Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-58/13-4/WM
z 19 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2013 r. (data wpływu 21 stycznia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 kwietnia 2013 r. (data wpływu 15 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 8 kwietnia 2013 r. nr ILPB2/415-58/13-2/WM Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, iż nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 8 kwietnia 2013 r., zaś w dniu 15 kwietnia 2013 r. (data nadania 12 kwietnia 2013 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca opiekuje się niepełnosprawnym synem posiadającym orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 29 grudnia 2010 r.

W związku z tym, ponosi wydatki na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Od 2009 roku syn Zainteresowanego leczony jest w Centrum Zdrowia (…). Rozpoznano u niego twardniejące zapalenie dróg żółciowych wraz z niedrożnością tych dróg.

Do 2011 roku dziecko Wnioskodawcy było leczone zachowawczo – farmakologicznie.

W wyniku takiego leczenia choroba dalej postępowała. Dziecko nie mogło normalnie funkcjonować, chodzić do szkoły w pełnym wymiarze.

W 2012 roku Konsylium lekarskie zdecydowało się na wykonanie u syna Wnioskodawcy zabiegu ECPW (wstawienie protezy na drogach żółciowych).

Po tym zabiegu dziecko zaczęło powoli wracać do normalnego trybu życia. Zabieg ten pozwolił na spowolnienie choroby i musi być wykonywany wraz z bieżącą oceną stanu zdrowia dziecka.

W 2012 roku zabieg ten był wykonany dwa razy. Wiązało się to z dwukrotnym pobytem syna Zainteresowanego w szpitalu, co Wnioskodawca może udokumentować wypisami.

Na zabiegi Zainteresowany dojeżdżał własnym samochodem osobowym i poniósł z tego tytułu wydatki.

W piśmie uzupełniającym z dnia 12 kwietnia 2013 r. Wnioskodawca rozszerzył opisany we wniosku stan faktyczny o następujące informacje:

1. wydatki poniesione przez Zainteresowanego na używanie samochodu osobowego – będącego Jego własnością – nie były w żaden sposób sfinansowane z żadnych źródeł zewnętrznych, funduszy itp.
2. ww. wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ani nie zostały zwrócone w inny sposób.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może odliczyć od podstawy opodatkowania w ramach ulgi rehabilitacyjnej kwoty do 2280 zł z tytułu wydatków związanych z używaniem własnego samochodu osobowego do przewozu dziecka na konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo odliczyć od swojego dochodu wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Przemawia za tym fakt, iż Zainteresowany spełnia wszystkie wymagania:

• jest osobą, na której utrzymaniu jest osoba niepełnosprawna – posiada orzeczenie o niepełnosprawności,
• jest właścicielem samochodu osobowego,
• poniósł koszty na używanie tego samochodu,
• jest w stanie udokumentować fakt korzystania z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych przez syna.
  
  

Zabiegi, z których korzystał syn Wnioskodawcy miały na celu poprawę lub choćby spowolnienie postępującej choroby.

Stan zdrowia dziecka Zainteresowanego uległ znacznej poprawie w wyniku przeprowadzonego zabiegu wstawienia protezy w drogach żółciowych.

Dziecko przed zabiegiem nie mogło normalnie funkcjonować. Choroba niszczyła organizm. Po zabiegu proces ten się spowolnił.

O słuszności swojego rozumowania utwierdza Wnioskodawcę fakt, iż w myśl definicji „Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych zmierzających do osiągnięcia przy aktywnym udziale tych osób możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej”. (Dz. U. art. 7 z dnia 27 sierpnia 1997 r.).

Działania – zabiegi lecznicze przeprowadzone u dziecka Wnioskodawcy w pełni wpisują się w myśl definicji rehabilitacji osób niepełnosprawnych. W związku z tymi zabiegami konieczny był przewóz syna Zainteresowanego do miejsca wykonywania tych zabiegów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29 -30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b tej ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do uregulowań art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika,
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego,
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo -rehabilitacyjnych.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7d cyt. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f tej ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Z analizy przytoczonych wyżej przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne niepełnosprawnego dziecka, należy spełnić równocześnie następujące warunki:

• mieć na utrzymaniu dziecko (dzieci) niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia,
• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
• używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
• ponieść z tego tytułu wydatki.
  
  

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca opiekuje się niepełnosprawnym synem posiadającym orzeczenie o niepełnosprawności. W związku z tym, ponosi wydatki na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Na zabiegi Zainteresowany dojeżdżał własnym samochodem osobowym i poniósł z tego tytułu wydatki. Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na używanie samochodu osobowego – będącego Jego własnością – nie były w żaden sposób sfinansowane z żadnych źródeł zewnętrznych, funduszy itp. Wydatki te nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ani nie zostały zwrócone w inny sposób.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż skoro Wnioskodawca ma na utrzymaniu niepełnosprawnego syna i ponosi wydatki z tytułu używania własnego samochodu osobowego, dla potrzeb związanych z przewozem syna na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz jeżeli zabiegi te zostały zlecone przez lekarza, to ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionych przez siebie wydatków. Wskazać należy, iż odliczenie zastosowane przez Zainteresowanego nie może przekroczyć kwoty 2280 zł.

Reasumując, Wnioskodawca może odliczyć od podstawy opodatkowania w ramach ulgi rehabilitacyjnej kwoty do 2280 zł z tytułu wydatków związanych z używaniem własnego samochodu osobowego do przewozu dziecka na konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, jeśli w związku z używaniem tego samochodu w ww. celu poniósł wydatki co najmniej w takiej wysokości.

Ponadto, tut. Organ zaznacza, iż Wnioskodawca dołączył do wniosku szereg dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację indywidualną w trybie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny ww. dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stany faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem w sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.