Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-210/13-4/ES
z 10 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2013 r. (data wpływu 4 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 czerwca 2013 r. (data wpływu 5 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z dnia 29 maja 2013 r. nr ILPB2/415-210/13-2/ES, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 29 maja 2013 r., skutecznie doręczono w dniu 31 maja 2013 r., natomiast pismo stanowiące uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. Organu w dniu 5 czerwca 2013 r. (data nadania w polskiej placówce pocztowej w dniu 3 czerwca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 9 grudnia 2009 r. lekarz orzecznik ZUS ustalił, że od dnia 26 stycznia 2009 r. Wnioskodawczyni jest trwale niezdolna do samodzielnej egzystencji. Choroba Zainteresowanej zdiagnozowana została przez lekarzy neurologów jako zespół móżdżkowy. Polega ona na utracie zmysłu równowagi, co oznacza brak możliwości samodzielnego poruszania.

W dniu 11 sierpnia 2012 r. Powiatowy Zespól d/s Orzekania o Niepełnosprawności postanowił zaliczyć Zainteresowaną do stopnia niepełnosprawności - znacznego. W dniu 11 października 2012 r. za pośrednictwem Starostwa Powiatowego Wnioskodawczyni złożyła wniosek o dofinansowanie ze środków PFRON przeznaczonych na likwidację barier architektonicznych uniemożliwiających funkcjonowanie osób niepełnosprawnych.

W dniu 23 października 2012 r. wniosek ten został rozpatrzony pozytywnie dzięki czemu Wnioskodawczyni mogła przy częściowym zaangażowaniu środków własnych dokonać zakupu schodołaza z krzesełkiem (…). Urządzenie to pozwala obecnie Jej opuszczać mieszkanie znajdujące się na II piętrze budynku przy asekuracji tylko jednej osoby.

Bez schodołaza Zainteresowana byłaby skazana na pozostawanie w mieszkaniu do końca życia. Jej wkład finansowy na zakup schodołaza wyniósł 6 500 zł.

Z tytułu zakupu tego urządzenia Wnioskodawczyni posiada dowód jego zapłaty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle treści przepisu wynikającego z art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Zainteresowana ma prawo do odliczenia od dochodu w zeznaniu podatkowym za rok 2012 Jej finansowego udziału w wysokości 6 500 zł lub innej w zakupie schodołaza z krzesełkiem będącego sprzętem ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb osoby niepełnosprawnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z przepisem powołanym powyżej, wydatek związany z zakupem sprzętu w postaci schodołazu podlega odliczeniu od dochodu. Wynika to z faktu utraty przez Zainteresowana zdolności do samodzielnego poruszania się w obrębie mieszkania znajdującego się na II piętrze budynku, jak również po schodach w celu jego opuszczenia dla wykonania ważnych czynności życiowych. Zakupione urządzenie jest jedynym dostępnym obecnie sprzętem dla wykonywania podstawowych czynności w mieszkaniu i poza nim.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Za wydatki, o których mowa w ww. ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego (art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy).

Z kolei art. 26 ust. 7b stanowi, iż wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Natomiast w art. 26 ust. 7f ww. ustawy, wskazano, iż ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Podkreślić przy tym należy, iż każdy wydatek musi być rozpatrywany indywidualnie i w odniesieniu do konkretnego podatnika, który zamierza skorzystać z odliczenia. Zaakcentować należy, iż określenie „niezbędnych w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do niego tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne – mające cechy sprzętu, urządzeń i narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiającej tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Aby skorzystać z odliczenia zakupiony sprzęt powinien cechować się indywidualnym przeznaczeniem i niezbędnością w rehabilitacji.

Zauważyć należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „rehabilitacja”. W związku z powyższym, w celu odkodowania znaczenia tego pojęcia należy odwołać się do źródeł pozaustawowych. I tak, zgodnie definicją zawartą w Encyklopedii Multimedialnej PWN, „rehabilitacja” – to przystosowanie do czynnego udziału w życiu społecznym osób, które z powodu wad wrodzonych lub nabytych, choroby lub urazu są kalekami bądź doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się na stałe lub na pewien czas inwalidami; rehabilitacja jest procesem złożonym, który ma na celu przywrócenie inwalidzie – w możliwie wysokim stopniu – sprawności organizmu oraz poczucia własnej wartości społ., zaw. i rodzinnej. Wyróżnia się rehabilitację leczniczą, społeczną i zawodową. Rehabilitacja lecznicza jest elementem procesu leczenia, a jej celem jest przywrócenie funkcji utraconych w wyniku choroby lub wyrobienia mechanizmów zastępczych; metody rehabilitacji leczniczej obejmują: fizykoterapię, gimnastykę leczniczą, naukę wykonywania czynności codziennych, zaopatrzenie w protezy i aparaty rehabilitacyjne oraz nauczenie posługiwania się nimi. Rehabilitacja społeczna umożliwia człowiekowi niepełnosprawnemu zyskanie zdolności do życia w społeczeństwie; obejmuje przystosowanie inwalidy do pełnienia odmiennej roli społecznej i do nowych form uczestnictwa w życiu społecznym oraz przygotowanie jego środowiska pod względem psychicznym (akceptacja osobowości i potrzeb inwalidy) i warunków pobytu (wyposażenie mieszkania, środki poruszania się i wykonywania codziennych czynności).

Z analizy wniosku wynika, że Zainteresowana jest osobą niepełnosprawną, trwale niezdolną do samodzielnej egzystencji. Choroba Zainteresowanej polega na utracie zmysłu równowagi, a to oznacza brak możliwości samodzielnego poruszania. W 2012 r. Wnioskodawczyni dokonała zakupu schodołaza z krzesełkiem przy częściowym zaangażowaniu środków własnych. Przedmiotowe urządzenie pozwala Wnioskodawczyni opuszczać mieszkanie znajdujące się na II piętrze budynku przy asekuracji tylko jednej osoby. Wkład finansowy Zainteresowanej na zakup schodołaza wyniósł 6 500 zł. Zatem jest to sprzęt ułatwiający wykonywanie czynności życiowych adekwatnie do potrzeb związanych z niepełnosprawnością Wnioskodawczyni.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny w oparciu o przytoczone wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia od dochodu, w zeznaniu podatkowym za 2012 r. kwotę w wysokości 6 500 zł, tytułem zakupu schodołaza z krzesełkiem będącego sprzętem ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Tut. Organ pragnie nadmienić, że dokumenty dołączone przez Zainteresowaną do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowaną i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.