Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-87/13-2/AJ
z 30 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2013 r. (data wpływu 30 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania czynszu z tytułu najmu samochodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania czynszu z tytułu najmu samochodu oraz dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Sp. z o.o.) - zwana dalej Spółką - prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu instrumentami optycznymi i sprzętem optycznym, oferując również usługi związane z ich naprawą i konserwacją. Na podstawie cywilnoprawnych umów najmu Spółka zamierza wynajmować od swoich pracowników, zatrudnionych w Spółce na podstawie umowy o pracę na stanowisku kuriera lub przedstawiciela handlowego samochody osobowe stanowiące ich (tj. pracowników) własność lub współwłasność.

Przedmiotowe samochody używane będą przez Spółkę w celu zapewnienia jej niezakłóconego funkcjonowania w zakresie jej działalności gospodarczej. W praktyce oznaczać to będzie, iż ww. pracownicy Spółki używać będą przedmiotowe samochody w celu realizacji zadań służbowych, tj. wykonywania czynności określonych w zawartych z nimi umowach o pracę, przypisanych do stanowiska kuriera lub przedstawiciela handlowego. Samochody te używane będą na terenie całego kraju. Koszty eksploatacji tych samochodów, tj. koszty związane z ich faktycznym użytkowaniem, takie jak: wydatki na zakup paliwa, opłaty za przejazd autostradami i innymi płatnymi drogami, opłaty parkingowe oraz wydatki na zużyte podczas bieżącej eksploatacji części samochodowe, ponoszone będą przez Spółkę. Okres obowiązywania każdej z umów na wynajem przedmiotowych samochodów z ww. pracownikami Spółki będzie pokrywał się z okresem, na jaki Spółka zawarła umowę o pracę z każdym z tych pracowników. Może to być więc umowa zawarta na czas określony lub na czas nieokreślony.

Za postawienie przez wynajmującego (pracownika Spółki) samochodu do dyspozycji najemcy (Spółki), najemca będzie płacił wynajmującemu miesięczny czynsz określony w stałej wysokości w złotych polskich w zawartej między nimi umowie najmu; opłata ta będzie ponoszona przez najemcę bez względu na zakres używania wynajętego samochodu, a więc również wówczas, gdy samochód nie będzie używany przez najemcę.

Spółka prowadzić będzie ewidencje przebiegu wynajmowanych przez nią ww. samochodów osobowych zgodnie z wymogami ustawowymi przewidzianymi w art. 16 ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., nr 74, poz. 397 z późn. zm. - zwanej dalej ustawą o CIT).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy Spółka postąpi prawidłowo, nie traktując jako wynagrodzenia ze stosunku pracy miesięcznego czynszu określonego w stałej wysokości w cywilnoprawnej umowie najmu, wypłacanego jej ww. pracownikom za postawienie przedmiotowych samochodów do jej dyspozycji i w konsekwencji nie naliczając i nie pobierając od tej opłaty zgodnie z art. 31 i nast. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm. - zwanej dalej ustawą o PIT) zaliczek na podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka postąpi prawidłowo nie traktując jako wynagrodzenia ze stosunku pracy miesięcznego czynszu określonego w stałej wysokości w cywilnoprawnej umowie najmu wypłacanego jej ww. pracownikom za postawienie przedmiotowych samochodów do jej dyspozycji i w konsekwencji nie naliczając i nie pobierając od tej opłaty zgodnie z art. 31 i nast. ustawy o PIT zaliczek na podatek dochodowy.

UZASADNIENIE

Zainteresowany uważa, że określony w zawartej zgodnie z art. 659 Kodeksu cywilnego (cywilnoprawnej) umowie najmu miesięczny czynsz w stałej wysokości, wypłacany przez Spółkę pracownikom wynajmującym samochody, jest wynagrodzeniem za prawo do korzystania z tych samochodów. Wynagrodzenie to nie stanowi wynagrodzenia ze stosunku pracy, określonego w art. 22 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), łączącego Spółkę z jej pracownikami, gdyż pracownicy, oddając odpłatnie do dyspozycji Spółki samochody, nie zobowiązują się do wykonywania pracy za wynagrodzeniem na rzecz Spółki, nie działają pod jej kierownictwem ani w miejscu w czasie przez nią wyznaczonym.

Miesięczny czynsz w stałej wysokości przysługujący pracownikom wynajmującym samochody stanowi dla nich przychody w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT (przychody z tytułu najmu i dzierżawy), do których opodatkowania są oni (tj. wynajmujący) bezpośrednio zobowiązani. Tym samym Spółka nie jest zgodnie z art. 31 i nast. ustawy o PIT zobowiązana do naliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od tych opłat (czynszu).

W świetle powyższego – zdaniem Wnioskodawcy - stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Art. 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy źródłem przychodu jest m.in. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z powyższych przepisów wynika, iż najem i stosunek pracy stanowią odrębne źródła przychodów dla których ustawodawca odrębnie uregulował zasady ich opodatkowania.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym, czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego).

Podstawą generowania przychodów z tytułu najmu jest zawarcie pomiędzy stronami stosownej umowy.

Nie ma przeciwwskazań do tego, aby pracodawca (najemca) zawarł z pracownikiem (wynajmującym) umowę najmu. Zawarcie takiej umowy nie powoduje, że otrzymany przez pracownika czynsz staje się automatycznie przychodem ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego Zainteresowany wskazał, iż będzie płacił wynajmującemu miesięczny czynsz określony w stałej wysokości w złotych polskich w zawartej między nimi umowie najmu. Czynsz ten będzie ponoszony przez najemcę bez względu na zakres używania wynajętego samochodu, a więc również wówczas, gdy samochód nie będzie używany przez najemcę.

W zestawieniu z pozostałymi informacjami wynikającymi z opisu zdarzenia przyszłego, że koszty eksploatacji wynajmowanych samochodów takie jak: wydatki na zakup paliwa, opłaty za przejazd autostradami i innymi płatnymi drogami, opłaty parkingowe oraz wydatki na zużyte podczas bieżącej eksploatacji części samochodowe będzie ponosić Spółka (najemca), należy wskazać, iż brak jest podstaw do stwierdzenia, że kwota z tytułu czynszu stanowi zwrot kosztów używania przez pracownika samochodu prywatnego w celach służbowych, który to zwrot stanowiłby dla niego przychód ze stosunku pracy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego i przytoczone prawne stwierdzić należy, iż otrzymywany przez pracowników czynsz należy zakwalifikować jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychód z najmu.

W związku powyższym to na pracowniku ciąży obowiązek opodatkowania przychodu z tego tytułu.

W konsekwencji na Zainteresowanym nie ciąży – w odniesieniu do należności z tego tytułu - obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 31 i następnych ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, tut. Organ informuje, iż w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

– t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.