INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2013r. (data wpływu 15 marca 2013r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania 8% stawki podatku od towarów i usług dla opisanych w stanie faktycznym czynności, obejmujących opłaty za korzystanie z siłowni, solarium lub sauny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania 8% stawki podatku od towarów i usług dla opisanych w stanie faktycznym czynności, obejmujących opłaty za korzystanie z siłowni, solarium lub sauny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, za odpłatnością, Wnioskodawca udostępnia klientom możliwość korzystania z siłowni, solarium lub sauny. Klient uiszczając w tym wypadku opłatę ma prawo do korzystania w określonym czasie z pomieszczeń siłowni lub z solarium lub z sauny. Klient nie ma możliwości (w określonym czasie) do zamiany pomieszczenia, w którym przebywa. Inaczej mówiąc, odpłatność za wejście w określonym czasie na przykład do solarium nie uprawnia klienta do korzystania z sauny lub siłowni.

Klient ma też prawo do wejścia za odpłatnością do siłowni, solarium lub sauny przy czym uiszczając opłatę sam decyduje w którym pomieszczeniu będzie przebywał. Inaczej mówiąc odpłatność za wejście w określonym czasie uprawnia klienta do korzystania w określonym czasie z siłowni, sauny, solarium.

Opłata za wejście do pomieszczeń (osobno do siłowni, solarium lub sauny jak też jako opłata za wejście do wszystkich pomieszczeń) pobierana jest za określony przedział czasowy w danym dniu lub też jako opłata za wstęp w określonym okresie (tydzień, miesiąc) bez określenia limitu przebywania w poszczególnych dniach. Należy zaznaczyć, że opłata poniesiona przez klienta obejmuje tylko opłatę za udostępnienie i korzystanie z poszczególnych pomieszczeń lub też wszystkich pomieszczeń razem.

Pobierając opłatę w chwili obecnej Wnioskodawca stosuję stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 23%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy stawka podatku od towarów i usług dla opisanych w stanie faktycznym czynności mogła w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. wynosić 8%...

Zdaniem Wnioskodawcy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. usługi opisane w stanie faktycznym były i są opodatkowane stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju:
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Podsumowując powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca wykonując opisane w stanie faktycznym czynności, wykonuje odpłatne usługi, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

W myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r. przepisu art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Konsekwencją wejścia w życie ww. przepisu jest uchylenie obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010r. art. 8 ust. 3 i ust. 4 ustawy.

Dla określenia wysokości stawki podatku od towarów i usług do czynności, których przedmiotem są poszczególne towary i usługi, ustawodawca odsyła do klasyfikacji statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, powołując w przepisach dotyczących obniżonych stawek podatku oraz w załącznikach do ustawy symbole PKWiU. Jednak nie wszystkie pozycje załączników do ustawy opatrzone są symbolem PKWiU. Przykładem mogą być pozycje 78, 85 czy też pozycje od 181 do 187 załącznika numer 3 do ustawy. W kolumnie 2 tego załącznika w pozycjach wymienionych przykładowo w zdaniu uprzednim określono „bez względu na symbol PKWiU". Uwzględniając postanowienia art. 5a ustawy należy stwierdzić, że o ile ustawodawca nie przywołał symbolu PKWiU to czynności wymienione w tych pozycjach załącznika nie są identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7% , z zastrzeżeniem ust. 1 2 i art. 114 ust. 1. Natomiast w myśl art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W pozycji 186 przedmiotowego załącznika mieszczą się „pozostałe usługi związane z rekreacją — wyłącznie w zakresie wstępu". Dodatkowo ustawodawca wskazał, że ww. usługi podlegają opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku bez względu na symbol PKWiU.

Należy zwrócić uwagę, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r. w poz. 159a załącznika nr 3 do ustawy będącego odpowiednikiem poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy w kolumnie 2 przywołano symbol PKWiU „ex 92.72" (do 31.12.2010r. obowiązywało PKWiU z 2004 roku) przy czym kolumna 3, zdanie wstępne, sformułowane było zgodnie z treścią symbolu PKWiU.

Z dniem 1 stycznia 2011r. ustawodawca świadomie wprowadzając do ustawy PKWiU z 2008r. zrezygnował z przywołania symbolu PKWiU i nie skorzystał z klucza przejścia pomiędzy PKWiU z 2004 do PKWiU z 2008 roku wpisując w kolumnie 2 poz. 186 „bez względu na symbol PKWiU". Uwzględniając fakt, że usługę wymienioną w poz. 186 załącznika 3 do ustawy „pozostałe usługi związane z rekreacją — wyłącznie w zakresie wstępu" nie należy identyfikować zgodnie z PKWiU należy dokonać jej identyfikacji stosując wykładnię językową.

Pod pojęciem „rekreacja” określonym w Nowej Encyklopedii powszechnej PWN t. 5 (Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1996, wydanie pierwsze) rozumieć należy „forma działania wybrana dobrowolnie przez człowieka ze względu na osobiste zainteresowania i dla własnej satysfakcji, podejmowana poza obowiązkami zawodowymi, społecznymi i domowymi, w czasie wolnym od pracy." Na pewno spędzanie czasu wolnego w saunie, siłowni, czy w solarium jest formą działania wybraną dobrowolnie przez klienta ze względu na osobiste jego zainteresowania, czy też dla jego własnej satysfakcji.

Pod pojęciem wstępu określonym w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa - …) rozumieć należy możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestnictwa w czymś. Uwzględniając powyższe można stwierdzić, że wykonując czynności przedstawione w stanie faktycznym Wnioskodawca wykonuje usługi związane z rekreacją, przy czym wykonuje je wyłącznie w zakresie wstępu, gdyż nie bierze udziału w zajęciach rekreacyjnych wykonywanych przez klienta, np. poprzez działanie instruktora.

Nie można pojęcia wstępu identyfikować za pomocą obowiązującego od dnia 1 lipca 2011r. art. 32 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L Nr 347, str. 1 ze zm.). Przepis ten wyraźnie odnosi się do art. 53 Dyrektywy 2006/112/WE, którego odpowiednikiem w ustawie jest art. 28g. Niemożliwym jest aby przepis rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011 stworzony do interpretacji określonego przepisu Dyrektywy (art. 53), a co za tym idzie określonego przepisu ustawy (art. 28g) służył do interpretacji innego przepisu ustawy.

Zważyć należy, że przepis art. 32 Rozporządzenia zawarty jest w Sekcji 4 Miejsce świadczenia usług, podtytuł „Artykuły 43—59 dyrektywy 2006/112/WE”.

Nie bez znaczenia są też postanowienia pkt 5 preambuły do Rozporządzenia gdzie stwierdzono, że „(5) Niniejsze przepisy wykonawcze zawierają przepisy szczególne dotyczące niektórych zagadnień związanych ze stosowaniem, a ich zadaniem jest zapewnienie jednolitego traktowania na terenie całej Unii wyłącznie tych szczególnych przypadków. Dlatego też nie są one rozstrzygające w innych przypadkach, a z uwagi na nadane im brzmienie ich zakres stosowania powinien być interpretowany w sposób zawężający.” Preambuła wyraźnie wskazuje, że zakres stosowania powinien być interpretowany w sposób zawężający, czyli tylko do przypadków dla których został stworzony.

Gdyby jednak przyjąć, że wstęp należy jednak rozumieć w aspekcie art. 32 Rozporządzenia, co zdaniem Wnioskodawcy jest niewłaściwe, należałoby stwierdzić, że pozycja 183 załącznika nr 3 jest bezsensowna, gdyż klient miałby prawo do wstępu do dyskoteki lub sali balowej, ale bez prawa do uczestnictwa, czyli tańca.

Podsumowując, pobierając opłatę za wstęp do pomieszczeń sauny, siłowni lub solarium (osobno) lub też do wszystkich razem, przy czym opłata ta jest za udostępnienie tych pomieszczeń z prawem do korzystania z nich ale bez działań instruktorów lub innych osób uczestniczących w czynnościach wykonywanych przez klientów Wnioskodawca mógł i może stosować stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 8% na podstawie powyżej wskazanych przepisów.

Dla potwierdzenia powyższego twierdzenia należy przywołać interpretację ILPP4/443-631/11-2/EWW z dnia 12 grudnia 2011 roku wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w której stwierdzono bez cienia wątpliwości, że „usługi wstępu do siłowni i sauny opodatkowane są 8% stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 i w zw. z poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy".

Nie bez znaczenia jest też wyrok I SA/Kr 889/12 z dnia 28 września 2012 roku, gdzie Sąd, pomijając uzasadnienie w oparciu o przepisy Dyrektywy 112, stwierdził „W oparciu o powyższe, zdaniem Sądu, "wstęp" przy pozostałych usługach rekreacyjnych, w rozstrzyganej sprawie, mieści się więc raczej w kategorii unijnej „korzystania z obiektów sportowych” czyli również wstępu do tych obiektów w celu skorzystania ze znajdujących się tam urządzeń".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do zapisu art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, w myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

W przypadku gdy ani ustawa, ani przepisy wykonawcze nie przewidują dla danego świadczenia obniżonej stawki, bądź zwolnienia należy je opodatkować według 23% stawki podatku.

W poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy figurują „Pozostałe usługi związane z rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu” – bez względu na symbol PKWiU.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, iż stawką podatku obniżoną do wysokości 8% objęte zostały pozostałe usługi związane z rekreacją, jednakże wyłącznie w zakresie wstępu.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2011r. Nr 77/1) obowiązującego od dnia 1 lipca 2011r., usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej.

Natomiast zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, ustęp 1 ma zastosowanie w szczególności do:

1. prawa wstępu na spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne;
2. prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody;
3. prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria.
   
   

Ustęp 1 nie obejmuje korzystania z obiektów, takich jak sale gimnastyczne i inne, w zamian za opłatę (art. 32 ust. 3 ww. rozporządzenia wykonawczego).

Zatem z ww. przepisów rozporządzenia Rady wynika, że świadczenie usług wstępu, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę obejmuje prawo wstępu na spektakle, występy cyrkowe, koncerty, wystawy, mecze, zawody, konferencje, seminaria. Wskazać także należy, odnosząc się do polemiki Wnioskodawcy zawartej w uzasadnieniu, iż art. 32 ww. przepisu jest co prawda w Rozdziale V "Miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu" w podsekcji 7 czyli "Świadczenie usług w ramach działalności kulturalnej, artystycznej, sportowej, naukowej, edukacyjnej, rozrywkowej lub podobnej". Nie można jednakże utożsamiać go tylko i wyłącznie co do kwestii miejsca świadczenia usług, gdyż Rada Unii Europejskiej we wstępie do niniejszego rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r., uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. L Nr 347, s. 1 ze zm.), w szczególności jej art. 397 oraz uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, w pkt 27 wskazała, iż "Aby zapewnić jednolite opodatkowanie świadczenia usług kulturalnych, artystycznych, sportowych, naukowych, edukacyjnych, rozrywkowych i podobnych, należy zdefiniować pojęcie wstępu na tego rodzaju wydarzenia i usługi pomocnicze związane z takim wstępem".

Zatem z powyższego wynika, że przepisem tym należy się kierować nie tylko w zakresie ustalenia miejsca świadczenia tychże usług, ale również należy się nim posiłkować w kwestii opodatkowania tych usług w celu zapewnienia jednolitego opodatkowania tych usług.

Warto w tym miejscu odwołać się do ostatniego orzeczenia WSA w Gliwicach z dnia 8 maja 2012r. sygn. akt III SA/Gl 1543/11, w którym Sąd po rozpoznaniu sprawy dotyczącej zbieżnego zagadnienia prawnego, uznał pogląd zaprezentowany przez organ podatkowy za słuszny. Co więcej, co wymaga szczególnego uwypuklenia, Sąd w niniejszym wyroku, sam w uzasadnieniu wskazał na brzmienie powoływanego powyżej art. 32 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r., jako aktu pomagającego w ustaleniu zakresu usług w zakresie „wstępu”. WSA, zaznaczył, iż pojęcia usług w zakresie wstępu, w kontekście rozpatrywanej normy prawnej wynikającej z treści poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT nie można utożsamiać z pojęciem „biletu wstępu” uprawniającego do uczestniczenia w zajęciach sportowo-rekreacyjnych, które prowadzone są na zasadzie czynnego uczestnictwa w nich.

Ponadto należy zauważyć, iż w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług nie definiuje się pojęcia „wstępu”. W konsekwencji należy sięgnąć do wykładni językowej, aby poznać jego znaczenie. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa www.sjp.pwn.pl) pod pojęciem tym należy rozumieć „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”.

Zgodnie z definicją słownikową „wstęp” należy rozumieć jako możliwość wejścia „gdzieś” co nie jest równoznaczne z możliwością korzystania z dostępnych tam urządzeń. Opłata (bilet, karnet) za wstęp jest opłatą wnoszoną przez np. kibica co do zasady za uczestniczenie w imprezie poprzez np. oglądanie (bierne uczestnictwo). Zatem bilet wstępu, np. do siłowni, sauny czy solarium daje możliwość nie tylko wejścia do obiektu, ale przede wszystkim możliwość czynnego korzystania z dostępnych w tych pomieszczeniach urządzeń.

Z przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, za odpłatnością, udostępnia klientom możliwość korzystania z siłowni, solarium lub sauny. Klient uiszczając w tym wypadku opłatę ma prawo do korzystania w określonym czasie z pomieszczeń siłowni lub z solarium lub z sauny. Klient nie ma możliwości (w określonym czasie) do zamiany pomieszczenia, w którym przebywa. Inaczej mówiąc odpłatność za wejście w określonym czasie na przykład do solarium nie uprawnia klienta do korzystania z sauny lub siłowni. Klient ma też prawo do wejścia za odpłatnością do siłowni, solarium lub sauny przy czym uiszczając opłatę sam decyduje, w którym pomieszczeniu będzie przebywał. Inaczej mówiąc odpłatność za wejście w określonym czasie uprawnia klienta do korzystania w określonym czasie z siłowni, sauny, solarium.

Opłata za wejście do pomieszczeń (osobno do siłowni, solarium lub sauny jak też jako opłata za wejście do wszystkich pomieszczeń) pobierana jest za określony przedział czasowy w danym dniu lub też jako opłata za wstęp w określonym okresie (tydzień, miesiąc) bez określenia limitu przebywania w poszczególnych dniach. Należy zaznaczyć, że opłata poniesiona przez klienta obejmuje tylko opłatę za udostępnienie i korzystanie z poszczególnych pomieszczeń lub też wszystkich pomieszczeń razem.

Odnosząc opisany we wniosku stan faktyczny do przytoczonych przepisów prawa stwierdzić należy, że opłaty, na podstawie, których klient ma prawo do korzystania z pomieszczeń siłowni, sauny solarium bądź to razem czy też osobno nie jest tożsama z „opłatą w zakresie wstępu”. Poniesienie opłaty za skorzystanie z pomieszczeń sauny, solarium, siłowni nie spowoduje, iż usługobiorca nabędzie jakiekolwiek „prawo wstępu”. W zamian za wskazaną opłatę klient będzie miał prawo do skorzystania z jakiegoś obiektu, pomieszczenia. Zatem opłata określona jako wstęp do sauny, siłowni czy solarium nie uprawnia korzystającego do wstępu jedynie w sensie gdzieś, jak to ma miejsce m.in. w przypadku kupienia biletu do kina, lecz obejmuje również czynne korzystanie z pomieszczeń i znajdujących się tam urządzeń. Na tak ścisłą wykładnię pojęcia „wstępu” wskazuje użycie, w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy, słowa „wyłącznie”, którego znaczenie odnosi się do tych obiektów i stanów rzeczy, które są w nim wymienione (w przedmiotowej sprawie do „wstępu”). Uiszczona opłata będzie upoważniała klienta do czynnego korzystania z pomieszczenia solarium, siłowni czy sauny, nie może być uznana za opłatę za wstęp lecz przede wszystkim za możliwość czynnego korzystania np. z sauny. Bez wpływu na zastosowanie stawki 8% pozostaje fakt, że opłata wnoszona przez klienta może być opłatą za korzystanie z wybranego pomieszczenia, czy też wszystkich razem, czy też że pobierana jest za określony przedział czasowy.

W związku z powyższym, przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, pobierana opłata za wstęp na siłownię, solarium czy sauny, nie uprawnia korzystającego do wstępu jedynie w sensie wejścia gdzieś, jako to miejsce w przypadku np. kupienia biletu do kina, lecz obejmuje możliwość korzystania z dostępnych w pomieszczeniach urządzeń.

Zatem usługa, za którą pobierana jest opłata udostępnienie i korzystanie z pomieszczeń sauny, siłowni czy solarium od dnia 1 stycznia 2011r. opodatkowana jest stawką VAT w wysokości 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2012r. – sygnatura: ILPP4/443-631/11-2/EWW, tut. organ wyjaśnia, iż prawidłowość podjętego w niej rozstrzygnięcia jest przedmiotem weryfikacji. Należy zauważyć, że w identycznym stanie prawnym i identycznym stanie faktycznym rozstrzygnięcia powinny być tożsame. Cel ten osiągany jest poprzez zastosowanie właściwych przepisów Ordynacji podatkowej. Interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 tej ustawy, zgodnie z którym „Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość (…)”. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważnione do tego organy każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Minister Finansów może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Należy również zauważyć, iż powoływany przez Wnioskodawcę orzeczenie WSA z dnia 28 września 2012 roku sygn. I SA/Kr 889/12, nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując orzecznictwa sądowego jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Ponadto, powołany przez Wnioskodawcę wyrok jest nieprawomocny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.