Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1505/12/SK
z 1 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 04 grudnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej działalności gospodarczej, wydatków związanych z badaniami homologacyjnymi oraz opłatami za wydanie świadectw homologacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 grudnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej działalności gospodarczej, wydatków związanych z badaniami homologacyjnymi oraz opłatami za wydanie świadectw homologacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej w zakresie produkcji nadwozi pojazdów mechanicznych oraz przyczep i naczep. Udziały wspólników spółki wynoszą 70% Wnioskodawca i 30% drugi wspólnik spółki. Wnioskodawca jest płatnikiem podatku VAT. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ww. spółka ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Dochody Wnioskodawcy z tytułu prowadzonej działalności opodatkowane są podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm., winno być t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.). Spółka jako producent nadwozi pojazdów mechanicznych oraz przyczep i naczep przed wprowadzeniem do obrotu gospodarczego swoich produktów, zobowiązana jest zgodnie z odrębnymi przepisami uzyskać homologację na każdy produkowany typ nadwozia, przyczepy, czy naczepy. Uzyskanie świadectwa homologacji związane jest z poniesieniem kosztów na badania homologacyjne oraz opłat za wydanie stosownego świadectwa homologacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób Wnioskodawca winien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, wydatki związane z badaniami homologacyjnymi oraz opłatami za wydanie stosownych świadectw homologacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z badaniami homologacyjnymi oraz opłatami za wydanie stosownych świadectw homologacji, należy traktować jako pozostałe wartości niematerialne i prawne, wykazać w ewidencji środków trwałych i amortyzować wg stawki 20% (na podstawie art. 22m ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.).

Ww. ustawa nie zawiera definicji wartości niematerialnych i prawnych jednak odwołuje się w art. 5a pkt 2 do definicji składników majątkowych zawartej w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Niewątpliwie wartości niematerialne i prawne stanowią składnik majątku. Koszty, o których mowa w pytaniu spełniają definicję wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 14 cyt. ustawy o rachunkowości. Ich poniesienie (otrzymanie homologacji) warunkuje możliwość czerpania przyszłych korzyści ekonomicznych z tytułu nakładów poniesionych na rozwój nowych produktów. Stąd też nakłady te powinny być aktywowane, zwiększając wartość początkową pozycji wartości niematerialnych i prawnych - koszty prac rozwojowych. Wydatki te powinny być ujmowane w kosztach uzyskania przychodu drogą ich systematycznego rozłożenia – w postaci odpisów amortyzacyjnych - na cały okres ekonomicznego wykorzystania homologacji, nie dłuższy jednak niż 5 lat (art. 33 ust. 3 ustawy o rachunkowości). Okres ekonomicznej użyteczności takiego składnika aktywów determinowany jest przez częstotliwość wprowadzanych modernizacji w odniesieniu do pojazdów, czy ich części objętych homologacją.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Przy czym, kosztem uzyskania przychodu mogą być, co do zasady, wydatki faktycznie poniesione przez podatnika, tzn. takie, przy poniesieniu których nastąpił uszczerbek w jego majątku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej zajmującej się produkcją nadwozi, pojazdów mechanicznych, oraz przyczep i naczep. W związku z charakterem prowadzonej działalności gospodarczej, przed wprowadzeniem danego pojazdu do obrotu gospodarczego, spółka zobowiązana jest do uzyskania do każdego nowego typu pojazdu świadectwa homologacji. Uzyskanie tego typu świadectw związane jest z poniesieniem kosztów na badania homologacyjne oraz opłat za ich wydanie.

Zasady wydawania świadectw homologacji zostały uregulowane w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.).

Zgodnie z art. 68 ust. 1 tej ustawy, producent lub importer nowego pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, motoroweru, tramwaju lub przyczepy oraz przedmiotów ich wyposażenia lub części jest obowiązany uzyskać dla każdego nowego typu tych pojazdów, przedmiotu ich wyposażenia i części świadectwo homologacji wydane przez ministra właściwego do spraw transportu. Za producenta, o którym mowa w ust. 1, uważa się również podmiot dokonujący montażu lub zabudowy pojazdów (art. 68 ust. 5 ww. ustawy).

Na postawie art. 68 ust. 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym, świadectwo homologacji wydaje się za opłatą na podstawie wyników badań homologacyjnych polegających na sprawdzeniu, czy dany typ pojazdu, przedmiot jego wyposażenia lub część odpowiadają warunkom określonym w:

1. przepisach art. 66 oraz ust. 19;
2. regulaminach stanowiących załączniki do Porozumienia dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań, sporządzonego w Genewie dnia 20 marca 1958 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 104, poz. 1135 i 1136), przyjętych do stosowania przez Rzeczpospolitą Polską wraz ze zmianami obowiązującymi od daty wejścia ich w życie;
3. art. 8 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202).
   
   

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wydatki jakie ponosi spółka w związku z poniesionymi badaniami homologacyjnymi oraz opłatami za wydanie świadectw homologacji, stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy o ruchu drogowym, warunkiem koniecznym do funkcjonowania tego typu działalności gospodarczej (produkcja nadwozi pojazdów mechanicznych oraz przyczep i naczep) jest spełnienie odpowiednich wymogów technicznych wymaganych tym prawem. Świadectwa homologacji mają więc kluczowe znaczenie dla prowadzenia tego typu działalności gospodarczej, gdyż stanowią warunek niezbędny, umożliwiający tego typu produkcję. W związku z powyższym, poniesione wydatki, bez wątpienia przyczyniają się do osiągnięcia przychodów spółki oraz służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przedmiotowe wydatki nie są również wymienione w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Odnosząc się do sposobu zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych zauważyć należy, iż zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W myśl art. 22b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż amortyzacji podlegają jedynie te wartości niematerialne i prawne wykorzystywane przez podatnika w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, które zostały przez niego nabyte i których przewidywany okres używania w działalności jest dłuższy niż rok. Podkreślić należy, iż katalog wartości niematerialnych i prawnych zawarty w art. 22b ma charakter zamknięty, co oznacza, iż nie ujęcie w nim określonego składnika majątku pozbawia go statusu wartości niematerialnej i prawnej na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (pomimo, że spełnia określone w nim warunki).

Poniesione wydatki związane z opłatami za badania homologacyjne oraz za wydanie świadectw homologacji nie stanowią w świetle cytowanego powyżej przepisu wartości niematerialnej i prawnej, a zatem nie podlegają amortyzacji. Podkreślić przy tym należy, że przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 152 poz. 1223 ze zm.), nie są podatkowo zbieżne z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zatem, określone wydatki stanowią wartość niematerialną i prawną na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości, nie oznacza to, że stanowią tą wartość również w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć przy tym należy, iż skoro ze złożonego wniosku wynika, iż spółka której Wnioskodawca jest wspólnikiem nie prowadzi ksiąg rachunkowych, a podatkową księgę przychodów i rozchodów, to w przedmiotowej sprawie w ogóle nie znajdują zastosowania powołane we wniosku przepisy ustawy o rachunkowości. W konsekwencji, przedmiotowe wydatki nie stanowiące (jak już wskazano) wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie podlegające amortyzacji, mogą zostać w dacie ich poniesienia zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, stosownie do wybranej metody ewidencjonowania kosztów. Przy czym, w myśl art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (a więc wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zauważyć przy tym należy, iż dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów będzie jedynie część tych kosztów, proporcjonalnie do jego udziału w spółce. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przy czym, w myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. ). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.