Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-45/13-4/TR
z 19 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2013 r. (data wpływu: 16 stycznia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 8 kwietnia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych:

• w zakresie opodatkowania przejazdów samochodami służbowymi pomiędzy miejscem parkowania a siedzibą pracodawcy – jest prawidłowe,
• w zakresie opodatkowania wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych
  • w części dotyczącej powstania przychodu – jest prawidłowe,
  • w części dotyczącej sposobu ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracowników – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych oraz w zakresie opodatkowania przejazdów samochodami służbowymi pomiędzy miejscem parkowania a siedzibą pracodawcy.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 2 kwietnia 2013 r., nr ILPB2/415-45/13-2/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 2 kwietnia 2013 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 4 kwietnia 2013 r.), zaś w dniu 8 kwietnia 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca uporządkował sposób korzystania przez pracowników z samochodów służbowych w odniesieniu do korzystania z nich dla celów prywatnych. Takich samochodów jest 13 użytkowanych, głównie przez przedstawicieli handlowych, w systemie leasingu operacyjnego. Zarówno Wnioskodawca, jak i Jego pracownicy, korzystający z tych samochodów, mają świadomość, że jazdy dla celów prywatnych są rozpoznawane przez organy skarbowe jako źródło nieodpłatnych przychodów (pracowników). Dostosowując się do takiego stanowiska organów skarbowych, Wnioskodawca wydał w tej sprawie specjalne zarządzenie oraz zawarł z pracownikami umowy, na podstawie których ustalone zostały zasady korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych wraz z odpłatnością, przypadającą Wnioskodawcy z tego tytułu.

Umowy te w szczególności obejmują:

1. przyjęcie zasady, że dojazdy samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym na noc i weekend miejscem parkowania (garażowania), będącym miejscem zamieszkania danego pracownika, a miejscem pracy, czyli siedzibą przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, mają być traktowane jako przejazdy służbowe (nie prywatne).
   Interpretując tę zasadę w stosunku do jednego z pracowników, który posiada na własność i zamieszkuje dwa domy w dwóch różnych miejscowościach (naprzemiennie) Zainteresowany uznaje Jego prawo do odbywania do nich (i z nich) do i z miejsca pracy jazd traktowanych jako służbowe;
2. przyjęcie limitu 30 godzin miesięczne, podczas których pracownik może korzystać z samochodu służbowego do celów prywatnych. To korzystanie jest odpłatne ryczałtem, traktowanym jako dodatkowy przychód pracownika (świadczenie rzeczowe). Stawka tego ryczałtu jest ustalana jeden raz w roku i jest iloczynem ww. ilości godzin oraz stawki za godzinę korzystania z samochodu, ustalanej na podstawie analizy rynku lokalnego przeciętnej ceny wynajmu (wypożyczenia) odpowiedniego samochodu na jednostkę czasu;
3. przyjęcie zasady, że w przypadku potrzeby skorzystania przez pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych w wymiarze przekraczającym limit 30 godzin miesięcznie, np. w celu wyjazdu pracownika na urlop, to takie korzystanie jest także odpłatne, analogicznie według stawek jak przy limicie 30 godzin, lecz dodatkowo po uprzednim wyrażeniu indywidualnej zgody przez pracodawcę. Pracownik ma obowiązek rejestracji czasu takiej podróży prywatnej;
4. przyjęciu zasady, że dla potrzeb jazd dla celów prywatnych pracownik zakupuje paliwo na własny koszt.
   
   

W rezultacie Wnioskodawca powinien otrzymać obiektywną podstawę opodatkowania PIT-em.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle art. 11 ust. 1 ustawy PIT przytoczone w opisie stanu faktycznego nieodpłatne świadczenia w postaci udostępniania pracownikowi samochodu służbowego do jazd z domu do miejsca pracy (i odwrotnie) oraz do jazd prywatnych w wymiarze 30 godzin miesięcznie należy uznać za przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem od osób fizycznych?
2. Czy nocowanie przez pracownika w dwóch różnych miejscach zakwaterowania (domach stanowiących jego własność, przy czym tylko jedno miejsce jest adresem stałego zameldowania) ma znaczenie w kwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępniania pracownikowi jazd do nich samochodem służbowym?
3. Jeżeli jazdy samochodem służbowym w celach prywatnych trzeba uznać za nieodpłatne świadczenie, to czy w świetle art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy PIT oraz w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, można oprzeć wymiar ich odpłatności na limicie ilości godzin, przyjmowanych jako przeciętna ilość czasu w miesiącu, potrzebna do załatwiania (jazd) spraw prywatnych przez pracownika przy pomocy udostępnionego mu samochodu służbowego przemnożonej przez stawkę godzinową odpłatności za korzystanie z samochodu, ustalonej raz w roku w oparciu o stawki wynajmu odpowiednich marek samochodów na rynku lokalnym?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wychodząc z założenia, że korzystanie z samochodu służbowego przez pracowników dla celów prywatnych rodzi po ich stronie obowiązek poddania się rozliczeniu podatkowemu (PIT) z tytuły otrzymania nieodpłatnego świadczenia, opisany system takiego rozliczenia jest odpowiedni dla naliczenia wartości nieodpłatnego świadczenia, ponieważ jest oparty na danych rynkowych.

Konsekwentnie też Wnioskodawca stoi na stanowisku, ze skoro zakwalifikował jazdy z miejsca zamieszkania (jakiekolwiek by ono nie było) do miejsca pracy (i z powrotem) jako służbowe wraz z nałożonym na pracownika obowiązkiem zabezpieczenia samochodu służbowego w miejscu parkowania, to nie będą one wchodzić w zakres nieodpłatnego świadczenia i będą one wyłączone z opodatkowania podatkiem PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się:

• w zakresie opodatkowania przejazdów samochodami służbowymi pomiędzy miejscem parkowania a siedzibą pracodawcy – za prawidłowe,
• w zakresie opodatkowania wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych
  • w części dotyczącej powstania przychodu – za prawidłowe,
  • w części dotyczącej sposobu ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracowników – za nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie zaś do treści art. 12 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez osobę pozostającą w stosunku pracy nie może generować dla tejże osoby dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wskazano we wniosku, zarówno Wnioskodawca, jak i Jego pracownicy, korzystający z tych samochodów, mają świadomość, że jazdy dla celów prywatnych są rozpoznawane przez organy skarbowe jako źródło nieodpłatnych przychodów (pracowników). Dostosowując się do takiego stanowiska organów skarbowych, Wnioskodawca wydał w tej sprawie specjalne zarządzenie oraz zawarł z pracownikami umowy, na podstawie których ustalone zostały zasady korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych wraz z odpłatnością, przypadającą Wnioskodawcy z tego tytułu. Umowy te w szczególności obejmują m.in. przyjęcie zasady, że dojazdy samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym na noc i weekend miejscem parkowania (garażowania), będącym miejscem zamieszkania danego pracownika, a miejscem pracy, czyli siedzibą przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, mają być traktowane jako przejazdy służbowe (nie prywatne). Interpretując tę zasadę w stosunku do jednego z pracowników, który posiada na własność i zamieszkuje dwa domy w dwóch różnych miejscowościach (naprzemiennie) Zainteresowany uznaje Jego prawo do odbywania do nich (i z nich) do i z miejsca pracy jazd traktowanych jako służbowe.

Mając powyższe na uwadze, wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz wskazanie przez płatnika garażowania bądź parkowania w miejscu zamieszkania tych pracowników, gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu takiego pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji, przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego, wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania opisanych pracowników. Tym samym, Wnioskodawca jako płatnik nie będzie obowiązany do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie przejazdy pracowników samochodami służbowymi pomiędzy miejscem garażowania bądź parkowania (ich adresem zamieszkania) a siedzibą Wnioskodawcy (Spółki) lub innym miejscem wykonywania pracy i z powrotem, nie stanowią dla tychże osób w świetle przepisów art. 11 i art. 12 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem. Dodać przy tym należy, iż jeżeli faktycznie dany pracownik Wnioskodawcy posiada dwa adresy zamieszkania, to – niezależnie od faktu, iż tylko jeden z nich jest dla tego pracownika adresem stałego zameldowania – zasada ta ma zastosowanie z uwzględnieniem obu adresów.

W konsekwencji, Zainteresowany nie jest obowiązany – jako płatnik – do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Z definicji przychodów, wynikającej z art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym, wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, ustawodawca w art. 11 ust. 2a ściśle określił sposoby ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca uporządkował sposób korzystania przez pracowników z samochodów służbowych w odniesieniu do korzystania z nich dla celów prywatnych. Takich samochodów jest 13 użytkowanych, głównie przez przedstawicieli handlowych, w systemie leasingu operacyjnego. Wnioskodawca wydał w tej sprawie specjalne zarządzenie oraz zawarł z pracownikami umowy, na podstawie których ustalone zostały zasady korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych wraz z odpłatnością, przypadającą Wnioskodawcy z tego tytułu.

Umowy te w szczególności obejmują m.in.:

• przyjęcie limitu 30 godzin miesięczne, podczas których pracownik może korzystać z samochodu służbowego do celów prywatnych. To korzystanie jest odpłatne ryczałtem, traktowanym jako dodatkowy przychód pracownika (świadczenie rzeczowe). Stawka tego ryczałtu jest ustalana jeden raz w roku i jest iloczynem ww. ilości godzin oraz stawki za godzinę korzystania z samochodu, ustalanej na podstawie analizy rynku lokalnego przeciętnej ceny wynajmu (wypożyczenia) odpowiedniego samochodu na jednostkę czasu;
• przyjęcie zasady, że w przypadku potrzeby skorzystania przez pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych w wymiarze przekraczającym limit 30 godzin miesięcznie, np. w celu wyjazdu pracownika na urlop, to takie korzystanie jest także odpłatne, analogicznie według stawek jak przy limicie 30 godzin, lecz dodatkowo po uprzednim wyrażeniu indywidualnej zgody przez pracodawcę. Pracownik ma obowiązek rejestracji czasu takiej podróży prywatnej;
• przyjęciu zasady, że dla potrzeb jazd dla celów prywatnych pracownik zakupuje paliwo na własny koszt.
  
  

W związku z powyższym, wskazać należy, że wartość nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników Zainteresowanego, w postaci wykorzystania samochodów służbowych – użytkowanych przez Spółkę (Wnioskodawcę) na podstawie zakupionej usługi leasingu operacyjnego – do celów prywatnych, stanowi dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy.

Wnioskodawca, zawierając umowę leasingu operacyjnego, zakupił u innego podmiotu usługę w niej wymienioną i co za tym idzie, zakup tej usługi powinien być brany pod uwagę przy ustalaniu uzyskiwanych przez pracownika nieodpłatnych świadczeń z tytułu prawa do korzystania z pojazdu dla celów prywatnych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych przez pracowników, stanowi dla tychże pracowników przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń i w związku z tym na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika.

W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie, w przypadku samochodów użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umowy leasingu operacyjnego, ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia należy dokonać w oparciu o postanowienia art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy, tj. wg cen zakupu. Przedmiotem świadczenia na rzecz pracownika jest bowiem usługa zakupiona u innego podmiotu.

Wartość nieodpłatnych świadczeń Zainteresowany ma obowiązek doliczać do wynagrodzeń wypłaconych w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczać, pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, art. 32 i art. 38 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo, w odniesieniu do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji przychodu z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Treść art. 3 pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Z uwagi na powyższe, nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) wysokości przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodów służbowych.

Zagadnienie dotyczące potwierdzenia prawidłowości przedstawionej we wniosku kalkulacji nie może stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej. Przedmiotem interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie może być wyłącznie wskazanie przepisu, na podstawie którego należy ustalić wartość nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników, a nie prawidłowość ich wyliczania, bowiem kwestia ta nie jest regulowana przepisami prawa podatkowego.

Tut. Organ zauważa, iż rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, nie jest ustalenie, czy sposób kalkulacji przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego jest prawidłowy i czy spełnia kryteria art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania kontrolnego bądź postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto, informuje się, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.