Interpretacja Prezydenta Miasta Łodzi
Fn.I.0550/4/08
z 12 stycznia 2009 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Prezydent Miasta Łodzi działając na podstawie przepisów art. 14j § 1 i § 3, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) postanawia
• uznać za nieprawidłowe stanowisko wskazane we wniosku z dnia 26 listopada 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji prawa podatkowego, w zakresie istnienia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości w świetle art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zmianami). Wnioskodawca uważa, że nie spełnia ustawowych przesłanek opisanych w art. 3 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o podatkach i opłatach lokalnych pozwalających na uznanie go jako podatnika podatku od nieruchomości oraz że w obecnym stanie faktycznym nie jest możliwe wskazanie podstawy opodatkowania budowli będących przedmiotem umowy zawartej z Miastem Łódź,
• stwierdzić, że:
1. W świetle obowiązujących przepisów istnieją podstawy prawne do uznania, że przedsiębiorca na podstawie umowy zawartej z Miastem Łódź zobowiązany jest do zadeklarowania i zapłacenia podatku od nieruchomości jako posiadacz na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.
2. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowla została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli przed ich ostatecznym wykończeniem. Użytkowanie budowli rozpoczęto w 2006 r. a zatem obowiązek podatkowy powstaje od 1 stycznia 2007 r.
3. Zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, jeżeli obowiązek podatkowy od budowli powstał w ciągu roku podatkowego – podstawą opodatkowania jest wartość stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji na dzień powstania obowiązku podatkowego. Zgodnie z art. 4 ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, jeżeli od budowli lub ich części nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego.
Jeżeli budowle lub ich części, o których mowa w ustępie 5 zostały ulepszone – podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego następującego po roku, w którym dokonano ulepszenia (art. 4 ust. 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).
Wobec braku dokonywania odpisów amortyzacyjnych podstawę opodatkowania budowli stanowi ich wartość rynkowa.
Podatnik złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do istnienia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości w świetle ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zmianami). Wnioskodawca uważa, że nie spełnia ustawowych przesłanek opisanych w art. 3 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o podatkach i opłatach lokalnych pozwalających na uznanie go jako podatnika podatku od nieruchomości oraz że w obecnym stanie faktycznym nie jest możliwe wskazanie podstawy opodatkowania budowli będących przedmiotem umowy zawartej z Miastem Łódź w sprawie przekazania obiektów do prowadzenia eksploatacji tymczasowej i prób eksploatacyjnych obiektów będących w inwestycji.
Na mocy tej umowy Miasto zezwoliło na wykorzystanie składników majątkowych, będących w inwestycji, prowadzonej przez Miasto w ramach projektu „Oczyszczanie Ścieków w Łodzi (Faza I)” dla potrzeb prowadzenia usług oczyszczania ścieków . Podatnik zobowiązał się używać obiektu przeznaczonego do eksploatacji tymczasowej (prób eksploatacyjnych) zgodnie z jego przeznaczeniem. Zgodnie z postanowieniami przedmiotowej umowy Spółka przejęła na siebie odpowiedzialność za prawidłowe funkcjonowanie obiektu. Za
wykorzystanie składników majątkowych Spółka płaci Miastu opłatę oraz ponosi wszelkie koszty związane z eksploatacją tymczasową i próbami eksploatacyjnymi. Z tytułu użytkowania składników majątkowych będących przedmiotem umowy, przedsiębiorca czerpie przychody.Powyższe stanowisko jest nieprawidłowe z następujących powodów.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zmianami) obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży na osobach prawnych oraz jednostkach organizacyjnych, w tym spółkach nieposiadających osobowości prawnej, które są posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Nieruchomości Rolnych lub z innego tytułu prawnego lub jest posiadaniem bez tytułu prawnego.
W przepisie art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ustawodawca nie posłużył się pojęciem posiadania rzeczy. W przepisie tym posiadanie połączył z obiektem budowlanym lub jego częścią. Skoro jednak pojęcie posiadania zdefiniowane jest wyłącznie na gruncie prawa cywilnego, przy wykładni powołanego art. 3 ust. 1 pkt 4 należy posłużyć się definicją posiadania zawartą w art. 336 k.c. Zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Stan faktyczny, o którym mowa w cytowanym przepisie polega na faktycznym władztwie, przez które rozumie się samą możność władania rzeczą; dla istnienia posiadania bowiem nie jest konieczne rzeczywiste korzystanie z rzeczy, lecz sama możność takiego korzystania (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 1966 r., III CR 108/66, OSPiKA 10/67, poz. 234). Posiadanie zależne to faktyczne wykonywanie uprawnień, składających się na inne prawo dające władztwo nad cudzą rzeczą, które polega na władaniu rzeczą w sposób bezpośredni lub pośredni, lecz podporządkowany posiadaczowi samoistnemu (vide: E. Skowrońska K. Pietrzykowski „Kodeks cywilny” Komentarz Tom I, C.H. Beck Warszawa 1997, str. 534), przy czym posiadacz może w stosunku do rzeczy przejściowo nie wykonywać władztwa i na skutek tego nie utraci jej posiadania.
Spółka zawarła. umowę z Miastem Łódź, na mocy której Miasto przekazało jej określone składniki majątkowe do eksploatacji tymczasowej oraz dokonywania prób eksploatacyjnych. Składniki majątku Miasta będące przedmiotem umowy są elementem oczyszczalni ścieków będącej nadal w fazie prób końcowych (końcowy etap inwestycji) oraz prób eksploatacyjnych (okres uzyskiwania pozwolenia na użytkowanie zgodnie z art. 59 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane).
Z tytułu użytkowania składników majątkowych będących przedmiotem umowy, przedsiębiorca czerpie przychody. Za wykorzystanie składników majątkowych Spółka płaci Miastu opłatę oraz ponosi wszelkie koszty związane z eksploatacją tymczasową i próbami
eksploatacyjnymi.
Zgodnie z umową Spółka zobowiązania jest do zadeklarowania i zapłacenia podatku od nieruchomości za czas użytkowania majątku w okresie eksploatacji tymczasowej jako posiadacz. Kwestie związane z momentem powstania obowiązku podatkowego i podstawą
opodatkowania podatkiem od nieruchomości uregulowane zostały w art. 4 i art. 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zmianami), które stanowią co następuje:
Jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem. Użytkowanie budowli rozpoczęto w 2006 r. a zatem obowiązek podatkowy powstaje od 1 stycznia 2007 r.
Zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, jeżeli obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej powstał w ciągu roku podatkowego – podstawą opodatkowania jest wartość stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji na dzień powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli od budowli lub ich części nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 4 ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych). Jeżeli budowle lub ich części, o których mowa w ustępie 5 zostały ulepszone – podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego następującego po roku, w którym dokonano ulepszenia lub aktualizacji wyceny środków trwałych (art. 4 ust. 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).
Wobec braku dokonywania odpisów amortyzacyjnych podstawę opodatkowania budowli stanowi ich wartość rynkowa. W tych okolicznościach należy stwierdzić, że w świetle obowiązujących przepisów istnieją podstawy prawne do uznania, że Spółka na podstawie umowy nr 126/E/2006 zobowiązana jest do zadeklarowania i zapłacenia podatku od nieruchomości, jako posiadacz nieruchomości na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Obowiązek podatkowy powstał z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym rozpoczęto użytkowanie budowli. Z przedstawionych przez przedsiębiorcę dokumentów wynika, że użytkowanie budowli rozpoczęto w 2006 r. a zatem obowiązek podatkowy powstaje od 1 stycznia 2007 r. Wobec braku dokonywania odpisów amortyzacyjnych podstawę opodatkowania budowli
stanowi ich wartość rynkowa.
Na niniejszą interpretację przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, który wydał interpretację.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.