INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 11 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu jego leasingu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2013 r. został złożony w tut. Biurze ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu jego leasingu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, z której dochody rozlicza na tzw. zasadach ogólnych. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów Ponadto jest podatnikiem VAT. W 2010 r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingową na samochód ciężarowy „z kratką”. Odliczano pełny VAT od faktur z rat leasingowych. Umowa ta w związku ze zmianą przepisów została zarejestrowana w wyznaczonym terminie w urzędzie skarbowym, a rejestracja ta pozwalała na pełne odliczenie podatku VAT od rat leasingowych. Samochód nadal był traktowany jak samochód ciężarowy. Kwota netto z faktury księgowana była do kosztów podatkowych. Wnioskodawca zamierza dokonać rozwiązania umowy leasingowej oraz planuje wykupić ten samochód na cele osobiste. Faktura za wykup zostanie wystawiona na imię i nazwisko (wykup prywatny bez NIP-u firmy). Z faktury wykupowej nie będzie odliczany VAT w wysokości 60% podatku VAT, a samochód nie będzie wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie będzie amortyzowany. Koszt wykupu nie zostanie zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Samochód ten nie będzie stanowił majątku firmy. Po upływie 6 miesięcy od wykupienia Wnioskodawca zamierza sprzedać ten samochód.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przedmiotowego samochodu, będzie generować przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja sprzedaży samochodu będzie neutralna podatkowo i nie będzie generować przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sprzedaż samochodu nie wygeneruje również przychodu do celów podatkowych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z wykupieniem samochodu na cele osobiste i nie zaliczeniem kosztu wykupu do kosztów uzyskania przychodów nie powstanie przychód ze sprzedaży po upływie 6 miesięcy od dokonania ww. transakcji sprzedaży. Samochód ten nie będzie stanowił środka trwałego i nie będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej. Zbycie nastąpi po upływie 6 miesięcy od momentu jego wykupienia, więc obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży nie wystąpi.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ww. ustawy, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Należy zauważyć, iż przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wymienia wszystkich przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, wskazuje tylko niektóre rodzaje przychodów, zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej.

Dla powstania przychodu z działalności gospodarczej konieczne jest, aby określone w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, składniki majątku były wykorzystywane w działalności gospodarczej. Przepis stanowi wyraźnie o wykorzystywanych składnikach majątku. Nie ogranicza się zatem w żadnym razie tylko do składników majątku obecnie używanych w działalności gospodarczej. Reguły gramatyczne języka polskiego nakazują przyjąć, iż chodzi tu o składniki majątku, które są albo były używane (użytkowane) w prowadzonej działalności gospodarczej. Przepis ten będzie dotyczył zatem zarówno składników majątkowych, które w chwili zbycia są używane w działalności gospodarczej, jak i składników majątkowych, które były, lecz nie są już (w chwili ich zbycia), używane w prowadzonej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w 2010 r. zawarł umowę leasingu, której przedmiotem był samochód ciężarowy. Wydatki związane z tą umową (w kwotach netto) zaliczane były do kosztów podatkowych. Wnioskodawca zamierza dokonać rozwiązania umowy leasingowej oraz planuje wykupić ten samochód na cele osobiste. Faktura za wykup zostanie wystawiona na imię i nazwisko Wnioskodawcy, a nie na „jego firmę”. Samochód nie zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie będzie amortyzowany. Koszt wykupu nie zostanie również zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Samochód ten nie będzie więc stanowił majątku firmy. Po upływie 6 miesięcy od wykupienia samochodu Wnioskodawca zamierza dokonać jego sprzedaży.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż skoro przedmiotowy samochód wykorzystywany był w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a wydatki związane z jego użytkowaniem na podstawie zawartej umowy leasingu, stanowiły koszty uzyskania przychodów tej działalności, to istnieje ścisłe (przedmiotowe i funkcjonalne) powiązanie pomiędzy tym składnikiem majątku (samochodem ciężarowym), a prowadzoną działalnością gospodarczą. Również sam fakt wykupu samochodu po zakończeniu jego leasingu był następstwem zawarcia tej umowy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Niezależnie zatem od argumentacji przedstawionej we wniosku, w pełni uzasadnione jest uznanie, że samochód wykorzystywany uprzednio w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą.

Zatem przychody z odpłatnego zbycia składnika majątku uprzednio wykorzystywanego w działalności gospodarczej (a więc również, ze sprzedaży używanego uprzednio przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochodu, będącego wcześniej przedmiotem leasingu), nawet nie wprowadzonego do ewidencji związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowi przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.