Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/436-99/13-2/ES
z 29 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2013 r. (data wpływu 29 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 15 stycznia 2013 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem podpisali umowę o kredyt hipoteczny w banku. Uzyskane środki mają sfinansować zakup lokalu mieszkalnego od dewelopera. Zainteresowana nadmieniła, że będzie to ich pierwsze mieszkanie.

Z powodu zbyt niskiej, zdaniem banku, zdolności kredytowej, kredyt wspólnie z małżonkami wzięli rodzice Wnioskodawczyni, którzy nie będą właścicielami ww. lokalu. Tak więc rodzice stali się współkredytobiorcami, bez prawa do nieruchomości zabezpieczającej hipotekę.

Zainteresowana wyjaśniła, iż raty kredytu małżonkowie zamierzają jednak spłacać sami. Będą one finansowane ze wspólnego konta małżonków, na które wpływać będą tylko ich dochody.

Zatem, tak naprawdę, mimo tego, że rodzice Wnioskodawczyni wzięli razem z małżonkami kredyt hipoteczny na zakup mieszkania (współwłasność Jej i męża), rodzice nie ponieśli żadnych kosztów finansowych.

Otrzymane przez Wnioskodawczynię i małżonka pieniądze pochodzą z banku, a ustalone raty chcą spłacać samodzielnie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nastąpiła darowizna ze strony rodziców Wnioskodawczyni i czy tym samym powstał obowiązek zapłacenia podatku od darowizny?

Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie ustawy o podatku od spadków i darowizn darowizna ze strony rodziców nie nastąpiła, ponieważ nie został spełniony żaden z warunków powstania obowiązku podatkowego wynikających z art. 6 tej ustawy.

W ocenie Zainteresowanej rodzice fizycznie nie przekazali małżonkom środków finansowych. Wszystkie uzyskane pieniądze pochodzą z banku, a wszystkie koszty kredytu poniosą wyłącznie Wnioskodawczyni z małżonkiem.

Zainteresowana uważa, że obowiązek podatku od darowizny powstanie dopiero w momencie, jeśli rzeczywiście raty kredytu byłyby spłacane przez rodziców.

W opinii Wnioskodawczyni, aktualnie obowiązku podatkowego z tytułu darowizny nie ma.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Ponadto, zgodnie z art. 1 ust. 2 ww. ustawy, podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Z powyżej zacytowanego przepisu wynika, że podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem jego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Użyty w przepisie zwrot „kosztem swojego majątku” oznacza natomiast, że z darowizną do czynienia mamy w sytuacji, gdy dochodzi do bezpośrednio określonego ubytku w istniejących już składnikach majątku darczyńcy, przy czym musi on być rzeczywisty. Nadto w rezultacie zawarcia umowy darowizny osoba obdarowana nabywa własność przedmiotu tej umowy.

Omawiając przesłankę nieodpłatności wskazać natomiast należy, że świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wspólnie z mężem i rodzicami zaciągnęli kredyt w banku na zakup lokalu mieszkalnego, którego jedynymi właścicielami będzie Ona z małżonkiem. Natomiast kredyt zaciągnięty w banku przez małżonków i rodziców spłacany będzie wyłącznie przez Wnioskodawczynię i małżonka.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że tylko z faktu współkredytowania zakupu lokalu mieszkalnego nie można wywodzić, że rodzice dokonali przysporzenia w majątku Wnioskodawczyni i męża kosztem swojego majątku. Brak bowiem w takiej sytuacji rzeczywistego uszczuplenia majątku rodziców, czyli elementu konstytutywnego dla umowy darowizny. Zakup lokalu mieszkalnego, o którym mowa we wniosku, sfinansowany zostanie bowiem ze środków pochodzących z kredytu bankowego. Z istoty kredytu wynika natomiast, że samo jego otrzymanie i spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo.

Zgodnie bowiem z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1376 ze zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Czynność wpółkredytowania zakupu mieszkania nie może być zatem uznana za darowiznę w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Nie jest to także inna czynność wymieniona w zawartym w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Tym samym nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Mając na uwadze powyższe oraz uregulowania prawne w tym zakresie należy stwierdzić, iż nie nastąpiła darowizna ze strony rodziców Wnioskodawczyni co w konsekwencji nie powoduje obowiązku zapłaty podatku w świetle przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.