INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2012 r. (data wpływu 26 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu ewidencjonowania „rabatu” z tytułu sprzedaży agencyjnej usług turystycznych w przypadku pobrania od nabywcy usługi niższej wpłaty - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu ewidencjonowania „rabatu” z tytułu sprzedaży agencyjnej usług turystycznych w przypadku pobrania od nabywcy usługi niższej wpłaty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani agencję turystyczną, w której zajmuje się sprzedażą agencyjną wycieczek zagranicznych, sprzedaży biletów autokarowych, lotniczych imprezowych oraz ubezpieczeń turystycznych. Zdarza się, że przy zakupie wycieczki klient otrzymuje rabat (np. 50 zł). Jest to rabat, który „schodzi” z Pani prowizji. Jest to tylko i wyłącznie Pani strata, którą „przydziela” klientowi, nie wykazując jej ani u organizatora wyjazdu, ani przy wystawianiu faktury na prowizję. Nie jest dopuszczalne, aby zmieniać cenę wycieczki określoną w umowach przez organizatora. Przykładowo wycieczka kosztuje 1.000 zł, prowizja to l00 zł, a rabat 10 zł. Na umowie widnieje kwota do zapłaty 1.000 zł, natomiast klient płaci 990 zł. Fakturę na prowizję dla organizatora wyjazdu wystawia Pani na kwotę l00 zł (nie na 90 zł). Do urzędu skarbowego płaci Pani podatek bez wykazania rabatu (czyli od 100 zł). Na kasę „nabija” 990 zł - zgodnie z tym co płaci klient, a nie tym co widnieje na umowie. „Rabat” jest bowiem tylko i wyłącznie Pani wewnętrzną promocją i nie dotyczy rozliczeń między Panią, a organizatorem.

„Rabat” nie jest uwzględniany w fakturze prowizyjnej, jedynie na podstawie umowy i paragonu widać różnicę między ceną, jaką klient powinien zapłacić, a faktycznie zapłaconą. Organizator wystawia fakturę VAT marża dla klienta na całą kwotę, tj. kwotę na jaką opiewa umowa (w tym przypadku na 1.000 zł), niezależnie czy klient dostał „rabat” od Pani (jako agenta) na kwotę 10 zł, czy nie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

• Czy poprawne jest „nabijanie” kwoty jaką klient płaci pomniejszonej o „rabat”, a następnie wystawianie faktury prowizyjnej na kwotę powiększoną - tak jakby „rabatu” nie było...
• Czy dopuszczalne jest, aby klient otrzymywał fakturę od organizatora na kwotę 1.000 zł, kiedy faktycznie płaci 990 zł (na tą kwotę ma paragon)...

Zdaniem Pani, kwotę, którą realnie płaci klient powinna Pani nabić na kasę, wydać KP oraz paragon jako dowód dla klienta. Fakturę na prowizję wystawić na realną kwotę jaka z tej sprzedaży przysługuje, mimo iż klient zapłacił mniej. Jest to jednak Pani strata, której nigdzie nie wykazuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054) – zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z dyspozycją art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Natomiast ust. 4 ww. artykułu stanowi, iż podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, upustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Zgodnie z dyspozycją art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy, podstawę opodatkowania czynności maklerskich, czynności wynikających z zarządzania funduszami inwestycyjnymi, czynności wynikających z umowy agencyjnej lub zlecenia, pośrednictwa, umowy komisu lub innych usług o podobnym charakterze stanowi dla prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, agenta, zleceniobiorcy lub innej osoby świadczącej usługi o podobnym charakterze – kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzeń za wykonanie usługi, pomniejszona o kwotę podatku, z zastrzeżeniem ust. 3.

Zgodnie z art. 758 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu.

Do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest upoważniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie (art. 758 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zatem Kodeks wprowadza dwa rodzaje agencji: agencję pośredniczą (jeżeli przedmiotem usług jest pośredniczenie przy zawieraniu umów) oraz agencję przedstawicielską (jeżeli przedmiotem usług jest dokonywanie przez agenta czynności prawnych w imieniu dającego zlecenie), przy czym generalnie umowa agencyjna jest umową o świadczenie usług.

W działalności handlowej stosuje się często różnorodne preferencje cenowe. Przybierają one różne nazwy (zniżka, opust, rabat, bonifikata, premia itp.) oraz różne postaci (zmniejszenie ceny, zwiększenie ilości towaru, procentowe wynagrodzenie, itp.).

Stosownie do zapisu art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do treści ust. 3a pkt 1 ww. artykułu, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Według ust. 3b ww. artykułu, podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących, u których podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonywane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innych umów o podobnym charakterze albo marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiąganego przez nich obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników.

Kryteria i warunki stosowania przez podatników kas rejestrujących zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 212, poz. 1338 ze zm.).

W oparciu o treść § 7 ust. 7 tego rozporządzenia, podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas, u których podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonywane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innych umów o podobnym charakterze albo też marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiąganego przez nich obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników.

Ze złożonego wniosku wynika, że zajmuje się Pani sprzedażą agencyjną m. in. wycieczek zagranicznych. Zdarza się, że przy zakupie wycieczki klient otrzymuje „rabat”. Przykładowo wycieczka kosztuje 1.000 zł, prowizja dla Pani to l00 zł, a udzielony „rabat” 10 zł. Na umowie widnieje kwota do zapłaty 1.000 zł, natomiast klient płaci 990 zł. Fakturę na prowizję dla organizatora wyjazdu wystawia Pani na kwotę l00 zł (nie na 90 zł). Na kasę „nabija” 990 zł, natomiast do urzędu skarbowego płaci podatek bez wykazania „rabatu” (czyli na 100 zł).

Na tym tle powzięła Pani wątpliwość dotyczącą sposobu ewidencjonowania „rabatu” z tytułu sprzedaży agencyjnej usług turystycznych w przypadku pobrania od nabywcy usługi niższej wpłaty.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane regulacje podatkowe stwierdzić należy, że prawidłowe jest Pani stanowisko, iż faktura dotycząca prowizji, tj. dokumentująca wykonanie usługi na rzecz organizatora wycieczki, winna obejmować całą kwotę należnej Pani prowizji (przykładowe 100 zł). Natomiast Pani stanowisko, zgodnie z którym za pomocą kasy fiskalnej winna zaewidencjonować jedynie kwotę faktycznie otrzymaną od klienta nabywającego daną usługę (przykładowe 990 zł) jest nieprawidłowe. W tej sytuacji bowiem zobowiązana jest Pani zaewidencjonować całą wartość obrotu z tytułu usługi turystycznej, tj. przykładowe 1.000 zł, gdyż to jest właśnie kwota należna organizatorowi (wynika to z umowy podpisanej przez Panią w imieniu organizatora). Powyższe wynika m. in. z zapisu § 7 ust. 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r., który wskazuje na „całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników”. Na taką kwalifikację prawnopodatkową nie może mieć wpływu fakt uiszczenia przez nabywcę usługi turystycznej tylko kwoty 990 zł, gdyż nie jest ona efektem udzielenia „rabatu” odnoszącego się do samej wartości usługi turystycznej. Jak bowiem Pani podkreśliła, jej wartość nie może ulec zmianie. „Rabat” jest natomiast jedynie rozporządzeniem przez Panią (z korzyścią dla klienta) częścią wynagrodzenia (prowizji) należnego Pani od usługobiorcy (organizatora wycieczki) i nie dotyczy usługi turystycznej. W konsekwencji nie można go uznać za rabat, o którym mowa w art. 29 ust. 4 ustawy.

Zatem niedopuszczalna jest sytuacja, aby klient otrzymywał fakturę od organizatora na kwotę 1.000 zł, a na paragonie widniałaby kwota, którą faktycznie uiścił (przykładowe 990 zł).

W związku z powyższym, oceniając całościowo Pani stanowisko należało uznać je za nieprawidłowe.

Jednocześnie informuje się, że przepisy z zakresu podatku od towarów i usług nie regulują kwestii konieczności wystawiania dokumentu „KP”.

Ponadto wskazuje się, że kwestie sposobu ewidencjonowania sprzedaży agencyjnej usług turystycznych oraz sposobu ewidencjonowania sprzedaży agencyjnej usług ubezpieczeń turystycznych rozstrzygnięto w interpretacjach indywidualnych odpowiednio nr (...)

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.