Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-182/13-4/MP
z 14 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11.03.2013 r. (data wpływu 14.03.2013 r.) uzupełnione pismem z dnia 28.05.2013 r. (data nadania 29.05.2013 r., data wpływu 31.05.2013 r.), na wezwanie z dnia 20.05.2013 r. Nr IPPB4/415-182/13-2/MP (data nadania 20.05.2013 r., data odbioru 23.05.2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.03.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 20.05.2013 r. Nr IPPB4/415-182/13-2/MP (data nadania 20.05.2013 r., data odbioru 23.05.2013 r.), tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, przeformułowanie pytania podatkowego w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w swojej indywidualnej sprawie oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego, które winno być powiązane z przedstawionym stanem faktycznym i zadanym pytaniem.

Pismem z dnia 28.05.2013 r. (data nadania 29.05.2013 r., data wpływu 31.05.2013 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka (Wnioskodawca) w roku 2010 rozpoczęła prace kontraktowe w Grecji. W celu prawidłowego wykonania zobowiązań umownych, wysłała tam swoich pracowników, oddelegowując ich do pracy za granicą na podstawie formularza A1. Spółka zarejestrowała także działalność w Grecji jako S. Pracownicy świadczyli pracę na terenie Grecji przez część roku 2010, cały 201l i część roku 2012, jednak w roku 2012 nie przebywali tam dłużej niż 183 dni.

Spółka przez cały okres kontraktu odprowadzała podatek dochodowy od osób fizycznych w obu krajach, z powodu niewiedzy pracownika, który się tym kontraktem zajmował. Obecnie Spółka stara się o odzyskanie podatku zapłaconego w Polsce w roku 2011. Pracownicy mieli umowy o pracę zawarte na kwoty netto, więc nie ponieśli z tytułu podwójnego opodatkowania żadnego uszczerbku finansowego.

W roku 2012 kontrakt się zakończył, a w związku z faktem, że żaden z ww. pracowników nie przebywał na terytorium Grecji dłużej niż 183 dni, Spółka uznała, że zwrot podatku powinien nastąpić po stronie państwa greckiego, ponieważ wszystkie trzy warunki par. 15 pkt 2 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zostały spełnione, tj.:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie przez okres lub okresy nie dłuższe niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez osobę lub w jej imieniu, która nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą osoba ta posiada w drugim Państwie.
   
   

Jednak biuro podatkowe reprezentujące Spółkę w Grecji, stoi na stanowisku, że trzeci warunek nie ma tu zastosowania, ponieważ całość wynagrodzeń ponoszonych przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników zatrudnionych w Grecji była następnie refakturowana na ww. oddział Spółki w Grecji. Refakturowanie wynagrodzeń ponoszonych przez Wnioskodawcę na oddział w Grecji następowało bezumownie, na podstawie rozliczeń wewnątrzzakładowych pomiędzy Spółką a jej oddziałem zagranicznym. Miało to na celu obciążenie odpowiedniego miejsca przeniesienia kosztów, związanego bezpośrednio z projektem w Grecji. Istnieje umowa pomiędzy oddziałem Spółki w Grecji a podmiotem greckim, spółką J. dotycząca świadczenia pracy przez pracowników oddziału S. Montaż w Grecji, jednak formalnie pracownicy zatrudnieni byli przez Wnioskodawcę. Siedziba pracodawcy osób oddelegowanych mieści się w Polsce. Wnioskodawca posiada w Grecji placówkę (oddział). Miejscem zamieszkania wszystkich pracowników do celów podatkowych była Polska.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż ryzyko związane z wynikami pracy pracowników oddelegowanych do Grecji ponosił oddział Spółki w Grecji. Prace w miejscu oddelegowania wykonywane były pod nadzorem i kontrolą oddziału greckiego Spółki. Obowiązek instruowania pracowników spoczywał na oddziale greckim Spółki. Natomiast narzędzia i materiały do pracy dla oddelegowanych pracowników dostarczała spółka J. na podstawie wyżej wspomnianej umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy należy uznać refakturowanie kosztów wynagrodzeń na placówkę zagraniczną Spółki za wystarczającą podstawę do odrzucenia w całości art. 15 pkt 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Greckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku?
2. W którym kraju (Polska czy Grecja) Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych winien był odprowadzać podatek za rok 2012?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych winna była odprowadzać ten podatek w Polsce, ponieważ nie istnieją przesłanki, aby uznać wewnętrzne rozliczenia księgowe Spółki, tj. refakturowanie kosztów wynagrodzeń, za podstawę do zakwestionowania art. 15 pkt 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Grecją a Polską. Ostatni warunek ww. paragrafu według Wnioskodawcy jest spełniony, tj. „wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą osoba ta posiada w drugim Państwie”, ponieważ w momencie ponoszenia wynagrodzeń, oddział Spółki w Grecji w ogóle nie występował. Wynagrodzenia płacone były z konta Spółki (Wnioskodawcy) i w jej imieniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).
   
   

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie, na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia, czy Wnioskodawca ma obowiązek naliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika mającego miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium i czy winien zaprzestać poboru tychże zaliczek konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii, czy dochody te podlegały, podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca deleguje zatrudnione osoby do pracy w Grecji. W przedmiotowej sprawie mają więc zastosowanie przepisy umowy polsko-greckiej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Greckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Atenach dnia 20.11.1987 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 120, poz. 524), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18, 19 i 20 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie.

Przepis art. 15 ust. 2 ww. umowy określa wyjątki od powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, będą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie przez okres lub okresy nie dłuższe niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez osobę lub w jej imieniu, która nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą osoba ta posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów, należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Grecji. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Grecji jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Grecji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania określonych odpowiednio w art. 24 umowy polsko - greckiej.

Stosownie do treści art. 24 ust. 1 powołanej umowy – w przypadku Polski podwójnego opodatkowania unikać się będzie w sposób następujący:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Grecji, to Polska – z uwzględnieniem postanowień punktów 2 i 3 niniejszego artykułu - zwolni taki dochód lub majątek od opodatkowania.
2. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11 i 12 niniejszej umowy może być opodatkowany w Grecji, to Polska zezwoli na potrącenie od podatku dochodowego tej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w Grecji. Jednakże takie potrącenie nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem potrącenia i która odpowiednio przypada na dochód uzyskany w Grecji.
3. Jeżeli zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy uzyskany dochód lub posiadany majątek osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, to Polska może przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby zastosować stawkę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania w powyższy sposób nie był tak właśnie zwolniony od opodatkowania.
   
   

W odniesieniu do określenia „zakład” użytego w art. 15 ust. 2 ww. umowy polsko-greckiej, należy zauważyć, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy polsko-greckiej określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, za której pomocą przedsiębiorstwo wykonuje całkowicie lub częściowo swoją działalność. W myśl art. 5 ust. 2 ww. umowy, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat,
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych.
   
   

Zgodnie z art. 7 ust. 1 cyt. umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, jakie mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako odrębne i oddzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem (art. 7 ust. 2 umowy).

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Spółka (Wnioskodawca) w roku 2010 rozpoczęła prace kontraktowe w Grecji. W celu prawidłowego wykonania zobowiązań umownych, wysłała tam swoich pracowników, oddelegowując ich do pracy za granicą na podstawie formularza A1. Spółka zarejestrowała także działalność w Grecji. Pracownicy świadczyli pracę na terenie Grecji przez część roku 2010, cały 201l i część roku 2012, jednak w roku 2012 nie przebywali tam dłużej niż 183 dni. Miejscem zamieszkania wszystkich pracowników do celów podatkowych była Polska. Biuro podatkowe reprezentujące Spółkę w Grecji, stoi na stanowisku, że trzeci warunek art. 15 ust. 2 umowy polsko - greckiej nie ma tu zastosowania, ponieważ całość wynagrodzeń ponoszonych przez Spółkę w Polsce na rzecz pracowników zatrudnionych w Grecji była następnie refakturowana na ww. oddział Spółki w Grecji. Refakturowanie wynagrodzeń ponoszonych przez Spółkę w Polsce na oddział w Grecji następowało bezumownie, na podstawie rozliczeń wewnątrzzakładowych pomiędzy Spółką a jej oddziałem zagranicznym. Miało to na celu obciążenie odpowiedniego miejsca przeniesienia kosztów, związanego bezpośrednio z projektem w Grecji. Istnieje umowa pomiędzy oddziałem Spółki w Grecji a podmiotem greckim, dotycząca świadczenia pracy przez pracowników oddziału Spółki w Grecji, jednak formalnie pracownicy zatrudnieni byli przez Spółkę w Polsce. Siedziba pracodawcy osób oddelegowanych mieści się w Polsce. Wnioskodawca posiada w Grecji placówkę (oddział), która ponosi ryzyko związane z wynikami pracy pracowników oddelegowanych do Grecji, nadzoruje i kontroluje prace wykonywane w miejscu oddelegowania oraz spoczywa na niej obowiązek instruowania pracowników. Natomiast narzędzia i materiały do pracy dla oddelegowanych pracowników dostarczał podmiot grecki na podstawie wyżej wspomnianej umowy.

Przenosząc przedstawiony stan faktyczny na grunt przepisów prawa wskazać należy, iż art. 15 ust. 2 umowy przewiduje wyjątek od ogólnej zasady, iż dochody będą podlegały opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji pracownika, jeżeli zostaną spełnione łącznie, przewidziane w tym przepisie warunki. Jednym z warunków, zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. c) umowy w polskiej wersji językowej, jest to, że wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Zatem w celu dokonania prawidłowej kwalifikacji dochodu pracowników oddelegowanych do pracy na terytorium Grecji, trzeba zbadać, czy są spełnione wszystkie warunki przewidziane w art. 15 ust. 2 umowy, w tym czy wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który Wnioskodawca posiada w Grecji.

Zgodnie z pkt 7 i 7.1. Komentarza do art. 15 Modelowej Konwencji OECD (komentarz MK OECD) określenie „ponoszone przez” musi być interpretowane w świetle celu art. 15 ust. 2 lit. c) MK OECD, którym jest zapewnienie, że wyjątek przewidziany w art. 15 ust. 2 MK OECD nie będzie miał zastosowania do wynagrodzenia, które może być odliczone (stanowić koszt uzyskania przychodu), mając na uwadze zasady określone w art. 7 MK OECD oraz charakter wynagrodzenia, przy obliczaniu zysku zakładu położonego w państwie, w którym praca jest wykonywana. Fakt czy pracodawca faktycznie skorzystał z odliczenia przy ustalaniu zysku przypisanego do zakładu nie jest przesądzający, ponieważ prawidłowym kryterium jest to, czy odliczenie to byłoby przyznane zakładowi. Komentarz wskazuje na bezpośredni związek pomiędzy art. 15 ust. 2 a art. 7 MK OECD.

Koszty wynagrodzenia powinny być przypisane do zakładu, zgodnie z art. 7 MK OECD, jeżeli funkcjonalnie ponoszone są na rzecz zakładu. Aby uznać, że wynagrodzenia są ponoszone przez zakład, powinien istnieć związek pomiędzy działalnością zakładu a pracą wykonywaną przez pracowników w imieniu tego zakładu, bowiem celem art. 15 ust. 2 jest umieszczenie odliczenia i opodatkowania wynagrodzeń w tym samym państwie.

Mając na uwadze powyższe oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku należy uznać, że dochody pracowników związane są z działalnością zakładu w Grecji i w konsekwencji należy uznać, że nie został spełniony warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. c) umowy. Oznacza to, że skoro dochody te zostaną poniesione przez zakład w rozumieniu art. 15 ust. 2 lit. c) umowy, będą podlegały one opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy (tj. zarówno w Polsce jak i w Grecji), bez względu na czas pobytu pracowników w Grecji, przy zastosowaniu przewidzianej w art. 24 umowy, metody unikania podwójnego opodatkowania (metoda wyłączenia z progresją). Wobec powyższego analizowanie lit. a) i b) art. 15 ust. 2 umowy jest bezprzedmiotowe, bowiem niespełnienie jednej z przesłanek tego przepisu (w tym przypadku lit. c) umowy) wyklucza możliwość zastosowania postanowień art. 15 ust. 2 umowy.

Ponadto, jak już wyżej wskazano, płatnik odstępuje od poboru zaliczek na podatek przy spełnieniu przesłanek wskazanych w przepisie art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w przypadku gdy wypłacane dochody podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską. Przy tym, okolicznością o której mowa w tym przepisie nie jest fakt, że pracownik opodatkowuje bądź będzie opodatkowywał swoje dochody poza Polską, lecz to, że jego dochody podlegają (lub będą podlegać) opodatkowaniu poza Polską. W związku z tym nie jest istotne czy i jak pracownik albo pracodawca wywiązują się z obowiązków nałożonych przepisami podatkowymi kraju oddelegowania, lecz istotne jest czy zgodnie z odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską.

Wobec tego, że dochody pracowników zatrudnionych w Grecji będą podlegały opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy (tj. zarówno w Polsce jak i w Grecji), Wnioskodawca jako płatnik nie ma obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi z tytułu pracy wykonywanej w Grecji w sytuacji, kiedy są one ponoszone przez zakład, który pracodawca – Wnioskodawca posiada w Grecji.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy, w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.