INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 4.11.2011 r. (data wpływu 14.11.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzenia za prowadzenie spraw sądowych z urzędu i wystawienia faktury z tytułu tej czynności– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.11. 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzenia za prowadzenie spraw sądowych z urzędu i wystawienia faktury z tytułu tej czynności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące stan faktyczny.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 3) ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr. 10 poz. 65) radca prawny może wykonywać zawód radcy prawnego w spółce komandytowej. Spółka komandytowa z siedzibą w W. (dalej zwana Kancelarią”) jest właśnie formą prawną, w ramach której zawód radcy prawnego wykonuje radca prawny E. G., jako wspólnik (komplementariusz) prawniczej spółki komandytowej. Pismem Dziekana Okręgowej Izby Radców Prawnych z dnia 7 maja 2009 r., na podstawie art. 117 kodeksu postępowania cywilnego oraz § 2 Regulaminu postępowania rad okręgowych izb radców prawnych stanowiącego załącznik do Uchwały KRRP Nr x z dnia 22.11.2005 r., r.pr. E. G. została wyznaczona do prowadzenia jako pełnomocnik z urzędu sprawy toczącej się przed Sądem Okręgowym Wydział Cywilny o sygn. akt xx (1 instancja). Podkreślenia wymaga fakt, że cały ciężar i koszty prowadzenia sprawy (świadczenia pomocy prawnej) poniosła spółka (Kancelaria), której r.pr. E.G. jest wspólnikiem, Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia xxx. rozstrzygnął sprawę oraz przyznał r.pr. E. G. koszty zastępstwa procesowego za I instancję w kwocie 7200zł (plus 22% podatku VAT). W sprawie została wniesiona apelacja do Sądu Apelacyjnego w Warszawie (II instancji), który wyrokiem z dnia 5 maja 2011 r. prawomocnie rozstrzygnął sprawę (wyrok I instancji utrzymał w mocy) i przyznał r. pr. E. G. koszty zastępstwa za II instancję w wysokości 5400zł (plus 23 % podatku VAT). W obu orzeczeniach Sąd kosztami obciążył Skarb Państwa (Kasa Sądu Okręgowego). Zgodnie bowiem z art. 22(3) ustawy o radcach prawnych, koszty pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ponosi Skarb Państwa na zasadach określonych w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz. U. Nr 163, poz. 1349).

Pismem Sąd Okręgowy skierowanym na adres Kancelarii, zwrócił się do r.pr E. G.j z prośbą o złożenie faktury VAT na kwotę 7200 zł plus 22% VAT oraz 5400 plus 23% VAT celem wypłaty. W odpowiedzi na powyższe wezwanie Kancelaria, w ramach której r. pr. E. G. wykonuje zawód, złożyła w Oddziale Finansowym Sądu Okręgowego fakturę VAT nr 44/2011 na kwotę łączną do zapłaty 15 426 zł. W odpowiedzi, Sąd przesłał formularz oświadczenia podatkowego w celu obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, w związku z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 26.071991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.), Ponadto r.pr. E. G. została wezwana do nadesłania faktury VAT wystawionej przez nią jako osobę fizyczną prowadzącą samodzielną działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U z 2004r. Nr 54 poz. 535 z późn. zm.)

W tej sytuacji, Kancelaria zwróciła się z prośbą do Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. o wskazanie zalecanej przez Izbę praktyki postępowania, dokładnie opisując zaistniały stan faktyczny. W odpowiedzi otrzymała stanowisko OIRP, iż „radca prawny, który prowadzi praktykę tylko w ramach spółki osobowej, nie musi sam płacić podatku VAT od sprawy z urzędu. Płatnikiem VAT jest w tym przypadku Kancelaria. Stanowisko takie wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27.01.2011 r. (sygn. I FSK 1312/10)”. Jak widać Okręgowa Izba Radców Prawnych udzieliła wyjaśnień jedynie w zakresie podatku od towarów i usług nie odnosząc się do kwestii związanej z podatkiem dochodowym od osób fizycznych, stąd, mając ponadto na uwadze stanowisko Sądu, z którym nie sposób sie zgodzić, Wnioskodawca zwraca się do tutejszego organu o wydanie wiążącej interpretacji przepisów prawa podatkowego w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Kto powinien wystawić fakturę VAT i opodatkować podatkiem od towarów i usług ww. wynagrodzenie za prowadzenie spraw sądowych z urzędu – radca prawny, jako osoba fizyczna, czy Kancelaria, w ramach której radca prawny wykonuje zawód...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zgodnie z treścią art. 8 ustawy o radcach - „Radca prawny wykonuje zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce”, w tym przypadku w spółce komandytowej, w której komplementariuszami są radcowie prawni (art. 8 ust. 1 pkt 3w/w ustawy). Nie ma innej możliwości wykonywania zawodu radcy prawnego. Pomoc prawna świadczona przez r.pr. E. G. odbywa się tylko i wyłącznie w ramach struktury organizacyjnej Kancelarii. Nie świadczy ona żadnych usług prawnych jako E. G. na podstawie np. umów cywilnoprawnych, ani też w ramach kancelarii radcy prawnego. W ramach działalności zawodowej radcowie prawni - wspólnicy w Spółce wyznaczani są do prowadzenia spraw sądowych z urzędu. Niemniej przy wykonywaniu tych czynności zaangażowana jest cała Kancelaria, działająca w formie Spółki - tak jej składniki majątkowe, jak i personel, w której wspólnicy - w tym r.pr. E. G., jako komplementariusz, wykonują swój zawód. Gdyby przyjąć, że wynagrodzenie za pomoc świadczoną z urzędu jest należne r.pr. E. G. osobiście, to należałoby uznać, że uzyskała Ona wynagrodzenie poza spółką, a zatem poza nią wykonywała zawód radcy prawnego, co byłoby niezgodne z ustawą o radcach prawnych. Co prawda radca prawny występuje przed sądem jako osoba fizyczna (bo przecież spółka jako taka nie może wykonywać wolnego zawodu!) to jednak samo świadczenie pomocy prawnej odbywa się w ramach pewnej struktury jaką jest spółka i o właśnie ta struktura zaangażowana w proces świadczenia pomocy prawnej przez konkretnego radcę prawnego w relacjach prawno podatkowych jest podatnikiem z tego tytułu. Istotne bowiem znaczenie ma okoliczność w jakiej formie radca prawny wykonuje zawód, co też determinuje sposób opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze świadczenia pomocy prawej, w tym pomocy świadczonej z urzędu. Powyższe nie budzi wątpliwości organów podatkowych, gdy pomoc prawna świadczona jest przez radcę „z wyboru”, jednakże w sposób nieuprawniony często odmiennie traktowana jest pomoc prawna świadczona przez radce prawnego „z urzędu”. Tymczasem nie jest dopuszczalne traktowanie radcy prawnego jako osoby wykonującej wolny zawód w ramach spółki w sposób odmienny gdy świadczona przez niego pomoc prawna ma miejsce z wyboru od przypadków, gdy pomoc ta świadczona jest z urzędu. Doszłoby wtedy do absurdalnej sytuacji, iż w tzw. sprawach „z urzędu” radca prawny świadczy pomoc prawną osobiście i tak też rozlicza się z podatków, a w sprawach innych niż z urzędu (nawet świadcząc pomoc na rzecz tego samego podmiotu, ale „ z wyboru”) czyni to w ramach spółki, gdzie podatnikiem jest spółka (Kancelaria). A przecież w obu opisanych sytuacjach ten sam radca prawny jako osoba wykonująca wolny zawód zajmuje się problemem prawnym swojego klienta w ten sam sposób - osobiście, czyni to jednak w ramach struktury organizacyjnej (spółki - Kancelarii) z wykorzystaniem jej zasobów.

Koszty uzyskania przychodu w obu przypadkach, ponosi więc spółka (Kancelaria) a nie radca prawny – osobiście. Niestety, organy przyjmujące stanowisko odmienne zdają się nie zauważać powyższej zależności i przyjmują istnienie niczym nieuzasadnionej fikcji prawnej w stosunku do spraw prowadzonych przez radcę prawnego „z urzędu”. W ocenie Wnioskodawcy nie ma ku temu żadnych podstaw, a takie działanie stoi w sprzeczności z treścią art. 8 ustawy o radcach prawnych. Nie ulega bowiem wątpliwości, że radca prawny ma obowiązek prowadzenia sprawy z urzędu, jeżeli zostanie wyznaczony przez właściwą izbę radców prawnych. Obowiązek ten, o charakterze korporacyjnym i zawodowym, obciąża radcę prawnego bez względu na sposób wykonywania zawodu (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 29 sierpnia 2006 sygn. SK 23/05 OTK A 2006(8/94) W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał również, że nie ma wyodrębnionej kategorii radców prawnych wykonujących swój zawód tylko w zakresie pełnomocnictwa z urzędu. Powyższe potwierdza, że świadczenie pomocy prawnej z urzędu jest jednym z przejawów wykonywania zawodu radcy prawnego. Poza określeniem sposobu wyznaczenia radcy prawnego do świadczenia tej pomocy w konkretnej sprawie oraz wskazania podmiotu ponoszącego koszt działania pełnomocnika z urzędu, ustawodawca nie stworzył na jej potrzeby odrębnych unormowań prawnych. Jeśli zatem radca prawny wykonuje czynności związane z pomocą prawną udzieloną z urzędu przez sąd i następuje to w warunkach wskazanych wyżej oznacza to pozarolniczą działalność gospodarczą, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego wynagrodzenie za prowadzenie spraw sądowych z urzędu powinno być kwalifikowane i stosownie do tego opodatkowane jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej wskazanej w art. 10 ust. 1 pkt 3 oraz art. 8 ust. 1 a i art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma natomiast podstaw do opodatkowania wynagrodzenia za pomoc prawną z urzędu jako przychodu z działalności wykonywanej osobiście na podstawie art. 10 ust 1 pkt 2 oraz art. 13 pkt 6 tej ustawy.

Kolejną kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest ustalenie, kto jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu świadczonej z urzędu; spółka osobowa, czy też radca prawny wykonujący zawód w jej ramach. Zgodnie z art. 15 ust. 1 VAT podatnikiem są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na gruncie tego przepisu świadczenie pomocy prawnej z urzędu należy zakwalifikować jako działalność gospodarczą, tak samo jak pomoc prawną świadczoną „z wyboru”. Nie ma bowiem żadnych przepisów nakazujących traktowania obu sposobów świadczenia pomocy prawnej odmiennie. W przypadku radców prawnych wykonujących zawód w formie spółek osobowych - pomoc prawna z urzędu, jak to było wyżej wskazane, świadczą oni w ramach tej spółki. Oznacza to, że radca prawny nie musi rejestrować się odrębnie jako podatnik VAT. Takie stanowisko, przyznające rację radcom prawnym, zajęły sądy administracyjne w wyrokach WSA w Gdańsku z dnia 7.02.2008 r. (sygn. akt SA/Gd 981/07) oraz WSA w Warszawie w wyroku z dnia 23.06.2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 1762/09). Sąd w Warszawie w przywołanym orzeczeniu stwierdził, iż „W świetle art. 15 ust. l i 2 ustawy o podatku od towarów i usług radca prawny, wykonujący zawód w formie spółki osobowej, nie stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu. Podatnikiem zobowiązanym do wystawienia faktury VAT jest w takim przypadku spółka”. Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27.01.2011 r. (sygn. akt I FSK 1312/10), w którym oddalając skargę kasacyjną Ministra Finansów stwierdził, że „świadczenie pomocy prawnej z urzędu nie oznacza, iż radca prawny wykonujący zawód wyłącznie w ramach kancelarii będącej spółką osobową, stanie się z tego tytułu odrębnym od kancelarii podatnikiem podatku VAT”.

Powyższe stanowiska sądów administracyjnych potwierdzają stanowisko zajęte przez Wnioskodawcę, iż na gruncie obowiązujących przepisów nie jest możliwe przyjęcie, że podatnikiem podatku dochodowego oraz podatku VAT jest radca prawny jako osoba osobiście świadcząca pomoc prawną z urzędu, lecz podmiot, w ramach którego tę pomoc prawną świadczy. Poczynione wyżej rozważania prowadzą do wniosku, że nałożenie przez sąd na radcę prawnego obowiązku prowadzenia spraw z urzędu nie determinuje zmiany wybranego przez tego radcę sposobu wykonywania zawodu. Radca prawny zarówno świadcząc pomoc prawną z wyboru, jak i z urzędu wykonuje zawód polegający na świadczeniu takiej pomocy i czyni to w ramach jednej ze struktur opisanych w art. 8 ustawy o radcach prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (..).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust.16.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tekst jedn. z 2010 r. Nr 10, poz. 65 ze zm.), radca prawny wykonuje zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce:

1. cywilnej lub jawnej, w której wspólnikami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 126, poz. 1069, z późn. zm.);
2. partnerskiej, w której partnerami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej;
3. komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, w której komplementariuszami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

W myśl ust. 2 powyższego przepisu przedmiotem działalności spółek, o których mowa w ust. 1, jest świadczenie pomocy prawnej.

Wyznaczenie adwokata lub radcy prawnego do prowadzenia spraw „z urzędu” regulują przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.).

I tak w myśl zapisu art. 117#179; § 1 kodeksu o wyznaczenie adwokata lub radcy prawnego sąd zwraca się do właściwej okręgowej rady adwokackiej lub rady okręgowej izby radców prawnych.

Zgodnie z § 2 art. 117#179; kodeksu, właściwa okręgowa rada adwokacka lub rada okręgowej izby radców prawnych, wyznacza adwokata lub radcę prawnego niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie dwóch tygodni, zawiadamiając o tym sąd. W zawiadomieniu właściwa okręgowa rada adwokacka lub rada okręgowej izby radców prawnych wskazuje imię i nazwisko wyznaczonego adwokata lub radcy prawnego oraz jego adres do doręczeń.

Jeżeli strona we wniosku wskazała adwokata lub radcę prawnego, właściwa okręgowa rada adwokacka lub rada okręgowej izby radców prawnych, w miarę możliwości i w porozumieniu ze wskazanym adwokatem lub radcą prawnym, wyznaczy adwokata lub radcę prawnego wskazanego przez stronę - § 3 ww. artykułu.

Świadczenie przez radcę prawnego usług przypisanych temu zawodowi wpisuje się w działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Ocena kto uzyska status podatnika podatku od towarów i usług, powinna uwzględniać z jednej strony sposób, w jaki dochodzi do ustanowienia radcy prawnego pełnomocnikiem z urzędu, z drugiej zaś specyfikę samego wykonywania zawodu radcy prawnego, obejmującego również świadczenie pomocy prawnej z urzędu. Nie ulega przy tym wątpliwości, że radca prawny ma obowiązek prowadzenia sprawy z urzędu, jeżeli zostanie wyznaczony przez właściwą okręgową izbę radców prawnych. Obowiązek ten, o charakterze korporacyjnym i zawodowym, obciąża radcę prawnego bez względu na sposób i formę wykonywania zawodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wspólnikiem (komplementariuszem) w spółce komandytowej z siedzibą w W. (dalej zwana Kancelarią”) jest radca prawny Pani E. G.. W ramach spółki Pani E. G. wykonuje zawód radcy prawnego. Pani E. G. została wyznaczona przez Okręgową Izbę Radców Prawnych do prowadzenia jako pełnomocnik z urzędu w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym, a następnie Sądem Apelacyjnym. Pomoc prawna świadczona przez Panią E. G. odbywa się tylko i wyłącznie w ramach struktury organizacyjnej Kancelarii. Nie świadczy ona żadnych usług prawnych jako E. G. na podstawie np. umów cywilnoprawnych, ani też w ramach kancelarii radcy prawnego. W ramach działalności zawodowej radcowie prawni - wspólnicy w Spółce wyznaczani są do prowadzenia spraw sądowych z urzędu. Niemniej przy wykonywaniu tych czynności zaangażowana jest cała Kancelaria, działająca w formie Spółki - tak jej składniki majątkowe, jak i personel, w której wspólnicy - w tym r.pr. E. G., jako komplementariusz, wykonują swój zawód. Cały ciężar i koszty prowadzenia sprawy (świadczenia pomocy prawnej) poniosła spółka (Kancelaria), której r.pr. E. G. jest wspólnikiem.

Wątpliwości Strony sprowadzają się do ustalenia kto jest podatnikiem podatku VAT z tytułu wykonywania czynności w ramach pomocy prawnej z urzędu.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa tut. Organ podatkowy stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe. Uzasadniając własne stanowisko tut. Organ podatkowy stwierdza, co następuje:

Świadcząc pomoc prawną z urzędu radca prawny działa na zlecenie Sądu, które to zlecenie na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług odczytywać należy jako skierowany do radcy nakaz reprezentowania osoby wskazanej w postanowieniu przyznającym prawo pomocy. Okoliczność, że określonego z imienia i nazwiska radcę prawnego wskazuje samorząd radców prawnych jest kwestią techniczną, racjonalnym rozwiązaniem, pozwalającym na wybór konkretnego radcy przez podmiot działający niejako w imieniu radców, będący ich zrzeszeniem, a zatem dysponujący wiedzą niezbędną do wyznaczenia osoby właściwej w danej sprawie.

Istotą, przedmiotem, powyższego zlecenia (nakazu) sądu jest właśnie owo reprezentowanie określonej osoby w postępowaniu sądowym, nie zaś poszczególne czynności składające się na tę reprezentację. Sposób reprezentacji, czynności podejmowane w jej ramach, zależą już od woli podmiotu reprezentowanego i radcy prawnego. Osoba, która uzyskała prawo pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego z urzędu, nie musi zaakceptować wskazanego jej radcy. Natomiast radca prawny - jak wskazano wyżej - nie może odmówić bycia pełnomocnikiem tej osoby.

Bez stosownego postanowienia sądu w przedmiocie prawa pomocy, nie mógłby powstać stosunek umocowania między radcą prawnym i osobą, na rzecz której ma on działać. Tym niemniej radca prawny nie jest podporządkowany sądowi w znaczeniu organizacyjnym.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż świadczenie pomocy prawnej z urzędu jest więc działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, tak samo jak pomoc prawna świadczona „z wyboru”.

Oznacza to, że do obu tych przypadków świadczenia pomocy prawnej - jako działalności gospodarczej - zastosowanie mają formy wykonywania zawodu radcy prawnego wskazane przez ustawodawcę w art. 8 ust. 1 ustawy o radcach prawnych. Dlatego też prawdą jest, że świadczenie pomocy prawnej z urzędu może zatem odbywać się w formie spółki komandytowej. W takim przypadku - mimo, że faktycznym wykonawcą tej pomocy będzie ustanowiony radca prawny- usługodawcą, a tym samym podatnikiem podatku od towarów i usług będzie spółka.

Jeżeli bowiem radca prawny wykonuje zawód jedynie w formie spółki komandytowej (jak wynika z opisu stanu faktycznego), jako jej wspólnik (komplementariusz) , brak jest powodu, dla którego należałoby przyjąć, że pomoc prawna świadczona z urzędu stanowi odrębną działalność gospodarczą tego radcy prawnego. Byłoby to nie tylko nieuzasadnione w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT uznającego za podatników również osoby prawne i jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, ale także nieracjonalne.

Nie sposób bowiem przyjąć, że zamysłem ustawodawcy było stworzenie sytuacji, gdy w zakresie jednego podatku takie same czynności, wykonywane przez tę samą osobę w ramach tego samego zawodu, opodatkowane są jako różnego rodzaju działalność gospodarcza, a dokładnie jako działalność dwóch różnych podmiotów. Innymi słowy, skoro ustawodawca w art. 8 ustawy dopuszcza wybór formy wykonywania zawodu przez radcę prawnego i nie wyłącza z tego wyboru pomocy prawnej świadczonej z urzędu, za uprawiony tut. Organ podatkowy uznał wniosek, że wybrana forma wykonywania zawodu dotyczy również świadczenia pomocy prawnej z urzędu. Jest przy tym logicznym, że decydując się na wykonywanie zawodu w spółce komandytowej, radca prawny w ramach tej spółki będzie świadczył wszystkie usługi składające się na wykonywany zawód.

Podsumowując tut. Organ podatkowy stoi na stanowisku, iż radca prawny wykonujący zawód jedynie w formie spółki komandytowej nie stanie się on podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu. W związku z tym obowiązek wystawienia faktury VAT dokumentującej otrzymania wynagrodzenia za wykonywane czynności w ramach pomocy prawnej z urzędu spoczywa na spółce (Kancelarii), a nie na radcy prawnym, będącym jej wspólnikiem.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.