INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zmianami) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2011 r. (data wpływu 19 grudnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu powstania przychodu z tytułu otrzymania kwoty wynikającego z przedwczesnego zakończenia umowy leasingu finansowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2011 r. wpłynął do tut. organu, uzupełniony pismem z dnia 22 marca 2012 r., wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu powstania przychodu z tytułu otrzymania kwoty wynikającego z przedwczesnego zakończenia umowy leasingu operacyjnego, umowy finansowego, umowy najmu i umowy dzierżawy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca - spółka akcyjna, świadczy usługi leasingu operacyjnego oraz finansowego. Umowy leasingu są zawierane na czas określony, niemniej w pewnych okolicznościach Spółka jest uprawniona do wypowiedzenia umowy przed upływem terminu na jaki umowa została zawarta. Przykładowo może to nastąpić, gdy leasingobiorca:

• dopuszcza się zwłoki w płatnościach wynikających z umowy.
• oddaje przedmiot leasingu do używania osobie trzeciej bez zgody Spółki,
• zaniedbuje przedmiot leasingu w sposób narażający go na utratę lub uszkodzenie.
• narusza postanowienia umowy,
• staje się podmiotem postępowania naprawczego, układowego, upadłościowego.

W przypadku rozwiązania umowy przed przewidzianym w umowie terminem Spółka może żądać od leasingobiorcy zapłaty wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych opłat leasingowych i innych należności przewidzianych w umowie lub płatności dodatkowych.

Analogiczne roszczenie może również przysługiwać Spółce w przypadku wypowiedzenia umowy przez leasingobiorcę (o ile umowa będzie przewidywać możliwość wcześniejszego jej wypowiedzenia przez leasingobiorcę), czy w przypadku wygaśnięcia umowy wskutek kradzieży, utraty, zniszczenia przedmiotu leasingu z powodów, za które Spółka nie ponosi odpowiedzialności.

Wskazane skutki przedwczesnego wypowiedzenia umowy będą również miałyzastosowanie do zawieranych przez Spółkę umów najmu oraz dzierżawy.

W odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego Spółka wskazała, iż w ramach prowadzenia działalności gospodarczej Spółka zawierać będzie następujące typy umów.

1. umowy leasingu operacyjnego oraz
2. umowy leasingu finansowego (art. 709(1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, Dz. U, z 1964 Nr l6, poz, 93; dalej: "KC");
3. umowy najmu (art. 659 § 1 KC);
4. umowy dzierżawy art. 693 § 1 KC).

Co do zasady przedmiotem wskazanych powyżej umów niezależnie od tytułucywilnoprawnego (tj. niezależnie od typu umowy) jest oddanie kontrahentowi do odpłatnego używania składników majątku - w przypadku Spółki są to głównie środki transportu.

W przypadku umów leasingu operacyjnego i finansowego kontrahent ponosi koszty opłat leasingowych za poszczególne okresy leasingu.

Z kolei w przypadku umów dzierżawy oraz najmu kontrahent za każdy okres dzierżawy/okres najmu zobowiązany jest zapłacić Spółce kwotę stanowiącą czynsz dzierżawy/ czynsz najmu.

Ponadto na mocy umowy kontrahent zobowiązuje się również do zapłaty Spółce innych należności, tj. opłaty wstępnej, kaucji czy też innych opłat dodatkowych określonychw cenniku opłat dodatkowych (np. z tytułu przygotowania porozumienia w sprawieskrócenia lub wydłużenia okresu trwania umowy, wymiany kompletu tablic rejestracyjnych, przygotowania i zawarcia aneksu umowy, wydania upoważnienia do poddzierżawienia przedmiotu leasingu osobie trzeciej, przygotowania duplikatu dokumentów dotyczącychumowy, udostępnienia danych klienta w związku z postępowaniem wyjaśniającym w sprawie o wykroczenie, itp.).

W tym miejscu Spółka pragnie wskazać, że wskazane zdarzenia wcześniejszego wypowiedzenia czy rozwiązania umów oraz związane z tym roszczenia Spółki mogą być różnie literalnie opisane w poszczególnych typach umowach.

Niemniej w każdym ze wskazanych powyżej typów umów powinny być zawarte zapisy, na mocy których Spółka będzie uprawniona do wypowiedzenia umowy przed upływem terminu na jaki umowa została zawarta. Może to nastąpić m. in. w sytuacji, gdy leasingobiorca/dzierżawca/najemca:

• dopuści się zwłoki w płatnościach wynikających z umowy,
• odda przedmiot do używania osobie trzeciej bez zgody Spółki,
• zaniedba przedmiot w sposób narażający go na utratę lub uszkodzenie,
• naruszy postanowienia umowy (np. używa przedmiotu niezgodnie z przeznaczeniem),
• stanie się podmiotem postępowania naprawczego, układowego, upadłościowego,
• nie zawiadomi niezwłocznie Spółki o zmianie adresu siedziby/miejsca zamieszkania
• nie dokona odbioru przedmiotu leasingu/ najmu/dzierżawy w ustalonym terminie,
• jeżeli stwierdzone zastanie, że dokumenty złożone przez kontrahenta w związkuz ubieganiem się o zawarcie umowy są nieprawdziwe.

W przypadku natomiast stwierdzenia przez Spółkę utraty, w tym kradzieży, całkowitego zniszczenia lub nienaprawialnego uszkodzenia przedmiotu leasingu/najmu/dzierżawy,a także uznania szkody za całkowitą, które powodują że przedmiot nie może być używany zgodnie z jego przeznaczeniem - umowa wygaśnie.

W przypadku rozwiązania umowy przed przewidzianym w umowie terminem Spółka może żądać od leasingobiorcy/ dzierżawcy/najemcy zapłaty wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych opłat leasingowych (kwot czynszu), a także jeśli konkretna umowa tak stanowi, również innych należności przewidzianych w umowie lub też płatności dodatkowych jeżeli były należne (przykładowe płatności o charakterze dodatkowymwskazano powyżej).

Analogiczne roszczenia mogą również przysługiwać Spółce w przypadku wypowiedzenia umowy przez kontrahenta (o ile umowa będzie przewidywać możliwość wcześniejszego jej wypowiedzenia przez kontrahenta), czy też w przypadku wygaśnięcia umowy wskutek kradzieży, utraty, zniszczenia, nienaprawialnego uszkodzenia przedmiotu z powodów,za które Spółka nie ponosi odpowiedzialności.

Jak już wskazano powyżej, Spółka na mocy omawianych umów ma prawo żądać od kontrahenta kwot wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych należności jedynie w sytuacji rozwiązania lub wygaśnięcia danej umowy w wyniku zaistnienia określonych zdarzeń o charakterze nadzwyczajnym i niezależnym od działań Spółki.

Prawo żądania od kontrahenta określonych kwot w przypadku, gdy zaistnieją określone zdarzenia od niej niezależne ma na celu zabezpieczenie interesów Spółki i zrekompensowanie jej straty z tytułu utraty korzyści, które mogłaby uzyskać wskutek trwania umowy, a których nie uzyska, gdyż doszło do jej wcześniejszego zakończenia. Powyższe wskazuje więc na odszkodowawczy charakter przedmiotowych kwot. Prawo do żądania opłat leasingowych (kwot czynszu) i innych należności, które byłyby Spółce należne, gdyby nie doszło do rozwiązania umowy wypełnia funkcję rekompensaty z tytułu utraconych korzyści.

W sytuacji zakończenia umowy z przyczyn wskazanych powyżej, przedmiot leasingu/najmu/dzierżawy powinien być co do zasady niezwłocznie Spółce zwrócony, co dodatkowo wskazuje, iż otrzymane tytułem rekompensaty kwoty nie stanowią elementu wynagrodzenia/płatności z tytułu świadczenia usług leasingu, najmu czy dzierżawy (bądź innego świadczenia ze strony Spółki, np. przeniesienia własności czy prawa do rozporządzania przedmiotem), a są to płatności o charakterze odszkodowawczym (niezależnym od jakiejkolwiek aktywności Spółki). W szczególności z dniem wygaśnięcia umowy wskutek utraty (w tym kradzieży) przedmiotu korzystający jest zobowiązany bezzwłocznie zwrócić przedmiot ze wszystkimi dokumentami i kompletnym fabrycznym wyposażeniem.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

1. Czy otrzymane przez Spółkę kwoty wynikające z przedwczesnego zakończenia umów leasingu (operacyjnego, finansowego), najmu i dzierżawy powinny zostać rozpoznane przez Spółkę jako przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych w momencie ich otrzymania (tj. na zasadzie kasowej)...
2. Czy otrzymane kwoty wynikające z przedwczesnego zakończenia umów leasingu (operacyjnego, finansowego), najmu i dzierżawy powinno zostać udokumentowane notą księgową jako płatność niestanowiąca wynagrodzenia za usługę opodatkowaną podatkiem od towarów i usług...
3. Czy w przypadku umów leasingu finansowego przedwczesne zakończenie umowy leasingu powinno skutkować korektą faktury VAT dokumentującej transakcję zawarcia umowy leasingu finansowego...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w przypadku - momentu powstania przychodu z tytułu otrzymania kwoty wynikającego z przedwczesnego zakończenia umowy leasingu finansowego. Wniosek Spółki w pozostałym zakresie jest przedmiotem odrębnych interpretacji indywidualnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez Spółkę kwoty odszkodowania od korzystających wynikające z przedwczesnego wypowiedzenia umów (leasingu, najmu, dzierżawy) powinny zostać rozpoznane przez Spółkę jako przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych w momencie otrzymania odszkodowania (tj. na zasadzie kasowej).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa CIT") przychodami, są m.in. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Z kolei w myśl art. 12 ust. 3 ustawy CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Na podstawie art. 12 ust. 3a ustawy CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Jeżeli jednak strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3e ustawy CIT w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W ocenie Spółki, otrzymywane od korzystających kwoty odszkodowań związanych z przedwczesnym wygaśnięciem umowy leasingu/najmu/dzierżawy, nie stanowią przychodu wynikającego z prowadzonej działalności gospodarczej, a w konsekwencji przychód z tego tytułu nie powinien być rozpoznawany „memoriałowo", lecz dopiero w momencie otrzymania przedmiotowych kwot (na zasadzie „kasowej”).

Działalnością Spółki jest świadczenie usług leasingowych, a przedmiotowe odszkodowania uzyskiwane są w trybie art. 709(5) oraz 709(15) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16 Poz. 93 ze zm.) (dalej: .,KC). Zgodnie z art. 709(5) § 3 KC, jeżeli umowa leasingu wygasła w wyniku utraty przedmiotu leasingu wskutek okoliczności niezależnych od leasingodawcy, może on żądać od korzystającego (leasingobiorcy) natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie, a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i wygaśnięcia umowy leasingu oraz z tytułu ubezpieczenia rzeczy, a także naprawienia szkody.

Z kolei w myśl art. 709(15) KC, w razie wypowiedzenia przez finansującego umowy leasingu na skutek okoliczności, za które korzystający ponosi odpowiedzialność, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i rozwiązania umowy leasingu.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, jako że przychody związane z wypłaceniem przedmiotowych kwot mających charakter odszkodowawczy, nie wynikają z prowadzonej działalności gospodarczej (tak jak np. raty leasingowe, czynsz najmu, dzierżawy) przedmiotowe płatności powinny zostać rozpoznane przez Spółkę na zasadzie kasowej, tj. w momencie ich faktycznego otrzymania.

Co ważne, powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 13 grudnia 2010 r. sygn.: ITPB3/423-494/10/MK, interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 października 2007 r. sygn.: ILPB3/423-56/07-2/HS oraz z dnia 10 września 2010 r. sygn.: ILPB3/423-488/10-4/EK, a także w interpretacji Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 8 marca 2007 r. sygn.: 1472/ROP1/423-61/07/AP.

Wskazane indywidualne interpretacje podatkowe, które jakkolwiek nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego, to wpływają jednak na praktykę wykładni prawa podatkowego i jego stosowanie w indywidualnych sprawach podatników. Uwzględnianie treści indywidualnych interpretacji podatkowych w rozstrzyganiu indywidualnych spraw o zbliżonych stanach faktycznych prowadzi bowiem do ujednolicenia stosowania prawa podatkowego, co z kolei jest zgodne z konstytucyjną zasadą równości podatników wobec prawa i zasadą zaufania do organów państwa.

Reasumując, zdaniem Spółki, jako że kwoty płatności otrzymane od korzystającego mające charakter odszkodowawczy nie wynikają z prowadzonej działalności gospodarczej powinny zostać rozpoznane przez Spółkę na zasadzie kasowej, tj. w momencie ich faktycznego otrzymania.

Na tle przedstawionego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady określające moment uzyskania przychodu dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych regulują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.). Przy czym pomimo, że ta nie zawiera definicji przychodu, to jednak – co do zasady – każde przysporzenie majątkowe podatnika w wyniku którego dochodzi do zwiększenia aktywów podatnika, można uznać za przychód podatkowy. Źródła przychodów zostały określone w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Przepis ten wskazuje, że przychód podatkowy u podatnika rozpoznawany jest według zasady kasowej.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ww. ustawy, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Aby dany przychód można było przyporządkować do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, musi być on związany z taką działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej (a więc również odszkodowania, uzyskane wskutek jej prowadzenia). Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 12 ust. 3 ustawy, że dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc pomiędzy jej wykonywaniem a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

Przychody z działalności gospodarczej powstają na zasadzie kasowej albo memoriałowej, co zostało uregulowane w art. 12 ust. 3 - 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym zasady określające moment powstania tych przychodów.

Z treści art. 12 ust. 3a cytowanej ustawy wynika z kolei, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Tak więc, regułą jest, że przychód powstaje w dacie następujących zdarzeń: wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego lub wykonanie usługi albo częściowe wykonanie usługi, nie później niż w dniu wystawienia faktury albo uregulowania należności

(art. 12 ust. 3a ustawy). A zatem zasadą jest, że opodatkowany jest przychód należny co oznacza, że należy zadeklarować przychód dla celów podatkowych niezależnie od faktycznego otrzymania środków pieniężnych.

Istnieją również sytuacje szczególne, w których dopiero otrzymanie środków pieniężnych rodzi obowiązek zadeklarowania przychodu podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Kwestię tą reguluje art. 12 ust. 3e ustawy, zgodnie z którym, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W przypadku, gdy usługa rozliczana jest w okresach rozliczeniowych, momentem powstania przychodu jest ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego na fakturze lub umowie nie rzadziej jednak niż raz w roku (art. 12 ust. 3c i 3d ustawy).

Tak więc regulacje art. 12 tej ustawy wskazują na dwa możliwe momenty wystąpienia u podatnika przychodu podatkowego.

Pierwszy, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy to moment otrzymania zapłaty, gdy przychodem są, np. otrzymane pieniądze oraz drugi, gdy zgodnie z art. 12 ust. 3, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne (co do zasady – vide ust. 3e) przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane.

W myśl art. 709(5) § 3 KC, jeżeli umowa leasingu wygasła w wyniku utraty przedmiotu leasingu wskutek okoliczności niezależnych od leasingodawcy, może on żądać od korzystającego (leasingobiorcy) natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i wygaśnięcia umowy leasingu oraz z tytułu ubezpieczenia rzeczy, a także naprawienia szkody.

Natomiast zgodnie z art. 709(15) KC, w razie wypowiedzenia przez finansującego umowy leasingu na skutek okoliczności, za które korzystający ponosi odpowiedzialność, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i rozwiązania umowy leasingu.

Skoro, jak wynika ze stanu faktycznego, roszczenia Spółki związane z przedwczesnym rozwiązaniem umowy leasingu finansowego posiada charakter odszkodowawczy - ma na celu zabezpieczenie interesów Spółki i zrekompensowanie jej straty z tytułu utraty korzyści (kwoty otrzymywane przez Spółkę od leasingobiorców po zaistnieniu określonych okoliczności, mają charakter rekompensaty), to w ocenie tut. organu podatkowego, wartość przychodu będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie wskazanych powyżej przepisów art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu sprawy, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy w zakresie zastosowania do momentu powstania przychodu z tytułu otrzymania odszkodowania na skutek przedterminowego rozwiązania umowy leasingu finansowego, przepisu art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmiotowe kwoty odszkodowawcze nie bowiem następstwem zdarzeń gospodarczych wymienionych w art. 12 ust. 3a, 3c i 3d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zaakcentowania wymaga również okoliczność, że wskazane przez Spółkę we wniosku interpretacje indywidualne wydane zostały w indywidualnych sprawach w określonych, odmiennych stanach faktycznych, a więc tylko do nich się odnoszą.

Nie mają zatem charakteru powszechnie obowiązującej wykładni przepisów prawa podatkowego.

Końcowo podkreślić należy, że analiza umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejsze rozstrzygnięcie zostało wydane przy założeniu, że należne świadczenie związane z przedwczesnym rozwiązaniem umowy leasing finansowego posiada charakter odszkodowawczy. Ewentualna ocena charakteru czynności będzie mogła być dokonana jedynie w toku przeprowadzonego postępowania przez właściwy organ pierwszej instancji stosownie do treści art. 199a § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, bowiem tutejszy organ w postępowaniu o wydanie interpretacji, przepisy postępowania jurysdykcyjnego, w tym między innymi działu IV Ordynacji podatkowej, stosuje w ograniczonym zakresie – art. 14 h Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.