Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1065/12-2/EK
z 14 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2012 r. (data wpływu 25 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń w ramach układu zbiorowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń w ramach układu zbiorowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Spółka jest jednym z pracodawców, zrzeszonych w Związku Pracodawców Kolejowych. Na podstawie przepisu art. 74b ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. z 2000 r. Nr 84 poz. 948 ze zm., dalej: Ustawa o PKP) spółki, o których mowa w art. 74a Ustawy o PKP [tj. spółki utworzone na podstawie art. 14, art. 15 lub art. 19 tej ustawy oraz spółki, o których mowa w art. 78a Ustawy o PKP — przyp.], wykupują dla emerytów i rencistów byłych pracowników PKP i ich rodzin uprawnienia do ulgowych kolejowych świadczeń przejazdowych, na zasadach określonych w zakładowym układzie zbiorowym obowiązującym w Spółce. Spółka S.A. utworzona została na podstawie art. 19 Ustawy o PKP.

W dniu 2 grudnia 2002 r. w Warszawie zawarty został Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Zatrudnionych przez Pracodawców Zrzeszonych w Związku Pracodawców Kolejowych (dalej: „PUZP”). W dniu 20 grudnia 2002 r. PUZP wpisany został do rejestru ponadzakładowych układów zbiorowych pracy, prowadzonego przez ministra właściwego do spraw zatrudnienia. Układ ten obowiązywał do dnia 31 grudnia 2011 r. Szczegółowe regulacje dotyczące tzw. świadczeń przejazdowych zawarte były w Rozdziale XII PUZP „Uprawnienia do kolejowych świadczeń przejazdowych”. Na mocy § 1 ust. 1 PUZP, postanowienia układu odnosiły się do pracowników zatrudnionych u pracodawców zrzeszonych w Związku Pracodawców Kolejowych — oznacza to, że postanowienia PUZP dotyczyły m.in. pracowników i byłych pracowników Spółki oraz PKP, jak również dzieci pracowników i byłych pracowników Spółki oraz PKP. Zgodnie, odpowiednio z § 66 oraz § 67 PUZP oraz art. 74b Ustawy o PKP, na Spółce ciążył obowiązek dokonania wykupu uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych (dalej: świadczenia przejazdowe) dla zatrudnionych w Spółce pracowników oraz dla byłych pracowników Spółki i PKP, a także dzieci pracowników i byłych pracowników Spółki, którym przysługują świadczenia przejazdowe. Na podstawie PUZP, uprawnione do świadczeń przejazdowych były dzieci własne pracowników i byłych pracowników Spółki i PKP oraz dzieci przysposobione przez te osoby lub ich współmałżonków, jak również pasierbowie i dzieci przyjęte pod opiekę w ramach rodziny zastępczej, które pozostają na utrzymaniu pracowników i byłych pracowników Spółki oraz PKP do czasu ukończenia przez nie szkoły podstawowej, gimnazjum, szkoły ponadpodstawowej lub ponadgimnazjalnej (publicznej lub niepublicznej o uprawnieniach szkoły publicznej) nie dłużej niż do ukończenia 24 roku życia, a w przypadku dzieci studiujących w szkole wyższej, nie dłużej niż do ukończenia przez nie 26 roku życia. Zgodnie z postanowieniami PUZP, byłymi pracownikami Spółki oraz PKP byli emeryci pobierający emeryturę, renciści pobierający rentę (o ile mogą wykazać się łącznie co najmniej 15-letnim stażem pracy na kolei przed dniem ustania stosunku pracy u pracodawcy, w związku z przejściem na emeryturę lub rentę, a w przypadku renty przysługującej w wyniku wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, bez względu na czas pracy na kolei) oraz renciści rodzinni pobierający rentę rodzinną po pracownikach i byłych pracownikach Spółki oraz PKP.

W dniu 15 czerwca 2011 r. ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2011 r. Związek Pracodawców Kolejowych wypowiedział PUZP dla pracowników, zatrudnionych przez pracodawców zrzeszonych w Związku Pracodawców Kolejowych. W rezultacie, PUZP, o którym mowa powyżej, utracił moc obowiązującą z dniem 1 stycznia 2012 r.

W dniu 28 stycznia 2003 r. Spółka oraz działające w Spółce związki zawodowe, reprezentujące pracowników, zawarły Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy (ZUZP). Na podstawie § 68 ZUZP, uprawnienia do wykupu kolejowych świadczeń przejazdowych dla pracowników, emerytów i rencistów pobierających emeryturę lub rentę, osób pobierających świadczenie przedemerytalne oraz członków ich rodzin przysługiwały wymienionym podmiotom do dnia 31 stycznia 2012 r.

Zarówno PUZP, jak i ZUZP, stanowią pozaustawowe źródła prawa pracy, określające wzajemne zobowiązania stron układów. PUZP szczegółowo określał zasady udzielania świadczeń przejazdowych oraz krąg osób uprawnionych, natomiast ZUZP odsyłał w tym zakresie do stosowania odpowiednich (wskazanych) postanowień PUZP. Treścią ZUZP, obowiązującego w styczniu 2012 r., były zatem postanowienia identycznej treści, jak postanowienia PUZP, jednak każdy z tych aktów stanowiło odrębne źródło prawa pracy, obowiązujące Spółkę. Wynika stąd, że w styczniu 2012 r. źródłem istniejącego po stronie Spółki obowiązku co do wykupu i nieodpłatnego przekazania ulgowych świadczeń przejazdowych dla emerytów i rencistów byłych pracowników PKP i ich rodzin był dokument, stanowiący pozaustawowe źródło prawa pracy — tj. obowiązujący w Spółce (do dnia 31 stycznia 2012 r.) ZUZP, oraz powołany wyżej przepis art. 74b Ustawy o PKP.

Od dnia 1 lutego 2012 r., na podstawie Protokołu Dodatkowego nr 2 z dnia 29 czerwca 2011 r. do ZUZP, w ZUZP wprowadzono zmiany, w ramach których skreślony został Rozdział XII ZUZP, obejmujący ww. § 68 ZUZP, który stanowił, że pracownikom, emerytom i rencistom pobierającym emeryturę lub rentę, osobom pobierającym świadczenie przedemerytalne oraz członkom ich rodzin przysługują uprawnienia do ulgowych przejazdów kolejami na zasadach określonych w Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy dla pracowników zatrudnionych przez Pracodawców zrzeszonych w Związku Pracodawców Kolejowych. Na podstawie § 2 Protokołu dodatkowego nr 2, Protokół ten wszedł w życie z pierwszym dniem miesiąca po dniu, w którym został zarejestrowany. Zgodnie z pismem Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 11 stycznia 2012 r. nr WaP-15165-5232-Uu 251/2011-12, Protokół Dodatkowy nr 2 z dnia 29 czerwca 2011 r., o którym mowa wyżej, został wpisany do rejestru zakładowych układów zbiorowych pracy w dniu 11 stycznia 2012 r. Wynika stąd, że Protokół wszedł w życie z dniem 1 lutego 2012 r., a tym samym § 68 ZUZP został skreślony z mocą od dnia 1 lutego 2012 r.

Obydwie strony ZUZP, tj. zarówno Spółka, jak i reprezentujące pracowników związki zawodowe działające w Spółce uznają, że w okresie do dnia 31 stycznia 2012 r. Spółka miała obowiązek wykupić dla podmiotów uprawnionych (w tym dla byłych pracowników PKP) świadczenia przejazdowe, na takich zasadach, jakie określone zostały w art. 74b Ustawy o PKP oraz w § 66 i § 67 PUZP.

W dniu 8 grudnia 2011 r. pomiędzy Związkiem Pracodawców Kolejowych z siedzibą w Warszawie, do którego należy również Spółka, a 5 przewoźnikami kolejowymi , realizującymi kolejowe przewozy pasażerskie, zawarte zostało Porozumienie w sprawie uprawnień do ulgowych przejazdów pracowników, emerytów i rencistów oraz osób pobierających kolejowe świadczenia przedemerytalne (dalej: Porozumienie). Porozumienie to stanowi Załącznik nr 1 do Umowy w sprawie wykupu przez Pracodawców, objętych Porozumieniem, uprawnień na 2012 rok do ulgowych przejazdów pociągami, uruchamianymi na terenie Rzeczypospolitej Polskiej przez Przewoźników będących stroną Porozumienia. Zgodnie z § 1 wskazanego Porozumienia, określa ono zakres i warunki sprzedaży uprawnień do ulgowych przejazdów pociągami, uruchamianymi przez przewoźników objętych zakresem Porozumienia, na rok 2012 i lata następne. Postanowienia Porozumienia w zakresie określenia kategorii podmiotów, którym przysługują kolejowe świadczenia przejazdowe, są tożsame z tymi, które zawarte były w PUZP, obowiązującym do dnia 31 grudnia 2011 r.

Spółka nabywa uprawnienia do ulgowych świadczeń przejazdowych od przewoźnika, który w danym roku reprezentuje wszystkich przewoźników-strony Umowy w sprawie wykupu uprawnień do ulgowych przejazdów pociągami pasażerskimi w Polsce (dalej: Umowa). Uprawnienia do ulgowych świadczeń przejazdowych wykupywane są przez Spółkę na pisemny wniosek poszczególnych osób uprawnionych.

Wnioski o świadczenia przejazdowe na dany rok składane są przez byłych pracowników PKP, co do zasady, każdorazowo, co roku — w roku poprzedzającym rok korzystania ze świadczeń lub w roku korzystania z tych świadczeń. W analizowanym przypadku, wnioski dotyczące świadczeń przejazdowych na 2012 r. składane były w grudniu 2011 r. oraz w styczniu 2012 r. Uprawnienia przekazywane są osobom upoważnionym do otrzymania świadczeń przejazdowych nieodpłatnie. Potwierdzeniem posiadania przez uprawnione podmioty uprawnienia do świadczeń przejazdowych jest tzw. poświadczenie wykupu uprawnień na dany rok, ważne z dokumentem potwierdzającym tożsamość osoby, która się nim posługuje. W poświadczeniu wskazuje się imię i nazwisko osoby, która jest uprawniona do korzystania ze świadczenia, poziom ulgi w standardowym koszcie przejazdu koleją (99% dla pracowników Spółki oraz 80% dla byłych pracowników Spółki i PKP oraz dzieci pracowników i byłych pracowników Spółki i PKP) oraz klasę pociągu, w której ulga przysługuje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle regulacji art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT, przekazywane nieodpłatnie przez Spółkę byłym pracownikom PKP i ich dzieciom świadczenia przejazdowe, których wykup nastąpił w okresie do dnia 31 stycznia 2012 r., stanowią odpłatne świadczenie usług, które podlega opodatkowaniu podatkiem VAT z mocy powołanego wyżej przepisu?

Uzasadnienie stanowiska podatnika

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników (byłych pracowników) oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Analiza treści obowiązujących przepisów Ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że realizowane nieodpłatnie przez Spółkę na rzecz byłych pracowników PKP oraz ich dzieci usługi w postaci nieodpłatnych przekazań świadczeń przejazdowych nie stanowią nieodpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT, które podlega opodatkowaniu VAT.

Nieodpłatne przekazania świadczeń przejazdowych, jako realizowane w ścisłym związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, nie wyczerpują hipotezy normy zawartej w art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT i w związku z tym nie stanowią nieodpłatnego świadczenia usług, traktowanego jak odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu VAT zgodnie z tym przepisem. W rezultacie, nieodpłatne przekazania przez Spółkę świadczeń przejazdowych byłym pracownikom PKP oraz ich dzieciom są wyłączone z opodatkowania VAT.

Zakres regulacji art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 tej Ustawy.

Zgodnie z regulacją art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również m.in. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników (byłych pracowników) oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem, na gruncie przepisów Ustawy o VAT opodatkowaniu VAT podlega odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, oraz traktowane na równi z odpłatnym świadczeniem usług a) nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników (byłych pracowników), oraz b) wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, do których odnosi się przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT.

Wynika stąd, że o kwalifikacji nieodpłatnego świadczenia usług jako podlegającego lub nie podlegającego opodatkowaniu VAT jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT przesądza cel, w jakim nieodpłatne świadczenie usług jest w danym przypadku realizowane.

Podstawa prawna nieodpłatnego udzielania osobom uprawnionym ulgowych świadczeń przejazdowych

Z przepisu art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm., dalej: Kodeks pracy) wynika, że ilekroć w Kodeksie pracy mowa jest o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy, przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców oraz postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Przepis art. 238 § 2 pkt 1 Kodeksu pracy precyzuje, że przepisy rozdziału I Działu XI Kodeksu pracy stosuje się odpowiednio do układów ponadzakładowych i układów zakładowych. Wynika stąd, że postanowienia ponadzakładowych układów zbiorowych pracy oraz układów zbiorowych pracy z mocy powszechnie obowiązującego przepisu Kodeksu pracy stanowią pozaustawowe źródła prawa pracy na równi z innymi, wymienionymi wyżej źródłami prawa pracy. Zgodnie z art. 240 § 1 Kodeksu pracy, układ określa warunki, jakim powinna odpowiadać treść stosunku pracy oraz wzajemne zobowiązania stron układu (tu: Spółki jako pracodawcy oraz jej pracowników i byłych pracowników), w tym dotyczące stosowania układu i przestrzegania jego postanowień.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Spółka jest jednym z pracodawców zrzeszonych w Związku Pracodawców Kolejowych. Spółka obowiązana jest do przestrzegania postanowień ZUZP, jak również Umowy nr BSH6-.81820-05/2011 wraz z Załącznikiem nr 1 (tj. Porozumieniem z dnia 8 grudnia 2011 r.), m.in. w zakresie obowiązku zapewnienia określonym tam kategoriom podmiotów świadczeń przejazdowych, to jest uprawnień do ulgowych przejazdów środkami krajowego transportu kolejowego.

Postanowienia ZUZP, obowiązujące do dnia 31 stycznia 2012 r., oraz postanowienia ww. Umowy szczegółowo określają prawa i obowiązki podmiotów objętych układem, tj. pracowników, byłych pracowników oraz pracodawców kolejowych (w tym Spółki), między innymi w zakresie reguł nabywania oraz przyznawania uprawnień do ulgowych przejazdów koleją. Zgodnie z regulacjami ZUZP, Spółka obowiązana jest wykupić uprawnienia do ulgowych świadczeń przejazdowych dla byłych pracowników PKP i ich rodzin.

Obowiązujący w S.A. ZUZP, w zakresie kwestii dotyczących świadczeń przejazdowych, w okresie do dnia 31 stycznia 2012 r. odsyłał do postanowień PUZP, poprzez wskazanie odpowiednich, szczegółowych postanowień PUZP, odnoszących się do reguł wykupu i przekazania świadczeń przejazdowych. ZUZP nie zawierał zatem autonomicznych postanowień, regulujących uprawnienia przejazdowe, ale zawierał odesłanie do stosowania postanowień PUZP. Treścią ZUZP były w rezultacie postanowienia identycznej treści, jak postanowienia PUZP.

Zdaniem Spółki, utrata mocy obowiązującej PUZP z dniem 1 stycznia 2012 r. nie zaskutkowała po stronie osób upoważnionych utratą uprawnień do świadczeń przejazdowych, wynikających z ZUZP, mimo że postanowienia ZUZP, dotyczące tych kwestii, miały postać bezpośredniego odesłania do regulacji w nieobowiązującym już wówczas PUZP i nie określały autonomicznie reguł korzystania z tych świadczeń. Wynika to stąd, że na podstawie treści postanowień ZUZP, obowiązujących po dniu 31 grudnia 2011 r., w związku z art. 74b Ustawy o PKP w pełni możliwe było ustalenie treści zobowiązania Spółki oraz skorelowanych z nimi uprawnień pracowników i byłych pracowników S.A. oraz ich dzieci w zakresie świadczeń przejazdowych.

Utrata mocy obowiązującej PUZP pozostaje bez wpływu na treść postanowień ZUZP, bowiem każdy z tych dokumentów stanowi samodzielne, odrębne źródło prawa pracy. Z dyspozycji art. 249 (1) § 1 KP wynika, że zmian w ZUZP można dokonać wyłącznie poprzez protokół dodatkowy, a warunkiem wejścia w życie postanowień nowej treści, jest rejestracja protokołu zmieniającego układ zbiorowy. Tym samym, uchylenie PUZP nie wywołało w rozpatrywanym przypadku, niejako „automatycznej” zmiany postanowień ZUZP. Zatem, dopiero z chwilą wejścia w życie postanowień Protokołu nr 2 do ZUZP (z dnia 29 czerwca 2011 r.), na mocy którego usunięto z ZUZP między innymi postanowienia dotyczące zasad udzielania świadczeń przejazdowych, to jest od dnia 1 lutego 2012 r., można stwierdzić, że ZUZP nie zawiera postanowień, które zobowiązują Spółkę do wykupu i nieodpłatnego przekazania osobom uprawnionym praw do świadczeń przejazdowych.

Zatem, mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że skoro w styczniu 2012 r. obowiązek Spółki co do przekazania osobom uprawnionym świadczeń przejazdowych wynikał wprost i bezpośrednio z postanowień ZUZP (odwołujących się w tym zakresie do nieobowiązującego już w styczniu 2012 r. PUZP) w związku z art. 74b Ustawy o PKP, postanowienia PUZP szczegółowo określające zasady udzielania świadczeń przejazdowych Spółka była zobligowana stosować w niezmienionym kształcie, aż do czasu wejścia w życie Protokołu dodatkowego do ZUZP, zmieniającego te zasady.

Charakter nieodpłatnych świadczeń przekazywanych przez Spółkę pracownikom (byłym pracownikom)

Spółka zauważa, że jednym z warunków koniecznych dla prowadzenia działalności gospodarczej przez dany podmiot jest posiadanie odpowiednich zasobów kadrowych, umożliwiających m.in. wdrożenie założeń strategii biznesowej, zarządzanie przedsiębiorstwem oraz realizację wytyczonych przez to przedsiębiorstwo celów. Wywiązywanie się przez Spółkę, jako pracodawcy, z nałożonych na nią i wynikających z przepisów prawa pracy obowiązków dotyczących jej pracowników i byłych pracowników oraz byłych pracowników PKP (i ich rodzin) stanowi jeden z kluczowych elementów prowadzenia działalności gospodarczej jako takiej. Świadczenia przejazdowe, przekazywane przez Spółkę byłym pracownikom PKP stanowią obowiązkowe świadczenia Spółki jako pracodawcy na ich rzecz. Świadczenia te realizowane są zatem przez Spółkę na rzecz uprawnionych podmiotów w ramach wykonania nałożonego na Spółkę obowiązku o bezwzględnym charakterze, wynikającego wprost z uregulowań ZUZP, którego Spółka jest stroną i który, w świetle art. 9 Kodeksu pracy, mieści się w zakresie pojęcia „prawo pracy” oraz z powołanego wyżej przepisu art. 74b Ustawy o PKP, zgodnie z którym na określonych w nim tzw. spółkach kolejowych ciąży obowiązek wykupu dla emerytów i rencistów byłych pracowników PKP i ich rodzin uprawnień do ulgowych kolejowych świadczeń przejazdowych. Przepis art. 74b Ustawy o PKP konstytuuje obowiązek wykupu uprawnień do świadczeń przejazdowych przez spółki, o których mowa w art. 74a ustawy, dla byłych pracowników PKP, „przejętych” przez poszczególne Spółki, tworzące Grupę PKP, a tym samym określa obowiązek Spółki jako pracodawcy względem byłych pracowników przedsiębiorstwa PKP. Na podstawie art. 74b Ustawy o PKP, na Spółce ciąży ustawowy obowiązek wykupu świadczeń przejazdowych dla osób uprawnionych (byłych pracowników PKP); realizacja tego obowiązku powinna nastąpić poprzez zawarcie odpowiednich uregulowań w ZUZP.

Skoro, jak wykazano powyżej, nakaz wywiązywania się przez Spółkę z obowiązku przekazywania pracownikom i byłym pracownikom PKP świadczeń przejazdowych wynika w sposób bezpośredni i jednoznaczny z przepisów prawa (tu: z Ustawy o PKP oraz z ZUZP, stanowiącego pozaustawowe źródło pracy), za niesporne należy uznać, że nieodpłatne przekazywanie przez Spółkę świadczeń na rzecz byłych pracowników PKP pozostaje w ścisłym bezpośrednim związku z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem, a tym samym stanowi nieodpłatne świadczenie usług realizowane do celów działalności gospodarczej podatnika. Konsekwentnie, nieodpłatne przekazania byłym pracownikom PKP świadczeń przejazdowych nie stanowią nieodpłatnego świadczenia usług na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, które zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT powinno podlegać opodatkowaniu VAT.

Należy podkreślić, że zarówno sama istniejąca po stronie Spółki (niewzruszalna) powinność zapewnienia byłym pracownikom PKP świadczeń przejazdowych (tj. wykupu ich od przewoźnika oraz przekazania byłym pracownikom PKP), jak również nieodpłatny charakter tych świadczeń, znajdują się poza zakresem woli Spółki w tym sensie, że Spółka nie ma możliwości ani uchylić się od wypełnienia ciążącego na niej obowiązku ani, na przykład, świadczyć usługi w postaci przekazywania świadczeń przejazdowych pracownikom i byłym pracownikom w innej formie aniżeli nieodpłatnie. Oznacza to, że świadczenie przez Spółkę nieodpłatnie usług polegających na przekazywaniu byłym pracownikom PKP świadczeń przejazdowych nie wynika w żaden sposób z decyzyjnej autonomii stron (tj. Spółki i beneficjentów świadczeń przejazdowych), ale ma swoje źródło w obowiązującym prawie, którego treści Spółka nie ma możliwości w jakikolwiek sposób modyfikować. Wynika to z uregulowań ZUZP w związku z odpowiednimi przepisami Kodeksu pracy oraz art. 74b Ustawy o PKP.

W ocenie Spółki, analiza opisanych powyżej okoliczności, dotyczących przekazywania przez Spółkę byłym pracownikom oraz dzieciom byłych pracowników PKP nieodpłatnie świadczeń przejazdowych przemawia za uznaniem, że przedmiotowe nieodpłatne świadczenia przejazdowe nie służą osobistym celom byłych pracowników PKP oraz ich dzieci oraz pozostają w ścisłym bezpośrednim związku z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa Spółki, a tym samym stanowią nieodpłatne świadczenie usług do celów jej działalności gospodarczej.

W związku z tym, przekazywane nieodpłatnie na rzecz wskazanych podmiotów ulgowe świadczenia przejazdowe nie mieszczą się w zakresie dyspozycji normy wynikającej z art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT i jako takie nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Odpłatne świadczenie usług w świetle uregulowań wspólnotowych

Zgodnie z art. 26 ust. lb Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L.06.347.1, dalej: nowa Dyrektywa VAT), za odpłatne świadczenie usług uznaje się m.in. nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa.

Przepis art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r., implementował do krajowego porządku prawnego normę zawartą w art. 26 ust.1b nowej Dyrektywy VAT. Stanowił on, że jako odpłatne świadczenie usług traktuje się: a) nieodpłatne świadczenie usług, niebędące dostawą towarów, na cele osobiste podatnika lub jego pracowników (byłych pracowników) oraz b) wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnik miał prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części. W art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. mowa jest natomiast o „nieodpłatnym świadczeniu usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika”.

Zakres znaczeniowy pojęcia „cel inny niż działalność przedsiębiorstwa podatnika”, o którym mowa w nowej Dyrektywie VAT obejmuje znacznie szerszy wachlarz zdarzeń (stanów faktycznych) w porównaniu z tym, który mieści się w zakresie pojęcia cel inny niż działalność gospodarcza podatnika”. W związku z tym, że przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT w kształcie obowiązującym obecnie (tj. po nowelizacji, która weszła w życie 1 kwietnia 2011 r.) zastąpił przepis art. 8 ust. 2 w wersji istniejącej do końca marca 2011 r., należy stwierdzić, że przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 w obecnym brzmieniu — analogicznie do obowiązującego poprzednio — powinien być interpretowany z zachowaniem całokształtu reguł wykładni prowspólnotowej.

Oznacza to, że organy podatkowe powinny dążyć do takiej wykładni analizowanego przepisu, która w efekcie doprowadzi do wniosków w możliwie najszerszym zakresie zgodnych z dyspozycją odpowiadającej mu normy wspólnotowej (tu: art. 26 ust. lb nowej Dyrektywy VAT). Wykładnia prowspólnotowa powinna iść tak dalece, jak jest to możliwe i zarazem niezbędne, by osiągnąć skutek założony w Dyrektywie. W rezultacie, organy podatkowe powinny odczytywać treść art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT zgodnie z duchem Dyrektywy, tj. w ten sposób, że za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT uznaje się tylko takie nieodpłatne świadczenie usług, które służy innym celom, niż działalność związana z prowadzeniem przedsiębiorstwem podatnika.

Konsekwentnie, za aktualne w obecnym stanie prawnym należy uznać tezy orzeczeń krajowych sądów administracyjnych, odnoszące się do interpretacji pojęcia „usług związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa” oraz reguł opodatkowania tych usług VAT na gruncie przepisów Ustawy o VAT, które zapadły pod rządami Ustawy o VAT w brzmieniu sprzed nowelizacji, tj. sprzed 1 kwietnia 2011 r.

Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, w orzeczeniu z dnia 2 grudnia 2009 r. (I SA/Lu 513/09) zauważył, że „usługi świadczone nieodpłatnie należy traktować jako usługi odpłatne, o ile nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Tylko łączne zaistnienie powołanych przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania usług nieodpłatnych. W konsekwencji, brak przynajmniej jednej przesłanki opodatkowanie wyłącza”. Dalej, ten sam Sąd wskazał, że „opodatkowaniu podlegają tylko te nieodpłatnie świadczone usługi, które zostały wskazane w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, a ponieważ nie zostały w nim wymienione usługi świadczone nieodpłatnie na cele związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, to nie ma żadnych podstaw, by twierdzić, iż podlegają one opodatkowaniu. Przepis ten w sposób nie budzący wątpliwości wyłącza z opodatkowania nieodpłatne świadczenie usług związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa”.

Tożsamy pogląd wyraził WSA w Warszawie, stwierdzając w wyroku z dnia 16 czerwca 2009 r. (III SA/Wa 246/09), że „opodatkowaniu podlegają tylko te nieodpłatnie świadczone usługi, które zostały wskazane w art. 8 ust. 2 uptu, a ponieważ nie zostały w nim wymienione usługi świadczone nieodpłatnie na cele związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, to nie ma żadnych podstaw, by twierdzić, iż podlegają one opodatkowaniu. (...) Przepis ten art. 8 ust. 2 Ustawy O VAT — przyp. Spółki] w sposób nie budzący wątpliwości wyłącza z opodatkowania nieodpłatne świadczenie usług związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a to oznacza, że organ podatkowy dokonał wykładni omawianego przepisu contra legem”. Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny, w wyroku z dnia 23 marca 2010 r. (I FSK 326/09) wskazał, że odpowiadając na pytanie, jak należy rozumieć usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, należy stwierdzić, że chodzi o takie usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podmiotu, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa.

Należy dodać, że po dniu 1 kwietnia 2011 r. aktualność zachowują interpretacje indywidualne dotyczące kwalifikacji podatkowej świadczeń przejazdowych na gruncie Ustawy o VAT, wydane przez organy podatkowe pod rządami Ustawy o VAT w brzmieniu sprzed nowelizacji, tj. obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej nr IPPP1/443-81/10-2/AP z dnia 9 kwietnia 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, który twierdził, że nieodpłatne przekazanie uprawnień do świadczeń przejazdowych osobom uprawnionym, jako związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, nie podlega opodatkowaniu VAT na podstawie art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT. Brak obowiązku opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania uprawnień do świadczeń przejazdowych został także potwierdzony w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów, odpowiednio z dnia 11 lutego 2008 r. (sygn. IPPPI/443-776/07-2/SM) oraz z dnia 3 sierpnia 2009 r. (sygn. IPPP1/443-501/09-2/AP).

Dodatkowo, Spółka zauważa, że w dniu 11 października 2011 r. otrzymała interpretację indywidualną nr IPPP2/443-841/11-2/KG, w której organ podatkowy potwierdził prawidłowość stanowiska Spółki w odniesieniu do zasad opodatkowania VAT świadczeń przejazdowych przekazywanych przez Spółkę nieodpłatnie pracownikom i byłym pracownikom oraz dzieciom pracowników i byłych pracowników PKP, stwierdzając, że nieodpłatne przekazania świadczeń przejazdowych wskazanym wyżej podmiotom nie stanowią nieodpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Całokształt powołanych argumentów uzasadnia stanowisko, że przekazywane przez Spółkę nieodpłatnie byłym pracownikom (oraz dzieciom byłych pracowników) PKP świadczenia przejazdowe, których wykup nastąpił w okresie do dnia 31 stycznia 2012 r., nie stanowią nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT, podlegających opodatkowaniu VAT zgodnie z zasadami przewidzianymi dla usług świadczonych odpłatnie.

W świetle analizowanego stanu faktycznego, należy uznać, że fakt obowiązywania w S.A. w styczniu 2012 r. postanowień ZUZP, dotyczących ulgowych świadczeń przejazdowych, które odsyłały bezpośrednio do szczegółowych regulacji, zawartych w obowiązującym do 31 grudnia 2011 r. PUZP, ma ten skutek, że w okresie do końca stycznia 2012 r. na Spółce ciążył obowiązek wykupu i nieodpłatnego przekazania byłym pracownikom PKP i ich dzieciom uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych. Oznacza to, że postanowienia ZUZP, dotyczące świadczeń przejazdowych i obowiązujące w styczniu 2012 r. (bez względu na fakt, że moc obowiązującą utracił już wówczas PUZP, do którego postanowień odsyłały postanowienia ZUZP), w powiązaniu z dyspozycją art. 74b Ustawy o PKP, stanowiły w styczniu 2012 r. podstawę dla wyprowadzenia istnienia po stronie S.A. obowiązku co do wykupu i nieodpłatnego przekazania osobom uprawnionym ulgowych świadczeń przejazdowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) – zwana dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższego zapisu wynika, że ustawodawca pewne usługi świadczone nieodpłatnie traktuje jak świadczone odpłatnie, czego konsekwencją jest ich opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Za odpłatne świadczenie usług uznaje nieodpłatne świadczenie usług w przypadku gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

• świadczenie nieodpłatne dokonane jest na cele osobiste podatnika (jego pracowników, byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia), oraz
  

• jest dokonane w celu innym niż prowadzona działalność gospodarcza podatnika.
  
  
  

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte dla celów podatku od towarów i usług w art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, a zatem za podlegające opodatkowaniu, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika oraz cele osobiste podmiotów wymienionych w przepisie ustawy. Przy czym ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji potrzeb osobistych, można jednak przyjąć, iż cele osobiste należy rozumieć jako cele prywatne, nie zawodowe. Wobec tego cele osobiste podatnika to cele inne niż związane z działalnością gospodarczą podatnika; potrzebami osobistymi są takie cele, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to takie, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Uwzględniając powyższe należy uznać, że wynikające z ponadzakładowego układu zbiorowego pracy nieodpłatne przekazanie uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych pracownikom, emerytom i rencistom oraz dzieciom pracowników jest czynnością, mającą na celu zaspakajanie potrzeb pracowniczych. Czynność ta bez wątpienia związana jest z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy oraz służy zgodnemu z przepisami prawa (w szczególności zbiorowych układów pracy) funkcjonowaniu przedsiębiorstwa. A zatem ww. czynności jako niewypełniające postanowień art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy znajdują się poza zakresem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła w roku 2002 Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy (ZUZP). Na mocy tego układu Spółka obowiązana była do ulgowych świadczeń przejazdowych na rzecz pracowników, byłych pracowników Spółki oraz PKP, jak również dzieci własnych pracowników i byłych pracowników Spółki i PKP oraz przysposobione przez te osoby lub ich współmałżonków, jak również pasierbowie i dzieci przyjęte pod opiekę w ramach rodziny zastępczej, które pozostają na utrzymaniu pracowników i byłych pracowników Spółki oraz PKP - do czasu ukończenia przez nie szkoły podstawowej, gimnazjum, szkoły ponadpodstawowej lub ponadgimnazjalnej (publicznej lub niepublicznej o uprawnieniach szkoły publicznej) nie dłużej niż do ukończenia 24 roku życia, a w przypadku dzieci studiujących w szkole wyższej, nie dłużej niż do ukończenia przez nie 26 roku życia oraz byłych pracowników Spółki oraz PKP (emeryci pobierający emeryturę, renciści pobierający rentę (o ile mogą wykazać się łącznie co najmniej 15-letnim stażem pracy na kolei przed dniem ustania stosunku pracy u pracodawcy w związku z przejściem na emeryturę lub rentę, a w przypadku renty przysługującej w wyniku wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, bez względu na czas pracy na kolei) oraz renciści rodzinni pobierający rentę rodzinną po pracownikach i byłych pracownikach Spółki oraz PKP). Układ ten obowiązywał do dnia 31.12.2011r.

W roku 2003r. Spółka oraz działające w Spółce związki zawodowe, reprezentujące pracowników, zawarły Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy (ZUZP). Na podstawie § 68 ZUSP uprawnienia do wykupu kolejowych. Na podstawie § 68 ZUZP, uprawnienia do wykupu kolejowych świadczeń przejazdowych dla pracowników, emerytów i rencistów pobierających emeryturę lub rentę, osób pobierających świadczenie przedemerytalne oraz członków ich rodzin przysługiwały wymienionym podmiotom do dnia 31 stycznia 2012 r. Wnioskodawca wskazał, iż

zarówno PUZP, jak i ZUZP, stanowią pozaustawowe źródła prawa pracy, określające wzajemne zobowiązania stron układów. PUZP szczegółowo określał zasady udzielania świadczeń przejazdowych oraz krąg osób uprawnionych, natomiast ZUZP odsyłał w tym zakresie do stosowania odpowiednich (wskazanych) postanowień PUZP. Treścią ZUZP, obowiązującego w styczniu 2012 r., były zatem postanowienia identycznej treści, jak postanowienia PUZP, jednak każdy z tych aktów stanowiło odrębne źródło prawa pracy, obowiązujące Spółkę. W ocenie Wnioskodawcy w styczniu 2012 r. źródłem istniejącego po stronie Spółki obowiązku co do wykupu i nieodpłatnego przekazania ulgowych świadczeń przejazdowych dla emerytów i rencistów byłych pracowników PKP i ich rodzin był dokument, stanowiący pozaustawowe źródło prawa pracy — tj. obowiązujący w Spółce (do dnia 31 stycznia 2012 r.) ZUZP, oraz przepis art. 74b Ustawy o PKP.

Wnioskodawca wskazał, iż nabywa uprawnienia do ulgowych świadczeń przejazdowych od przewoźnika, który w danym roku reprezentuje wszystkich przewoźników-strony Umowy w sprawie wykupu uprawnień do ulgowych przejazdów pociągami pasażerskimi w Polsce (dalej: Umowa). Uprawnienia do ulgowych świadczeń przejazdowych wykupywane są przez Spółkę na pisemny wniosek poszczególnych osób uprawnionych. Wnioski o świadczenia przejazdowe na dany rok składane są przez byłych pracowników PKP, co do zasady, każdorazowo, co roku — w roku poprzedzającym rok korzystania ze świadczeń lub w roku korzystania z tych świadczeń. W analizowanym przypadku, wnioski dotyczące świadczeń przejazdowych na 2012 r. składane były w grudniu 2011 r. oraz w styczniu 2012 r. Uprawnienia przekazywane są osobom upoważnionym do otrzymania świadczeń przejazdowych nieodpłatnie.

Z przedstawionej sprawy wynika zatem, że Spółka realizując postanowienia Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy, odsyłającego bezpośrednio do zapisów znajdujących się w Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy, w okresie do dnia 31 stycznia 2012r. była zobowiązana do bezpłatnego świadczenia usług dla podmiotów uprawnionych (w tym dla byłych pracowników PKP) tj. świadczeń przejazdowych na zasadach określonych w art. 74b ustawy o PKP oraz § 67 PUZP. Wskazać należy, iż Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy, jest porozumieniem normatywnym zawieranym między związkami zawodowymi i pracodawcami, regulowany przez przepisy Kodeksu pracy. Układy zbiorowe stanowią nieobowiązkowe pisemne porozumienia pomiędzy pracodawcą lub organizacjami pracodawców a pracownikami reprezentowanymi przez związek lub związki zawodowe, określające szczegółowe warunki zatrudnienia, przedmiot układu może obejmować również świadczenia socjalne. Zatem układy zbiorowe do jakich przystąpiła Spółka, mają niewątpliwe związek z byciem przez Spółkę pracodawcą. Zatem nieodpłatne świadczenia usług na rzecz byłych pracowników PKP oraz ich rodzin wynikające z zapisów ZUZP, związane są z działalnością gospodarczą Spółki. W takich okolicznościach uprawnienia do ulgowych przejazdów związane z działaniami gospodarczymi Spółki w okresie do dnia 31 stycznia 2012r. nie wypełniają przesłanki określonej w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Wobec tego realizowane nieodpłatnie przekazania świadczeń przejazdowych byłym pracownikom PKP i ich dzieciom, których wykup nastąpił w okresie do dnia 31 stycznia 2012r, nie będą stanowiły odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy i w konsekwencji nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j Dz. U. 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.