INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2013 r. (data wpływu 29 stycznia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r. (data wpływu 17 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej transakcji, gdy klient przy jej realizacji okazuje się bonem rabatowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej transakcji, gdy klient przy jej realizacji okazuje się bonem rabatowym. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r. (data wpływu 17 kwietnia 2013 r.), w którym doprecyzowano opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym działalność handlową poprzez sieć sklepów.

Chcąc zwiększyć przychody ze sprzedaży Spółka zamierza wprowadzać różnego rodzaju akcje promocyjne. W ramach tych akcji Spółka chce m.in. udzielać rabatów na zakup towaru znajdującego się w ofercie Spółki, w przypadku nabycia innego towaru będącego w jej ofercie. Oferta ma mieć następującą postać: w przypadku nabycia towaru za odpowiednią kwotę, klient otrzyma nieodpłatnie bon o określonej wartości nominalnej do zrealizowania podczas następnych zakupów. Przy pomocy bonów klienci mają możliwość dokonania zapłaty za towary zakupione w sieci sklepów Spółki – przekazanie bonu przez klienta będzie traktowane jako dokonanie przez niego płatności w wysokości równej wartości nominalnej określonej na bonie. Bon nie będzie wymienialny na gotówkę. Jeśli wartość nominalna bonu przekracza kwotę, którą klient jest zobowiązany zapłacić za nabywane towary, różnica między wartością nominalną bonu a kwotą należną od klienta, nie będzie zwracana przez Spółkę klientowi.

Celem akcji reklamowej organizowanej przez Spółkę, jest promocja jej marki i budowanie stabilnej pozycji Spółki na polskim rynku. Poprzez organizację akcji reklamowej Spółka zamierza zwiększyć swoje obroty.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, iż w stosunku do towarów znajdujących się w ofercie Spółki, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Ponadto podkreślono, iż sytuacja, gdy klient przy zakupie towarów miałby okazywać się wcześniej otrzymanym bonem, którego wartość będzie wyższa niż cena zakupionego przez klienta towaru, nie będzie miała miejsca.

Zamiarem Spółki jest przygotowanie akcji rabatowej w ten sposób, że warunkiem otrzymania bonu np. na kwotę 10,00 PLN będzie dokonanie zakupu o min. wartości 10,01 PLN.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, w której klient dokonuje zapłaty za towar wykorzystując bon, na paragonie fiskalnym należy, jako obrót, wykazać wartość sprzedanych towarów pomniejszoną o wartość nominalną przekazanego przez klienta bonu...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Spółka jako podmiot prowadzący działalność handlową i dokonujący w przeważającej mierze sprzedaży na rzecz osób fizycznych jest zobowiązana do ewidencji obrotu za pomocą kas rejestrujących. Zgodnie z obowiązującymi przepisami kasa rejestrująca musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego.

Zgodnie z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338 ze zm.) podatnicy dokonujący ewidencji przy zastosowaniu kas, są obowiązani dokonywać ewidencji każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego, lub faktury VAT z każdej sprzedaży, jak również wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Paragon fiskalny jest dokumentem fiskalnym z dokonanej sprzedaży Zgodnie z ww. rozporządzeniem paragon fiskalny musi zawierać następujące informacje: cenę jednostkową towaru lub usługi, ilość i wartość sprzedaży, wartość sprzedaży i kwoty podatku, wartość sprzedaży zwolnionej od podatku, łączną kwotę podatku, łączną kwotę należności.

Ewidencja obrotu i kwot podatku należnego prowadzona z zastosowaniem kas rejestrujących stanowi dowód co do wysokości obrotu oraz kwot podatku należnego od dokonanych przez podatnika transakcji sprzedaży. Z powyższego wynika – zdaniem Spółki – fakt, że w sytuacji gdy strony transakcji znają cenę sprzedaży, to cena ta powinna znaleźć odzwierciedlenie w dokumencie potwierdzającym dokonanie transakcji sprzedaży.

Z uwagi na fakt, że obrót pomniejsza się o udzielone bonifikaty, rabaty itp. w chwili sprzedaży winno to mieć swoje odzwierciedlanie w paragonie fiskalnym dokumentującym dokonaną sprzedaż. Ponieważ udzielona przez Spółkę bonifikata ma postać bonu zakupowego o określonej wartości Spółka zamierza ewidencjonować sprzedaż w ten sposób, że kwota rabatu będzie zmniejszała wartość sprzedaży określonego towaru. Obrotem zaewidencjonowanym na kasie rejestrującej będzie więc kwota rzeczywiście należna od nabywcy, czyli kwota uwzględniająca wykorzystany przez klienta bon zakupowy.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki w sytuacji w której klient dokonuje zapłaty za towar przekazując bon, na paragonie fiskalnym, jako obrót, należy wykazać wartość sprzedanych towarów pomniejszoną o wartość nominalną przekazanego przez klienta bonu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawę opodatkowania, w myśl art. 29 ust. 4 ustawy, zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

W działalności handlowej stosuje się często różnorodne preferencje cenowe. Przybierają one różne nazwy (zniżka, opust, rabat, bonifikata, premia itp.) i różne postacie (zmniejszenie ceny, zwiększenie ilości towaru, procentowe wynagrodzenie itp.).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „bonifikata”, w związku z powyższym pojęcie to należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową. Bonifikata to zniżka, ustępstwo od ustalonej ceny towaru na rzecz nabywcy (Słownik języka polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, rok wydania 2005, str. 62).

Ponadto, jak wskazało Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 14 kwietnia 1994 r. nr PO 4/AK 722-122-94 „(…) Przez bonifikatę (rabat) należy rozumieć zmniejszenie umówionej wcześniej należności za wykonane świadczenie. Najczęściej bonifikata udzielana jest w związku z faktycznie poniesioną lub przewidywaną szkodą kontrahenta. Bonifikata udzielana jest w przypadku, gdy wystąpią okoliczności, których strony nie mogły przewidzieć w momencie podpisania umowy i w jej efekcie następuje faktyczne obniżenie określonej w umowie ceny towaru. W przypadku, gdyby okoliczność wpływająca na zmniejszenie tej ceny była znana stronom przed podpisaniem umowy, powinna znaleźć odzwierciedlenie w cenie określonej w kontrakcie (…)”.

Odnosząc się do powyższego, z punktu widzenia podstawy opodatkowania, można wyróżnić następujące rodzaje rabatów:

• rabaty przyznane przed ustaleniem ceny i dokonaniem sprzedaży – niemające wpływu na podstawę opodatkowania, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, ponieważ kwotą należną z tytułu sprzedaży jest kwota żądana od nabywcy pomniejszona już o udzielony rabat;
• rabaty przyznane po dokonaniu sprzedaży (bonifikaty, opusty, uznane reklamacje i skonta) wpływające na obniżenie wcześniej ustalonej kwoty osiągniętego obrotu; do tych rabatów ma zastosowanie art. 29 ust. 4 ustawy, a udzielenie takiego rabatu wymaga odpowiedniego udokumentowania (w przypadku sprzedaży dokumentowanej fakturą VAT – fakturą korygującą; w przypadku sprzedaży ewidencjonowanej na kasie rejestrującej – ewidencją korekt).
  
  

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku VAT, po wyłączeniu wartości udzielonych bonifikat. Należy zaznaczyć, iż bonifikata obniża zarówno podstawę opodatkowania, jak i podatek należny z niej wynikający. Wartość udzielonych bonifikat pomniejsza więc obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jedno z pierwszych orzeczeń wydanych przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości odnoszących się do obniżenia podstawy opodatkowania z tytułu udzielonych rabatów dotyczyło sprawy C-126/88 pomiędzy Boots Company plc a Commissioners of Customs and Excise (Wielka Brytania). Firma Boots w celu zwiększenia sprzedaży stosowała system promocyjny w postaci kuponów rabatowych nadrukowanych na opakowaniu bądź dołączanych do towarów promocyjnych i uprawniających do późniejszego zakupu towarów po cenie zmniejszonej o kwotę, która była wskazana na kuponie. Rozliczając zobowiązanie z tytułu podatku VAT Boots nie włączył do podstawy opodatkowania kwot stanowiących wartość kuponów uprawniających klientów do zniżek w akcjach promocyjnych uznając, że wynagrodzeniem przez niego otrzymanym z tytułu sprzedaży towarów były wyłącznie kwoty faktycznie uzyskane od klientów, tj. ceny towarów pomniejszone o kwoty wskazane na kuponach rabatowych. Zdaniem władz skarbowych w przypadku promocyjnej sprzedaży towarów, w sytuacji gdy klienci posiadający kupon otrzymywali zniżkę w wysokości wskazanej na kuponie, wynagrodzenie z tytułu sprzedaży powinno być ustalone w sposób właściwy dla przypadków, w których wynagrodzenie płacone jest w formie mieszanej (pieniężnej i niepieniężnej), tj. zgodnie z regulacjami brytyjskimi, przy zastosowaniu wartości rynkowej sprzedawanych towarów. Trybunał nie podzielił zdania brytyjskich władz skarbowych i uznał, że różnica pomiędzy ceną detaliczną towarów a kwotą faktycznie otrzymaną przez sprzedawcę honorującego kupony rabatowe (tj. obniżoną o wartość wskazaną na kuponie) jest rabatem w rozumieniu artykułu 11(A)(3)(b), spełnione bowiem zostają przesłanki wskazane w tym przepisie, tj. udzielenie rabatu nabywcy i uwzględnienie go już w chwili dostawy towarów. Konsekwentnie Boots uprawniony był do pomniejszenia podstawy opodatkowania o wartość nominalną kuponów rabatowych przedstawionych przez klientów. W powyższym orzeczeniu Trybunał wyraźnie wskazał, że kupony rabatowe, wskazujące nominalną wartość rabatu przysługującego klientom nie mogą być traktowane jako element wynagrodzenia, gdyż są jedynie dokumentem potwierdzającym uprawnienie do otrzymania rabatu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne mniemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Art. 106 ust. 1 ustawy określa, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących (art. 111 ust. 1 ustawy).

Z powyższego wynika zatem, że podatnicy podatku od towarów i usług dokumentują dokonaną sprzedaż następującymi sposobami:

• wystawiając faktury VAT,
• ewidencjonując obrót przy zastosowaniu kasy rejestrującej.
  
  

Stosownie do treści art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i art. 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 134 oraz art. 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Przytoczona regulacja wskazuje zatem na konieczność prowadzenia przez podatnika ewidencji, służącej prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca (Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym działalność handlową poprzez sieć sklepów. Chcąc zwiększyć przychody ze sprzedaży Spółka zamierza wprowadzać różnego rodzaju akcje promocyjne. W ramach tych akcji Spółka chce m.in. udzielać rabatów na zakup towaru znajdującego się w ofercie Spółki, w przypadku nabycia innego towaru będącego w jej ofercie. Oferta ma mieć następującą postać: w przypadku nabycia towaru za odpowiednią kwotę, klient otrzyma nieodpłatnie bon o określonej wartości nominalnej do zrealizowania podczas następnych zakupów. Przy pomocy bonów klienci mają możliwość dokonania zapłaty za towary zakupione w sieci sklepów Spółki – przekazanie bonu przez klienta będzie traktowane jako dokonanie przez niego płatności w wysokości równej wartości nominalnej określonej na bonie. Sytuacja, gdy klient przy zakupie towarów miałby okazywać się wcześniej otrzymanym bonem, którego wartość będzie wyższa niż cena zakupionego przez klienta towaru, nie będzie miała miejsca.

W związku z tym Spółka ma wątpliwości czy w sytuacji, w której klient dokonuje zapłaty za towar wykorzystując bon, na paragonie fiskalnym należy, jako obrót, wykazać wartość sprzedanych towarów pomniejszoną o wartość nominalną przekazanego przez klienta bonu.

Jak wynika z wcześniej powołanego przepisu art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Zasady prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363), zwane dalej rozporządzeniem, obowiązujące od dnia 1 kwietnia 2013 r.

Zgodnie z § 1 pkt 12 rozporządzenia, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Natomiast raport fiskalny (dobowy, okresowy, w tym miesięczny oraz rozliczeniowy), w myśl § 1 pkt 19 rozporządzenia, to dokument fiskalny zawierający dane sumaryczne o obrocie i kwotach podatku za daną dobę lub za wybrany okres w ujęciu według poszczególnych stawek podatku oraz sprzedaży zwolnionej od podatku.

Ponadto, na mocy § 8 ust. 1 rozporządzenia, paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika,
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP),
3. numer kolejny wydruku,
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży,
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”,
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczna ich identyfikację,
7. cenę jednostkową towaru lub usługi,
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku,
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują,
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów,
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku,
12. łączną kwotę podatku,
13. łączną kwotę sprzedaży brutto,
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto,
15. kolejny numer paragonu fiskalnego,
16. numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy,
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    

W świetle powyższego, paragon fiskalny (a także raporty fiskalne dobowe, miesięczne) musi odzwierciedlać wartość sprzedaży i potwierdzać faktyczny przebieg operacji gospodarczych. Jeśli w momencie sprzedaży strony transakcji znają cenę sprzedaży, to cena ta powinna znaleźć odzwierciedlenie w dokumencie potwierdzającym dokonanie transakcji sprzedaży.

Istotną bowiem jest w tym względzie zasada wynikająca z art. 29 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą podstawą opodatkowania jest obrót rozumiany jako kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Obrotem jest zatem kwota rzeczywiście należna od nabywcy. Jak rozstrzygnięto w interpretacji nr ILPP2/443-72/13 -5/EN z dnia 29 kwietnia 2013 r., iż w świetle art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu sprzedaży, tj. kwota żądana od nabywcy, a więc w takim przypadku kwota uwzględniająca już przyznany rabat (w przedmiotowej sprawie bon). Zatem, określając podstawę opodatkowania, Spółka powinna jako obrót przyjąć rzeczywistą kwotę należną od nabywcy z tytułu tej sprzedaży, uwzględniającą rabat przyznany po okazaniu bonu.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie w sytuacji, w której klient przy transakcji zakupu okaże się bonem rabatowym, który obniża podstawę opodatkowania podatkiem VAT, Wnioskodawca na paragonie fiskalnym, jako obrót, powinien wykazać wartość sprzedanych towarów pomniejszoną o wartość nominalną przekazanego przez klienta bonu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W pozostałych zakresach dotyczących podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowym od osób prawnych wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.