2013.04.29 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-85/13-2/MK
z 29 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. , przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2013 r. (data wpływu 1 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty faktury VAT w drodze potrącenia wierzytelności wzajemnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty faktury VAT w drodze potrącenia wierzytelności wzajemnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą prawną - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”) i zamierza nabyć nieruchomości (zwane dalej łącznie: „Nieruchomości”) wraz z posadowionym na nich budynkiem oraz składnikami majątkowymi związanymi z funkcjonowaniem budynku (dalej: „Budynek”) od spółki komandytowo-akcyjnej (dalej: „Zbywający”). Zarówno Wnioskodawca, jak i Zbywający są czynnymi podatnikami VAT.

Budynek posadowiony na Nieruchomościach został już oddany do użytkowania, obecnie wykorzystywany jest do wykonywania czynności opodatkowanych, w szczególności do świadczenia usług w zakresie wynajmowania powierzchni handlowych, usługowych i biurowych.

Zbywający nie ponosił wydatków na ulepszenie Budynku w kwocie przekraczającej 30% wartości początkowej Budynku.

Dlatego też, w związku ze zbyciem Budynku, Wnioskodawca oraz Nabywca złożą przed dniem dokonania dostawy tego Budynku właściwemu dla Nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie o wybraniu opodatkowania dostawy tego Budynku, spełniające warunki określone w art. 43 ust. 11 ustawy o VAT.

W konsekwencji, Zbywający wystawi na rzecz Wnioskodawcy fakturę VAT stwierdzającą w szczególności cenę netto oraz kwotę podatku należnego obliczonego według właściwej stawki.

Jednocześnie, Wnioskodawca dokona podwyższenia kapitału zakładowego oraz wyemituje nowe udziały, które zostaną objęte przez Zbywającego w zamian za wkład pieniężny stanowiący co najmniej równowartość określonego na ww. fakturze wynagrodzenia przysługującego Zbywającemu z tytułu sprzedaży Nieruchomości.

Tym samym, po stronie Zbywającego powstanie w stosunku do Wnioskodawcy roszczenie o zapłatę wynagrodzenia z tytułu sprzedaży Nieruchomości, natomiast po stronie Wnioskodawcy powstanie roszczenie w stosunku do Zbywającego z tytułu wpłaty wkładu pieniężnego na pokrycie kapitału zakładowego. Obie wierzytelności będą miały charakter pieniężny, będą wymagalne, nieprzedawnione oraz będą mogły być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W celu uregulowania wzajemnych wierzytelności pieniężnych, Wnioskodawca oraz Zbywający mogą w szczególności dokonać potrącenia wzajemnych wierzytelności pieniężnych, zgodnie z art. 498 § 1 kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłata ceny nabycia wynikającej z faktury dokumentującej nabycie nieruchomości wraz z posadowionym na nich budynkiem w drodze potrącenia wzajemnych wymagalnych wierzytelności niepięniężnych, powinno być traktowane na równi z zapłatą faktury, w rozumieniu przepisu art. 87 ust. 6 pkt 1 Ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata ceny nabycia wynikającej z faktury dokumentującej nabycie Nieruchomości wraz z posadowionym na nich Budynkiem w drodze potrącenia wzajemnych wymagalnych wierzytelności pieniężnych, powinna być traktowana na równi, z uregulowaniem (zapłatą) faktury.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) - (dalej: UVAT), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 UVAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z kolei, zgodnie z art. 86 ust. 1 UVAT, w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a i b UVAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, a także potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego.

Z kolei, zgodnie z art. 87 ust. 1 UVAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W myśl art. 87 ust. 6 pkt 1 UVAT, na wniosek podatnika, złożony wraz z deklaracją podatkową, urząd skarbowy jest obowiązany zwrócić różnicę podatku, tj. nadwyżkę podatku naliczonego nad podatkiem należnym, w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia, w przypadku gdy kwoty podatku naliczonego, wykazane w deklaracji podatkowej, wynikają w szczególności z faktur dokumentujących kwoty należności, które zostały w całości zapłacone.

Zdaniem Wnioskodawcy, treść art. 87 ust. 6 pkt 1 UVAT, odnosząca się do kwestii zapłaty faktury VAT zasadniczo dopuszcza możliwość zapłaty również w drodze potrącenia wzajemnych należności. Wskutek potrącenia dochodzi bowiem do spełnienia wzajemnych świadczeń kontrahentów do wysokości należności o niższej wartości.

Używane przez ustawodawcę pojęcie zapłata nie zostało zdefiniowane w ustawie VAT, dlatego też, w pierwszej kolejności należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, termin „zapłata”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach, jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „zapłata”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach, należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania.

Na powyższe rozumienie terminu „zapłata” wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, „zapłata” oznacza m. in. „uiszczenie należności za coś”. Z kolei „uiścić – uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji należy uznać, iż „zapłata”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego a w konsekwencji – wygaśnięciem zobowiązania.”

Stanowisko, że należności mogą być zapłacone w każdy przewidziany prawem sposób np. poprzez faktora, czy w formie kompensaty należności, zostało zaprezentowane w „leksykonie VAT 2009” Janusza Zubrzyckiego, Oficyna Wydawnicza UNIMEX, Wrocław 2009, tom 1, str. 1010.

A zatem należy uznać, że przepisy podatkowe nie zawierają zasadniczo ograniczeń, co do formy zapłaty należności. Nie ma zatem przeszkód do przyjęcia, że formą zapłaty może być także kompensata.

Zdaniem Wnioskodawcy, za formę zapłaty, również w rozumieniu art. 87 ust. 6 pkt 1 UVAT, należy zatem uznać także potrącenie wierzytelności.

Zgodnie z art. 498 KC, w sytuacji gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia, obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. W konsekwencji, dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania na skutek spełnienia świadczenia.

W przedmiotowej sprawie, należy więc uznać, że Wnioskodawca, poprzez potrącenie dokona uregulowania (zapłaty) faktury wystawionej przez Zbywającego, ponieważ:

Wnioskodawca oraz Zbywający będą jednocześnie względem siebie wierzycielem i dłużnikiem,
przedmiotem obu wierzytelności będą pieniądze,
obie wierzytelności na moment potrącenia będą wymagalne oraz nieprzedawnione,
obie wierzytelności będą mogły być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym,
wskutek potrącenia dojdzie do rozliczenia wzajemnych wierzytelności i w konsekwencji do zapłaty faktury wystawionej przez Zbywającego z tytułu sprzedaży Nieruchomości i tym samym do wygaśnięcia zobowiązania do zapłaty całego wynagrodzenia określonego na fakturze wskutek spełnienia ww. zobowiązania.

Jak wskazano bowiem w stanie faktycznym, wkład pieniężny będzie stanowił co najmniej równowartość określonej na fakturze ceny nabycia Nieruchomości.

Stanowisko analogiczne do stanowiska Wnioskodawcy zajął NSA, który w wyroku z dnia 2 czerwca 2011 r. (sygn. akt I FSK 1075/l0), wskazał, że „Następnie podnieść trzeba, że zobowiązanie danego podmiotu wygasa przede wszystkim poprzez jego spełnienie, co w przypadku świadczenia pieniężnego ma miejsce w sytuacji zapłaty określonej kwoty pieniężnej. Należy mieć także na uwadze to, że zobowiązanie pieniężne wygasa także poprzez kompensację wzajemnych wierzytelności, potrącenie, zgodnie z instytucją prawa cywilnego przewidzianą w art. 498 Kodeksu cywilnego, stosowaną w obrocie gospodarczym. Zastosowanie potrącenia pozwala uniknąć dwukrotnego, wzajemnego świadczenia należności, a co za tym idzie kosztów z tym związanych. Zatem zobowiązanie pieniężne wygasa nie tylko poprzez jego zapłatę, ale także i poprzez potrącenie.”

Ten sam sąd, w wyroku z dnia 5 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I FSK 1731/11), wskazał, że „Należy mieć na uwadze również taką okoliczność, że zobowiązanie pieniężne wygasa także poprzez kompensację (potrącenie) wzajemnych wierzytelności, a więc instytucję prawa cywilnego przewidzianą w art. 498 Kodeksu cywilnego. (...) Tym samym potrącenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny zapłacie.”

Analogiczny pogląd przedstawił również WSA w Łodzi, w wyroku z dnia 15 listopada 2011 r. (sygn. akt I SA/Łd 1289/11), WSA w Gliwicach, w wyroku z dnia 10 maja 20011 r. (sygn. akt III SA/Gl 216/07). Również organy podatkowe potwierdzają, że kompensata wzajemnych wierzytelności jest formą zapłaty.

Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 9 sierpnia 2010 r., sygn. ILPP1/443-865/10-2/BD, potwierdził, że podatnik dokonujący kompensaty, dokonuje zapłaty w rozumieniu art. 87 ust. 6 Ustawy o VAT.

Również w postanowieniu Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście z dnia 13 października 2006 r. (1435/PP1/443-279/05/AT), organ podatkowy wskazał, że: ,,Nie ma zatem żadnych przeszkód prawnych do uznania, że formą zapłaty może być także potrącenie (potocznie kompensata). (...) Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że potrącenie (kompensata) wzajemnych zobowiązań stanowi zapłatę należności, o której mowa w art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT”.

Reasumując, w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności, tj. wierzytelności Zbywającego względem Wnioskodawcy o zapłatę wynagrodzenia z tytułu sprzedaży Nieruchomości oraz wierzytelności Wnioskodawcy względem Zbywającego o dokonanie wpłaty wkładu pieniężnego na pokrycie kapitału zakładowego dojdzie do zapłaty faktury wystawionej przez Zbywającego, także w rozumieniu art. 87 ust. 6 pkt 1 UVAT.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie przedstawionego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W myśl art. 87 ust. 2 ustawy, zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika, do naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, pisemnego, nieodwołalnego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanego w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej lub postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontroli skarbowej. Jeżeli przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty.

Natomiast w myśl przepisów art. 87 ust. 6 ustawy, na wniosek podatnika, złożony wraz z deklaracją podatkową, urząd skarbowy jest obowiązany zwrócić różnicę podatku, o której mowa w ust. 2, w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia, w przypadku gdy kwoty podatku naliczonego, wykazane w deklaracji podatkowej, wynikają z:

faktur dokumentujących kwoty należności, które zostały w całości zapłacone, z uwzględnieniem art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.),
dokumentów celnych, deklaracji importowej oraz decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34, i zostały przez podatnika zapłacone,
importu towarów rozliczanego zgodnie z art. 33a, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, lub dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, jeżeli w deklaracji podatkowej została wykazana kwota podatku należnego od tych transakcji

– przy czym przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a, 4a-4f stosuje się odpowiednio.

Z analizy powyższego przepisu wynika, iż na wniosek podatnika i przy spełnieniu określonych warunków podstawowy termin zwrotu może być skrócony: 60 dniowy do 25 dniowego. Podatnik może otrzymać wcześniejszy zwrot, gdy spełni następujące warunki:

opłaci wszystkie faktury lub dokumenty celne dokumentujące zakupy rozliczone w deklaracji VAT-7,
zapłata za te faktury zostanie dokonana z uwzględnieniem przepisów art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie z ww. art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 ze zm.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:

stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.

Przepis ten ustanawia konieczność zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego należności za transakcję o wartości przekraczającej 15.000 euro, a zatem nie dopuszcza w takim przypadku zapłaty bezpośrednio w formie gotówkowej. Nie odnosi się natomiast do zapłaty w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności, którą reguluje art. 498 Kodeksu cywilnego.

W tym miejscu wyjaśnić należy, iż przepis art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy, posługuje się pojęciem „zapłacone należności”. Słownik Języka Polskiego (pod redakcją Bogusława Dunaj, Wydawnictwo Wilga, Warszawa 1996, s. 758, kol. I) pojęcie „zapłacone” utożsamia wprost ze słowem „płacić”. Natomiast słowo „płacić” definiowane jest jako „dawać komuś pieniądze (rzadziej coś innego), jako należność za pracę, usługę lub towar”, „dawać wynagrodzenie, uiszczać należności, długi, podatki”.

Jak wynika z powyższego, zarówno w potocznym rozumieniu, jak i interpretacji ustawowych zapisów, słowo „zapłacone” oznacza uregulowanie jakiegoś zobowiązania przez danie komuś pieniędzy, np. za określony towar.

Dokonując analizy przytoczonych powyżej przepisów należy stwierdzić, że art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy odwołuje się do art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z którym należności, których wysokość nie przekracza kwoty 15.000 euro mogą być regulowane zarówno gotówką jak i przelewem na rachunek bankowy kontrahenta podatnika. Jednakże gdy płatność wynikająca z jednorazowej transakcji przekracza 15.000 euro, to wówczas bezwzględnie należy dokonać tej zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego. Cytowany przepis bowiem w sposób jednoznaczny i bardzo czytelny wskazuje, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego w każdym przypadku gdy stroną transakcji, z której wynika płatność jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji. Tak więc przepis art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy, nakazuje bezwzględnie dokonać zapłaty za dokonane zakupy gotówką bądź przelewem za pośrednictwem rachunku bankowego. W żadnym miejscu wskazany przepis nie odnosi się do możliwości regulowania należności w innej formie, postaci czy przy zastosowaniu innego niż pieniądz miernika wartości.

Ponadto, zgodnie z art. 498 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) – zwany dalej k.c. – gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. W myśl art. 499 k.c., potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza nabyć nieruchomości wraz z posadowionym na nich budynkiem oraz składnikami majątkowymi związanymi z funkcjonowaniem budynku od spółki komandytowo-akcyjnej (Zbywający). Zarówno Wnioskodawca, jak i Zbywający są czynnymi podatnikami VAT. Budynek posadowiony na Nieruchomościach został już oddany do użytkowania, obecnie wykorzystywany jest do wykonywania czynności opodatkowanych, w szczególności do świadczenia usług w zakresie wynajmowania powierzchni handlowych, usługowych i biurowych. Jednocześnie, Wnioskodawca dokona podwyższenia kapitału zakładowego oraz wyemituje nowe udziały, które zostaną objęte przez Zbywającego w zamian za wkład pieniężny stanowiący co najmniej równowartość określonego na ww. fakturze wynagrodzenia przysługującego Zbywającemu z tytułu sprzedaży Nieruchomości. Tym samym, po stronie Zbywającego powstanie w stosunku do Wnioskodawcy roszczenie o zapłatę wynagrodzenia z tytułu sprzedaży Nieruchomości, natomiast po stronie Wnioskodawcy powstanie roszczenie w stosunku do Zbywającego z tytułu wpłaty wkładu pieniężnego na pokrycie kapitału zakładowego. Obie wierzytelności będą miały charakter pieniężny, będą wymagalne, nieprzedawnione oraz będą mogły być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W celu uregulowania wzajemnych wierzytelności pieniężnych, Wnioskodawca oraz Zbywający mogą w szczególności dokonać potrącenia wzajemnych wierzytelności pieniężnych, zgodnie z art. 498 § 1 kodeksu cywilnego.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż potrącenie wzajemnych, wymagalnych wierzytelności przez Wnioskodawcę i Zbywającego, nie stanowi zapłaty faktury w rozumieniu art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy. Powyższe wynika z faktu, iż ustawodawca definiuje zapłacenie faktury jako uiszczenie należności za pomocą pieniędzy warunkując powyższe treścią art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. W konsekwencji „czynność” zapłaty za fakturę może być dokonana w formie gotówkowej, a w przypadku gdy należność ta przekracza kwotę 15.000 euro, winna być dokonana poprzez przelew na rachunek bankowy. Zapisy ustawowe nie utożsamiają zatem „zapłaty” z wymianą towarów lub potrąceniem określonym zapisami prawa cywilnego. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera enumeratywnego katalogu ograniczeń co do sposobu uregulowania należności za dostawę towarów lub świadczenia usług, bowiem precyzyjnie – jednostkowo – wskazuje, iż zapłata za fakturę – gdy jej kwota przekracza 15.000 euro – winna się odbyć z uwzględnieniem art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Reasumując, zapłata ceny wynikającej z faktury dokumentującej nabycie nieruchomości wraz z posadowionym budynkiem w drodze potrącenia wzajemnych wymagalnych wierzytelności niepieniężnych nie będzie traktowana na równi z zapłatą faktury w rozumieniu art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie zdarzeń oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Dodatkowo należy podkreślić, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne stanowią rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach, w których zapadły i tylko do nich się zawężają.

Tutejszy Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym zdarzeniu przyszłym, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Dotyczy to w szczególności kwestii prawa do zwrotu różnicy podatku w terminie 25 dni, określonego w art. 87 ust. 6 ustawy oraz opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej budynkiem.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług, w zakresie zapłaty faktury VAT w drodze potrącenia wierzytelności wzajemnych. Natomiast, kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, została załatwiona odrębnym pismem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin