Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-406/13-2/KS
z 24 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 28.03.2013 r. (data wpływu 08.04.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z najmem nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.04.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z najmem nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące stan faktyczny.

Wnioskodawca jest niemieckim rezydentem podatkowym, nie posiada siedziby w Polsce. W 2011 r. Wnioskodawca zakupił nieruchomość będącą obiektom hotelowym, z przeznaczeniem a najem. Nieruchomość tą wynajmuje na zasadzie najmu prywatnego osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Nieruchomość wymaga remontów dlatego też ponoszone nakłady dokumentowane fakturami i rachunkami zalicza do kosztów uzyskania przychodu, gdyż mają one na celu zabezpieczenie źródła przychodu. Część zakupów dokonywana jest w Polsce (i dokumentowana polskimi fakturami/rachunkami), a część na terenie Niemiec i dokumentowana tamtejszymi dokumentami (faktury, rachunki umowy kupna sprzedaży). W niektórych sklepach Wnioskodawca otrzymuje paragon imienny zawierający datę i miejsce sprzedaży, strony: nabywcę i sprzedawcę, wyszczególnione nabywane przedmioty wraz z ich cenną netto, brutto oraz podatkiem od towarów i usług, a w innych paragonach podpinany jest pod specjalną kartkę opatrzoną logotypem sprzedawcy, zawierającym dane sprzedawcy, miejscem na wypełnienie danych nabywcy oraz wydrukowaną kwotą brutto sumy zawartej na paragonie fiskalnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy paragon fiskalny zawierający dane: sprzedającego, kupującego (nawet uzupełnione przez Wnioskodawcę własnoręcznie w miejscu do tego przeznaczonym, na specjalnym firmowym blankiecie), numer paragonu, określenie ilości zakupionych towarów i ich ceny jednostkowej i ogólną sumę zobowiązania wyrażoną liczbowo, może być przez Wnioskodawcę zaliczony do kosztów uzyskania przychodu (wydatki pozostają w związku z zabezpieczeniem źródła przychodu) z tytułu prywatnego jako prawidłowy dowód księgowy?

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z najmem nieruchomości. Natomiast w zakresie prawidłowości dokumentowania na podstawie paragonu fiskalnego poniesionych wydatków zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z tym, że przepisy definiują szczegółowo zasady dokumentowania przychodów i kosztów w przypadku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub ksiąg handlowych, a nie definiują co może być dowodem księgowym, w przypadku najmu prywatnego, paragon fiskalny zawierający dane: kupującego, sprzedającego, numer paragonu, wyszczególnienie nabywanych towarów, ich ceny jednostko we netto, brutto i podatek oraz sumę zobowiązania wyrażoną liczbowo, pozostający w związku z zabezpieczeniem źródła przychodu może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu prywatnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z najmem nieruchomości - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 4 powoływanej ustawy, uważa się w szczególności dochody (przychody) z położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Oznacza to, że w przedstawionym stanie faktycznym koniecznym jest odwołanie się do regulacji umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 i 3 ww. Umowy dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie. Postanowienia ustępu 1 stosuje się do dochodu osiągniętego z bezpośredniego użytkowania, najmu, dzierżawy lub innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego.

Wyjaśnić należy, iż użycie w umowie sformułowania „może być opodatkowany” oznacza, że dochód z majątku nieruchomego jest opodatkowany w Polsce, o ile polskie ustawy podatkowe przewidują ich opodatkowanie.

Z powyższego wynika, iż wobec osoby nieposiadającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, która uzyskuje dochody z nieruchomości położonej na terytorium Polski – w rozpatrywanym przypadku z najmu mają zastosowanie przepisy polskiego prawa podatkowego.

Przechodząc na płaszczyznę przepisów polskiego prawa podatkowego w zakresie opodatkowania dochodów z majątku nieruchomego położonego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wskazać należy, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu jest m.in. najem, jako odrębne źródło przychodu. Zgodnie bowiem z tym przepisem źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Powyższe oznacza, że przychody z najmu mogą stanowić odrębne źródło przychodów, kwalifikowane jako „najem prywatny”. W przypadku opodatkowania dochodów z najmu prywatnego według skali podatkowej (na zasadach ogólnych), podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Kwestie kosztów uzyskania przychodów należy więc rozpatrywać w oparciu o ogólną zasadę dotycząca kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszy uzyskania przychodu, winien w myśl powoływanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek ze źródłem przychodów a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu, a wydatki te w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów.

Zatem generalną zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest ścisłe powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a poniesione koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Pamiętać przy tym należy, iż koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Tym samym możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od obiektywnej, rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spowoduje zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu jakim jest w rozpatrywanym przypadku najem nieruchomości. Jednakże na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania. W szczególności wykazanie tego związku oraz ocena należytego (prawidłowego) udokumentowania przez podatnika poniesionych wydatków nie leży w kompetencji tut. Organu podatkowego, gdyż wykracza poza zakres indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Z opisu przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest niemieckim rezydentem podatkowym. W 2011 r. Wnioskodawca zakupił nieruchomość będącą obiektem hotelowym, z przeznaczeniem na najem. Nieruchomość tą wynajmuje na zasadzie najmu prywatnego. Nieruchomość wymaga remontów dlatego też ponoszone nakłady dokumentowane fakturami i rachunkami zalicza do kosztów uzyskania przychodu, gdyż mają one na celu zabezpieczenie źródła przychodu. Część zakupów dokonywana jest w Polsce a część na terenie Niemiec.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż poniesione przez Wnioskodawcę wydatki - nakłady można uznać za koszt uzyskania przychodu ze źródła przychodów jakim jest najem na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże poniesione wydatki muszą być przez podatnika właściwie (prawidłowo) udokumentowane. Oznacza, to iż Wnioskodawca winien dysponować dowodami, z których wynika, że poniesione wydatki miały związek z uzyskaniem przychodu bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem jego źródła oraz zostały faktycznie poniesione.

Przy czym należy wyraźnie podkreślić, iż ocena prawidłowości dokumentowania poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na podstawie posiadanych paragonów nie należy do kompetencji tut. Organu podatkowego. Zasadność zaliczania wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów na podstawie posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów (paragonów) może zostać zweryfikowania jedynie w toku ewentualnego postępowania dowodowego przeprowadzonego przez uprawniony organ podatkowy. Zauważyć bowiem należy, iż rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest przeprowadzanie postępowania dowodowego. To na podatniku ciąży bowiem obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania dowodowego, okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.