Interpretacja Ministra Finansów
DD3/033/3/KDJ/09/08/PK-827
z 14 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 19 grudnia 2007 r. Nr ILPB2/415-165/07-4/MT, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 18 września 2007 r., uzupełnionym w dniu 4 grudnia 2007 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu u pracowników korzystających z transportu sfinansowanego przez pracodawcę, jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu – działając na podstawie § 2 i § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) – wydał w imieniu Ministra Finansów interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 18 września 2007 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W związku z brakiem pracowników na terenie powiatu k. Spółka postanowiła dowozić pracowników z O.W. oraz N. (miast oddalonych od siedziby spółki o 50 km). Spółka zawarła umowę z przewoźnikiem na dowóz pracowników. W umowie przyjęto ryczałtowy sposób rozliczenia, bez względu na ilość przewożonych pracowników. Liczba osób dowożonych do pracy często się zmienia w związku z urlopami, zwolnieniami lekarskimi oraz w związku z dużą rotacją pracowników. Wnioskodawca wyjaśnił, iż liczba osób zatrudnianych i zwalnianych w ciągu miesiąca wynosi 10-15 osób. Spółka nie jest w stanie ustalić liczby osób, które są dowożone do pracy i odwożone do miejsca zamieszkania.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy pracownik korzystający z dowozu uzyskuje przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy dowóz pracowników w przedstawionym stanie faktycznym, nie stanowi przychodu pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem nie jest możliwe określenia kwoty przychodu jaki powinien przypadać na jednego pracownika. Zbyt duża rotacja pracowników, oraz dowóz z dwóch różnych miejscowości położonych w przeciwnych kierunkach od siedziby Wnioskodawcy spowodowały, iż zawarł on umowę z przewoźnikiem, w której ustalono stawkę ryczałtową za 1 dzień, bez względu na ilość przewożonych osób.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznał za prawidłowe.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w zakresie przewozu pracownika do pracy jak i z pracy – co do zasady – stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy.

Niemniej jednak przychodem pracownika są wyłącznie te świadczenia, w przypadku których możliwe jest ustalenie wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Niezgodne z obowiązującymi przepisami ustawy jest stanowisko, że otrzymane od pracodawcy świadczenie w postaci dofinansowania kosztów dojazdu do i z miejsca pracy, nie stanowi po stronie pracowników przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, gdyż nie można ustalić wartości tego świadczenia.

Należy zauważyć, iż na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z tym, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione (art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy).

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, do przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych zalicza się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w postaci sfinansowania przewozu pracownika do pracy i z pracy, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Z przestawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zakupił u przewoźnika usługę dowozu pracowników zamieszkujących w O.W. i N. do pracy i z pracy. Zatem zawierając umowę z przewoźnikiem Wnioskodawca miał wiedzę na temat liczby i tożsamości osób, dla których wykupił świadczenie w postaci dowozu do miejsca pracy. Stąd też identyfikacja pracowników, którym z tego tytułu należy przypisać przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy wydaje się sprawą oczywistą. Okoliczność czy pracownicy ci w równym stopniu będą korzystać z wykupionego przez pracodawcę świadczenia pozostaje bez znaczenia dla powstania po ich stronie przychodu z tego tytułu. Zauważyć należy, iż Wnioskodawca zakupił możliwość korzystania przez pracowników z przewozu, a nie opłacenie każdego przejazdu. W konsekwencji, pracownicy osiągają przychód z tytułu otrzymania uprawnienia do korzystania z usługi zakupionej przez pracodawcę, a nie realizacji tej usługi. Ryczałtowy sposób rozliczania się pracodawcy z firmą transportową jest w tym przypadku bez znaczenia, gdyż adresaci świadczenia są Wnioskodawcy znani. Niezależnie od powyższego warto zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, zgodnie z którym „ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.”

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 18 września 2007 r., należy uznać za nieprawidłowe.

Z tych względów należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną z dnia 19 grudnia 2007 r. Nr ILPB2/415-165/07-4/MT, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zastosowanie się przez Wnioskodawcę do interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 grudnia 2007 r. Nr ILPB2/415-165/07-4/MT, która następnie została zmieniona lub nie została uwzględniona w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, powoduje zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego przedmiotem interpretacji, jeżeli:

1. zobowiązanie nie zostało prawidłowo wykonane w wyniku zastosowania się do interpretacji, która uległa zmianie, lub interpretacji nieuwzględnionej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej oraz
2. skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce po opublikowaniu interpretacji ogólnej albo po doręczeniu interpretacji indywidualnej.
   
   

W przypadku rocznego rozliczenia podatków, ww. zwolnienie, obejmuje okres do końca roku podatkowego, w którym opublikowano zmienioną interpretację ogólną, doręczono zmienioną interpretację indywidualną albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności (art. 14m § 1 i § 2 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa).

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.