INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2011 r. (data wpływu 6 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych od zagranicznego pracodawcy przez osobę na której ciąży nieograniczony obowiązek podatkowy– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych od zagranicznego pracodawcy przez osobę na której ciąży nieograniczony obowiązek podatkowy.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem Holandii i do tej pory ponad połowę roku spędzał w tym kraju. Zgodnie ze stanem faktycznym oraz stanem prawnym przewidzianym w umowie pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. 2003 r. Nr 216 poz. 2120) miejscem zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych była Holandia. Wnioskodawca zamierza jednak na stałe osiedlić się w Polsce. W tej sytuacji Jego miejscem zamieszkania stanie się Polska, gdzie będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Obecnie jest zatrudniony w holenderskiej firmie, która nie ma swojego zakładu czy też przedstawicielstwa na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Pomimo, iż miejscem zamieszkania Wnioskodawcy będzie Polska to stosunek pracy z firmą holenderską nie zostanie rozwiązany. Praca będzie wykonywana na terenie Polski. Holenderski pracodawca nie ma możliwości odprowadzania za Wnioskodawcę w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Cały dochód na który składa się podstawowe wynagrodzenie oraz dodatkowe wynagrodzenie z racji wykonywania pracy za granicą Wnioskodawca będzie otrzymywał z Holandii. W obecnym stanie prawnym dodatkowe wynagrodzenie z racji wykonywania pracy za granicą (tu: w Polsce) nie podlega w Holandii opodatkowaniu.

Wnioskodawca posiada już tymczasowe zameldowanie w Polsce, a także wydane przez Wojewodę Pomorskiego zaświadczenie o rejestracji obywatela Unii Europejskiej na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Posiada także samochód zarejestrowany na terenie Rzeczpospolitej Polskiej oraz numer NIP. Pracodawca Wnioskodawcy nie posiada na terenie Rzeczpospolitej Polskiej zakładu ani też przedstawicielstwa w ramach którego wykonywałby pracę, dlatego pracodawca nie może być płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. W tej chwili Wnioskodawca ubiega się w Holandii o zwolnienie z obowiązku odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.

Wobec powyższego zadano następujące pytania:

1. Czy wynagrodzenie otrzymywane z Holandii za pracę najemną wykonywaną w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce czy także w Holandii, czy też może tylko w Holandii...
2. Czy dodatkowy dochód z racji wykonywania pracy za granicą, który według prawa holenderskiego nie podlega opodatkowaniu pozostanie wolny od podatku również w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy, polski ustawodawca dla określenia miejsca zamieszkania na gruncie prawa podatkowego posłużył się dwiema przesłankami, które rozdziela spójnik „lub”, co oznacza, iż wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich aby zostać uznanym za polskiego rezydenta. Pierwsza z przesłanek odwołuje się do pojęcia „ośrodka interesów życiowych” podatnika, co oznacza, iż dla ustalenia rezydencji podatkowej na podstawie tej przesłanki będzie zatem niezbędna analiza powiązań osobistych i gospodarczych danej osoby. Odnosząc się do powyższej przesłanki Wnioskodawca podkreśla, że już dziś posiada mieszkanie w Polsce gdzie jest tymczasowo zameldowany, a Jego żona i dziecko przebywają w Polsce, posiada samochód zarejestrowany w Polsce oraz numer NIP. Pozwala to przyjąć, że po osiedleniu się w Polsce centrum osobistych interesów życiowych Wnioskodawcy będzie znajdować się w Polsce.

Druga przesłanka pozwalająca ustalić, że dana osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce odwołuje się wyłącznie do liczby dni pobytu danej osoby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Nie budzi wątpliwości, iż chcąc osiedlić się na stałe w Polsce Wnioskodawca spełni także tę przesłankę.

Wnioskodawca uważa, iż będzie w Polsce podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli będzie na Nim ciążył obowiązek podatkowy od całości dochodu niezależnie od położenia źródła przychodów.

Przepis art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nakłada obowiązek stosowania art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Rzeczpospolita Polska jest związana z Królestwem Niderlandów umową z dnia 13 lutego 2002 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. Strony tejże umowy w art. 4 ust. 1 definiują pojęcie „osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie”.

„Osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” to osoba, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Z powyższego wynika, iż definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Na podstawie art. 15 ust. 1 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest wykonywana w drugim Umawiającym się Państwie, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie. Odnosząc ten przepis do przedmiotowej sprawy, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, iż uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które otrzymuje z pracy najemnej mając miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Taki stan faktyczny spełnia dyspozycję przepisu art. 15 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych przepisem prawa podatkowego definiującym podmioty zobowiązane do pełnienia funkcji płatnika jest art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej (zakłady pracy) są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy, stosunku służbowego, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy. Ze wspomnianego przepisu nie wynika, że płatnikiem nie może być podmiot zagraniczny, jednakże nałożenie w art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązku rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych bezpośrednio przez osoby fizyczne, które otrzymują wynagrodzenie ze stosunku pracy z zagranicy bez pośrednictwa płatnika wskazuje na to, że podmioty zagraniczne nie są traktowane jako płatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych. Zatem pracownik zatrudniony u pracodawcy zagranicznego co do zasady jest osobiście odpowiedzialny za obliczenie i zapłatę zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych w trakcie roku podatkowego oraz do dokonania rozliczenia rocznego podatku. Obliczanie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych odbywa się zgodnie z dyspozycją art. 44 ust. 3a ww. ustawy.

Zgodnie z powyższym Wnioskodawca jest zobowiązany w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Obliczoną w sposób opisany wyżej zaliczkę należy zmniejszyć o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne zapłaconej w danym miesiącu ze środków płatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zdaniem Wnioskodawcy z powyższego wynika, że jeśli przebywa w Polsce z zamiarem stałego pobytu - posiada tutaj ośrodek interesów życiowych to świadczenie pracodawcy za wykonywanie pracy za granicą podlega opodatkowaniu w Polsce i nie korzysta ze zwolnienia. Świadczenie otrzymywane od pracodawcy za wykonywanie pracy za granicą nie korzysta z żadnego ze zwolnień określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca stwierdza, że w chwili gdy Jego miejscem zamieszkania stanie się Rzeczpospolita Polska będzie podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości dochodów. Wynagrodzenie za pracę od holenderskiego pracodawcy, a także dodatkowe wynagrodzenie z racji wykonywania pracy za granicą będzie opodatkowane w Polsce. Ponieważ pracodawca nie posiada zakładu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy też zakładu w rozumieniu konwencji między Rzeczpospolitą Polską o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, nie ma możliwości odprowadzania za Wnioskodawcę zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. W sytuacji tej zastosowanie ma art. 44 ust. 1 a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który nakłada na Wnioskodawcę obowiązek odprowadzania do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca jest obywatelem Holandii i do tej pory ponad połowę roku spędzał w tym kraju. Zgodnie ze stanem faktycznym oraz stanem prawnym przewidzianym w umowie pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. 2003 r. Nr 216 poz. 2120) miejscem zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych była Holandia. Wnioskodawca zamierza jednak na stałe osiedlić się w Polsce. W tej sytuacji Jego miejscem zamieszkania stanie się Polska, gdzie będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Obecnie jest zatrudniony w holenderskiej firmie, która nie ma swojego zakładu czy też przedstawicielstwa na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Pomimo, iż miejscem zamieszkania Wnioskodawcy będzie Polska to stosunek pracy z firmą holenderską nie zostanie rozwiązany. Praca będzie wykonywana na terenie Polski. Holenderski pracodawca nie ma możliwości odprowadzania za Wnioskodawcę w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Cały dochód na który składa się podstawowe wynagrodzenie oraz dodatkowe wynagrodzenie z racji wykonywania pracy za granicą Wnioskodawca będzie otrzymywał z Holandii. W obecnym stanie prawnym dodatkowe wynagrodzenie z racji wykonywania pracy za granicą (tu: w Polsce) nie podlega w Holandii opodatkowaniu.

Wnioskodawca posiada już tymczasowe zameldowanie w Polsce, a także wydane przez Wojewodę Pomorskiego zaświadczenie o rejestracji obywatela Unii Europejskiej na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Posiada także samochód zarejestrowany na terenie Rzeczpospolitej Polskiej oraz numer NIP. Pracodawca Wnioskodawcy nie posiada na terenie Rzeczpospolitej Polskiej zakładu ani też przedstawicielstwa w ramach którego wykonywałby pracę, dlatego pracodawca nie może być płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. W tej chwili Wnioskodawca ubiega się w Holandii o zwolnienie z obowiązku odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika zatem, że w okresie którego dotyczy zapytanie Wnioskodawca będzie miał miejsce zamieszkania na terytorium Polski, i zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W myśl art. 15 ust. 1 Konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. 2003 Nr 216, poz. 2120), z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W konsekwencji, dochody otrzymywane przez Wnioskodawcę od zagranicznego pracodawcy z tytułu pracy wykonywanej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, będą podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11a ust. 1 ww. ustawy, przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Na podstawie art. 12 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Do przychodów ze stosunku pracy należy zatem zaliczyć wszelkie świadczenia otrzymywane w związku z wykonywaną pracą, w tym również dodatkowe wynagrodzenie za wykonywanie pracy za granicą. Przychody te za wyjątkiem zwolnionych od podatku lub od których zaniechano jego poboru podlegają więc opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jako przychody ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Ponieważ z treści wniosku wynika, że świadczenie otrzymywane od pracodawcy nie korzysta z żadnego ze zwolnień określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem Wnioskodawca będzie obowiązany w myśl art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy, bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego - samodzielnie obliczone w oparciu o wskazane poniżej przepisy - zaliczki na podatek dochodowy od całości uzyskiwanych od zagranicznego pracodawcy dochodów.

Zgodnie bowiem ze wskazanym art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Stosownie do art. 44 ust. 3a ustawy podatkowej podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3a zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, zapłaconej w danym miesiącu ze środków podatnika (art. 44 ust. 3c ww. ustawy).

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Podkreślenia jednakże, wymaga, iż zaliczkę obliczoną w sposób określony w art. 44 ust. 3a zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, zapłaconej w danym miesiącu ze środków podatnika, a nie jak Wnioskodawca wskazuje we własnym stanowisku – ze środków płatnika.

Natomiast, po zakończeniu roku podatkowego zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykazania uzyskanych dochodów w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, które ma obowiązek złożyć w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.