Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-88/13-2/HW
z 29 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. , przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2013 r. (data wpływu 4 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty faktury poprzez wydanie weksla Zbywającemu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty faktury poprzez wydanie weksla Zbywającemu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą prawną – spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”). Wnioskodawca zamierza nabyć nieruchomości (zwane dalej łącznie: „Nieruchomości”) wraz z posadowionym na nich budynkiem oraz składnikami majątkowymi związanymi z funkcjonowaniem budynku (dalej: „Budynek”) od spółki komandytowo – akcyjnej (dalej: „Zbywający”). Zarówno Wnioskodawca, jak i Zbywający są czynnymi podatnikami VAT.

Budynek posadowiony na Nieruchomościach został już oddany do użytkowania i obecnie wykorzystywany jest do wykonywania czynności opodatkowanych, w szczególności do świadczenia usług w zakresie wynajmowania powierzchni handlowych, usługowych i biurowych.

Zbywający nie ponosił wydatków na ulepszenie Budynku w kwocie przekraczającej 30% wartości początkowej Budynku.

Dlatego też, w związku ze zbyciem Budynku, Wnioskodawca oraz Nabywca złożą przed dniem dokonania dostawy tego Budynku właściwemu dla Nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie o wybraniu opodatkowania dostawy tego Budynku, spełniające warunki określone w art. 43 ust. 11 ustawy o VAT.

W konsekwencji, Zbywający wystawi na rzecz Wnioskodawcy fakturę VAT stwierdzającą w szczególności cenę netto oraz kwotę podatku należnego obliczonego według właściwej stawki.

Zgodnie z intencją stron, Wnioskodawca ureguluje należność za Nieruchomości (wraz z posadowionym na nich Budynkiem) poprzez wydanie Zbywającemu środka płatniczego w postaci weksla. Zgodnie z umową weksla oraz umową przenosząca, własność Nieruchomości (zawartą w formie aktu notarialnego), strony transakcji uznają wydanie weksla za uregulowanie należności za nabywane Nieruchomości, w konsekwencji Zbywającemu nie będzie przysługiwać roszczenie z tytułu zapłaty za Nieruchomości. Tym samym, przez wydanie weksla dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania Wnioskodawcy do zapłaty ceny za Nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłata ceny nabycia Nieruchomości poprzez wydanie Zbywającemu weksla jako środka płatniczego, powodujące spełnienie należności z tytułu ceny, stanowi zapłatę faktury, w rozumieniu art. 87 ust. 6 pkt 1 UVAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata ceny nabycia wynikającej z faktury dokumentującej nabycie Nieruchomości poprzez wydanie weksla jako środka płatniczego, stanowi zapłatę faktury, w rozumieniu art. 87 ust. 6 pkt 1 UVAT.

Zgodnie z art. 5 ust.1 pkt 1 UVAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust 1 UVAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

1.

Z kolei, zgodnie z art. 86 ust. 1 UVAT, w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a i b UVAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, a także potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego.

2.

Z kolei zgodnie z art. 87 ust. 1 UVAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W myśl art. 87 ust 6 pkt 1 UVAT, na wniosek podatnika, złożony wraz z deklaracją podatkową, urząd skarbowy jest obowiązany zwrócić różnicę podatku, (tj. nadwyżkę podatku naliczonego nad podatkiem należnym), w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia, w przypadku gdy kwoty podatku naliczonego, wykazane w deklaracji podatkowej, wynikają w szczególności z faktur dokumentujących kwoty należności, które zostały w całości zapłacone.

3.

Zdaniem Wnioskodawcy, treść art. 87 ust. 6 pkt 1 UVAT, odnosząca się do kwestii zapłaty faktury VAT zasadniczo dopuszcza możliwość zapłaty również poprzez wydanie weksla.

4.

Używane przez ustawodawcę pojęcie „zapłata” nie zostało zdefiniowane w ustawie o VAT, dlatego też, Spółka uważa, iż w pierwszej kolejności należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, termin „zapłata”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach, jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „zapłata”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach, należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania.

Na powyższe rozumienie terminu „zapłata” wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, „zapłata” oznacza m. in. „uiszczenie należności za coś”. Z kolei „uiścić – uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji należy uznać, iż, „zapłata”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji – wygaśnięciem zobowiązania.

Stanowisko, że należności mogą być zapłacone w każdy przewidziany prawem sposób zostało zaprezentowane w „Leksykonie VAT 2009” Janusza Zubrzyckiego, Oficyna Wydawnicza UNIMEX Wrocław 2009, tom I, str. 1010.

A zatem należy uznać, że przepisy podatkowe nie zawierają zasadniczo ograniczeń, co do formy zapłaty należności. Nie ma zatem przeszkód do przyjęcia, że formą zapłaty może być także wydanie weksla.

5.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 ze zm.), weksel jest dokumentem potwierdzającym istnienie zobowiązania osób, które go podpisały. Osobą uprawnioną do realizacji praw majątkowych wskazanych na wekslu jest jego prawny posiadacz. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny, do najważniejszych funkcji weksla należy w szczególności: funkcja płatnicza (Komentarz do ustawy – Prawo wekslowe, [w:] Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Izabela Heropolitańska). Weksel pełni funkcje płatniczą, w sytuacji gdy wręczany jest przy zakupie towarów i usług i strony zgodnie potwierdzają płatniczą funkcję wydania takiego weksla.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że wydanie weksla będzie mieściło się w zakresie definicji terminu „zapłata” określonego w art. 87 ust. 6 pkt 1 UVAT.

6.

Powyższy pogląd potwierdził przykładowo, zdaniem Wnioskodawcy, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, który w interpretacji indywidualnej z dnia 28 lutego 2012 r. sygn. IBPP2/443-1226/11/W, wskazał, że: „Weksel emitowany na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. z 1993 r. Nr 37, poz. 282 ze zm.) oraz Kodeksu cywilnego jest papierem wartościowym. W obrocie gospodarczym weksel może pełnić funkcję płatniczą jako forma zapłaty w transakcjach kupna – sprzedaży (...)”.

Analogiczne stanowisko zostało przedstawione również przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 29 lipca 2009 r., (sygn. IBPP2/443-370/09/LŻ), jak również w interpretacji indywidualnej z dnia 13 maja 2011 r. (sygn. IBPP3/443-100/11/BWo).

7.

Pogląd dotyczący pojęcia „zapłata” analogiczny do przedstawionego przez Wnioskodawcę znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie.

Przykładowo, w wyroku z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 3024/11 NSA, powołując się również na inne orzeczenia wydane przez ten Sąd, wskazał, że „Ubocznie Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje na mnogość form zapłaty funkcjonujących chociażby w prawie bankowym (nie wspominając już o innych sferach życia gospodarczego), w obrocie prawnym gotówkowym (gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy) i bezgotówkowym (polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza). (...) Za dopuszczeniem różnorodności dopuszczalnych form zapłaty opowiedział się NSA w wyroku z dnia 8 lipca 2010 r. II FSK 359/09, w którym stwierdził, że „Swobodne przeniesienie prawa do dysponowania przychodem, to jest odsetkami z tytułu korzystania z pożyczonego kapitału należy traktować jako formę zapłaty odsetek w momencie ich kapitalizacji”.

8.

Reasumując, Zdaniem Wnioskodawcy, wskutek wydania Zbywającemu przez Wnioskodawcę weksla, jako środka płatniczego, na kwotę równą cenie określonej na fakturze, dokumentującej nabycie Nieruchomości, dojdzie do zapłaty ww. faktury, także w rozumieniu art. 87 ust. 6 pkt 1 UVAT.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie przedstawionego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl natomiast art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Natomiast, w świetle art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika, do naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, pisemnego, nieodwołalnego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanego w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej lub postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontroli skarbowej. Jeżeli przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty (art. 87 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 87 ust. 6 ustawy, na wniosek podatnika, złożony wraz z deklaracją podatkową, urząd skarbowy jest obowiązany zwrócić różnicę podatku, o której mowa w ust. 2, w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia, w przypadku gdy kwoty podatku naliczonego, wykazane w deklaracji podatkowej, wynikają z:

1. faktur dokumentujących kwoty należności, które zostały w całości zapłacone, z uwzględnieniem art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 ze. zm.),
2. dokumentów celnych, deklaracji importowej oraz decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34, i zostały przez podatnika zapłacone,
3. importu towarów rozliczanego zgodnie z art. 33a, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, lub dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, jeżeli w deklaracji podatkowej została wykazana kwota podatku należnego od tych transakcji

— przy czym przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a, 4a-4f stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 ze zm.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.
   
   

Wykładnia literalna przepisu art. 87 ust. 6 ustawy prowadzi zatem do wniosku, że jeżeli płatność wynikająca z jednorazowej transakcji pomiędzy przedsiębiorcami przekracza 15.000 euro, to bezwzględnie należy dokonać tej zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego. W pozostałych natomiast przypadkach, zapłata za dostarczony towar czy też wykonaną usługę nie musi być płacona za pośrednictwem banku, ale winna być zapłacona, co oznacza, że dostawie towarów lub świadczeniu usług ze strony sprzedawcy winna odpowiadać bezpośrednia zapłata, ze strony nabywcy.

W tym miejscu wyjaśnić należy, iż przepis art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy, posługuje się pojęciem „zapłacone należności”. Słownik Języka Polskiego (pod redakcją Bogusława Dunaj, Wydawnictwo Wilga, Warszawa 1996, s. 758, kol. I) pojęcie „zapłacone” utożsamia wprost ze słowem „płacić”. Natomiast słowo „płacić” definiowane jest jako „dawać komuś pieniądze (rzadziej coś innego), jako należność za pracę, usługę lub towar”, „dawać wynagrodzenie, uiszczać należności, długi, podatki”.

W związku z powyższym, zarówno w potocznym rozumieniu jak i interpretacji ustawowych zapisów, słowo „zapłacone” oznacza uregulowanie jakiegoś zobowiązania przez danie komuś pieniędzy, np. za określony towar.

Dokonując analizy przytoczonych powyżej przepisów należy stwierdzić, że art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy odwołuje się do art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z którym należności, których wysokość nie przekracza kwoty 15.000 euro mogą być regulowane zarówno gotówką, jak i przelewem na rachunek bankowy kontrahenta podatnika. Jednakże gdy płatność wynikająca z jednorazowej transakcji przekracza 15.000 euro, to wówczas bezwzględnie należy dokonać tej zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego. Cytowany przepis bowiem w sposób jednoznaczny i bardzo czytelny wskazuje, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego w każdym przypadku gdy stroną transakcji, z której wynika płatność jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji. Tak więc przepis art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy, nakazuje bezwzględnie dokonać zapłaty za dokonane zakupy gotówką bądź przelewem za pośrednictwem rachunku bankowego. W żadnym miejscu wskazany przepis nie odnosi się do możliwości regulowania należności w innej formie, postaci czy przy zastosowaniu innego niż pieniądz miernika wartości.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza nabyć Nieruchomości wraz z posadowionym na nich budynkiem oraz składnikami majątkowymi związanymi z funkcjonowaniem budynku od spółki komandytowo – akcyjnej. Zarówno Spółka, jak i Zbywający są czynnymi podatnikami VAT. Zbywający wystawi na rzecz Wnioskodawcy fakturę VAT stwierdzającą w szczególności cenę netto oraz kwotę podatku należnego obliczonego według właściwej stawki. Zgodnie z intencją stron, Wnioskodawca ureguluje należność za Nieruchomości (wraz z posadowionym na nich Budynkiem) poprzez wydanie Zbywającemu środka płatniczego w postaci weksla. Zgodnie z umową weksla oraz umową przenoszącą własność Nieruchomości (zawartą w formie aktu notarialnego), strony transakcji uznają wydanie weksla za uregulowanie należności za nabywane Nieruchomości, w konsekwencji Zbywającemu nie będzie przysługiwać roszczenie z tytułu zapłaty za Nieruchomości. Tym samym, przez wydanie weksla dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania Wnioskodawcy do zapłaty ceny za Nieruchomości.

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą możliwości spełnienia warunku zapłaty, wynikającego z art. 87 ust. 6 ustawy, w przypadku wydania Zbywcy weksla.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 ze zm.), weksel jest dokumentem stanowiącym bezwarunkowe zobowiązanie do zapłaty określonej osobie, w określonym terminie i miejscu przez wystawcę weksla lub osobę przez niego wskazaną, określonej na wekslu sumy pieniędzy. Charakterystyczną cechą weksla jest abstrakcyjność stosunku wekslowego, która oznacza, że sam dokument weksla nie jest związany z jakimikolwiek innymi czynnościami prawnymi (np. umową), a więc zapłata sumy wekslowej nie może być uzależniona od jakichkolwiek innych okoliczności czy warunków.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż wydanie Zbywającemu weksla nie stanowi zapłaty faktury w rozumieniu art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy. Powyższe wynika z faktu, iż ustawodawca definiuje zapłacenie faktury jako uiszczenie należności za pomocą pieniędzy, warunkując powyższe treścią art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. W konsekwencji „czynność” zapłaty za fakturę może być dokonana w formie gotówkowej, a w przypadku gdy należność ta przekracza kwotę 15.000 euro, winna być dokonana poprzez przelew na rachunek bankowy. Zapisy ustawowe nie utożsamiają zatem „zapłaty” z wymianą towarów lub potrąceniem określonym zapisami prawa cywilnego. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera enumeratywnego katalogu ograniczeń co do sposobu uregulowania należności za dostawę towarów lub świadczenia usług, bowiem precyzyjnie – jednostkowo – wskazuje, iż zapłata za fakturę – gdy jej kwota przekracza 15.000 euro – winna się odbyć z uwzględnieniem art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Reasumując, zapłata ceny wynikającej z faktury dokumentującej nabycie nieruchomości poprzez wydanie Zbywającemu weksla nie będzie traktowane na równi z zapłatą faktury, w rozumieniu art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Dodatkowo należy podkreślić, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne stanowią rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach, w których zapadły i tylko do nich się zawężają.

Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym zdarzeniu przyszłym, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Dotyczy to w szczególności kwestii prawa do zwrotu różnicy podatku w terminie 25 dni, określonego w art. 87 ust. 6 ustawy oraz opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej budynkiem.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług, w zakresie uznania zapłaty faktury poprzez wydanie weksla Zbywającemu. Natomiast, kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, została załatwiona odrębnym pismem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.