INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, reprezentowanego przez pełnomocnika doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2011 r. (data wpływu 19 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nabycia praw autorskich, praw majątkowych i praw pokrewnych oraz prawa do odliczenia podatku VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nabycia praw autorskich, praw majątkowych i praw pokrewnych oraz prawa do odliczenia podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W styczniu 2010 r. Wnioskodawca złożył wniosek do Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie kwalifikacji koprodukcji filmów jako usługi w świetle podatku od towarów i usług oraz prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z takiej czynności. W odpowiedzi na powyższe zapytanie Zainteresowany otrzymał odpowiedź w formie interpretacji indywidualnej z dnia 8 kwietnia 2010 r., uznającą jego stanowisko za nieprawidłowe. Wnioskodawca prosi o ponowne zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie. Stan faktyczny wyrażony w powyżej przytoczonym wniosku nie zmienił się i wygląda następująco.

Zainteresowany jako Koproducent zawarł w roku 2008 i 2009 ze swoimi kontrahentami jako Producentami łącznie 10 umów koprodukcyjnych dotyczących produkcji filmów. Zgodnie z postanowieniami umowy, Strony zobowiązały się do wzajemnych świadczeń. Regulacja umowna w tym zakresie (stosunek cywilnoprawny) ukształtowana została następująco.

6. FINANSOWANIE REALIZACJI FILMU

6.4. Na mocy niniejszej umowy KOPRODUCENT przekaże PRODUCENTOWI kwotę koprodukcyjnego wkładu finansowego w wysokości łącznej złotych 660.000 netto plus 22% VAT na wskazane subkonto bankowe przez PRODUCENTA, w następujących ratach i terminach:

1. 330.000 zł netto plus 22% VAT, tj. 50%, po podpisaniu niniejszej umowy,
2. 264.000 zł netto plus 22% VAT, tj. 40%, 3 dni po zaakceptowaniu przez KOPRODUCENTA Raportu częściowego dofinansowania (330.000 zł) w kwotach netto (załącznik nr 3 Umowy),
3. 66.000 zł netto plus 22% VAT, tj. 10%, 3 dni po zaakceptowaniu przez KOPRODUCENTA Raportu końcowego dofinansowania w kwotach netto (załącznik nr 3 Umowy).

6.5. Strony zgodnie ustalają, że finansowy wkład koprodukcyjny opisany wyżej w ust. 6.4. stanowi 19,99% całego kosztorysu. Ostatecznie wartość procentowa wkładu koprodukcyjnego zostanie określona na podstawie Raportu końcowego filmu w kwotach netto (załącznik nr 3).

6.5.1. Z kwoty wkładu koprodukcyjnego mogą być pokrywane wyłącznie koszty kwalifikowane związek z produkcją Filmu.

Kosztami niekwalifikowanymi są:

• zakup środków trwałych i wyposażenia biurowego,
• wynagrodzenie przysługujące z tytułu wszelkich funkcji pełnionych przez Wnioskodawcę, który prowadzi działalność jako osoba fizyczna (zarejestrowana w ewidencji działalności gospodarczej),
• koszty prac wstępnych (development),
• koszty wykonania kopii pokazowych w ilości powyżej 1 sztuki,
• wszelkie koszty prowizji i odsetek ponoszonych w ramach zobowiązań finansowych i odsetek od debetu,
• koszty kar finansowych oraz wydatków związanych ze sporami finansowymi,
• koszty amortyzacji.

6.9. W przypadku:

• nie wyprodukowania przez PRODUCENTA filmu z dowolnego powodu,
• nie wydatkowania przekazanej kwoty finansowego wkładu koprodukcyjnego opisanego w punkcie 6.4. Umowy na cele związane z produkcją filmu,
• nie przedstawienia Raportu końcowego dofinansowania,
• nie przedstawienia Raportu końcowego filmu w terminie 30 dni po wykonywaniu kopii wzorcowej filmu,
• nie wydatkowania 50% budżetu filmu,

PRODUCENT jest zobowiązany do zwrotu pełnej kwoty wkładu finansowego KOPRODUCENTA wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od daty przekazania poszczególnych rat lub całej kwoty wkładu finansowego KOPRODUCENTA określonego w punkcie 6.4., do daty wpływu na konto bankowe KOPRODUCENTA oraz pokrycia wszelkich szkód i strat.

7. PRZENIESIENIE PRAW DO FILMU I UTWORÓW WKŁADOWYCH.

7.1. PRODUCENT oświadcza, że nabył lub nabędzie wszelkie prawa, a w szczególności autorskie prawa majątkowe do utworów stworzonych na jego zamówienie w związku z produkcją filmową lub włączonych do Filmu (utwory wkładowe), oraz prawami we wszystkich krajach świata na wszelkich polach eksploatacji wymienionych w art. 50 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, bez ograniczeń czasowych i terytorialnych bez względu na ilość nadań, również poza eksploatacją audiowizualną, a w szczególności na następujące pola eksploatacji (...).

7.2. PRODUCENT oświadcza, że nabyte przez niego prawa wymienione powyżej nie zostaną w żaden sposób ograniczone ani obciążone prawami osób trzecich z zastrzeżeniem postanowień Umowy.

7.3. PRODUCENT oświadcza, że wszystkie umowy, które zawarł lub zawrze ze współtwórcami, odtwórcami głównych ról w związku z produkcją Filmu, nie będą naruszać postanowień Umowy.

7.4. PRODUCENT zobowiązuje się przenieść na KOPRODCENTA autorskie prawa majątkowe oraz prawa pokrewne, które nabędzie w związku z produkcją Filmu do wszystkich elementów Filmu (utworów wkładowych) w części odpowiadającej udziałowi Producenta we współwłasności Filmu określonemu w Umowie, w zakresie wszystkich pól eksploatacji, na których PRODUCENTOWI przysługują lub będą przysługiwały te prawa, w tym prawa do Scenariusza.

7.5. PRODUCENT zobowiązuje się przenieść na KOPRODUCENTA przysługujące mu autorskie prawa majątkowe do Filmu w części odpowiadającej udziałowi PRODUCENTA, o którym mowa w Umowie w pierwszym akapicie.

7.6. Po wykonaniu przez PRODUCENTA zobowiązań wynikających z punktu 7.4., 7.5. Umowy, KOPRODUCENTOWI będą przysługiwały autorskie prawa majątkowe oraz prawa pokrewne do Filmu, do utworów zamówionych przez PRODUCENTA na potrzeby Filmu i włączonych do Filmu (utworów wkładowych) na zasadzie współwłasności w części 80,01% PRODUCENT oraz 19,99% KOPRODUCENT z zastrzeżeniem zapisów dotyczących FINANSOWANIA REALIZACJI FILMU powyżej.

7.8. Przeniesienie praw, o których mowa w punkcie 7.1., 7.2., 7.3., 7.4., 7.5., 7.6., 7.7., Umowy powyżej, następuje automatycznie po przekazaniu finansowego wkładu koprodukcyjnego przez KOPRODUCENTA na rachunek bankowy PRODUCENTA. Przeniesienie prawa, o którym mowa w pkt 7.7. nastąpi z chwilą ustalenia faktycznego udziału KOPRODUCENTA w kosztach produkcji Filmu, po przedstawieniu przez PRODUCENTA Raportu końcowego filmu, nie później niż po upływie miesiąca od daty całkowitego zakończenia produkcji (wykonania kopii wzorcowej).

8. OBOWIĄZKI STRON UMOWY

8.1. Strony zgodnie ustalają, że obowiązki PRODUCENTA będą następujące:

• zawarcie ewentualnych umów z publicznymi inwestorami Filmu,
• ubezpieczenie produkcji filmu w ramach kosztów produkcji filmu w zakresie powszechnie stosowanym przy ubezpieczeniu ekipy i odtwórców oraz sprzętu i nośników Filmu,
• organizacja produkcji Filmu, w tym m. in.: powołanie grupy produkcyjnej, zawarcie umów z właściwymi technologicznie podmiotami wykonującymi usługi techniczne i inne na rzecz Filmu, zawarcie umów z aktorami i innymi wykonawcami, prowadzenie profesjonalnej księgowości oraz inne prace – aż do wykonania pełnowartościowych materiałów wyjściowych Filmu, umożliwiających jego dystrybucję i rozpowszechnianie,
• wskazanie osoby reżysera Filmu, zawarcie wszelkich umów z realizatorami, aktorami i innymi podmiotami uczestniczącymi w realizacji filmu zgodnie z prawem autorskim i kodeksem cywilnym w sposób taki, aby prawa KOPRODUCENTA jako współuprawnionego autorskiego nie były w żaden sposób skrępowane w zakresie nieograniczonym rozporządzania filmem w czasie i przestrzeni,
• rozliczenie środków finansowych otrzymanych od KOPRODUCENTA,
• umieszczenie w sposób trwały na nośniku Filmu informacji o wsparciu finansowym udzielonym PRODUCENTOWI przez Gminę i Województwo i o udziale KORPODUCENTA w produkcji Filmu oraz jego logo w formie uzgodnionej przez obie strony w trybie roboczym, w tym logo animowanego KOPRODUCENTA. Prace te zostaną wykonane w terminie przed wykonaniem kopii wzorcowej (master) Filmu i przedstawione do akceptacji KORPODUCENTA,
• umieszczanie informacji i logo KOPRODUCENTA we wszystkich materiałach informacyjno-reklamowych Filmu,
• organizacja Kolaudacji Filmu z udziałem przedstawiciela KOPRODUCENTA,
• umożliwienie odbycia ogólnopolskiej Premiery Filmu lub premierowego pokazu publicznego, w pierwszej kolejności premier lokalnych, niezwłocznie po terminie Premiery ogólnopolskiej na terenie Województwa w uzgodnionym w trybie roboczym między stronami terminie i miejscu,
• rozliczenie i przekazanie KOPRODUCENTOWI wpływów z eksploatacji Filmu z wszystkich pól eksploatacji w proporcjach odpowiadających wkładowi wniesionemu w produkcji zgodnie z zapisami Umowy. PRODUCENT będzie przedstawiał KOPRODUCENTOWI raport o eksploatacji filmu w 15 dni po zakończeniu kwartału, tj. 15 stycznia, do 15 kwietnia, do 15 lipca i do 15 października każdego roku,
• przedstawienie KOPRODUCENTOWI, w terminie 30 dni po wykonaniu kopii wzorcowej, Raportu Końcowego Filmu (załącznik nr 3).

8.3. Do obowiązków KOPRODUCENTA należeć będzie w szczególności:

• przekazanie środków finansowych wskazanych do punktu 6.4. Umowy na cele związane z produkcją Filmu na subkonto PRODUCENTA.
  
  

Po finalizacji przedmiotowego przedsięwzięcia, Zainteresowany w związku z uzyskanymi prawami wykonywać będzie przy ich użyciu czynności opodatkowane podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z zawartą umową Wnioskodawca nabywa w rezultacie (wyżej wskazany pkt 7.4) usługi – prawa autorskie, prawa majątkowe oraz prawa pokrewne, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT...
2. Czy Zainteresowany nabywając świadczenie usługowe w rozumieniu ustawy o VAT, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT wykazanego na fakturze VAT wystawionej przez Producenta z tego tytułu na podstawie wyżej wskazanej umowy...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa transakcja jest usługą w świetle art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w powołanej w stanie faktycznym interpretacji indywidualnej z dnia 8 kwietnia 2010 r., uznał już co prawda stanowisko to za nieprawidłowe. Niemniej, do Zainteresowanego zgłosili się kontrahenci, np. Spółka Z, która to otrzymała interpretację indywidualną z dnia 26 września 2011 r. wydaną przez Ministra Finansów o sygn. PT8/033/18/SBA/11/PT-1118 zmieniającą wcześniej już wydaną interpretację Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 22 listopada 2010 r. o sygn. ILPP1/443-939/10-2/AK wobec nieprawidłowej oceny jakiej dokonał Dyrektor Izby Skarbowej uznając stanowisko tej Spółki za nieprawidłowe.

Ponadto, co wynika z odpowiedzi Ministerstwa Finansów na interpelację poselską nr 24367, zostało zajęte generalne stanowisko, że jeżeli producent przekazuje prawa autorskie i pokrewne dotyczące projektu, jest to świadczenie usług podlegające opodatkowaniu. Ministerstwo argumentuje, że polski ustawodawca nie skorzystał z możliwości wynikającej z art. 11 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 2006 r., który pozwala uznać za jednego podatnika osoby mające siedzibę na terytorium kraju, które będąc prawnie niezależne, są ściśle związane ze sobą finansowo, ekonomicznie i organizacyjnie. Producent i koproducenci nie mogą zatem być uznani za jednego podatnika VAT.

Oznacza to, że gdy producent zawarł umowę koprodukcyjną filmu i przekazuje koproducentowi prawa autorskie i pokrewne dotyczące danego utworu (w części proporcjonalnej do udziału wniesionego w formie pieniężnej), to występują wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego VAT.

Biorąc zatem pod uwagę zmianę interpretacji indywidualnej jednego z kontrahentów Wnioskodawcy, a także odpowiedź Ministerstwa Finansów na ww. interpelację poselską, Zainteresowany prosi o ponowne zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie.

Wnioskodawca ponownie wskazuje, że zgodnie z regulacją art. 5 pkt 5 i pkt 6 ustawy o kinematografii, koproducent filmu – to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych. Producent filmu zaś oznacza osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną, o której mowa w art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

Przedmiotowa kwestia, w opinii Zainteresowanego, podlega opodatkowaniu jako usługa na mocy regulacji art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Wnioskodawca uważa, że w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego zastosowanie znajdzie art. 86 ustawy o VAT.

W myśl art. 86 ust. 1 tej ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z powyżej wskazaną regulacją art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Co do zasady zatem, przez usługę należy rozumieć każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów. Usługą będzie takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). W sytuacji zatem gdy występuje świadczeniodawca i świadczeniobiorca, działający ponadto jako przedsiębiorcy, oraz samo świadczenie odpłatne, są to transakcje nietowarowe, zatem usługowe podlegające opodatkowaniu VAT.

Aby dana transakcja „nietowarowa” podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi spełniać łącznie następujące trzy warunki:

1. zaistnienie samego świadczenia,
2. świadczenie musi być dokonywane na czyjąś rzecz,
3. świadczenie musi mieć charakter odpłatny.
   
   

Przez świadczenie uważa się zachowanie dłużnika przewidziane treścią zobowiązania i z nim zgodne. Samo świadczenie zaś ma nastąpić na rzecz podmiotu, świadczeniobiorcy, dokonywane przez podmiot jakim jest świadczeniodawca. Świadczenie to ma być dokonane na rzecz, inaczej na korzyść, dla czyjegoś dobra czy w czyimś interesie. Tym samym po stronie odbiorcy świadczenia musi wystąpić określona korzyść, wartość materialna lub niematerialna, której jest on beneficjentem. Ma to być zatem element tzw. przysporzenia, osiągnięcia jakiegoś konkretnego bezpośredniego benefitu u świadczeniobiorcy, dla którego, na którego rzecz dane świadczenie zostało dokonane. Przenosząc te rozważania na grunt regulacji ustawy o VAT, aby wystąpiło świadczenie na rzecz usługobiorcy musi wystąpić beneficjent, konsument tego świadczenia, a świadczenie to ma stanowić dla niego określoną korzyść, w dodatku wymierną w pieniądzu. Tym bardziej, że zawsze jeśli dane świadczenie ma podlegać opodatkowaniu to jako przedmiot obrotu musi mieć określoną wartość, i może co od zasady podlegać kolejnym transakcjom w obrocie.

W przedstawionym stanie faktycznym, wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego wystąpiły. Zaistnienie samego świadczenia – jest nim wtórne przeniesienie przez Producenta praw do filmu na Zainteresowanego. Świadczenie dokonywane jest na rzecz Wnioskodawcy, i ma ono charakter odpłatny, bo zgodnie z umową ponosi on określony koszt, wkład finansowy.

Producent bowiem zgodnie z art. 70 ustawy o prawach autorskich i pokrewnych, nabywa na mocy domniemania wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości, a następnie odpowiedni procent tych praw przenosi na Koproducenta.

W świetle powyższego, zdaniem Zainteresowanego, w związku z zawartymi umowami nabywa on (wyżej wskazany pkt 7.4) prawa autorskie i prawa majątkowe oraz prawa pokrewne w sposób wtórny, a zatem nabywa świadczenie usługowe w rozumieniu ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Ma też prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT wykazanego na fakturze VAT wystawionej przez Producenta z tego tytułu, bowiem dalej prawa te będzie wykorzystywać do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Biorąc zatem pod uwagę zmianę interpretacji indywidualnej jednego z kontrahentów Wnioskodawcy, a także odpowiedź Ministerstwa Finansów na ww. interpelację poselską, Zainteresowany prosi o ponowne zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą rozumieniu cyt. art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem, aby ustalić czy dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy czynność ta skutkuje uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Wskazać należy, iż definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

W ustawie nie określono co należy rozumieć pod pojęciem odpłatności (wynagrodzenia), które powoduje, że świadczenie usług staje się czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Niemniej jednak przyjmuje się, że czynność uznaje się za odpłatną, gdy są spełnione następujące warunki:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy usługi,
• odpłatność za otrzymane świadczenie (usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
  
  

Także z uregulowania zawartego w art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.) wynika, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdzić należy, iż na gruncie przepisów ustawy każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi według tej ustawy jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Usługa – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy oraz art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE – to transakcja gospodarcza, co oznacza, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Stosownie do treści art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 132, poz. 1111 ze zm.), koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Przepis art. 5 pkt 6 cyt. ustawy wskazuje natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33¹ § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególne dotyczące utworów audiowizualnych.

Z przepisu art. 69 tej ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca scenariusza.

Na podstawie art. 70 ust. 1 cyt. ustawy, domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Na zamówienie producenta tworzone jest jedno dzieło współautorskie, czyli utwór audiowizualny.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca jako koproducent zawarł ze swoimi kontrahentami, jako producentami, łącznie 10 umów koprodukcyjnych dotyczących produkcji filmów. Zgodnie z postanowieniami umowy, Strony zobowiązały się do wzajemnych świadczeń. Zainteresowany, jako koproducent, na podstawie umowy przekazuje Producentowi wkład pieniężny. W zamian za to Producent przeniesie na rzecz Wnioskodawcy (Koproducenta) autorskie prawa majątkowe i prawa pokrewne (pkt 7.4 zawartej umowy). Po finalizacji przedmiotowego przedsięwzięcia, Zainteresowany w związku z uzyskanymi prawami wykonywać będzie przy ich użyciu czynności opodatkowane podatkiem VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie wystąpiły wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego podatkiem od towarów i usług, określone w art. 8 ust. 1 ustawy, zaistniało bowiem odpłatne świadczenie usług przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy. Świadczeniem w tym przypadku jest przeniesienie przez Producenta praw autorskich i pokrewnych dotyczących filmu na Zainteresowanego (Koproducenta). Wkład pieniężny na produkcję filmu wnoszony przez Koproducenta w zamian za przekazanie praw autorskich i pokrewnych pełni funkcję wynagrodzenia. Oznacza to, że czynność dokonywana pomiędzy Wnioskodawcą (Koproducentem) a Producentem jest odpłatna i w konsekwencji na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego – na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak np. w oparciu o art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT do wykonywania czynności opodatkowanych.

W omawianej sprawie obydwa warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy są spełnione, ponieważ Zainteresowany jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, a nabyte prawa będzie wykorzystywał do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Zatem Wnioskodawca ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie tych praw.

Reasumując, Wnioskodawca nabywając świadczenie usługowe w rozumieniu ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze VAT wystawionej przez Producenta z tego tytułu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.