Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-1178/12-8/AW
z 29 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2012 r. (data wpływu 20 grudnia 2012 r.), uzupełnionym pismami z dnia: 21 stycznia 2013 r. (data wpływu 24 stycznia 2013 r.), 6 marca 2013 r. (6 i 11 marca 2013 r.), 7 marca 2013 r. (data wpływu 12 marca 2013 r.), 25 marca 2013 r. (data wpływu 28 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykorzystania linii produkcyjnej przed wydaniem na rzecz przyszłego nabywcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykorzystania linii produkcyjnej przed wydaniem na rzecz przyszłego nabywcy. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z dnia: 21 stycznia 2013 r., 6 marca 2013 r. doprecyzowując wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz 7 i 25 marca 2013 r. uzupełniając opisane zdarzenie przyszłe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej jako „Spółka”) jest producentem komponentów dla dostawców w branży motoryzacyjnej, specjalizującym się w produkcji, przetwarzaniu i późniejszej sprzedaży precyzyjnie wykonanych elementów rur stalowych, aluminiowych. Spółka jest częścią międzynarodowej grupy.

Spółka otrzymała zlecenie od swojego kontrahenta na produkcję metalowych elementów do poduszek powietrznych samochodów. W związku ze zleceniem swojego kontrahenta, Spółka nabyła za 760 000 euro linię produkcyjną służącą do ich produkcji. Dodatkowo od innego podmiotu Spółka zakupiła narzędzia niezbędne do produkcji przy wykorzystaniu ww. linii za 26 400 euro.

Umówiono się, że Spółka zapłaci kontrahentowi (podmiotowi sprzedającemu linię) 90% kwoty sprzedaży po zainstalowaniu linii w swoim zakładzie oraz weryfikacji, że produkcja zamówionych elementów może się odbywać zgodnie z założonymi standardami jakościowymi i ilościowymi. Kolejne 10% zostanie zapłacone po zatwierdzeniu części do produkcji seryjnej przez bezpośredniego klienta (dostawcę kontrahenta).

Linia produkcyjna zostanie przez Spółkę odsprzedana kontrahentowi, na rzecz którego będą wytwarzane produkty, w ten sposób, że:

• jak tylko linia zostanie zamontowana w zakładzie produkcyjnym Spółki, wystawi ona fakturę sprzedaży linii na rzecz swojego kontrahenta na kwotę 786 400 euro (odpowiadającą kosztowi nabycia linii oraz narzędzi) + 23% VAT;
• kontrahent spłaci należność w 36 miesięcznych ratach, przy czym po zapłacie ostatniej raty linia produkcyjna przejdzie na własność kontrahenta Spółki;
• przy płatności pierwszej raty, kontrahent Spółki uiści również cały podatek od towarów i usług (dalej jako VAT) od kwoty 786 400 euro w wysokości 180 872 euro.
  
  

Zgodnie z zapisem umowy, strony uznają dostawę za dokonaną w momencie, gdy umowa zostanie podpisana oraz gdy linia produkcyjna zostanie dostarczona i zainstalowana zgodnie z umową (tj. w zakładzie Spółki, gdzie będzie wykorzystywana wyłącznie do produkcji części na rzecz kontrahenta).

Ponadto, Spółka ma zamiar dokonywać odpisów amortyzacyjnych od linii produkcyjnej na swoją rzecz, aż do chwili przeniesienia własności linii na rzecz swojego kontrahenta.

W uzupełnieniu z dnia 7 marca 2013 r. Wnioskodawca poinformował, iż przy nabyciu linii produkcyjnej, o której mowa we wniosku złożonym dnia 20 grudnia 2012 r., Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Linia została sprzedana w następnym miesiącu po miesiącu nabycia i Spółka wystawiła swojemu kontrahentowi fakturę VAT ze stawką 23%.

Ponadto, w uzupełnieniu z dnia 25 marca 2013 r. Zainteresowany poinformował, iż kontrahent jako nabywca linii produkcyjnej w systemie sprzedaży ratalnej, z chwilą podpisania umowy nie może rozporządzać towarem aż do momentu otrzymania przez sprzedającego zapłaty ostatniej raty.

Z momentem podpisania umowy z ww. kontrahentem nie nastąpiło wydanie przedmiotowej linii temu kontrahentowi. Linia pozostaje u sprzedawcy i sprzedawca ją używa tylko na wyłączność produkcji dla tego konkretnego kontrahenta. Nie ma możliwości produkcji dla innych kontrahentów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wystawienie faktury sprzedaży linii produkcyjnej na rzecz swojego kontrahenta na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej jako ustawa o VAT), obejmującej podatek VAT w wysokości 180 872 euro od kwoty całej transakcji, tj. od kwoty 786 400 euro, jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa linii produkcyjnej ma miejsce w momencie wydania jej do ekonomicznego wykorzystania zgodnie z przepisami umowy, tj. w momencie dostarczenia jej i zainstalowania w zakładzie produkcyjnym Spółki, gdzie będzie wykorzystywana do produkcji części na rzecz kontrahenta.

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 (stanowi on, że przedmiotem podatku jest m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju), rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w analizowanym przypadku spełnione są oba warunki wymienione w powyższym przepisie, tj.

1. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności – Spółka wyda linię produkcyjną na podstawie umowy zawartej ze swoim kontrahentem,
2. umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione – umowa zawarta między Spółką i jej kontrahentem przewiduje, że własność linii produkcyjnej przejdzie na kontrahenta Spółki z chwilą zapłaty ostatniej, 36-ej raty.
   
   

W związku z powyższym, dostawa będzie miała miejsce w chwili wydania towarów (czyli w momencie wydania linii produkcyjnej do ekonomicznego wykorzystania zgodnie z przepisami umowy, tj. w momencie dostarczenia jej i zainstalowania w zakładzie produkcyjnym Spółki), w związku z czym Spółka powinna udokumentować tak rozumiane wydanie linii produkcyjnej fakturą VAT obejmującą całą kwotę należności wraz z podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 9 ustawy, przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Przez sprzedaż, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy, należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Odnosząc się do przedstawionych okoliczności sprawy przede wszystkim należy zaznaczyć, iż określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy zakres opodatkowania tym podatkiem obejmuje odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług. Wskazuje się iż, przepis art. 7 ust. 1 ustawy definiujący pojęcie „dostawy towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, iż czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. Definicję „dysponowania rzeczą jak właściciel”, należy rozumieć szeroko. Wydanie należy zatem rozumieć w znaczeniu potocznym, tj. jako fizyczne umożliwienie dysponowania towarem. Niemniej jednak wydanie musi nastąpić w związku dostawą towarów.

Zauważyć w tym miejscu należy, że za dostawę towarów uznaje się również, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy, rzeczywiste wydanie towarów na podstawie umowy mającej na celu udostępnienia towarów do używania na czas określony lub na podstawie umowy sprzedaży towarów z odroczonym terminem płatności, która to umowa przewiduje przeniesienie własności po wniesieniu całej płatności. O ile art. 7 ust. 1 ustawy zawiera definicję dostawy towarów, o tyle ust. 1 pkt 2 tego artykułu rozszerza definicję dostawy towarów. Oznacza to, że w przypadku faktycznego wydania towarów, których własność zostanie przeniesiona w przyszłości, opodatkowaniu podlega rzeczywiste wydanie towaru, w wyniku którego przenoszone jest ekonomiczne prawo do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Przepis art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy potwierdza zatem poprawność przedstawionej wyżej interpretacji pojęcia dostawy towarów i odwołanie się do kategorii ekonomicznych, a nie prawnych. Tym samym, wydanie towarów, w konsekwencji których użytkownik nabywa prawo do rozporządzania rzeczą jak właściciel, w sytuacji gdy przeniesienie prawa własności ma miejsce w terminie późniejszym, uznane jest za dostawę towarów.

Natomiast, przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.) wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, iż ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Szczególną uwagę należy zwrócić na zapis art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. W związku z powyższym należy uznać, iż pojęcie świadczenia, składającego się na istotę usługi, należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. W efekcie, przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Z powyższego wynika, że czynności, które podlegają opodatkowaniu (dostawa towarów oraz świadczenie usług) muszą mieć charakter odpłatny. Odpłatność oznacza w tym przypadku wykonanie ich za wynagrodzeniem. Istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą lub świadczeniem i otrzymaną zapłatą.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

W oparciu o art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy.

I tak, zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia, fakturę wystawia:

1. zarejestrowany podatnik VAT czynny;
2. podatnik, o którym mowa w art. 16 ustawy, przy dokonywaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu.
   
   

W świetle § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura powinna zawierać:

1. datę jej wystawienia;
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Fakturę wystawia się nie później niż 7. dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-5, § 10-12 i § 16 ust. 2 (§ 9 ust. 1 rozporządzenia).

Jak wynika z przytoczonego przepisu art. 106 ust. 1 ustawy, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług.

W ocenie tut. Organu, przez wystawienie faktury należy rozumieć sporządzenie wyżej wymienionego dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy towaru lub usługi), a także przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Z opisu sprawy wnika, iż Spółka jest producentem komponentów dla dostawców w branży motoryzacyjnej, specjalizującym się w produkcji, przetwarzaniu i późniejszej sprzedaży precyzyjnie wykonanych elementów rur stalowych, aluminiowych. Spółka otrzymała zlecenie od swojego kontrahenta na produkcję metalowych elementów do poduszek powietrznych samochodów. W związku ze zleceniem swojego kontrahenta, Spółka nabyła za 760 000 euro linię produkcyjną służącą do ich produkcji. Dodatkowo od innego podmiotu Spółka zakupiła narzędzia niezbędne do produkcji przy wykorzystaniu ww. linii za 26 400 euro.

Linia produkcyjna zostanie przez Spółkę odsprzedana kontrahentowi, na rzecz którego będą wytwarzane produkty, w ten sposób, że:

• jak tylko linia zostanie zamontowana w zakładzie produkcyjnym Spółki, wystawi ona fakturę sprzedaży linii na rzecz swojego kontrahenta na kwotę 786 400 euro (odpowiadającą kosztowi nabycia linii oraz narzędzi) + 23% VAT;
• kontrahent spłaci należność w 36 miesięcznych ratach, przy czym po zapłacie ostatniej raty linia produkcyjna przejdzie na własność kontrahenta Spółki;
• przy płatności pierwszej raty, kontrahent Spółki uiści również cały podatek od towarów i usług (dalej jako VAT) od kwoty 786 400 euro w wysokości 180 872 euro.
  
  

Ponadto, Zainteresowany poinformował, iż kontrahent jako nabywca linii produkcyjnej w systemie sprzedaży ratalnej, z chwilą podpisania umowy nie może rozporządzać towarem aż do momentu otrzymania przez sprzedającego zapłaty ostatniej raty. Z momentem podpisania umowy z ww. kontrahentem nie nastąpiło wydanie przedmiotowej linii temu kontrahentowi. Linia pozostaje u sprzedawcy i sprzedawca ją używa tylko na wyłączność produkcji dla tego konkretnego kontrahenta. Nie ma możliwości produkcji dla innych kontrahentów.

W związku z powyższym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż linii produkcyjnej na rzecz kontrahenta na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obejmującej podatek VAT w wysokości 180 872 euro od kwoty całej transakcji, tj. od kwoty 786 400 euro.

W przedmiotowej sprawie należy podkreślić, iż – jak wskazał Wnioskodawca – z momentem podpisania umowy sprzedaży linii produkcyjnej z kontrahentem nie nastąpiło wydanie przez Zainteresowanego ww. linii temu kontrahentowi. Linia pozostała u sprzedawcy i sprzedawca ją używa tylko na wyłączność produkcji dla tego konkretnego. Ponadto, kontrahent jako przyszły nabywca linii produkcyjnej z chwilą podpisania umowy nie może rozporządzać towarem aż do momentu zapłacenia Wnioskodawcy ostatniej raty.

Należy zaznaczyć, iż treść art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 ustawy, wskazuje, że przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem dostawy jak właściciel oznacza, że odbiorca towaru musi uzyskać możliwość rozporządzania towarem, choćby jedynie w ekonomicznym sensie tego pojęcia.

W sytuacji zawarcia opisanej we wniosku umowy sprzedaży linii produkcyjnej nie zachodzi skuteczne ekonomiczne przekazanie władztwa, bowiem Spółka – jako sprzedawca – ww. linię ma zamontowaną u siebie, a ustalenia z kontrahentem wyraźnie określają sposób jej wykorzystywania. Tym samym w niniejszej sprawie nie dochodzi do dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Konkluzji tej nie zmienia również treść art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem, zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem umowa sprzedaży linii produkcyjnej, w wyniku której nie dochodzi do wydania towaru jest umową, która nie może być traktowana jako umowa dostawy towaru w trybie art. 7 ust. 1 ustawy.

W przedmiotowej sprawie dostawa towaru będzie miała miejsce dopiero po otrzymaniu ostatniej kwoty należności, bowiem w tym momencie nastąpi również wydanie przedmiotowej linii przez Spółkę kontrahentowi.

Nadmienia się, iż ustalona w opisanej we wniosku umowie wpłata przez kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy comiesięcznej raty może zostać uznana za zaliczkę na poczet przyszłej dostawy towaru w postaci linii produkcyjnej, którą to wpłatę należy udokumentować wystawioną fakturą VAT, stosownie do § 10 ww. rozporządzenia.

Reasumując, wystawienie przez Wnioskodawcę faktury sprzedaży linii produkcyjnej na rzecz swojego kontrahenta obejmującej podatek VAT w wysokości 180 872 euro od kwoty całej transakcji, nie dokumentuje czynności, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy, zatem należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie wykorzystania linii produkcyjnej przed wydaniem na rzecz przyszłego nabywcy. Natomiast, w kwestii dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.