Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-280/13/MK
z 4 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 04 marca 2013 r. (wpływ do tut. Biura – 07 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu udokumentowania wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osoby niewidomej I grupy inwalidzkiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 marca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu udokumentowania wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osoby niewidomej I grupy inwalidzkiej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą niewidomą, posiada orzeczony stopień niepełnosprawności znaczny – I grupa inwalidztwa ze względu na wzrok. Orzeczenie wydane zostało przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności.

Wnioskodawca chciałby skorzystać z ulgi podatkowej – „opłacanie przewodników osób niewidomych I i II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczanych do I gr. inwalidztwa – w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł”.

Ze względu na swoją niepełnosprawność Wnioskodawca korzysta z pomocy trzecich osób ponosząc w związku z tym koszty przekraczające rocznie kwotę limitowaną 2.280 zł.

Wnioskodawca pomocy przewodników potrzebuje w zakresie prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie, zwłaszcza podczas załatwiania spraw urzędowych, wizyt lekarskich, podróży na zabiegi oraz innych podróży.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy i jakie dokumenty oprócz orzeczenia o niepełnosprawności należy posiadać by móc korzystać z ww. ulgi podatkowej?
2. W przypadku skorzystania z ulgi, czy w ogóle i ewentualnie jakie dokumenty powinni posiadać wskazani przewodnicy, na żądanie organów podatkowych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, z ustawy wynika, że oprócz orzeczenia, organy kontroli mogą żądać przedstawienia dowodów niezbędnych do ustalenia prawa do odliczenia, bez podania wysokości kosztów.

Nie jest natomiast sprecyzowany zakres dowodów, zarówno osoby niepełnosprawnej jak i dla przewodnika. Jedyny jasny wymóg, to wskazanie przewodników z imienia i nazwiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu udokumentowania wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osoby niewidomej I grupy inwalidzkiej.

W zakresie udokumentowania, przez przewodników, pomocy niesionej osobie niewidomej, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7, 7b – 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy stanowi, iż za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł.

Z treści art. 26 ust. 7b ww. ustawy wynika, iż wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c pkt 1 ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika.

Z przepisu art. 26 ust. 7d ww. ustawy wynika, iż warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Przepis art. 26 ust. 7f ww. ustawy stanowi, iż ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest osobą niewidomą, posiada orzeczony stopień niepełnosprawności znaczny (I grupa inwalidztwa ze względu na wzrok, orzeczenie wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności).

Wnioskodawca chciałby skorzystać z ulgi podatkowej – „opłacanie przewodników osób niewidomych I i II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczanych do I gr. Inwalidztwa – w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł”.

Ze względu na swoją niepełnosprawność Wnioskodawca korzysta z pomocy trzecich osób ponosząc w związku z tym koszty przekraczające rocznie kwotę limitowaną 2.280 zł.

Wnioskodawca pomocy przewodników potrzebuje w zakresie prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie, zwłaszcza podczas załatwiania spraw urzędowych, wizyt lekarskich, podróży na zabiegi oraz innych podróży.

Stwierdzić należy, iż odliczeniu od dochodu, wolą ustawodawcy wyrażoną w art. 26 ust. 7a pkt 7 cyt. ustawy, podlegają wydatki poniesione na opłacenie m.in. przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł.

Aby jednak skorzystać z możliwości odliczenia ponoszonych z tego tytułu wydatków, osoba niepełnosprawna musi faktycznie korzystać z pomocy przewodnika i ponosić z tego tytułu koszty (wydatki).

Jak wynika z treści ww. art. 26 ust. 7c pkt 1 ustawy, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających poniesienie wydatków na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa. Jednak z przepisu tego wprost wynika, że na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika. To oznacza, że wydatki ponoszone przez ww. osoby nie wymagają sformalizowanego dokumentu potwierdzającego poniesienie wydatku np. rachunku, faktury. W toku weryfikacji organowi podatkowemu można więc przedstawić każdy dowód świadczący o tym, że osoba niepełnosprawna istotnie poniosła wydatki na opłacenie przewodnika (może to być więc np. każda umowa cywilnoprawna zawarta z przewodnikiem czy też pokwitowanie odebrania płatności za wykonaną usługę oraz wskazanie danych osób (tj. imienia, nazwiska, adresu zamieszkania) świadczących pomoc w charakterze przewodników osób niepełnosprawnych oraz wskazanie wysokości wypłaconego im wynagrodzenia).

Należy zauważyć, iż kwota w wysokości 2.280 zł stanowi górny limit przysługującej ulgi – nie jest to natomiast kwotą odliczenia przysługującą podatnikowi bezwarunkowo – niezależnie od wysokości faktycznie poniesionych wydatków.

To oznacza, że z woli ustawodawcy do skorzystanie z ww. ulgi w wysokości 2.280 zł niewystarczającym jest sam fakt bycia osobą niewidomą z I lub II grupą inwalidztwa oraz osobą z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczoną do I grupy inwalidztwa, koniecznym jest faktyczne korzystanie z usług przewodników i poniesienie związanych z tym wydatków, jak również wskazanie – na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej – z imienia i nazwiska osób, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika.

Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, iż z ww. przepisów nie wynika wprost, że należy podać wysokość kosztów. Jednak – przy spełnieniu wszystkich przesłanek wynikających z powołanych przepisów – odliczeniu podlegają wydatki w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.