeśli zatem z danej umowy zawartej pomiędzy polskim a zagranicznym kontrahentem wynika, że nabywca prawa do użytkowania bazy danych będzie mógł je wykorzystywać w szerszym zakresie (na szerszym polu eksploatacji) niż końcowy nabywca i użytkownik, to uznać należy, że zbywca odpłatnie udzielił nabywcy prawa do użytkowania prawa majątkowego do bazy danych, a więc należność za to prawo jest należnością licencyjną.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż korzystanie przez Spółkę z bazy danych nie wiąże się z przeniesieniem jakichkolwiek praw autorskich, nie stanowi również „know - how”, dane użytkowane są na potrzeby Spółki, która zajmuje się wykonywaniem analiz podmiotów gospodarczych pod względem inwestowania; Spółka nie sprzedaje informacji pobranych z tego portalu, jedynie wykorzystuje je do tworzenia własnych analiz i raportów; nie przekazuje tych danych do dalszego użytkowania, powielania, kopiowania, modyfikowania itp.

Mając na względzie przedstawione warunki użytkowania bazy danych należącej do podmiotu szwedzkiego, a także przytoczone powyżej przepisy, stwierdzić należy, że jeśli umowa nie przenosi praw autorskich ani nie daje prawa do rozporządzania utworem na wszystkich polach eksploatacji, to zapłata za nabycie od rezydenta szwedzkiego prawa dostępu do elektronicznej bazy danych na potrzeby własnej działalności bez prawa do modyfikacji, sporządzania kopii, dystrybucji, odsprzedaży cudzych praw majątkowych nie mieści się w definicji należności licencyjnych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 3 Konwencji polsko – szwedzkiej.

Oznacza to, że podmiot polski dokonujący wypłaty takiej należności nie będzie obowiązany do potrącenia od niej zryczałtowanego podatku dochodowego.

W takiej sytuacji, dochód podmiotu szwedzkiego w postaci wynagrodzenia, jakie otrzymuje za umożliwienie korzystania z elektronicznej bazy danych, należy kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując, Spółka nie jest zobowiązana do pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od należności wypłaconej na rzecz szwedzkiego kontrahenta z tytułu prawa dostępu do elektronicznej bazy danych.

Końcowo należy wskazać, iż w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 marca 2011 r. opublikowanym w Dzienniku Ustaw z dnia 8 kwietnia 2011 r. Nr 74, poz. 394 został ogłoszony jednolity tekst ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.