Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-334/13-2/MK1
z 18 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24.04.2013 r. (data wpływu 29.04.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.04.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”) przyznaje wybranym osobom jako samochody służbowe, samochody będące własnością Spółki lub użytkowane przez Spółkę na podstawie umowy najmu, leasingu lub umowy o podobnym charakterze (dalej jako: „samochody służbowe”).

Spółka uregulowała kwestie związane z użytkowaniem samochodów służbowych poprzez przyjęcie uchwałą Zarządu Spółki „Regulaminu zasad przyznawania i użytkowania samochodów służbowych” (dalej: „Regulamin”). Zgodnie z Regulaminem, osobami upoważnionymi do użytkowania samochodów są pracownicy spółek Grupy G. oraz osoby wykonujące pracę na rzecz Spółki w oparciu o umowę zlecenia lub umowę o podobnym charakterze (dalej: „Użytkownicy”). Podstawowym celem przyznania Użytkownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania ich obowiązków na rzecz Spółki. Spółka umożliwia jednak Użytkownikom wykorzystywanie samochodów służbowych także do celów prywatnych i rozpoznaje Użytkownikom przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnego świadczenia w związku z możliwością nieodpłatnego wykorzystywania przez Użytkowników samochodów służbowych dla celów prywatnych. Użytkownicy są odpowiedzialni za oddany im do używania samochód służbowy i mają obowiązek m.in.:

• utrzymywać samochód w czystości, dbać o jego sprawność techniczną i wygląd,
  
• przestrzegać wszelkich terminów przeglądów technicznych wymienionych w instrukcji producenta pojazdu,
  
• parkować samochód w miejscach bezpiecznych (wskazane parkowanie na parkingach strzeżonych lub w garażach),
  
• należycie zabezpieczać samochód przed kradzieżą oraz zniszczeniem lub uszkodzeniem,
  
• wydać pojazd Spółce w stanie niepogorszonym po zakończeniu jego użytkowania (z uwzględnieniem zużycia eksploatacyjnego).
  
  

Użytkownicy potwierdzają, że są świadomi odpowiedzialności za powierzony im samochód służbowy podpisując kartę ewidencji użytkowania samochodu służbowego, bądź protokół przejęcia.

Spółka dysponuje miejscami parkingowymi dla posiadanych samochodów służbowych oddawanych do używania Użytkownikom. Spółka umożliwia jednak Użytkownikom parkowanie samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania. Jest to motywowane dążeniem do zapewnienia Użytkownikom odpowiedniej mobilności. Zakres obowiązków służbowych Użytkowników korzystających z samochodów służbowych wymaga bowiem od nich mobilności, jak również realizacji obowiązków służbowych, także poza stałym miejscem wykonywania pracy (np. siedzibą Spółki).

W szczególności, Użytkownicy korzystający z samochodów służbowych mogą wykonywać swoje obowiązki służbowe poza swoim stałym miejscem wykonywania pracy do końca dnia roboczego. Zdarzają się także sytuacje, że już od początku dnia roboczego Użytkownicy mają zaplanowane spotkania, które wymagają od nich stawienia się w miejscu innym niż miejsce stałego wykonywania pracy (np. w siedzibie kontrahenta Spółki).

Uwzględniając powyższe, Spółka nie wymaga od Użytkowników pozostawiania samochodów służbowych w siedzibie Spółki lub innym miejscu stałego wykonywania pracy, lecz umożliwia Użytkownikom parkowanie samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w związku z umożliwieniem Użytkownikom parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy, po stronie Użytkowników korzystających z samochodów służbowych powstanie przychód podlegający opodatkowaniu, który powinien być uwzględniony przez Spółkę (jako płatnika) przy ustalaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki, w związku z umożliwieniem Użytkownikom parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy, po stronie Użytkowników korzystających z samochodów służbowych nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wynika to z następujących przesłanek.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.); dalej: „ustawa o pdof” przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W ocenie Spółki, Użytkownicy, którzy dojeżdżają samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania, nie uzyskują przychodu podlegającego opodatkowaniu w postaci nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o pdof.

Umożliwienie Użytkownikom parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania jest uzasadnione potrzebą umożliwienia Użytkownikom sprawnego dojazdu do miejsc wykonywania pracy. W szczególności, jeżeli Użytkownicy rozpoczynają dzień od wyjazdów służbowych, mając możliwość parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania, unikają konieczności wcześniejszego dojazdu do stałego miejsca wykonywania pracy, by następnie rozpocząć przejazd samochodem służbowym poza stałe miejsce wykonywania pracy. Efektem tego może być skrócenie czasu dojazdu i zaoszczędzenie czasu Użytkowników, który może być wykorzystany na efektywne wykonywanie obowiązków służbowych.

Umożliwienie Użytkownikom parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania jest zatem motywowane interesem Spółki, która dąży do maksymalnie efektywnego wykorzystania czasu pracy Użytkowników. Umożliwienie Użytkownikom parkowania samochodu w miejscu ich zamieszkania nie powinno być zatem uznawane za przysporzenie na rzecz Użytkownika. Użytkownik dojeżdżając samochodem służbowym z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie, z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, działa w interesie Spółki. Pozwala to bowiem ograniczyć czas jaki Użytkownik spędza w podróży w celu odebrania samochodu służbowego i później w celu odstawienia takiego samochodu po zakończeniu wykonywania obowiązków służbowych.

W sytuacji, w której Użytkownik wykorzystuje samochód służbowy w związku z wykonywanymi obowiązkami służbowymi, należy uznać, że nie uzyskuje on od Spółki świadczenia, które mogłoby stanowić dla Użytkownika przychód podlegający opodatkowaniu. Użytkownik dojeżdżając samochodem służbowym z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania oraz z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, nie wykorzystuje samochodu służbowego dla celów osobistych, lecz dla celów służbowych. Dojeżdżając samochodem realizuje bowiem interes Spółki, której zależy na ograniczeniu czasu spędzanego przez Użytkowników na dojazdach do i z miejsca wykonywania pracy. Jest to bowiem uzasadnione dla Spółki rachunkiem ekonomicznym.

Z uwagi na charakter pracy Użytkowników użytkujących samochody służbowe, ekonomicznie uzasadnionym jest, aby Użytkownicy parkowali wykorzystywane przez siebie samochody w miejscu ich zamieszkania, tak aby w przypadku wyjazdów w podróże służbowe bądź na spotkania każdorazowo nie musieli uprzednio dojeżdżać do stałego miejsca wykonywania pracy. W ocenie Spółki, nieracjonalne byłoby, gdyby w sytuacjach wskazanych wyżej Użytkownicy musieli jechać do Spółki w celu zabrania samochodu służbowego i następnie wyjeżdżać w podróż służbową. Analogiczna sytuacja będzie miała miejsce w sytuacjach, w których Użytkownicy jadą na spotkanie bądź wykonują inne zadania zlecone przez Spółkę do końca ich dnia roboczego. W takich przypadkach nieracjonalny byłby powrót Użytkownika do Spółki bądź innego miejsca stałego wykonywania pracy w celu pozostawienia samochodu służbowego. Podkreślenia wymaga również, że zdarzają się sytuacje, w których Użytkownicy późną porą kończą jedno spotkanie i następnego dnia od rana uczestniczą w kolejnym.

Podsumowując, zakres zadań i związana z nim konieczność zapewnienia Użytkownikom odpowiedniej mobilności i dyspozycyjności są zasadniczym powodem umożliwienia Użytkownikom parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania. W związku z tym, jazdy przez Użytkowników użytkujących samochody służbowe z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie, z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy powinny być uznane za jazdy dla celów służbowych, a nie osobistych i jako takie nie powinny skutkować powstaniem po stronie Użytkowników przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Na podobnym stanowisku stanął też m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 12 grudnia 2012 r. (sygn. ITPB2/415-881/12/IL) uznając, że „przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracownika lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy”.

Takie stanowisko zajął również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 7 grudnia 2012 r. (sygn. IBPBII/1/415-800/12/HK) wskazując, że „przejazdy pracowników samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do siedziby Oddziału - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy”.

Parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania Użytkownika użytkującego służbowy samochód pozwala także Użytkownikowi na realizację obowiązku dbania o powierzony mu samochód służbowy. Parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania Użytkownika może być bowiem uznane za parkowanie w miejscu bezpiecznym, do którego zgodnie z Regulaminem zobowiązany jest Użytkownik. Realizacja obowiązku dbania o powierzony samochód służbowy przez Użytkownika nie powinna natomiast kreować dla tego Użytkownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Takie stanowisko zajmują także organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych. W interpretacji indywidualnej z dnia 19 maja 2010 r. (sygn. IPPB2/415-168/10-2/AS) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że „przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania”.

Podobne stanowisko Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zajął także w interpretacji indywidualnej z dnia 20 grudnia 2011 r. (sygn. IPPB4/415-814/11-2/JK2) oraz z dnia 20 sierpnia 2009 r. (sygn. IPPB2/415-361/09-4/MK).

Podsumowując, w przypadku, gdy Użytkownicy korzystają z samochodów służbowych na potrzeby wykonywanych na rzecz Spółki obowiązków, w tym przemieszczając się samochodami służbowymi z miejsca ich parkowania w okolicach swojego miejsca zamieszkania, do miejsca, w których będą wykonywali obowiązki służbowe i z powrotem, nie uzyskują z tego tytułu przychodu podlegającego opodatkowaniu. W konsekwencji, po stronie Spółki, w związku z umożliwieniem Użytkownikom parkowania samochodów służbowych w miejscu ich parkowania, nie powstaje obowiązek płatnika i obowiązek pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Spółka przyznaje wybranym osobom jako samochody służbowe, samochody będące własnością Spółki lub użytkowane przez Spółkę na podstawie umowy najmu, leasingu lub umowy o podobnym charakterze.

Spółka uregulowała kwestie związane z użytkowaniem samochodów służbowych poprzez przyjęcie uchwałą Zarządu Spółki Regulaminu zasad przyznawania i użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z Regulaminem, osobami upoważnionymi do użytkowania samochodów są pracownicy spółek Grupy oraz osoby wykonujące pracę na rzecz Spółki w oparciu o umowę zlecenia lub umowę o podobnym charakterze. Podstawowym celem przyznania Użytkownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania ich obowiązków na rzecz Spółki. Spółka umożliwia jednak Użytkownikom wykorzystywanie samochodów służbowych także do celów prywatnych i rozpoznaje Użytkownikom przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnego świadczenia w związku z możliwością nieodpłatnego wykorzystywania przez Użytkowników samochodów służbowych dla celów prywatnych. Użytkownicy są odpowiedzialni za oddany im do używania samochód służbowy. Spółka umożliwia Użytkownikom parkowanie samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania. Jest to motywowane dążeniem do zapewnienia Użytkownikom odpowiedniej mobilności. Zakres obowiązków służbowych Użytkowników korzystających z samochodów służbowych wymaga bowiem od nich mobilności, jak również realizacji obowiązków służbowych, także poza stałym miejscem wykonywania pracy (np. siedzibą Spółki).

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów lub w przypadku, gdy było to możliwe, wprost w miejscu zamieszkania pracownika gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, iż interpretacje zostały wydane w indywidualnych sprawach, w określonych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.