INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2013 r. (data wpływu 29 stycznia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r. (data wpływu 17 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania przy realizacji bonu towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania przy realizacji bonu towarowego. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r. (data wpływu 17 kwietnia 2013 r.), w którym doprecyzowano opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym działalność handlową poprzez sieć sklepów.

Chcąc zwiększyć przychody ze sprzedaży Spółka zamierza wprowadzać różnego rodzaju akcje promocyjne. W ramach tych akcji Spółka chce m.in. udzielać rabatów na zakup towaru znajdującego się w ofercie Spółki, w przypadku nabycia innego towaru będącego w jej ofercie. Oferta ma mieć następującą postać: w przypadku nabycia towaru za odpowiednią kwotę, klient otrzyma nieodpłatnie bon o określonej wartości nominalnej do zrealizowania podczas następnych zakupów. Przy pomocy bonów klienci mają możliwość dokonania zapłaty za towary zakupione w sieci sklepów Spółki – przekazanie bonu przez klienta będzie traktowane jako dokonanie przez niego płatności w wysokości równej wartości nominalnej określonej na bonie. Bon nie będzie wymienialny na gotówkę. Jeśli wartość nominalna bonu przekracza kwotę, którą klient jest zobowiązany zapłacić za nabywane towary, różnica między wartością nominalną bonu a kwotą należną od klienta, nie będzie zwracana przez Spółkę klientowi.

Celem akcji reklamowej organizowanej przez Spółkę, jest promocja jej marki i budowanie stabilnej pozycji Spółki na polskim rynku. Poprzez organizację akcji reklamowej Spółka zamierza zwiększyć swoje obroty.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, iż w stosunku do towarów znajdujących się w ofercie Spółki, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Ponadto podkreślono, iż sytuacja, gdy klient przy zakupie towarów miałby okazywać się wcześniej otrzymanym bonem, którego wartość będzie wyższa niż cena zakupionego przez klienta towaru, nie będzie miała miejsca.

Zamiarem Spółki jest przygotowanie akcji rabatowej w ten sposób, że warunkiem otrzymania bonu np. na kwotę 10,00 PLN będzie dokonanie zakupu o min. wartości 10,01 PLN.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, w której klient dokonuje zapłaty za towar wykorzystując bon, podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest równa kwocie rzeczywiście zapłaconej przez klienta, tj. cenie nabytych towarów pomniejszonej o wartość nominalną wykorzystanego bonu...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwana dalej: ustawą o VAT), opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót (...). Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Zgodnie z art. 29 ust. 4 ww. ustawy o VAT, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązujących rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Pojęcie „rabatu” nie zostało zdefiniowane w ustawach podatkowych. W związku z tym zasadnym jest odwołanie się do słownikowej definicji tego pojęcia. „Rabat” oznacza: „zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru (...)” – (Słownik Języka Polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996. W praktyce udzielenie rabatu polega więc na obniżeniu ceny sprzedaży usług lub towarów).

Zdaniem Spółki w przypadku, gdy klient w ramach zapłaty za towar przekazuje kasjerowi bon, to wówczas korzysta z rabatu. W takim przypadku obrotem należnym z tytułu sprzedaży jest cena za towar pomniejszona o wartość przekazanego bonu, tj. kwota uiszczona przez klienta w pieniądzu.

Zdaniem Spółki w przypadku analizowanej sytuacji mamy do czynienia z rabatami udzielonymi przed ustaleniem ceny – tym samym nie mają one wpływu na podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT ponieważ kwotą należną z tytułu sprzedaży jest kwota żądana od nabywcy, a więc w analizowanym przypadku, kwota uwzględniająca już przyznany rabat.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie podstawą opodatkowania (obrotem) dla Spółki jest kwota faktycznie należna od nabywcy (cena promocyjna) pomniejszona o należny podatek.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych, decyzjach i postanowieniach wydanych przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 22 czerwca 2012 r. (sygn. IPPP3/443-359/12-2/KT);
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 10 lutego 2012 r. (sygn. ILPP2/436-1569/11-4/MN);
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 16 stycznia 2008 r. (sygn. ILPP2/443-66/07-4//SN);
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 20 listopada 2007 r. (sygn. 1401/PH-I/4407/14-158/06/KO/PV-I);
• Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w dniu 13 czerwca 2006 r. (sygn. 1472/RPP1/443-328/06/KS).
  
  

Prezentowany przez Spółkę pogląd znalazł też potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (np.: orzeczenie WSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2009 roku, sygn. I SA/Kr 1182/09).

Mając powyższe na uwadze zdaniem Spółki w sytuacji, w której klient dokonuje zapłaty za towar wykorzystując bon, podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest równa kwocie rzeczywiście zapłaconej przez klienta, tj. cenie nabytych towarów pomniejszonej o wartość nominalną wykorzystanego bonu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do treści art. 29 ust. 4 ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Z powołanego przepisu art. 29 ustawy wynika, iż udzielenie rabatu, o ile nie sprzeciwiają się temu inne niż podatkowe przepisy prawa, jest ściśle skorelowane z konkretną transakcją, w związku z którą zostało zastosowane i powoduje obniżenie ceny dostarczanych towarów lub świadczonych usług, wpływa na zmniejszenie obrotu, a tym samym podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W działalności handlowej stosuje się często różnorodne preferencje cenowe. Przybierają one różne nazwy (zniżka, opust, rabat, bonifikata, premia itp.) i różne postacie (zmniejszenie ceny, zwiększenie ilości towaru, procentowe wynagrodzenie itp.).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „bonifikata”, w związku z powyższym pojęcie to należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową. Bonifikata to zniżka, ustępstwo od ustalonej ceny towaru na rzecz nabywcy (Słownik języka polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, rok wydania 2005, str. 62).

Ponadto, jak wskazało Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 14 kwietnia 1994 r. nr PO 4/AK 722-122-94 „(…) Przez bonifikatę (rabat) należy rozumieć zmniejszenie umówionej wcześniej należności za wykonane świadczenie. Najczęściej bonifikata udzielana jest w związku z faktycznie poniesioną lub przewidywaną szkodą kontrahenta. Bonifikata udzielana jest w przypadku, gdy wystąpią okoliczności, których strony nie mogły przewidzieć w momencie podpisania umowy i w jej efekcie następuje faktyczne obniżenie określonej w umowie ceny towaru. W przypadku, gdyby okoliczność wpływająca na zmniejszenie tej ceny była znana stronom przed podpisaniem umowy, powinna znaleźć odzwierciedlenie w cenie określonej w kontrakcie (…)”.

Odnosząc się do powyższego, z punktu widzenia podstawy opodatkowania, można wyróżnić następujące rodzaje rabatów:

• rabaty przyznane przed ustaleniem ceny i dokonaniem sprzedaży – niemające wpływu na podstawę opodatkowania, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, ponieważ kwotą należną z tytułu sprzedaży jest kwota żądana od nabywcy pomniejszona już o udzielony rabat;
• rabaty przyznane po dokonaniu sprzedaży (bonifikaty, opusty, uznane reklamacje i skonta) wpływające na obniżenie wcześniej ustalonej kwoty osiągniętego obrotu; do tych rabatów ma zastosowanie art. 29 ust. 4 ustawy, a udzielenie takiego rabatu wymaga odpowiedniego udokumentowania (w przypadku sprzedaży dokumentowanej fakturą VAT – fakturą korygującą; w przypadku sprzedaży ewidencjonowanej na kasie rejestrującej – ewidencją korekt).
  
  

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku VAT, po wyłączeniu wartości udzielonych bonifikat. Należy zaznaczyć, iż bonifikata obniża zarówno podstawę opodatkowania, jak i podatek należny z niej wynikający. Wartość udzielonych bonifikat pomniejsza więc obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż przepisy ustawy nie ograniczają podatnika w swobodzie ustalania ceny, czyli możliwa jest sprzedaż po cenie niższej niż rzeczywista wartość danych towarów lub usług. Taka sytuacja nie różni się niczym od normalnej sprzedaży towaru z zyskiem. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży i nie ma znaczenia, że podatnik w danej chwili sprzedaje ten towar bądź usługę za cenę znacznie niższą.

Jedno z pierwszych orzeczeń wydanych przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości odnoszących się do obniżenia podstawy opodatkowania z tytułu udzielonych rabatów dotyczyło sprawy C-126/88 pomiędzy Boots Company plc a Commissioners of Customs and Excise (Wielka Brytania). Firma Boots w celu zwiększenia sprzedaży stosowała system promocyjny w postaci kuponów rabatowych nadrukowanych na opakowaniu bądź dołączanych do towarów promocyjnych i uprawniających do późniejszego zakupu towarów po cenie zmniejszonej o kwotę, która była wskazana na kuponie. Rozliczając zobowiązanie z tytułu podatku VAT Boots nie włączył do podstawy opodatkowania kwot stanowiących wartość kuponów uprawniających klientów do zniżek w akcjach promocyjnych uznając, że wynagrodzeniem przez niego otrzymanym z tytułu sprzedaży towarów były wyłącznie kwoty faktycznie uzyskane od klientów, tj. ceny towarów pomniejszone o kwoty wskazane na kuponach rabatowych. Zdaniem władz skarbowych w przypadku promocyjnej sprzedaży towarów, w sytuacji gdy klienci posiadający kupon otrzymywali zniżkę w wysokości wskazanej na kuponie, wynagrodzenie z tytułu sprzedaży powinno być ustalone w sposób właściwy dla przypadków, w których wynagrodzenie płacone jest w formie mieszanej (pieniężnej i niepieniężnej), tj. zgodnie z regulacjami brytyjskimi, przy zastosowaniu wartości rynkowej sprzedawanych towarów. Trybunał nie podzielił zdania brytyjskich władz skarbowych i uznał, że różnica pomiędzy ceną detaliczną towarów a kwotą faktycznie otrzymaną przez sprzedawcę honorującego kupony rabatowe (tj. obniżoną o wartość wskazaną na kuponie) jest rabatem w rozumieniu artykułu 11(A)(3)(b), spełnione bowiem zostają przesłanki wskazane w tym przepisie, tj. udzielenie rabatu nabywcy i uwzględnienie go już w chwili dostawy towarów. Konsekwentnie Boots uprawniony był do pomniejszenia podstawy opodatkowania o wartość nominalną kuponów rabatowych przedstawionych przez klientów. W powyższym orzeczeniu Trybunał wyraźnie wskazał, że kupony rabatowe, wskazujące nominalną wartość rabatu przysługującego klientom nie mogą być traktowane jako element wynagrodzenia, gdyż są jedynie dokumentem potwierdzającym uprawnienie do otrzymania rabatu.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca (Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym działalność handlową poprzez sieć sklepów. Chcąc zwiększyć przychody ze sprzedaży Spółka zamierza wprowadzać różnego rodzaju akcje promocyjne. W ramach tych akcji Spółka chce m.in. udzielać rabatów na zakup towaru znajdującego się w ofercie Spółki, w przypadku nabycia innego towaru będącego w jej ofercie. Oferta ma mieć następującą postać: w przypadku nabycia towaru za odpowiednią kwotę, klient otrzyma nieodpłatnie bon o określonej wartości nominalnej do zrealizowania podczas następnych zakupów. Przy pomocy bonów klienci mają możliwość dokonania zapłaty za towary zakupione w sieci sklepów Spółki – przekazanie bonu przez klienta będzie traktowane jako dokonanie przez niego płatności w wysokości równej wartości nominalnej określonej na bonie. Sytuacja, gdy klient przy zakupie towarów miałby okazywać się wcześniej otrzymanym bonem, którego wartość będzie wyższa niż cena zakupionego przez klienta towaru, nie będzie miała miejsca. Celem akcji reklamowej organizowanej przez Spółkę, jest promocja jej marki i budowanie stabilnej pozycji Spółki na polskim rynku. Poprzez organizację akcji reklamowej Spółka zamierza zwiększyć swoje obroty.

W związku z powyższym Spółka ma wątpliwości, czy w sytuacji, w której klient dokonuje zapłaty za towar wykorzystując bon, podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest równa kwocie rzeczywiście zapłaconej przez klienta, tj. cenie nabytych towarów pomniejszonej o wartość nominalną wykorzystanego bonu.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie klient będzie przekazywał otrzymany wcześniej bon przed dokonaniem płatności za zakupiony towar, czyli będzie to rabat udzielony przed ustaleniem ceny – podstawą opodatkowania w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, będzie kwota należna z tytułu sprzedaży, tj. kwota żądana od nabywcy, a więc w takim przypadku kwota uwzględniająca już przyznany rabat (w przedmiotowej sprawie bon). Zatem, określając podstawę opodatkowania, Spółka powinna jako obrót przyjąć rzeczywistą kwotę należną od nabywcy z tytułu tej sprzedaży, uwzględniającą rabat przyznany po okazaniu bonu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W pozostałych zakresach dotyczących podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowym od osób prawnych wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.